မ်ဥ္းျပဳိင္

      ညိဳ႕မွဳိင္းအုပ္ဆိုင္းလ်က္ရိွေသာ သရက္ေတာအုပ္ေလးတစ္ခုကုိ ထံုးျဖဴျဖဴအုတ္နံရံမ်ားျဖင့္၀ိုင္းရံထား

သည္။ စာက်က္စာအံသံတို့သည္ သရက္ေတာအုပ္ကို ေဖာက္ထြက္လ်က္ ျပန္႔လြင့္ေနသည္။ “သာသနရကၡိ

တစာသင္တိုက္”တည္ရာအရပ္ျဖစ္ပါသည္။

      ေဆာက္လုပ္ဆဲနွစ္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အအံုတစ္လံုး၊ေရနံေခ်းသုပ္ထား၍ မဲနက္ေနေသာသစ္သား

ေက်ာင္းနွစ္ေဆာင္၊ကုဋီသံုးခန္းတဲြနွင့္ ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္တို႔မွာ သူ႔ေနရာနွင့္သူ ရိွေနၾကသည္။ 

        စာသင္တိုက္ တည္ေထာင္သည္မွာ သံုးနွစ္ပင္မျပည့္တတ္ေသး။ေဆာက္လုပ္ဆဲ ႏွစ္ထပ္တုိက္အနီး

တြင္ သူလွည္႔ပတ္ၾကည္႔ရွဳေနပါသည္။သူသည္ စာသင္၏ ဦးစီး ဦးေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။

          သူ႔အတြက္ စာေပသင္ၾကားမႈအေတြ႔အၾကံဳ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အတတ္ပညာသာမက ဆရာ့ဆရာေတာ္

ၾကီးမ်ား၏ သာသနာနွင့္ပတ္သက္ေသာ ခံယူခ်က္နွင့္လုပ္ ေဆာင္ခ်က္ နည္းစနစ္တို႔ကို သူေနထိုင္ခဲ့ေသာ စာသင္တိုက္ၾကီးနွင့္ နိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္တို႔မွ အျပည့္အ၀ နီးပါး ရရိွခဲ့သည္။ 

          ထုိေၾကာင္႔ သာသနရကၡိတစာသင္တိုက္တည္ေထာင္သည္႔အခါ ေတြ႕ၾကဳံရမည့္အခက္အခဲမ်ားကို နားလည္သေဘာက္ေပါက္ကာ ေက်ာ္လႊားနိုင္ခဲ့၏။ 

    “ တစ္ခ်ိန္၌ စာသင္တိုက္ တည္ေထာင္မည္။ ရွင္ငယ္ေလးမ်ားကိုေမြးျမဴကာ အေျခခံမွစ၍ စာေပပို႔ခ်မည္”ဟု စာသင္သားဘ၀ကတည္း တည္ေထာင္လာခဲ့ေသာစိတ္ကူးမ်ားအေကာင္အထည္ေပၚလာ

ခဲ႔ေပျပီ။ 

        ရွင္ငယ္ေလးမ်ားသည္ နုနယ္သူမ်ားျဖစ္၏။ ပံုစံ သြင္းရန္လြယ္ကူသည္။ စာသင္တိုက္နွင့္  သာသနာ

ေတာ္အတြက္ အားထားရသူမ်ား ျဖစ္လာနိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ ၁၄-နွစ္၊ အရြယ္ကိုရင္

ငယ္ေလးမ်ားကို လက္ခံခဲ့သည္။

          ''ဦးေတဇေရ . . စာသင္တိုက္ဖြင့္ရတာ စာပို႔ခ်ရတာ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္က်မိတယ္'' ဟူေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ စကားကုိ သူသတိရမိသည္။

          '' ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ေတာ္'' ဟု သူက ေမးခဲ႔ပါေသးသည္။

          '' အင္း . . . ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ တပည့္ေတာ္မွာ ကိုရင္နွစ္ပါး ဥာဏ္ကလည္း ေကာင္းတယ္၊ စာလဲၾကိဳးစားတယ္၊ ဒီနွစ္ အၾကီးတန္းလည္း ေရာက္ျပီ၊ အၾကီးတန္းျပီးရင္ သာမေဏေက်ာ္ေျဖခိုင္းမယ္လုိ႔     မွန္း ထားတာ၊ အခုေတာ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကိုက္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားရတယ္ဘုရား ''

          '' ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ေတာ္''

         '' လူထြက္သြားတာ၊ အရွင္ဘုရားေရ... လူထြက္သြားတာ''ဟူ၍စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင္႔ေျပာသြားေသာ

