မာေလာႏြယ္ မျဖစ္ပါရေစသား...

         ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ အေနာက္ဘက္စိန္ပန္းပင္ေပၚမွ ထြက္လာေသာ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္၏ အသံမွာ  ဆြဲဆြဲငင္ငင္ရွိလွသည္။ ကခ်င္ေဆာင္မွ ပီပီသသ ၾကားရ၏။ သာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္) တစ္
ဝုိ္က္တြင္ ေႏြအခါ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံ ယခုကဲ့ဥၾသသံကို ၾကားေနရတတ္သည္။
   ေႏြၾကိဳဥၾသဟုဆိုရေလာက္ေအာင္လည္းေႏြမေရာက္ေသး၊ေဆာင္းဝင္စပင္ရွိေသးသည္။ေဆာင္းႀကိဳဥၾသ
ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္၊သင္တန္းသားအသစ္မ်ားကိုႀကိဳဆိုေသာဥၾသသံေေလလား......။
     ဒါမွ မဟုတ္အေဖာ္ရွာရႏ္ ဟစ္ေၾကြးေနေသာ ဥၾသသံေလား... မေဝခြဲတတ္။
      ဥၾသငွက္ကေလးမွာ စိန္ပန္းပင္ထိပ္ဖ်ားေျခာက္ေသြ႕ေနေသာသစ္ကိုင္းေပၚနားလ်က္ သာသနာ့တကၠ
သိုလ္သို႕လွည့္ကာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္ေနသည္ကုိ ဝရန္တာမွ မိမိေတြ႔လိုက္ရသည္။
     ေလးႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေမြးကင္းစကေလးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက မိဘတုိ႔၏ျပဳစုယုယ
မႈမ်ားေၾကာင့္ တီတီတာတာေျပာဆုိတတ္ကာ လူလားေျမာက္ေနေပေတာ့မည္။
       တကၠသိုလ္စာသင္သားဘဝ ေလးနွစ္ဟူေသာကာလက ၾကာလိုက္သည္ဟုမထင္ရေသာ္လည္းဘဝ
တစ္ခုကိုတစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္ေတာ့ အမွန္။
       သာသနာ့တကၠသိုလ္က ေပးအပ္သည့္ဘြဲ႕ကို လက္ဝယ္မပိုက္ရေသးေသာ္လည္း သာသနာ့တကၠသိုလ္
ကသင္ေပးလိုက္သည့္ပညာရပ္မ်ားမွာေလာကထဲ ဝင္ဆံုႏုိင္ေပျပီ။
      ''ဦးေတဇ ဦးဓေမၼာေခၚေနတယ္၊သ.ထ.ပ ရံုးကို သြားမယ္တဲ့''
       ဦဥာဏေျပာမွ ညေန ၃-နာရီ သာသနာေတာ္ထြန္းကားျပန္႕ပြားေရးရံုး၌ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ
ကဒ္ျပားယူရႏ္ ခ်ိန္းထားသည္ကို သတိရသည္။
     သကၤန္းလဲျပီး ေအာက္ထပ္သို႕ဆင္းခဲ့သည္။ အေဆာင္ေရွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဦးဓေမၼာဘာသကိုေတြ႔ရသည္။
    မဟာဝိဇယ ဓမၼသဘင္ခန္းမႏွင့္ မဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူအၾကားလမ္းမွ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။   
   လႈိဏ္ဂူေတာ္ၾကီးတစ္ဝိုက္ က်ိးငွက္တို႕ ေအာ္သံမွ တစ္ပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားမွ အဖူးအငံု ကုိယ္စီရွိေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နံနက္တုိင္း ကံ့ေကာ္ ခေရနံ႕သင္းေနေသာ လမ္းတို႕၌ လမ္း
ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည့္ေန႕မ်ားကို သတိရမိ၏။ ကံ့ေကာ္၊ ခေရလမ္းတို႕တြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာင္တန္းခရီးဆီသို႕ဦးလွည့္ေပးရေပေတာ့မည္။ေဝးကြာကုန္ဆံုးခဲ့ေသာေန႕ရက္မ်ားကို
သတိရမိသည္။

