ၾသရမေတာင္တန္းေပၚ စီးဆင္းခဲ႔ေသာ ေန႔ရက္မ်ား (၉)

  

ခါလာဦး

စုိင္းတင္ေရတံခြန္ကေန ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ႔သည္မွာ နာရီ၀က္ခန္႔ရွိၿပီ။ ဦးဥကၠံသ တုိ႔က ေရွ႕က သုတ္သုတ္ျဖင့္ သြားႏွင့္ၿပီ။ သူႏွင့္ ဥကၠ႒ ဦးခင္ေမာင္လြင္တုိ႔က ေနာက္မွာက်န္ခဲ႔သည္။ ဥကၠ႒ က သူ႔ကုိ ေစာင့္၍ က်န္ခဲ႔သည္။

စစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရီေခ်ာင္းေပါင္းဆုံရာေနရာ သုိ႔သူတုိ႔ေရာက္လာသည္။ေအးျမေသာေတာေတာင္အရိပ္ ေအာက္ရွိက်ယ္ျပန္႔ေသာေက်ာက္ျဖာႀကီးေပၚတြင္ခဏအနားယူသည္။

                                        စစ္ေခ်ာင္းတြင္ ခဏအနားယူ    

                     

စစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ရီေခ်ာင္းသည္တသြင္သြင္စီးေနသည္။ေခ်ာင္းဆုံေနရာတြင္ေရ၀ဲတစ္ခုအနီး၀ါးေဖာင္

လုပ္သားမ်ားကလည္း စုိင္းတင္ေရတံခြန္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ကာ၀ါးေဖာင္မ်ားျဖင္႔ေမ်ွာေနၾကသည္။

ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕တြင္ေရာ ဒုံးသိမ္တစ္၀ုိက္မွာပါ ကုလားေတြအမ်ားစု ေတြ႕ရသကဲ႔သုိ႔ အခု ၀ါးေဖာင္အလုပ္သားမ်ားမွာလည္း ကုလားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ 

                         ဘယ္ဘက္ကစစ္ေခ်ာင္း ညာဘက္ကရီေခ်ာင္းတုိ႔ေပါင္းဆုံရာ ျမစ္ဆုံ

ရခုိင္ျပည္နယ္၊ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာႏွင့္ စပ္ဆက္ေနေသာ ႏုိင္ငံမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။

ေရွးရခုိင္မင္းမ်ားလက္ထက္ အဆက္ဆက္က စစ္တေကာင္းအပါအ၀င္ ဘဂၤါ (၁၂) ၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ၾကေသာေၾကာင့္ ထုိေဒသကုိ အေနာက္ရခုိင္ျပည္ဟုပင္ မွတ္ေခၚအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ဖူးသည္။ ဘဂၤလား ျပည္နယ္အတြင္းရွိ အာသံ မဏိပူရ၊ စစ္တေကာင္း၊ ပန္း၀ါ၊ ကံသာ တုိ႔ကုိ ဘုရင့္သားေတာ္ ညီေတာ္တုိ႔ကုိ ၿမိဳ႕စားအျဖစ္ ထား၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ႔သည္။ ထုိသုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔သည္မွာဘဂၤလားအတြင္းပုိင္းေမာက္သူဇာၿမိဳ႕အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ဖူးေၾကာင္း မွတ္သားဖူး၏။