ဆရာေတာ္၏ မ်က္ႏွာကုိလည္း ျမင္ေယာင္မိပါေသးသည္။

        စာခ်ဆရာေတာ္တုိ႔ စာေပပုိ႔ခ်လိုစိတ္ တျဖည္းျဖည္း ဆိတ္သုဥ္းလာပါက စာသင္တုိက္တုိ႔တြင္ ရဟန္း

သာမေဏ စာသင္သားမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာေပေတာ႔မည္။ ေတာရြာတစ္ခ်ဳိ႕တြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ တပည့္မရိွသျဖင့္ စာေပမပို႔ခ်ရ။ ေနာက္ဆုံး တပည့္ေက်ာင္းသားကိုရင္လံုးပါးပါးကာ

တစ္ပါးတည္း က်န္ရိွခဲ့သည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ဖူး၏။ 

       ''ကပၸိယရယ္၊ ငါရယ္၊ ေခြးတစ္ေကာင္ရယ္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္'' ဆိုသည္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ 

        စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာလာေသာ ဆရာေတာ္ကုိလုပ္ငန္းသေဘာႏွင္႔  ေစတနာတုိ႔ေရာေထြးမသြား

ေစဖုိ႔ သူေျပာမိပါေသးသည္။

         '' ကိုယ္ေတာ္က စိတ္ပ်က္တယ္လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ေစတနာက ပုဂၢိဳလ္ရဲ့အေပၚမွာ ခ်ထားခဲ့တာကိုး၊  ေစတနာကို သာသနာရဲ့အေပၚမွာ မထားဘဲ ပုဂၢိဳလ္ရဲ့အေပၚမွာ ပံုေအာထားလိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္တယ္လို့ ျဖစ္လာတာပဲေပါ့။ သာသနာအေပၚမွာေရာ၊ စည္းကမ္းအေပၚမွာေရာ ေစတနာထားနိုင္ရင္ ပုဂၢိဳလ္အေပၚ ေစတနာထားမႈ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ခ်နိုင္လာလိမ့္မယ္။ 

         “ေစတနာကုိ ထားသင္႔တဲ႔ ဘက္မွာသာ ထားရပါမယ္။ ဒါမွ ကိုယ္ေတာ့္ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာမွာေပါ႔။ စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိးလည္း ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ႔ ''

          သူေျပာခဲ႔ေသာ စကားမ်ားကုိ ဆင္ျခင္ရင္း ေဆာက္လုပ္ဆဲ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီမွ စာအံေက်ာင္းဆီသုိ႔ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကိုရင္သုေမဓ တစ္ပါးစာမက်က္ဘဲအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။သူ႔ကိုျမင္သည္နွင့္ 

အနီးရိွ ကိုရင္ဓမၼဓဇက လႈပ္နိႈးလိုက္သည္။ ထုိအခါမွ အေဆာတလ်င္ထကာ  စာေအာ္က်က္ေလသည္။   

        သူ႔စိတ္ထဲတြင္ျပံဳးမိေသာ္လည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ေနလိုက္ရသည္။ကိုရင္နွစ္

ပါးကို ၾကည့္ရင္း အေတြးတို႔က အတိတ္ရပ္၀န္းဆီသို႔ ေရာက္ရိွသြားခဲ့၏။

          “ ေအာ္ . . ၀ဏၰသာမိ အခုဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ လူေကာ ထြက္သြားျပီးလား..၊ ဒါမွမဟုတ္

သာသာနာေတာ္မွာဘဲ ရိွျပီး။ စာသင္တိုက္ ဖြင့္ေနတာလား..။ ရိပ္သာပဲ ဖြင့္ေနတာလား .  .''

                                                    

                                 xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         

          ရထားေစာင့္ရသည္မွာ တစ္နာရီပင္ ရိွေရာ့မည္။ ရထားက မလာေသး။ မနၱေလးဘက္မွ အထြက္

ေနာက္က်၍ ထင္၏။ ရထားဘူတာအတြင္းမွာေတာ့  စည္ကားလ်က္ရိွသည္။

        ဦးဥာဏမွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္လ်က္ရိွသည္။ ဦးဉာဏ၏အနီးတြင္ကားသူ ရထားဘူတာအတြင္း သုိ႔ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ျမင္ျမင္သမွ် အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းအျဖစ္ထင္ေနမိသည္။

      ဦးဥာဏသည္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ဇာတိရပ္ရြာေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။စာသင္တုိက္