                                          xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          ပထမႏွစ္ စာသင္ခန္းအတြင္း စာေရးခံုႏွင့္ကုလားထုိင္တို႕မွာ ၁-တန္း၊ ၈-ခံုျဖင့္ ၁၂-တန္းညီညာစြာ စီတန္းလ်က္ အေနာက္ဘက္ White Board ိ ရွိရာဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလွည့္ထားသည္။ အလယ္မွာ လူတစ္
ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားႏုိင္ရံုေလာက္ လမ္းႏွစ္လမ္းဝဲ-ယာခ်န္ထားသည္။
      ခံုနံပါတ္မ်ားမွာ ၉၃-ႏွင့္ဆံုးေနေသာေၾကာင့္ ပထမႏွစ္သင္တန္းသား ၉၃-ပါးရွိသည္ဟု သိလိုက္ရသည္။
ဘြဲ႕အမည္မ်ားကို ျမန္မာအကၡရာမ်ားအတိုင္း သရမွ ဗ်ည္းသို႕ အစဥ္အတိုင္းထားေသာေၾကာင့္ အလယ္ခံု
တန္းတြင္ မိမိေနရာရခဲ့သည္။ ယခုတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ၆ဝဝ-ေက်ာ္ေျဖသည္။ေရးေျဖ အင္တာဗ်ဴးအျပီး
တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရသည္မွာ သံဃာအပါး ၉ဝ-ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ကသုံးပါးႏွင့္ေပါင္း၍၉၃-ပါးရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိသံုးပါးတြင္ ဦးဓေမၼာဘာသ ပါဝင္ခဲ့သည္။
     မိမိခံု၏ေနာက္တြင္ ဦးဓေမၼာဘာသ၏ ထုိင္ခံု။ အစကေတာ့ မသိခဲ့။
      ထိုေန႕က နံနက္ ၇-နာရီ သင္တန္းအခ်ိန္.....။
      ဆရာဝင္လာေသာေၾကာင့္သင္တန္းအားလံုးလက္အုပ္ခ်ီ၍ထရပ္ၾကသည္။'နေမာတႆ'သံုးႀကိမ္ရြတ္
ဆုိသည္။ဆရာကဘယ္လက္ကေလးေအာက္သို႕ေကြးကာ''ထုိင္-ထုိင္''ဟုေျပာေသာေၾကာင့္သင္တန္းသား
အားလံုး ထုိင္လုိက္ၾကသည္။သင္တန္းပို႕ခ်မည့္ဆရာေတာ္က သင္တန္းတက္ သံဃာစာရင္းစာရြက္ကို ၾကည့္
သည္။
       ''အင္း...ခေရပြင့္ အမွတ္အသားကေလးေတြက စတုတၳႏွစ္ေအာင္စာရင္းမွာဆိုရင္ေတာ့မဟာတန္းတက္
ခြင့္ရတဲ့အမွတ္အသားေပါ့၊ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရြက္မွာပါတဲ့ခေရပြင့္ေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္က်သင္တန္းသား
ခ်င္းတူေပမဲ့လဲ ေနရာဌာနလိုက္ျပီးေတာ့ အဓိပါၸယ္ေရာ တန္းဖုိးပါ ကြာသြားတယ္။ တပည့္ေတာ္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဒီအတန္းမွာအေဟာင္းေတြကိုမေတြ႕ခ်င္ဘူးလို႕ဆုိေပမဲ့လဲ သံုးပါးေတြ႔တယ္'' ဟု မိန္႕ၾကားသည္။
     ဆရာသည္ စာရြက္ကို တစ္ခါထပ္ၾကည့္သည္။
       ''တပည့္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့အားလံုးကိုေအာင္ေစခ်င္တာပါပဲ။တစ္ခါတစ္ခါေတာလဲျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ဆိုတဲ့
စကားလုိ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္က်တတ္ပါတယ္။က်တဲ့ကိုယ္ေတာ္ကေလးေတြလဲစိတ္မပ်က္ၾကနဲ႕။
တစ္ႏွစ္ႀကိဳးစားခြင့္ရွိပါေသးတယ္။ဆက္ႀကိဳးစားၾကေပါ့။
        ''ကဲ-ဘြဲ႕စာရင္းေလးေတြ ေခၚလိုက္အံုးမယ္။
         ဆရာသည္ ဘြ႕ဲမ်ားကို ေခၚပါသည္။ထုိအခ်ိန္မွ မိမိေနာက္နားတြင္ရွိေသာ   ဦးဓေမၼာဘာသမွာ က်က်န္
ခဲ့သူမွန္း သိရသည္။

                                           xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx  

      မိမိမသိနားမလည္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုဦးဓေမၼာဘာသကို ေမးရသည္။
ဦးဓေမၼာဘာသက ေသခ်ာေသခ်ာရွင္းျပ၏။ အဓိက ေမးျမန္းျဖစ္သည္မွာ အဂၤလိပ္စာျဖစ္သည္။
     ဦးဓေမၼာဘာသ စာေမးပြဲက်သည္မွာ ျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ျခင္းျဖစ္သည္။စာေမးပြဲအတြင္းက်န္းမာေရးမ
ေကာင္းခဲ့၍ဟု သိရသည္။
     ခဏ က်န္းမာေရးသည္ တစ္နွစ္ဟူေသာအခ်ိန္ကို ေနာက္ဆုတ္ေစခဲ့သည္။
      ဦးဓေမၼာဘာသႏွင့္ မိမိသည္ စာကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့သည္။
     နံနက္တုိင္းမဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူဘက္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာလည္း ဦးဓေမၼာဘာသေခၚေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