သကၠရာဇ္ - ၁၁၄၆-ခုႏွစ္၊ ရခုိင္ျပည္နယ္၊ ထီးနန္းသုဥ္း၍ ပ်က္စီးခ်ိန္ ဖေလာင္းခ်ိတ္၊ ပန္း၀ါ စေသာ ေဒသမ်ားသုိ႔ ထြက္ေျပး တိန္းေရွာင္ခဲ႔ရေသာ ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ အဂၤလိပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ ရခုိင္ေဒသကုိ သိမ္းပုိက္ေသာကာလ တျဖည္းျဖည္း တစစ ျပည္လည္၀င္ေရာက္လာခဲ႔ၿပီး ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာ နယ္ေျမတြင္ ေက်းရြာမ်ားကုိ ထူေထာင္၍ ေနထုိင္လာခဲ႔ၾကသည္။  ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း တုိင္းျပည္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ၿပီး ၁၉၄၂-ခုႏွစ္တြင္ ကုလား - ရခုိင္ လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းႀကီး ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာနယ္ တစ္ခုလုံး ဆူပူမၿငိမ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ နယ္သူ နယ္သား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား အခ်ဳိ႕ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းသုိ႔၀င္ေရာက္ခုိလႈံခဲ႔ရသည္။ေမာင္ေတာနယ္ရွိလူဦးေရငါးေထာင္ေက်ာ္မွာလည္း 

နတ္ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းသုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္းခဲ႔ရာမွ အဂၤလိပ္အစုိးရေခၚေဆာင္ေသာေၾကာင့္

အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဒုိင္နာစပူ ဒုကၡသည္စခန္းသုိ႔ ပါသြားၾကရသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးဆုံး၍ ၁၉၄၅-ခုႏွစ္၊ ဒုိင္နာစပူ ဒုကၡသည္စခန္းမွ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္ကလာတြင္ အစုိးရကရလည္း ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ျပည္လည္ေနရာခ်ထားေရး ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး တုိ႔ကုိ မျပဳလုပ္ႏုိင္ေသးခ်ိန္ ျပည္တြင္းဆူပူ ေသာင္းၾကမ္းမႈမ်ား နယ္ေျမေဒသ မလုံၿခဳံမႈမ်ားေၾကာင့္ ေမာင္ေတာ နယ္ေျမတြင္ ျပန္လည္ေနထုိင္သူ နည္းပါးသြားၿပီး စစ္ေတြ၊ ေျမာက္ဦး မင္းျပား ေက်ာက္ေတာ္ ၿမိဳ႕မ်ား အမ်ားအျပား ၀င္ေရာက္ ေနထုိင္ခဲ႔ၾကသည္။ သည္ၾကားထဲ “ဗူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္”ဆုိသကဲ႔သုိ႔ မူဂ်ာဟိန္း သူပုန္မ်ားကလည္း ထၾကြေသာင္းၾကမ္းလာခဲ႔ျပန္ရာ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာ နယ္ေျမတြင္ ေနထုိင္သူ အခ်ဳိ႕မွာလည္း ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္မေအးျဖစ္ရကာ ျပည္တြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ လာၾကျပန္သည္။

ရခုိင္တုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရာတြင္ လစ္လပ္ေနေသာေနရာမ်ားကုိ ဘာသာျခား(မြတ္ဆလင္) တုိ႔က ၀င္ေရာက္ေနရာကာ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနထုိင္ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ယခုအခ်ိန္သည္လူတစ္ရာတြင္ ၉၅-ေယာက္ခန္႔က ဘာသာျခားလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။

ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာ ေဒသ၏ အနာဂတ္ကာလအတြက္ေရာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္ပါ အလြန္ စုိးရိမ္စရာေကာင္းေသာ အဓိကျပႆနာတစ္ရပ္ အေနျဖင့္ တည္ရွိေနေပအုံးမည္။ အဓိက ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာနယ္ေျမကုိ တားဆီးႏုိင္ပါမွ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ အစဥ္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲႏုိင္မည္ဟု သူေတြးျမင္မိသည္။ 

                                

                                         စုိင္းတင္ေခ်ာင္းထဲက ၀ါးေဖာင္မ်ား

စစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ ရီေခ်ာင္းအဆုံကုိ ၀ါးေဖာင္ျဖင့္ကူးၾကရသည္။ ျမစ္ဆုံျဖစ္၍ ေရစီးကသန္သည္။ ျမစ္ဆုံမွ ဆက္၍ တစ္ေတာ၀င္တစ္ေတာထြက္ တစ္ကုန္းတက္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္၍ သြားရသည္မွာ ၂း၀၀ နာရီပင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေက်ာက္ျဖာတစ္ခုကုိ ျဖတ္ရသည္။