သုိ႔ ဦးဥာဏ အျပန္တြင္ သူ႔ကို ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က ထည့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။  စာသင္တိုက္ရိွ ဆရာေတာ္ကို ေလ်ာက္ထား ျပီးျပီဆို၏။  အပ္ႏွံစာတစ္ေစာင္လည္း ေရးေပးလိုက္ေသးသည္။

          ''ကိုရင္ မပ်င္းနဲ႔၊ ေကာင္းေကာင္းေန၊စားကိုလည္းၾကိဳးစား'' ဟု အထပ္ထပ္အခါခါမွာလိုက္သည္။

          '' ဥာဏ ငါ့မွာလည္း ေတဇ မရိွေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းစရာ လက္တစ္ဖက္ ျပဳတ္သြားသလိုပဲ''ဟူေသာ ေျပာသံကုိလည္း  ၾကားေယာင္မိေသးသည္။

          '' ကိုရင္ . . ဟိုမွာ ရထား လာေနျပီ၊ လက္ဆဲြအိတ္ ကိုင္ထား''

          ဦးဥာဏေျပာမွ သူ  ရထားကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရထားၾကီးသည္ ဥၾသသံဆဲြလ်က္ ဘူတာထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ ရပ္သည္႔အရွိန္ပင္ အရိွန္ပင္ေကာင္းေကာင္း မေသေသး၊ ခရီးသည္မ်ားက ထိုင္ခံုေနရာ ရၾကရန္ အတင္းတိုးေ၀ွ႔ ေျပးတက္ၾကသည္။ 

        ဦးဥာဏနွင့္ သူ လည္း လူတို႔နွင့္အတူေရာ၍ တိုးေ၀ွ႔ကာ တက္လိုက္သည္။ရထားေပၚေရာက္မွအသက္

ရႈေခ်ာင္သြားေတာ့၏။ သူတို႔ ထုိင္ခံုနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးနွင့္ ကိုရင္တစ္ပါး ထိုင္ေနသည္

ကို ေတြ႔ရသည္။

          ငါးမိနစ္ခန့္အၾကာ ရထားၾကီး ျပန္လည္ ထြက္ပါျပီ။

       “ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂိ်မ့္ဂိ်မ့္၊ ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂိ်မ့္ဂိ်မ့္”နွင့္ လႈပ္ခါယမ္းေနသည္။ ဤအသံကိုပင္“တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔၊တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔၊ 

စာသင္တိုက္ကို သြားမယ္ေဟ့ ”ဟူ၍ သူ႔စိတ္ထဲ ၾကားေနမိသည္။

          ''ဦးဇင္းတို႔ ဘယ္ကိုၾကြမွာလဲဘုရား''

          မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ဦးဥာဏကို ေမးသည္။

          ''တပည့္ေတာ္တို႔ ပဲခူးျမိဳ႕က .  စာသင္တိုက္ကို သြားမလုိ႔ပါဘုရား”

          ''တပည့္ေတာ္တို႔လဲ အဲဒီစာသင္တိုက္ကို သြားမလုိ႔ပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္တို့အတြက္အေဖာ္ရတာေပါ့''

          ''ဒါနဲ႔. . ကိုရင္ဘဲြ႔က ဘယ္လို ေခၚသလဲ''

          '' ရွင္၀ဏၰသာမိပါ ဘုရား''

          '' အင္း .  . ကိုရင္ရဲ႕ ဘဲြ႕က ဥပဓိရုပ္နဲ့ဆိုရင္ လိုက္ဖက္သားပဲ။ ဒီကကိုရင္ကေတဇလို႕ေခၚတယ္”ဟု 

ဆိုကာ ဦးဥာဏသည္ သူကို ညႊန္ျပ၍ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ 

    သူ႔စိတ္ထဲကကိုရင္၀ဏၰသာမိအေပၚခင္မင္ရင္းနီွးသြားခဲ့သည္။တစ္တိုက္တည္းအတူေနရမည္ဆို၍လည္း 

အေဖာ္ရျပီဆိုကာ ပိုမို ၀မ္းသာသြားမိ၏။

          ရထားၾကီးသည္ကား ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို ျဖတ္သန္းလ်က္ တဂိ်မ့္ဂိ်မ္ ့သြားေနပါသည္။

                                                      