       သာသနာ့တကၠသိုလ္၌ နံနက္အရုဏ္တက္ဆြမ္းစာတံုး ေခါက္သည္။ ၇-နာရီထိုးခါနီး ၁၅-မိနစ္အလိုတြင္
သင္တန္းတက္ရန္ေၾကးေမာင္းေခါက္သည္။ဆြမ္းစားျပီးရရွိေသာအခ်ိန္ကေလးအတြင္းမိမိကတေရးတေမာ
အိပ္လုိက္ေသးသည္။သင္တန္းေၾကးေမာင္းေခါက္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း အခန္းေဖာ္ႏႈိးမွ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ
စာအုပ္ကို ကမန္းကတန္းယူကာ သင္တန္းသို႕ သြားခဲ့သည္။
          စာသင္ခ်ိန္ေရာက္မွ မိမိ စာအုပ္ယူမွားခဲ့မိေၾကာင္းသိရသည္။စာအုပ္ျပန္ယူရန္အခ်ိန္မရွိေတာ့။ဆရာပို႔
ခ်မွ်ကို အျခားမွတ္စု စာအုပ္ထဲ၌ ေရးမွတ္လုိက္ရသည္။ က်မ္းရင္းသံုးက်မ္းမဟုတ္၍ေတာ္ေသးသည္။
       ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးလွ်င္အခ်ိန္ဇယားကိုၾကည့္ကာသင္တန္းအတြက္ယူရမည့္စာ
အုပ္မ်ားကိုစာေရးပြဲေပၚတြင္ထားခဲ့သည္။ထို႕ေနာက္ဦးဓေမၼာႏွင့္အတူ ကမၻာေအးလႈိဏ္ဂူဘဲဥကန္ပတ္၍
လမ္းေလွ်က္ျဖစ္သည္ခဲ့သည္။

                                                      xxxxxxxxxxxxxx

       ခေရနဲ႕၊ကံ့ေကာ္ရနံ႕တုိ႕က ေဆာင္းေလႏွင့္အတူ သင္းပ်ံ႕ေနပါသည္။ နံနက္ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ရ
သည္မွာစိတ္ကိုလန္းဆန္းေစသည္။ဝိဇယဓမၼသဘင္ခန္းမေရွ႕အေရာက္တြင္ကေလးငယ္မ်ား ခေရပန္း
ေကာက္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

      '' ဦးေတဇ၊ ခေရပြင့္ကေလးေတြကို အရွင္ဘုရား ဘယ္လုိျမင္လဲ''
         
     ရုတ္တရက္ေမးလာေသာေမးခြန္းေၾကာင့္စဥ္းစားရခက္သြားသည္။ခေရပန္းေကာက္ေနေသာကေလးမ်ား
ဆီသို႕ အာရံုေရာက္သြားသည္။
       “အင္း..ဒီခေရပန္းကေလးေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ဒီေန႔မုန္႔ဖိုးရမွာေပါ့။ ေနာက္ျပီးခေရ
ပန္းဟာေျခာက္တဲ့အထိ အနံ႕မေပ်ာက္ဘူးဆုိေတာ့ သစၥာရွိတဲ့ပန္းေပါ့''
       ''တပည့္ေတာ္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးျမင္တယ္ ဦးေတဇ''
       ''လုပ္စမ္းပါဦး''
       ''အရွင္ဘုရား၊ ဒီခေရပင္ကေလးေတြကို ၾကည့္''
       ဝိဇယဓမၼသဘင္ေရွ႕ရွိခေရပင္မ်ားကိုညႊန္းျပေသာေၾကာင့္ မိမိၾကည့္လုိက္သည္။
      '' ဒီခေရပင္ေတြဟာ အလြန္ဆံုး ၂၅-ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္ဦးေတဇ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တကၠသိုလ္ထဲက ခေရပင္ေတြေလာက္ရွိလို႕ တကၠသိုလ္တည္ေဆာက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တာပါ။
       '' ဒီ၂၅-ႏွစ္ေလာက္သက္တမ္းရွိတဲ့ခေရပင္ဟာလူေတြအတြက္အရိပ္ေတြေပးေနျပီ။အပြင့္ေတြလဲပြင့္
ေပးေနျပီး၊ အရွင္ဘုရားေျပာသလို ကေလးေတြကိုလဲမုန္႕ဖုိးေပးေနျပီးေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႔က်ေတာ့အသက္
၂၅-ႏွစ္ုဆိုေပမဲ့လဲ ေလာကအတြက္ ဘာမွအက်ိဳးမျပဳႏုိင္ေသးဘူး။ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေတြးမိလုိ႕ပါ''