ထုိေက်ာက္ျဖာကုိ“ခါလာဦးေက်ာက္ျဖာ”ဟုေခၚသည္ဆုိ၏။ ေက်ာက္ျဖာေရစီးေၾကာင္းကေနကုလားေတြက ၀ါးေတြေမ်ွာခ်ေနသည္။

                                              ္ ခါလာဦးေက်ာက္ျဖာ

“ခါလာဦး” ဆုိသည္မွာ ခမီးစကား “ခုံလာဥ”မွ ဆင္းသက္လာေသာစကားဟု ဆုိသည္။ “ခုံလာဥ” ၏ အဓိပၸါယ္မွာ အစြန္းထြက္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ကုိေခၚေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိေက်ာက္ေဆာင္ကုိ “ခုံလာဥ”ဟု ေခၚရာမွ ေနာက္ကာလၾကာေသာအခါ “ခါလာဦး”ဟု အမည္ တြင္လာခဲ႔သည္ဆုိ၏္။ ထုိ“ခါလာဦး”ေက်ာက္ျဖာ အနီး သရက္ေတာအုပ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။

“ဆရာေတာ္၊ ဒီေနရာက ခါလာဦးရြာေဟာင္းေနရာ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခု သြားရမွာက ဒီကေန တဆင့္ ေျပာင္းသြားၿပီး ခါလာဦးရြာကုိ အသစ္တည္ထားတဲ႔ ခါလာဦးရြာသစ္ ကုိသြားရမွာ”

အုပ္စုဥကၠ႒ က သူ႕ကုိရွင္းျပသည္။

သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တစ္ေတာင္ကုိ ဆက္တက္ၿပီး ေတာင္ယာေဟာင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ရသည္။

“ဆရာေတာ္ ဟုိ.. ျမင္ေနရတဲ႔ သံျဖဴမုိးထားတာဟာ သာသနာျပဳေက်ာင္းေပါ့”

ေတာင္ယာေဟာင္း ေတာင္ကုန္းကေန အုပ္စုဥကၠ႒ ဦးခင္ေမာင္လြင္ ညႊန္ျပရာသုိ႔ သူ ၾကည့္လုိက္သည္။ ေတာင္တန္းျပာကုိ  ေနာက္ခံထားကာ ေတာင္ေျခကုိ အမွီျပဳေနေသာ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေလး၏ ျဖဴလႊလႊသြတ္မုိးႏွင့္ ေက်ာင္းနေဘးတြင္ မီးခုိးမ်ားက တလူလူတက္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ေက်ာင္းေလးကုိျမင္ရမွ သူ႕ေျခလွမ္းမ်ားက ပုိမုိေလးလံလာသည္။ မ်ားစြာမေလးေသာ ေက်ာပုိးအိပ္ကလည္း ခရီးေ၀းႏွင့္အတူ ပုိေလးေနသည္။ ျမတ္ဗုဒၶက ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ငွက္ကေလးႏွင့္ ပမာျပဳကာ ေဟာခဲ႔ေသာ္လည္း ယခုသူ႔မွာ ဆင္ႀကီးကဲ႕သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ နဖူးမွ စီးဆင္းလာေသာ ေခၽြးစီးေၾကာင္းက မ်က္လုံးထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။ မ်က္မွန္ကုိခၽြတ္ကာ သင္းပုိင္စေလးျဖင့္ သုတ္လုိက္ရသည္။ ခႏၶာကုိယ္ဟာလည္း ေခၽြးမ်ားက ရႊဲနစ္လ်က္..