                             xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         သူ စာသင္တိုက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ျပီ၊ ကိုရင္၀ဏၰသာမိနွင့္အတူေနရာကပ္လ်က္သား ေနရ၏။ သူႏွင႔္ ကုိရင္၀ဏၰသာမိ  အသက္ခ်င္းလည္း တူသည္။ အရပ္ခ်င္းလည္း ညီမွ်သည္။ သုိ႔ရာတြင္ကိုရင္၀ဏၰသာမိက အသားအနည္းငယ္ျဖဴသည္။ 

      တစ္ပါးနွင့္တစ္ပါး ညီအစ္ကိုအရင္းတမွ် ခင္မင္စြာေနၾကသည္။  ဆြမ္းခံအိမ္ ဖိတ္ေတာ့ လည္း အတူတူ၊ ဆြမ္းခံၾကြေတာ့လည္း အတူတူ၊ စာ၀ါသြားေတာ့လည္း တစ္ပါးကိုတစ္ပါး ေစာင့္ကာ သြားသည္။

        နံနက္ပိုင္းအရုဏ္ဆြမ္းခံစီတန္းလွ်င္ သူတုိ႔နွစ္ပါးဦးစြာေရာက္ေနတတ္သည္။ ဘုရား၀တ္တက္သြား

လွ်င္လည္း ေနာက္မက်တတ္၊ စာက်က္၊ စာျပန္၊ စာအံလည္း တစ္တဲြတဲြ။

       အျမဲတဲြေနတတ္ေသာ သူတို့နွစ္ပါး၏ ခ်စ္ခင္ရင္းနီွးမႈကိုျမင္ေသာ အျခားစာသင္သးမ်ားက-

      'ဒြႏၵာ ဒြႏၵာ ငွက္ျဖစ္ရင္လည္း အတူတူ၊ လူျဖစ္ရင္လည္း မကြာမကဲြ၊ ဆြမ္းခံေတာ့လည္း တစ္အိမ္းတည္း၊ ငပိျဖစ္ေတာ့လည္း တစ္အိုးတည္း' ဟူ၍ စၾက ေနာက္ၾကသည္။သူတုိ႔နွစ္ပါးမွာ အျပံဳးမပ်က္။

    “၀က္သားျဖစ္ေတာ့လဲ အာလူးနဲ့ ၀က္သားေပါ့ ”ဟု ျပန္လည္၍ ေျပာတတ္ပါေသးသည္။

      ဤသုိ႔ျဖင္႔ သူနွင့္ ရွင္၀ဏၰသာမိတို႔ ပထမၾကီးတန္းသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ၾကျပီ။ ပထမၾကီးတန္း ေရာက္ေနခိ်န္ တစ္ပါးနွင့္တစ္ပါး အေနအထိုင္စရိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ကဲြလာ၏။ 

      ရွင္၀ဏၰသာမိ ဆြမ္းခံအိမ္ေရာက္လွ်င္ စကားေဖာင္ဖဲြ႔ကာ ေျပာဆိုတတ္လာ၏။ ထိုသို႔ေျပာဆိုေနလွ်င္ ဆြမ္းခံအိမ္ေစ့ငွေအာင္ မသြားနိုင္မွာကို သူက စိုးရိမ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းေလာင္းသည့္ ဒကာမၾကီး မရိပ္မိ

ေအာင္ မသိမသာ လက္ကုတ္၍ အခ်က္ေပးရသည္။

      ရွင္၀ဏၰသာမိ၏ ေနရာ၌လည္း ေဗဒင္စာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာရြက္ေတြလည္းေတြ႔ရတတ္သည္။ စာအံ

ေက်ာင္း ဆင္းျပီး ေနရာေရာက္ျပီးဆိုလွ်င္ ေဗဒင္စာအုပ္ကို ကိုင္ေနတတ္သည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္လုပ္ေနတတ္သည္။

          '' ၀ဏၰ . . ဒီနွစ္ အၾကီးတန္း စာမ်ားတယ္ေနာ္''

          '' ေအးပါ . . . သိပါတယ္၊ ဒီမွာ စိတ္၀င္စားစရာေတြ႔ေနလို႔''

          '' ဘာစိတ္၀င္စားစရာ ေတြ႔လုိ႔လဲ၊''

          '' တပည့္ေတာ္နဲ႔ အရွင္ဘုရား ခင္မင္ေနတာဟာ ေဗဒင္အလိုရဆိုရင္ မိတ္ဘက္ကြ ေတဇရ''

          '' ၀ဏၰရာ မိတ္ေဆြသီတင္းသံုးေဖာ္ေတြဆုိေနမွ တစ္ေက်ာင္းလံုးမိတ္ဖက္ေတြခ်ည္းေပါ႔ မဟုတ္

လား''