        ထုိစကားသည္ သူ႕ရင္ထဲ၌မည္မွ်ၾကာၾကာ ခိုေအာင္းေနခဲ့ျပီး မသိ။မ်က္ႏွာ၏ တည္ၾကည္ျငိမ္သက္ေသာ
အမူအရာကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အေလးအနက္ စဥ္းစားေတြးေတာေျပာဆုိေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
       ''ဦးဓေမၼာ၊ အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္။ အခုတပည့္ေတာ္တို႕ ပညာသင္ၾကားေနတယ္ဆုိတာကုိယ့္အ
တြက္ဆုိေပမဲ႔လဲ တစ္ေန႕ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕၊ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼေတြကို ျဖန္႕ေဝဖုိ႕႔ပါပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႕ အခု ဒကာ၊ ဒကာမေတြရဲ႕ ပစၥည္းေလးပါးအေထာက္အပံ့နဲ႔ေနရတယ္ဆုိတာဥပမာသစ္ပင္နဲ႔
ေျပာမယ္ဆုိရင္ မႀကီးျပင္းေသးတဲ့ သရက္ပင္တစ္ပင္လုိပါပဲ ''  
    ''သရက္ပင္ငယ္ငယ္ဟာလူေတြရဲ႕ျပဳစုမႈ၊ေရေလာင္းမႈေတြလုိတယ္။အဲဒီသရက္ပင္အသီးသီးျပီးဆုိရင္ေတာ႔
အားလံုးအတြက္ျပန္လည္မွ်ေဝခံစားေပးႏုိင္တာပဲေပါ့။
      “  ဒီလုိပါပဲ။အရွင္ဘုရားတို႕တပည့္ေတာ္တို႕ဟာအမ်ားကိုမွီခိုေနရတယ္ဆုိေပမဲ႔လဲ မာေလာႏြယ္လိုမ
ဟုတ္ပါဘူး ဦးဓေမၼာ။သရက္ပင္လုိပါ။ခ်ိဳျမိန္တဲ့အသီးေတြ ၊ ေအးျမတဲ့အရိပ္ေတြကို မွ်ေဝေပးႏိုင္ဖို႕အထိ 
အခ်ိန္ေပးရမွာေပါ့ ''  
       ဦးဓေမၼာ စိတ္ဝင္တစားရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
      '' ေနာက္ျပီး အရွင္ဘုရား စဥ္းစာၾကည့္၊လယ္သမားေတြလယ္လုပ္ရာမွာ လယ္ကိုထြန္ယက္ခ်ိန္ကစပါးက်ီ
ထဲေရာက္တဲ့အထိ အနည္းဆံုးငါးလေလာက္အခ်ိန္ေပးရမွာပါ။ ဒါဟာ တစ္ႏွစ္စားဖုိ႕အတြက္ေနာ္။
      “တပည့္ေတာ္တို႕ဟာ တစ္ေန႔ သာသနာအတြက္အလုပ္လုပ္ရမွာဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရ
မွာေပါ့။
      'တပည့္ေတာ္တုိ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္(ဦးပ႑ိတာဘိဝံသ) ေျပာသလို ပညာသင္ခိ်န္မွာ အသက္ကို ဂရုစိုက္စရာမလုိဘူး၊ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ရမယ္ ဆုိတဲ့စကားကိုတပည့္ေတာ္ အျမဲတမ္း ႏွလံုးသြင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်န္းမာေရးက အခ်ိန္ကိုဖဲ့ယူတတ္လြန္းလို႕ပါ''
    ''ဦးေတဇ၊ အရွင္ဘုရားေျပာတာလဲ ဟုတ္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ကလူ႕ေလာကကလူေတြႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိ
လို႕ပါ'' 
       ဦးဓေမၼာသည္ သဘာဝအရာဝတၴဳမ်ားကို ၾကည့္ျပီး လူ႕ဘဝႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ေနတတ္သည္။ သူ၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကိုလည္း သူ၏ ရင္ထဲတြင္မထားတတ္။ မိမိကိုေျပာျပတတ္သည္။ဤသို႕ျဖင့္ မိမိေရာ ဦးဓေမၼာပါတတိယႏွစ္သုိ႕ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။