“ဥကၠ႒ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေတာ့မွာပဲ ခဏနားအုံးမယ္”

ေနကထုိင္အစား အနီးရွိ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကုိ စုစည္းကာ သူ ထုိင္လုိက္သည္။ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲက ေရက်က္ေအးဗူးေလးကုိ ထုတ္ကာ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ ေရေသာက္မွ ေခၽြးမ်ားက ပုိထြက္လာသည္။ အေမာေျပသည္ႏွင့္ သူတုိ႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ေလွ်ာက္လာမိေသာအခါ သံျဖဴမုိးထားသည္ ဆုိေသာ သြပ္မုိးေက်ာင္းေလးသည္ ကုိင္းေတာထူထူ ၀န္းရံထားသည္ကုိ အနီးကပ္ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ 

                                       ခါလာဦးရြာက သာသနာျပဳေက်ာင္းေလး

          “ဘယ္လုိလဲဆရာေတာ္.. ဒီမွာ ေရေႏြးတစ္အုိး က်က္ေတာ့မယ္။ ဒါ အစပဲ ရွိေသးတာေနာ္”

          ဦးအဂၢဥာဏ က သူ႔ကုိ ေျပာသည္။ သူလည္း ခါလာဦးေက်ာင္းေလးေအာက္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ 

                   

                                         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မီးဖုိေဘးက ေဆြးေႏြးပြဲ

          ၁၃၆၉-ခုႏွစ္၊ ျပာသုိလ္လဆန္း(၁၁)ရက္၊ (18.1.2008) ေသာၾကာေန႔၊

          ညသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ လ ေရာင္သည္ပင္ ႏွင္းမႈံမ်ားကုိ မေဖာက္ထြက္ႏုိင္ရွာ။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္ေတာလုံးကုိ ျဖဴေဖြးေသာ အေရာင္က ျဖန္႔က်က္ေပးထားသည္။   

        အေအးဓာတ္ကသိသိသာသာ လြန္ကဲလာသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အေပၚ သီးသန္႔ျပဳလုပ္ထားေသာ မီးဖုိကုိ ၀ုိင္း၍သူတုိ႔ မီးလႈံၾကရသည္။ 

                                                                ေက်ာင္းေပၚက မီးဖုိ

             သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေလးေဘးမွ ေမ်ာက္အူသံ ေခ်ေဟာက္သံတုိ႔ကုိ ၾကားေနရသည္။ ႏွင္းမႈံမ်ားက ထရံၾကားမွ အတြင္းသုိ႔ ၀င္လာသည္။

          “ဦးဓမၼိက အခု သာသနာျပဳေက်ာင္းက အိမ္ေျခ ေျခာက္အိမ္သာရွိတဲ႔ ခါလာဦးရြာမွာ ရွိတာဆုိေတာ့ ဘ.ကေက်ာင္း ဖြင့္ဖုိ႔ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ အျခားဘာသာ၀င္ (ခရစ္ယာန္) ေတြကလည္း စည္း႐ုံးေရး ၀င္ေနတာဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ လက္လွမ္းမီွေအာင္ ၾသရမအုပ္စုရဲ႕ အလယ္လည္းျဖစ္၊ အိမ္ေျခႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လည္း ရွိတဲ႔ သလူျပားရြာကုိ ေရႊ႕ၿပီး ဘ.က.ေက်ာင္း ဖြင့္မွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီမွာ ရ.ယ.က ႐ုံးလည္းရွိတယ္ ”

          ဦးဣႏၵက က အေကာင္ထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေျပာရင္း လက္ကလည္း ၀ါျခမ္းစကုိ မီးထဲထည့္ေနသည္။

          “ဟုတ္တယ္ သလူျပားရြာဆုိရင္ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ဒီရြာကုိ အျခားဘာသာ၀င္ေတြကလည္း မ်က္စိက်ေနတယ္။ ဘ.က.ေက်ာင္းအတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္္တုိ႔ ၀ုိင္းလုပ္ေပးမယ္”

             ၀ါးနက္႐ုံဦးအဂၢဉာဏကသလူျပားရြာတြင္ဘ.က.ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ေထာက္ခံေန