          '' ဒီမွာေလ ဦးသာ, စိန္ပန္း၊ ဒန္းလွ, ကိုရွာ မိတ္ဖက္သာ တဲ႔ ''

       အရွင္ဘုရားကေတဇဆုိေတာ႔ စေန၊  ေတဇဆိုေတာ့ စေန၊ တပည့္ေတာ္က ၀ဏၰသာမိဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူး၊ စေနနဲ႔ ဗုဒၶဟူး မိတ္ဖကမုိ႔လုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အထူးေျပာစရာမရွိေအာင္ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတာေပါ႔”

          ''ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး ၀ဏၰရာ   အရွင္ဘုရား စကားတစ္ခု ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ၀ိႆာေသာ ပရာမာ ဥာတိ - ခင္ရာေဆြမ်ဳိး ျမိန္ရာဟင္းေကာင္း ဆိုတာေလ''

          သူႏွင္႔ ရွင္၀ဏၰသာမိတုိ႔ ဤကဲ႔သုိ႔ ကြဲလြဲမွဳကေလးေတြ ရွိေသာ္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳကမပ်က္ပါ။

         ရွင္၀ဏၰသာမိသည္ ရြာကိုျပန္ရေတာ့မယ္တဲ့၊ ဆရာသမားက်န္းမာေရးအတြက္ေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာလည္း သူမသိတဲ့။ အိပ္ရာဖ်ာလိပ္ေတြ သိမ္းရင္း၊ စာအုပ္ေတြသိမ္းရင္း သူ႔ကို နုတ္ဆက္ပါသည္။ သူ ရွင္၀ဏၰသာမိကုိ ေက်ာင္းမုခ္၀အထိ လိုက္ပိုခဲ႔ပါသည္။ 

       သူေက်ာင္းေဆာင္ေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ရွင္၀ဏၰသာမိေနရာကိုေတြျမင္ရသည္႔အခါ ၀မ္းနည္းသလို

ခံစားရပါသည္။

          သူ ပထမၾကီးတန္းကိုေျဖဆိုျပီး အခ်ိန္ ေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚစာသင္တိုက္မွာပင္ ရဟန္းခံသည္။ ပထမၾကီးတန္းလည္းေအာင္ပါသည္။    

      သီတင္းကြ်တ္စာ၀ါပိတ္ရက္အတြင္း နိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ၌ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုသည္။  ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ သာသနာ႔တကၠသုိလ္၌ တက္ေရာက္ခဲ႔ျပီး “သာသနတကၠသီလ ဓမၼာစရိယ B.A(Buddhism)” ဘြဲကုိလည္းရရွိခဲ႔ပါသည္။

          ''ဆရာေတာ္ဘုရား စာျပန္မလို႔ပါဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဘုရား စာျပန္မလို႔ပါဘုရား '' 

         “ ေဟ...ေအး ေအး“

          စာျပန္ရန္ေရာက္လာေသာ ကိုရင္တစ္ပါး၏အသံေၾကာင့္ သူ၏ အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။

စိတ္အာရံုရိွ ပံုရိပ္တို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ စာျပန္မည့္ကိုရင္၏စာအုပ္သည္ သူ၏မ်က္နွာေရွ႕သို႔

ေရာက္ရိွသြားေတာ့သည္။

  

                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          သူေနထုိင္သည္႔ ျမဳိ႕ႏွင္႔ မုိင္ ၆၀-ခန္႔ ေ၀းေသာ ျမဳိ႔တစ္ျမဳိ႕ရွိေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲတစ္ခု၏ အခ်ဳိပြဲ၀ုိင္း

တြင္ျဖစ္သည္။

          '' ဦးေတဇလို႔  ထင္ပါတယ္''

          အနားကပ္ကာ ဘဲြ႔ကို တိုးတိုးေမးေသာ အသံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၀၀ ဖိုင့္ဖိုင့္ အသားကျဖဴျဖဴ ဥပဓိရုပ္က ေကာင္းေကာင္း ဆရာေတာ္တစ္ပါး..။ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ဖူးသလုိလုိ ..။

         မွတ္မိပါျပီ။

          '' အရွင္ဘုရား ၀ဏၰသာမိ မဟုတ္လား၊''

          '' အရွင္ဘုရား မွတ္မိသားဘဲ ''

          '' မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အခုမွ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ ေ၀ခဲြယူရတယ္၊အခုဘယ္

မွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊  ရိပ္သာ ဖြင့္ေနတာလား''