                                         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

             တစ္ေန႕သင္တန္းတက္ခ်ိန္အျပီး ေခတၱနားေနခိ်န္၌ စာသင္ေဆာင္အေနာက္ဘက္ ကန္ေစာင္း
ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ သင္တန္းသားအခ်ိဳ႕မွာ စာသင္ခန္းထဲတြင္က်န္ခဲ့သည္။ အမ်ားစုမွာကန္
ေပါင္ရိုးေပၚ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ မိမိေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ ကန္၏အေနာက္ေတာင္ေထာင့္သို႔
ေရာက္လာသည္။ ကန္ေထာင့္တြင္ ငါးမ်ားမမွ်ားေစရန္ သံဆန္ကာျဖင့္ ကာထားေသာ ေရလႊဲေပါက္ရွိသည္။
ဦးဓေမၼာက ေရလႊဲေပါက္ေရစီးေနသည္ကို စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။
        ''ဦးဓေမၼာ၊ ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ''
        ''ေရစီးေနတာကို ၾကည့္ျပီး ျမစ္နဲ႔ေရသေဘာကို စဥ္းစားမိလုိ႕ပါ ''
         ''ကဲ..အရွင္ဘုရား ေျပာစမ္းပါအံုး''
         ''ျမစ္ဆုိတဲ့သေဘာဟာ ေရေတြကို စနစ္တက်စီးသြားေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ျပီးေရေကာင္း
ေရဆုိးေတြပါ အကုန္လက္ခံျပီး ပင္လယ္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတယ္''
          ဦးဓေမၼာက ပခံုးမွေလ်ာက်လာေသာ သကၤန္းကို ျပန္တင္သည္။
         ''တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ျမစ္ေတြဟာေရေတြရဲ႕ၾကမ္းတမ္းတဲ့ရိုက္ခတ္မႈေတြြေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ကမ္းျပိဳေပး
ရရွာတယ္။ ဒီလုိကမ္းပါးေတြျပိဳလာေတာ့ ျမစ္ေတြဟာ တိမ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ကမ္းပါးကေတာ့ပိုျပီးေတာ့က်ယ္
ျပန္႕လာခဲ့တယ္''
       ဦးဓေမၼာသည္ စကားကိုခဏရပ္သည္။ ''ဒိီလုိပါပဲ။ ျမစ္နဲ႔တူတဲ့ ဆရာေတြဟာ ေရနဲ႔တူတဲ့တပည့္ေတြကို
ေကာင္းသူေရာ ဆုိးသူေရာ ေလာကထဲဝင္ဆံ့ႏုိင္ေအာင္ စနစ္တက်ျပဳျပင္ေပး ပညာသင္ေပးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆရာရဲ႕ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့တပည့္ေတြနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရင္လဲ ဆရာဟာ ေမတၱာေစတနာထားျပီး ခြင့္လြတ္ရျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ေမတၱာေစတနာေတြဟာ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ေတြ
တိမ္လာသလို ဆရာေတြရဲ႕ အသက္အရြယ္ေတြကေတာ့ ႀကီးရင့္လာၾကရတာပါပဲ''
         ဆရာတစ္ေယာက္၏ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ဦးဓေမၼာေျပာပါသည္။ 
         ထို႕ေၾကာင့္ထင္သည္။ ဦးဓေမၼာသည္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကိစၥျဖင့္ ခြင့္မယူတတ္။ သင္တန္းပ်က္ကြက္
မႈနည္းသည္။ ႏွာေစး၊ေခါင္းကိုက္ေလာက္ေတာ့သူမမႈ။ဖ်ားသည္ကုိပင္သူဂရစုိက္။စိန္ဘယက္ငန္းနီေက်ာ္ျဖင့္
ေခြၽးထြက္ေအာင္လုပ္လုိက္လွ်င္ သူအဆင္ေျပသြားျပီ။
      ထုိကဲ့သို႕ ေပေတေတေနတတ္သည္ကို မိမိသေဘာမေတြ႔။ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မွာ ေနမေကာငး္လွ်င္ခြင့္ယူ
ေစခ်င္သည္။ အလြန္ဆံုးသံုးရက္ေပါ့။ ေနေကာင္းလွ်င္ စာျပန္ကူး၍ ရသည္။
       ''စာကူးလုိ႕ရတာေတာ့မွန္တယ္ ဦးေတဇ။ ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံတုိ႕၊ ဆရာႀကီးေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)တို႕ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြဆုိရင္ ဘယ္လိုကူးမွာလဲ။ေဟာေျပာပို႔ခ်ခ်က္နဲ႔ ပို႔ခ်တာဆုိေတာ့ နားေထာင္မွသိရတာ။သင္တန္း
ပ်က္ရင္ အဆက္အစပ္ မမိေတာ့ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္တတ္ရင္နားေထာင္သေလာက္အက်ိဳးရွိ
တာ''
       ဦးဓေမၼာေျပာသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ ဆရာႀကီးတို႕ စာပို႔ခ်သည္မွာ မွားတတ္ေသာအခ်က္အလက္
မ်ားကို White Board ေပၚမွာေရးျပတာက လြဲျပီး ေဟာေျပာပို႔ခ်နည္းျဖင့္ ပို႔ခ်သည္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္း
သကဲ့သို႕ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္တို႕လည္း ရသည္။ ထုိ႕သို႕ အေတြးသစ္အျမင္သစ္မ်ားကို ေပးသည္မွာသာ
သနာ့တကၠသိုလ္မွ ဆရာတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးတို႕ ပုိ႕ခ်ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္းေကာင္းေကာင္းျဖင့္ နားေထာင္မိေနလွ်င္ တစ္ခါတစ္ခါ မွတ္စုစာအုပ္၌ ေရးမွတ္ရမည္ကို ေမ့ေလ်ာေနတတ္သည္။ 
      ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ သင္တန္းျပီးလွ်င္ေျပာစရာဒႆနမ်ားက်န္ခဲ့သည္။ဆရာႀကီးေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)
သင္တန္းျပီးလွ်င္ျမန္မာစာေပ သေဘာတရားေတြက်န္ခဲ့သည္။ မိမိအတြက္အခ်ိန္ကုန္ျမန္သည္ဟုထင္မိ
သည္။
      ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ စာပို႔ခ်လွ်င္ အေတြးပါေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခု ေပးထားခဲ့တတ္သည္။ ယေန႕လည္း ဆရာႀကီးက''ဗုဒၶဝါဒသည္ personal morality လား  Social  morality လား” ဟု ေခါင္းစဥ္ေပးထားခဲ့သည္။ ေတြးေတာစရာလမ္းေၾကာင္းလည္း ခင္းေပးခဲ့သည္။