သည္။

          ၿမိဳ၊ ခမီး ေတာင္ေပၚတုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ အျခား (ရခုိင္) တုိင္းရင္းသား၊ ဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ ရွိေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚေဒသ၌ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုျဖင့္ အသီးအျခား ေနထုိင္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသီးအျခား လူမ်ဳိးႏြယ္တစ္စုကဲ႔သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္တတ္ၾကသကဲ႔သုိ႔ လူတစ္

ဖက္သားအေပၚ အားနာတတ္ၾကသည္။

          ေတာင္ယာစပါး ၀မ္းစာျပည့္စုံလုိျခင္းႏွင့္ သားသမီးမ်ားကုိ ပညာတတ္ေစလုိျခင္းသည္ ၿမိဳ၊ ခမီး တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ကုိ သိေသာ အျခားဘာသာ၀င္မ်ားကတုိင္းရင္း

သားတုိ႔၏ ႏွလုံးသား ဗုဒၶထံပါးသုိ႔ မခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္ေအာင္ ပစၥည္း၀တၳဳကုိ အေၾကာင္းခံ ေက်ာင္းဆရာငွားေပး ပညာေရးျဖင့္ မြန္းမံလုိက္ၾကသည္။

          ဦးဣႏၵက မင္းကုိင္းသာသနာျပဳဌာနသုိ႔ ေရာက္စ (၂၀၀၆-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ) အျခားဘာသာ၀င္မ်ား

က ၾသရမအုပ္စုအတြင္း ပညာေရးျဖင့္ ၀င္ေရာက္စည္း႐ုံးသည္။ ထုိသုိ႔စည္း႐ုံးျခင္း ခံရမႈေၾကာင့္ တူးေမာင္း

ေလးရြာသည္ အျခားဘာသာ၀င္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ဦးဣႏၵက ႏွင့္ သာသနာျပဳ သာသနာ့တကၠ

သုိလ္ဆင္း ရဟန္းေတာ္မ်ား တားဆီးခ်ိန္မရလုိက္။ လက္မတင္ကေလး လြဲသြားသည္။ ေနာက္ၿပီးအုပ္စုအ

လယ္ျဖစ္သည့္ သလူျပားရြာကုိ အျခားဘာသာ၀င္မ်ားက ပုိမ်က္စိက်လာသည္။

          “တပည့္ေတာ္တုိ႔ တူးေမာင္းေလးရြာလည္းေရာက္ေရာ ရြာသားေတြက ေရေႏြးေတာင္ မကပ္ေတာ့

ဘူး။ ေရေႏြးေလးဘာေလး လာေပးပါဆုိေတာ့ လဘက္ေျခာက္မပါတဲ႔ ေရေႏြးျဖဴေတြကုိ လာခ်ေပးတယ္။ လဘက္ေျခာက္မပါဘူးလားဆုိေတာ့ “မရွိဘူး” တဲ႔။ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားတာ အရွင္ဘုရားေရ”

          ဦးအဂၢဉာဏ က အေတြ႕အႀကံဳကုိ ေျပာျပသည္။

          ေျမာက္ေလတစ္ခ်က္ ေစြ႕ကနဲ တုိက္ခတ္လာသည္။ ေၾကာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထရံၾကား က

တုိး၀င္လာေသာေလေၾကာင့္ မီးဖုိထဲက မီးသည္ပင္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ ေ၀့ကနဲ ရမ္းသြားသည္။

          ရခုိင္ျပည္နယ္၏ အေအးဆုံးလသည္ ဇန္န၀ါရီလ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိ၏။ ဇႏၷ၀ါရီလတြင္ အေရွ႕ေျမာက္

ေလ တုိက္ခတ္သည္။ တခါတရံ ေျမာက္မွတုိက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္း ေရခဲျပင္ကုိ ျဖတ္၍ တုိက္ခတ္လာေသာေၾကာင့္ ပုိေအးသည္ဟု ဆုိသည္။