          '' အရွင္ဘုရား ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွေခ်လား၊ တပည့္ေတာ္ ဘယ္ကစျပီး ေျဖရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊အလွဴ ျပီးရင္ တပည့္ေတာ္ေက်ာင္းကိုၾကြခဲ႔ပါအံုး၊ေက်ာင္းေရာက္မွေျပာၾကတာေပါ့၊ေရာ့လိပ္စာ

ကတ္ ယူထား''

         ဦး၀ဏၰသာမိေပးေသာလိပ္စာကတ္ကိုယူလိုက္သည္။ဦး၀ဏၰသာမိသိဒၶိ၊ေအာင္သိဒၶိေက်ာင္းတိုက္ေတြ႔

ရသည္။ ဖုန္းနံပါတ္လည္း ပါေသးသည္။

          '' အရွင္ဘုရားေကာ ဘာလုပ္ေနသလဲ''ဟု ဦး၀ဏၰသာမိက ေမးသည္။     

          '' တပည့္ေတာ္ အၾကီးတန္းေအာင္ျပီးတာနဲ႔ သာသနာ့ကၠသိုလ္ တက္တယ္၊ တကၠသိုလ္တက္တာ ေလးနွစ္ အတြင္းမွာပဲ က်မ္းလဲျပီးသြားတယ္၊ ေနာက္ ေတာင္တန္းသာသနာျပု ၂-နွစ္ၾကြ၊ တကၠသိုလ္ကေပး

တဲ့ ဘဲြ႔ကိုယူ၊ စာသင္တိုက္မွာ စာျပန္ခ်၊ အခုေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ့လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ျမိဳ႔ငယ္ေလးမွာစာသင္တိုက္ဖြင့္

လို႔ေပါ့၊ သံဃာကေတာ့ အပါး ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရိွတယ္''

        ''အင္း..ကိုယ္ေတာ္ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္းေတာ့အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ျပီေပါ့၊တပည့္ေတာ္၀မ္းသာပါ

တယ္ ဦးေတဇ။ ကဲ အလွဴ ျပီးမွ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ဆံုမယ္''

                                xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          ေအာင္သိဒၶိေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔၀င္လိုက္သည္နွင့္  စုလစ္မြန္းခြ်န္မ်ားျဖင့္ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ဟန္

အတိုင္းေဆာက္ထားေသာ နွစ္ထပ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းေရွ့တြင္ ကားသံုးစီး ရပ္ထား

သည္။ ေဆာ့ကစားေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီးေမး ၾကည့္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေန

ေၾကာင္း သိရသည္။ 

         “ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လဲေရာက္ေပါ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆီလာတာပဲ ” ဟု ေတြးကာ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ ေက်ာင္းတံခါးေပါက္အနားအေရာက္ အထဲမွေျပာဆိုေနေသာ စကားသံေၾကာင္႔သူ႔ေျခလွမ္း

မ်ား တုံ႔ဆိုင္းသြားသည္။

          ''တကာမၾကီး ရဲ႕အိမ္အေရာင္းထြက္ဖို႔ဆိုတာသိပ္မခက္ဘူး၊ဘုန္းၾကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္းသာလုပ္၊အုန္းသီး

တစ္လံုးကို အိတ္နဲ႔ထုတ္ျပီး 'ေအာင္' ပါတဲ့ တနဂၤေႏြသားကို အိမ္ေအာက္၀င္ျပီး ျမွဳပ္ခိုင္း၊ ျမွဳပ္တဲ့အခါလည္း တကာမၾကီးက သိန္း ႏွစ္ရာနဲ႔ေရာင္းခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သိန္းႏွစ္ရာဆုိျပီးေျမျဖဴနဲ႔ အုန္းသီးမွာေရး အိမ္ေရာင္း ျမန္ျမန္ထြက္ပါေစဆိုျပီး အုန္းသီးကို အုန္းရြက္နဲ႔ ၉-ခ်က္ရိုက္၊ ၾကားလား ''

          '' မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ သားၾကီးက ေအာင္စိုးဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြသား ဘုရား၊ သူ႔ကို ခိုင္းလို႔

ေကာရလားဘုရား ''

          '' ဟာ့ .. ရတာေပါ့ မိသားစု၀င္ေတြဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္''

          '' တပည့္ေတာ္မ ဆရာေတာ္ လိုအပ္သလို သံုးဖို႔လွဴပါတယ္ဘုရား''

          '' ေအး ..ေအး ..၊ ေရွ့က ခံုေပၚမွာ ခ်ထားလိုက္''

          '' ဒီဘက္က တကာမက''

          '' တပည့္ေတာ္မက အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ပါတယ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္လည္း မေကာင္းဘူးဘုရား၊ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္၊ အရံႈးပဲ ေပၚေနပါတယ္ဘုရား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္မအတြက္လည္း ေရာင္းေရး ၀ယ္ေရးအတြက္ ေကာင္းေအာင္...”