      ''ဦးေတဇ၊ အဲဒါ ဘယ္လုိသေဘာရလဲ။ ဗုဒၶဝါဒဟာpersonal လား   Social ”   
       ဦးဓေမၼာသည္ သူ၏အေတြးမ်ားကိုေျပာျပတတ္သကဲ့သို႕ သူမ်ားသေဘာထားကိုလည္း ေမးတတ္သည္။
      ''ဗုဒၶဝါဒဟာ  personal morality   ေျပာလုိ႕ရသလို  Social  morality လို႕လဲေျပာလို႕ရတယ္”
       ''ဘာေၾကာင့္လဲဦးေတဇ''
       ''ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့... ''
        ''ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ ''
        ''ျမတ္ဗုဒၶက ေလာကလူသားေတြအတြက္ ဝိမုတိၱလမ္းစဥ္ကို ေလွ်ာက္လမ္းႏုိင္ဖို႕ မဂၢင္ရွစ္ပါး သစၥာေလးပါးစတဲ့ ဓမၼေတြကို ေဟာခဲ႔တယ္။က်င္႔ၾကံအားထုတ္တဲ႔သူဟာဒုကၡေတြကုိလြတ္ေျမာက္ျပီးနိဗၺာန္ကို
ေရာက္ႏိုိင္ေၾကာင္းကိုဓမၼစၾကာမွာ “ ဣဒံေခါပန ဘိကၡေဝ ဒုကၡ နိေရာဓ ဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ။ အယေမဝ အရိေယာအ႒ဂႌေကာမေဂၢါ''လုိ႕ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တယ္။
   ဝိမုတိၱျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာက ကုိယ္တုိင္က်င့္သံုးလုိက္နာမွ ျဖစ္တဲ့အတြက္ဒါဟာ  personal  morality  သေဘာသက္ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့အခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးေနေပမဲ့လည္းသြယ္ဝုိက္ေသာ
နည္းေတြနဲ႔ Social  morality သေဘာသက္ေရာက္တာရွိတယ္ '' 
      ''ဘယ္လုိဟာေတြလဲ ဦးေတဇ''
       ''အရွင္ဘုရား၊ ငါးပါးသီလကိုပဲၾကည့္။ သူ႕အသက္မသတ္နဲ႕၊ သူမ်ားဥစၥာမခိုးနဲ႔၊ သူမ်ားသားမယားကို 
မက်ဴးလြန္နဲ႕ စတာေတြဟာ လူသားတုိင္းက်င့္သံုးဖုိ႔ပါ။ ဒီငါးပါးသီလဟာ လူေတြရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝနဲ႕လဲ ယွဥ္ေန
သလို ဗုဒၶဘာသာဝင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ တရားေတြပါ။
     '' ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းတာဟာ  personal morality သေဘာသက္ေရာက္ေနတယ္လို႕ဆုိႏုိင္ပါ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေစာင့္ထိန္းရင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကိုပါသြယ္ဝုိက္ေသာနည္းနဲ႔ေစာင့္
ထိန္းျပီးျဖစ္လို႕ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္Social moralityသေဘာသက္ေရာက္
ေနျပန္တယ္။
    ''အခုျဖစ္ေနတAIDSဆိုတဲ့ေရာဂါရဲ႕ကူးစက္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြကကာမဆက္ဆံမႈတစ္ခုလဲပါဝင္ေန
တယ္။ကာေမသုမိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးတာဟာ ကိုယ္တုိင္ကာကြယ္ျပီးသားျဖစ္ေနသလုိ သြယ္ဝုိက္ေသာနည္းနဲ႕ လူသားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ Social  morality ပဲေပါ့။
     ''ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တုိင္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶစရိယဆုိတာဟာ အတၱဟိတ (personal ) လို႕ဆုိႏိုင္ေပမဲ့ အတၱဟိတကို အေျခခံျပီး ဥာတတၴစရိယ ေလာကတၴစရိယဆိုတဲ့ ပရဟိတကို လုပ္ႏိုင္ခဲ့လုိ႕Social  morality လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။'
     “ ေနာက္ျပီး ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မဂၤလသုတ္၊ သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းနဲ႔စပ္တဲ့ သမၸဒါတရားေလးပါး စတာေတြဟာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရးေတြကို ညြန္ျပထားတဲ့အတြက္ Social 
 morality ပဲေပါ့''
      ''ကဲ...ဘယ္လိုလဲ ဦးဓေမၼာ''
      ''ဟုတ္ပါတယ္''
      မိမိႏွင့္ ဦးဓေမၼာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုဦးတည္၍ ေဆြးေႏြးရာတြင္ မေဝခြဲ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါက
အေဆာင္မွဴးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ျဖစ္ ေမးျမန္းၾကသည္။ အခ်ိန္ကာလက ကုန္လြယ္လြန္းလွသည္။ မိမိေရာ ဦးဓေမၼာပါ စတုတၴႏွစ္သို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စတုတၴႏွစ္တြင္ သင္တန္းသားအားလံုးမဲႏႈိက္သည္႔
့ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးရသည့္ ဘြဲ႕ယူစာတမ္းတစ္ေစာင္စီကို ဗဟိုစာစစ္အဖြဲ႕သို႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲအမီ တင္သြင္းၾကရသည္။ မိမိႏွင့္ဦးဓေမၼာလည္း စာတမ္းတစ္ေစာင္စီ တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲ စတုတၴႏွစ္ကိုလည္းေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။မဟာတန္းတက္ခြင့္ေတာ့မရခဲ့ဲၾက။ေတာင္တန္းေဒသသို႕သာသနာ
ျပဳအျဖစ္ၾကြၾကရသည္။
       ဦးဓေမၼာဘာသက မေကြးတုိင္း၊မင္းလွၿမိဳ႕နယ္၊ .... သာသနာျပဳဌာန၊ မိမိက ရခုိင္ျပည္နယ္၊ဘူးသီးေတာင္
ျမိဳ႕နယ္ရွိ...သာသနာျပဳဌာနသို႕အသိီးသီး၂ႏွစ္တာဝန္ျဖင့္လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ဘဲြ႕ယူမည့္ႏွစ္ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္တြင္
မွ ျပန္ဆံုၾကရေပေတာ့မည္။