          “တပည့္ေတာ္လည္း ပညာေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေလာက္ေတာ့ တည္ေထာင္မွျဖစ္မယ္ ဆုိၿပီး ဘ.က.ေက်ာင္း တည္ေထာင္ဖုိ႔အတြက္ အုပ္စုဥကၠ႒နဲ႔ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕နယ္ သာသနာေရး ဦးစီးရဲ႕ေထာက္

ခံခ်က္ကုိယူၿပီး သာသနာထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးဦးစီးဌာနကုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သာသနာ့

တကၠသုိလ္ (ရန္ကုန္)က စတုတၳႏွစ္အၿပီး ေတာင္တန္းၾကြရမည့္ သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ေစလႊတ္

ေပးပါေပါ့”

          “ဒီေတာ့ ဦးေလာင္းလုံႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့၊ ဒါ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဦးေလာင္းလုံ ဒါ

မင္းကုိင္းႀကီးရဲ႕ ပင့္ေဆာင္ခ်က္အရ အရွင္ဘုရား ၾကြလာရတာ”

          ဦးဣႏၵက ၏ ေျပာစကားကုိ ဦးအဂၢဉာဏ က ၀င္၍ အရႊန္းေဖာက္သည္။

          ဘ.က.ေက်ာင္း ဖြင့္ခြင့္ျပဳထားသည့္စာက ၂၀၀၇-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၁၈) ရက္ေန႔ ရက္စြဲျဖင့္ ေရာက္လာ

သည္။ စာအမွတ္ ၂၀၀/၁၇- ဘ/က (လင) သထပ ၂၂/၀၇ စာသည္ သူ႔အား ႀကဳိဆုိေနပါေတာ့သည္။

          မီးဖုိကမီးသည္ အရွိန္ကုန္လာ၏။ ကၽြဲ႐ုိင္း ဦးဥကၠံသ က ညေနက ေခ်ာက္ကမ္းနားတ၀ုိက္ လုိက္ရွာ

ထားေသာ ထင္းေျခာက္တုံးမ်ားထဲက တစ္တုံးကုိယူကာ ၀ါးျခမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ေရာ၍ မီးပုံထဲသုိ႔ထည့္လုိက္

သည္။ မီးပြားေလးေတြက ျပာႏွင့္အတူ လြင့္တက္သြား၏။

          “ၾသရမအုပ္စုထဲမွာ အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္းဆုိတာ မရွိဘူး။ မိဘေတြက သားသမီးေတြကုိ ပညာ

တတ္ေစခ်င္ေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ဳိးထဲက ၉-တန္း၊ ၁၀-တန္း ေအာင္ျမင္ထားသူေတြကုိ လုိက္ရွာၿပီး စပါးေတာင္း

ဆရာ အျဖစ္ ငွါးကာ ပညာေရးကုိထူေထာင္ေပးၾကရတယ္။ စပါးေတာင္းဆရာဆုိတာက ေငြအစား စပါးနဲ႔

သတ္မွတ္ၿပီးေပးတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာကုိ ေခၚတာ”

          ၂၅-ရက္ေန႔ ညေနက သူႏွင့္ ဦးဣႏၵက ခါလာဦးရြာတြင္ စာသင္ေနေသာ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကုိ ဗလာစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္စီႏွင့္ ခဲတန္တစ္ေခ်ာင္းစီ လွဴသည္။ ဆရာမအတြက္ ပညာဒါနအ

ျဖစ္ သူက ၀တၳဳေငြ ငါးေထာင္က်ပ္ကုိ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္ခဲ႔သည္။ ခါလာဦးရြာတြင္ စာသင္ေပးေနေသာဆရာမ၏ အမည္မွာ မမာ၀င္း ဟုေခၚသည္။ ၉-တန္းေအာင္ထားၿပီး ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ စံညွင္းေ၀ရြာကေနလာသင္

သည္ဟုဆုိသည္။ ဆရာမသည္ ခမီးတုိင္းရင္းသူ ျဖစ္သည္။ ခါလာဦးရြာသည္လည္း ခမီးတုိင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ 

                  

                                  