          '' ဒီက တကာမေလးက မိဘကို ျပစ္မွားထားတာကိုး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မၾကီးပြားနိုင္ဘူး ''

          '' မွန္ပါ၊ တပည္ေတာ္မမွာ အေမေတာ့ မရိွွေတာ့ဘူးဘုရား၊ အေဖေတာ့ ရိွပါေသးတယ္၊အေဖေနာက္

အိမ္ ေထာင္ျပဳလိုက္ကတဲက တပည့္ေတာ္လဲ မသြားဘူးဘုရား၊ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ဆိုရင္မလာနဲ႔ဆိုျပီးေတာ့ တပည့္

ေတာ္ ခါးခါး သီးသီး ေျပာဖူးတာေတာ့ ရိွပါတယ္ဘုရား၊''

          '' တကာမေလး အေဖဟာ အေဖပါပဲ၊ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ၊ အေဖကိုလည္း သြားေတာင္းပန္လိုက္၊    ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အေဖရဲ့ဓာတ္ပံုကိုျဖစ္ျဖစ္၊ အ၀တ္အစားကိုျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းပန္လိုက္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ေအာင္

္ျမင္လိမ့္မယ္၊ ေရာ့.. ဒီအေဆာင္ေလးယူသြား၊ အလုပ္လုပ္တိုင္း ကိုယ္နဲ့မကြာ ေဆာင္ထား၊ ေအာင္ျမင္လာ

ပါလိမ့္မယ္''

          '' မွန္ပါ့ဘုရား''

          သူ သည္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွထြက္ေပၚလာေသာ စကားသံမ်ားကိုနားေထာင္ေနရင္းရပ္ေနသည့္အျဖစ္

ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနမိသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာတကာမသံုးေယာက္သူ႔ အနားေရာက္မွ သတိ

ျပန္ ၀င္လာသည္။  တကာမမ်ားက သူ႔ကို လက္အုပ္ခီ်သြားပါသည္။

       သူ ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ေျပာင္လက္ေခ်ာမြတ္ေနေသာၾကမ္းျပင္သည္သူ႔အရိပ္ကိုပင္ထင္ေန

သည္။ မ်က္နွာၾကက္ေပၚ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း မီးဆိုင္းမ်ားျဖင့္ တင့္တယ္လွေပသည္။ ေက်ာင္းနံရံ ဘက္တြင္လည္း ေရခဲေသတၱာနွင့္ ေရအပူအေအးရနိုင္ေသာေရသန့္စက္လည္းရိွသည္။နံရံေပၚတြင္ေရတံခြန္

ပံုပန္းခီ်ကားၾကီးမွာ ေရစီးဆင္းလ်ွက္....။ 

       ဘုရားခန္းဘက္ကုိၾကည္႔လုိက္မိသည္။ ပလႅင္ေပၚတြင္ စံျမန္းသီတင္းသံုးေနေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကိုယ္စား ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီးမွာ ေနာက္ခံမီးဆိုင္းတို့ေၾကာင့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္႔ျမဴးလ်က္ တင့္တယ္ေနေပသည္။ ပလႅင္ေတာ္ေရွ႕တြင္ကားအေမြးတိုင္မီးခုိးတလူလူျဖင္႔ကန္ေတာ့ပဲြခုနစ္ပဲြေတြ႔ရသည္။ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြက

လည္း ၀င္း၀င္းေတာက္လ်ွက္...၊၊

          သူ ဘုရားရွင္အား ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္သည္။

          '' ဦးေတဇ ေရာက္တာ ၾကာျပီလား''

          '' သိပ္ေတာ့ မၾကာေသးဘူးဘုရား၊    

          “ခုနကအရွင္ဘုရားဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနတာနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ မ၀င္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနတာပါ ''

          ဦး၀ဏၰသာမိသိဒၶိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚလုိက္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ အေအးဗူးေတြ ယူခိုင္းကာ ကပ္ေစသည္။ ဦး၀ဏၰနွင့္ ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းေတြကို စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦး၀ဏၰ၏