                                            xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

           ဦးဓေမၼာဘာသ သာသနာျပဳဌာနတြင္ မည္သို႕ေနထုိင္ရသည္ မသိ။   
          မိမိသာသနာျပဳဌာနတြင္စတင္ေတြ႔ရသည္ကလမ္းခရီး၏ၾကမ္းတမ္းမႈပင္ျဖစ္သည္။ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႕မွ
ေမယုျမစ္အတိုင္း စက္ေလွစီးကာ သြားရသည္။ ဒံုးသိမ္ သာသနာျပဳဌာန၌ တစ္ညက်ိန္းရ၏။ ထုိမွ စက္ေလွ
ျဖင့္ စိုင္းတင္ေခ်ာင္းဖ်ား ေရတံခြန္အထိ သြားရျပန္သည္။ ထုိေရတံခြန္မွစ၍ ေတာင္ေပၚခရီးလမ္းျဖစ္သည္။ တစ္ေတာင္ဝင္၊တစ္ေတာထြက္၊တစ္ကုန္းတက္၊တစ္ေတာင္ေက်ာ္ကာသြားရသည္မွာတစ္ေနကုန္ပင္ျဖစ္
သည္။
မိုးရြာပါကေတာင္ေပၚလမ္းသည္ေခ်ာ္သကဲ့သို႕ေတာင္က်ေရသည္လည္းေရစီးသန္၏။ေတာင္ေၾကာလမ္းတစ္
ေလွ်ာက္ဝါးခုတ္သူမ်ားပစ္ထားသည့္ ဖရိုဖရဲျပန္႕က်ဲေနေသာဝါးခြၽန္မ်ားပိုင္းမ်ားတို႕လည္းသတိထား ေရွာင္
သြားရသည္။ ထုိအထဲ ကြၽတ္ကလဲ ေပါလုိက္ေသးသည္။
      ေတာင္ေပၚလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကိုယ္ပင္ပန္း၍ စိတ္လည္းႏြမ္းရ၏။ ေဆာင္းရာသီ ညဘက္
သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္ျပီးဆုိပါကအေအးဒဏ္ေၾကာင့္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ခႏၶာကိုယ္အတြက္အေႏြးဓါတ္ျမန္ျမန္
ရေစရန္ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ အရင္မီးေမႊးရ၏။ ေနာက္မွ ထင္းထည့္ရသည္။ အေႏြးဓါတ္ရမွ ျပန္အိပ္ရသည္။
     ေရာက္ခါစက ေတာင္ယာဆန္သည္ မိမိခံတြင္းႏွင့္ စိမ္းေန၏။ ေပၚဆန္း၊ ငကြၽဲ စသည့္ဆန္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး
ခဲ့ရေသာ ခံတြင္းသည္ စိမ္းမည္ဆုိက စိမ္းႏိုင္ပါ၏။ ဆြမ္းဝုိင္းသို႕ေရာက္လာေသာ ဆီမပါေဖြးေနေသာ ငွက္
ေပ်ာသီးႏုႏုဟင္းက ေလာကဓံတရား၏ ျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘယ္လက္ကကပၸိယ၊ညာ
လက္က ဘုန္းၾကီးျဖစ္ခ့ဲရသည္။ အပူလုိက အေအးရ၊ အေအးလုိက၊အပူရဟူေသာစကားကိုအခုမွပိုမိုသေဘာ
ေပါက္ခဲ့ပါ၏။
     ''ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေန၊ ေတြ႕တဲ့လူနဲ႔တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ ရွိတာေလးနဲ႔ သင့္ေအာင္စား'' 
ဟုၾကားဖူးခဲ့ေသာစကားကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေနရျပီး။
      ''ရွိသည့္ပစၥည္းျဖင့္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ျခင္းသည္ အႀကီးမားဆံုးေသာအရည္အခ်င္းျဖစ္သည္''  ဟူေသာ ေဂ်ာ့ခ္ဝါရွင္တန္ကာဗာ၏ အဆိုအမိန္႕ျဖင့္ မိမိအရည္အခ်င္းကို ျမွင့္တင္ရ၏။ သေဘာထားျပည့္ဝသူဟု မခံယူဝံုေသးေသာ္လည္း သေဘာထားျပည့္ဝေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစာရသည္။ သာသနာတကၠသိုလ္၌ ေလးႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ျမန္သည္ဟုထင္ရေသာ္လည္းၾသရမေတာင္
တန္းႀကီးေပၚ၌ ေလးရက္ဟူေသာကာလသည္ပင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိသည္ဟု ထင္မိသည္။
     ထုိသို႕ျဖစ္လွ်င္ ကိုလိုနီအစိုးရ၏ တားဆီးပိတ္ပင္မႈကို ေဖာက္ထြင္းေက်ာ္လႊားျပီး ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ
ခဲ့ၾကေသာ ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရိယ ပုသိမ္ဆရာေတာ္ဦးဝိမလ၊ ဦးစိႏၱာမဏိ၊ၾကံခင္းဦးတိႆ၊ ေယာနယ္သား ဦးတိႆႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမသာရတုိ႕ကို အာရံုျပဳကာ စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ရ၏။  
       ''ဗုဒၶသာသနဘာေရာ အဝႆံ ဝဟိတေဗၺာ'' ''ငါသည္ ဗုဒၶသာသနာ့တာဝန္ကိုမခြၽတ္ထမ္းေဆာင္ရမည္''
ဟူေသာေတာင္တန္း သာသနာျပဳ စိစစ္ေရးကတ္ျပားေပၚကစာသားကေလးက မိမိအား သတိေပးေနသလုိ
လို။ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတာင္ေပၚတုိင္းသားရင္းတို႕အတြက္ ေစတီကေလးတစ္ဆူ ရွိပါကမ်ားစြာအက်ိဳးရွိမည္ဟု
ု ထင္မိ၏။ ႏွလံုးသားတြင္ စြဲျမဲစြာဘုရားမတည္ႏုိင္ေသးသူမ်ားဖို႕ ေစတီကေလးသည္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္
ရန္အတြက္ အေထာက္အကူျပဳမည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ 
         ဘုန္းႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ျပီး ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ရင္းျဖင့္တစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ကုန္လြန္ခဲ့ရျပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဝါဆိုရန္အတြက္ ဧျပီလ ရန္ကုန္သို႕ဆင္းလာ
ခဲ့သည္။

                                           xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         ''ဦးေတဇ၊ ဦးဓေမၼာဘာသ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီး ''  
         အေဆာင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းၾကားရေသာစကားေၾကာင့္မိမိ၏ဦးေခါင္းသံုးလံုးစာေလာက္ႀကီးထြက္သြား
သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ မိမိ အၾကားမွားေနေရာ့သလား။ ယခင္ကဖ်ားမွန္းရင္းမွန္းမသိခဲ့ရေသာ ငွက္ဖ်ားကို မိမိလည္းခံစားရခဲ့ဖူးျပီ။ယခုေခတ္ ေဆးေတြေကာင္းပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ဆံုးပါးသြားႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ မိမိမယံုၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ 
       ''ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးသုမဂၤလရယ္ ''
        ''ဟုတ္တယ္ ဦးေတဇ၊ ဒီသတင္းဟာ အမွန္အကန္ပါပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရတာေဆးရံုအေရာက္ေနာက္က်လို႕တဲ့''
      ဦးသုမဂၤလေျပာသလို  ဟုတ္ႏုိင္ပါသည္။ေတာင္ေပၚေဒသႏွင့္ၿမိဳ႕ေဆးရံုသည္မည္မွ်ေဝးေလျပီ မသိ။ 
      ဦးဓေမၼာ၏ ပံုရိပ္မ်ားက မိမိအားလႊမ္းမိုးလာသည္။
     က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေပေပေတေတေနတတ္ကာ သင္တန္းမွန္ခဲ့ေသာ ဦးဓေမၼာ။ ဒီလုိမ်ား ေနခဲ့မိလို႕လား.....။
     သာထြန္းျပန္႕ရံုးသို႕သာသာနာျပဳစိစစ္ေရးကတ္ျပားထုတ္ယူရန္သူႏွင့္အတူသြားခဲ့ေသာေျခလွမ္းမ်ားသည္
မိမိႏွင့္သူ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့ေသာ ေျခလမ္းမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။ မွတ္ထင္မထားမိခဲ့ပါ။ ဘြဲ႕ႏွင္းသ
ဘင္၌ ျပန္ဆုံမည္ ဟုေျပာခဲ႔ေသာ္လည္း အခုေတာ႔ ျပန္ဆံုႏိုင္စရာမရွိေတာ့။ 
      သဘာဝအရာဝတၴဳမ်ားကို လူ႕ဘဝႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ေနတတ္ေသာ ဦးဓေမၼာ...။ 
     ခေရပင္ကိုၾကည့္ျပီးေလာကအတြက္ဘာမွအက်ိဳးမျပဳႏုိင္ေသးဘူးဟုသူကိုယ္သူအားမလုိအားမရေျပာခဲ့
ေသာဦးဓေမၼာ...။
     ေၾသာ္...အခုေတာ့ အေၾကြေစာခဲ့ျပီ။
     ''ဦးေတဇ၊ တပည့္ေတာ္တစ္ေန႕အလုပ္လုပ္ရင္ စာသင္တုိက္ပဲဖြင့္မယ္'' ဟုသူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ား....။
     အခုေတာ့...တိမ္လိုလြင့္ေမ်ာခဲ့ျပီ။
      ထိုစဥ္...ဥႆာသီရိဥယာဥ္ဘက္ဆီမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာ၏။
      ''ဥၾသ...ဥၾသ...ဥၾသ...''
      ''ဥၾသငွက္ကေလးရယ္...ဦးဓေမၼာကို ေျပာလိုက္ပါ။ အရွင္ဘုရား တာဝန္ေက်ပါတယ္လို႕။
      ''အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာလဲ ကမၻာေအးကုန္းေျမမွာ ခေရရနဲ႔နဲ႔အတူ ေမႊးပ်ံ႕ေနမွာပါ'' ဟု မိမိစိတ္ထဲမွ ေျပာဆုိမိေနပါေတာ့သည္။

          (မေကြးတုိင္း၊ မင္းလွျမိဳ႕နယ္၊ပနီဆုံ သာသနာျပဳဌာန၌ သာသနာျပဳတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ၂ဝဝ၆-ခုႏွစ္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ေသာ မႏၱေလး သာသနာ့တကၠသိုလ္ဆင္း ဦးနႏၵဝံသကို ေရစႀကိဳကို ဂုဏ္ျပဳလွ်က္)

                                                                                                      အရွင္ဓမိၼက (ေလာင္းလံု)  

  ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။

               

                         ရခုိင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္း၊ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႔နယ္ရွိ စုိင္းတင္ေရတံခြန္ေနာက္ခံ ႏွင္႔ စာေရးသူ