အေတြးအေခၚ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း သိခြင္ရခဲ့သည္။ စကားေျပာဆိုၾကသည္မွာတစ္နာရီခန္႔ၾကာမည္ထင္သည္။ 

နံရံရိွ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီထိုးျပီ။

     သူ အေအးဗူးကို ဖြင့္၍ေသာက္လိုက္ သည္။ အေအးသည္ ေအးျမမႈ မရိွေတာ့၊ သူ့သဘာ၀အတိုင္း ခ်ဳိ ျမိန္သည့္ အရသာေတာ့ ေပ်ာက္မသြား၊ သို႔ရာတြင္ သူ၏ လည္ေခ်ာင္း ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔၀င္သြားပါသည္။

          '' ဦး၀ဏၰ ညေန သုံးနာရီလဲထိုးျပီ တပည့္ေတာ္ ျပန္အံုးမယ္''

          ''ဟာ.. ကိုယ္ေတာ္က ဒီမွာ ညမကိ်န္းဘူးလား''

          ''တပည့္ေတာ္လာတာ ေန႔ခ်င္းျပန္ ဘုရား၊ မနက္ျဖန္လည္း ေက်ာင္းမွာ လပတ္စာေမးပဲြ ေျဖဆိုခိုင္း

ဖို႔ရိွေသးတယ္''ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဦး၀ဏၰက မုခ္၀ေရာက္သည့္အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ဖုန္း

လည္းမၾကာမၾကာဆက္ဖို႔သတိေပးလုိက္ေသးသည္။

                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         

          ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားကေလးတစ္စီး အရိွန္ျဖင္႔ေျပးေနသည္။ ကားေလးေပၚတြင္ကား ကားေမာင္းသူ ဒကာနွင္႔ သူ..။ 

         သူ၏စိတ္အာရုံတြင္ ဦး၀ဏၰ၏ စကားသံမ်ားက ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္။

          ''အရွင္ဘုရား ၾကည့္စမ္းပါအုံး ခုေခတ္မွာဓမၼာစရိယေတြေအာင္ျပီးေနစရာမရိွဘူး၊ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ 

ကတည္းက သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စာတစ္ခုတည္းရိွတယ္၊ ခုေခတ္က ေရွးဘုန္းေရွး ကံဆိုတာခ်ည္း အားကိုးလို႔မရ

ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္မွ မျမင္ရတာ၊ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားနိုင္မွ ေခတ္ နဲ့အညီ ေနနိုင္တာ အရွင္ဘုရားေရ''

          “ေၾသာ္... ဦး၀ဏၰ ဘယ္လိုအေတြးအေခၚ မ်ဳိး၀င္ေနျပီလဲ ”

     သူ၏ စိတ္အာရံုထဲတြင္ ဦး၀ဏၰႏွင္႔ ငယ္စဥ္က စာသင္တိုက္မွာ ေနစဥ္က ခင္မင္ရင္းနီွးခဲ့ပံုေတြ ထင္လာသည္။ စာသင္တိုက္သြားရန္ မီးရထားေပၚမွာ ဆံုေတြ႔ခဲ့ပံုေလးေတြ ျမင္ေယာင္လာ၏။  မီးရထားၾကီးခုတ္ေမာင္းရာ သံလမ္းကုိလဲျမင္ေယာင္လာသည္။

       မီးရထားသံလမ္းႏွစ္ဖက္သည္ မ်ဥ္းျပိဳင္ျဖစ္ေနပါသည္။  သံလမ္းတဖက္ႏွင္႔ တစ္ဖက္သည္ ဆံုမွတ္ဟူ၍ မရိွ၊ မည္သည့္အခိ်န္မွလည္း ရိွနိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။

   သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နွင့္ ဦး၀ဏၰ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔သည္ ပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ခင္မင္ေနေသာ္လည္း နွလံုးသားခ်င္းမွာေတာ့ မီးရထားသံလမ္းကဲ့သုိ႔ ေပါင္းဆံုမႈမရိွေသာမ်ဥ္းျပိဳင္ေတြမ်ားျဖစ္ေနျပီလား..၊

ဘ၀မ်ဥ္းျပဳိင္ေတြလား... ဘ၀မ်ဥ္းျပိဳင္ေတြလား...။

         သူ၏ စိတ္အာရံုထဲ ေမးခြန္းေတြ တစ္သီးၾကီး ေပၚလာသည္။ သူစီးလာေသာ ကားကေလးကေတာ့ အရိွန္နွင့္ ေျပးေနဆဲ... ။    

                                                                                     အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလံု)

ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။