                                    ခါလာဦးစာသင္ေက်ာင္းေလးႏွင္႔ သူတုိ႔၏ ဒါန

          “ေတာင္တန္းေဒသမွာက အျခားဘာသာ၀င္ေတြက လူမႈေရး၊  စီးပြားေရးနဲ႔ သာသနာလုိက္ျပဳ

ေနၾကတာဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီး္ဦးဥတၱမသာရ တုိ႔ေခတ္တုန္းကလုိ ႏႈတ္နဲ႔ အႀကိဳးအေၾကာင္းေဟာေျပာျပ

ရုံနဲ႔ မရေတာ့ဘူး။ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘာသာေရးဆုိတာ သူတုိ႔ရဲဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္း သူ

တုိ႔ရဲ႕သားသမီးေတြကုိ ဘ၀တုိးတက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏုိင္တဲ႔ ဘာသာေရးမ်ဳိးကုိမွ လက္ခံယုံၾကည္ကုိးကြယ္

လုိၾကတာ။

          “သာသနာျပဳေရာက္လာတဲ႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ဟာ အနိမ့္ဆုံး က်န္းမာေရးကိစၥကုိ တာ၀န္ယူ

ေပးၾကရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ အရွင္ဘုရားေရ..။ မေန႔ကပဲၾကည့္ ခါလာဦး ဥကၠ႒သားေလး ေျခေထာက္၀ါးခၽြန္ထုိးမိတာ ေက်ာင္းေရာက္လာတာပဲ မဟုတ္လား။ အရွင္ဘုရားက အရက္ျပန္နဲ႔ ေဆးေတြ

ထည့္ေပး၊ အနာေပၚပလာစတာေလးေတြ ကပ္ေပးလုိက္ရတာပဲ မဟုတ္လား”

          ဦးဣႏၵက က စကားကုိခဏရပ္သည္။

          မေန႔က ခါလာဦးဥကၠ႒ႏွင့္ သူ႔သားေလးေက်ာင္းေရာက္လာသည္။ ေျခေထာက္ကုိ ၀ါးခၽြန္ထုိးမိသည္ ဆုိ၏။ အနာကုိေဆးထည့္ေပးရန္ လာေျပာသည္။ အနာၾကည့္ေတာ့ သိပ္ႀကီးႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ကေလးငယ္ႏွင့္ ႏွဳိင္းဆပါက ႀကီးေနသည္။အနာကုိအရက္ျပန္ႏွင့္ေဆးၿပီးေဆးထည့္ေပးလုိက္သည္။ျပီးေတာ႔

ပလာစတာကပ္ေပးလုိက္ရသည္။

          “အရွင္ဘုရားေရ.. မေန႔ညကပဲၾကည့္၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ မႈံ၀ါး၀ါး MP-4 ေလးကုိ ေက်ာင္းသားေတြ အလုအယက္နဲ႔ တုိးေ၀ွ႕ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာ အရွင္ဘုရားအျမင္ပဲ၊ အခုေခတ္ သာသနာျပဳရာမွာ ကလည္း

ေခတ္ေပၚပစၥည္းကလည္းပဲ တေထာင့္တစ္ေနရာကေန အသုံး၀င္ေနတာေနာ္၊ ဘ.က.ေက်ာင္း သလူျပား

ရြာမွာ ေဆာက္မယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္လည္း ၀ိုင္းကူညီမယ္”

                                    မွဳံ၀ါး၀ါး mp4 ေလးကုိ အထူးအဆန္းစိတ္၀င္တစား

         ကၽြဲ႐ုိင္း ဦးဥကၠံသ ကလည္း အားတက္သေရာ ၀င္ေျပာသည္။

          “ဦးဣႏၵက အရွင္ဘုရားမွာ ၀တၳဳေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလဲ၊ တပည့္ေတာ္မွာေတာ့ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ရွိေသးတယ္”

သူက သူ႔မွာရွိေသာ ေငြႏွင့္ ဦးဣႏၵက မွာရွိေသာ ေငြႏွင့္ ႏွစ္ရပ္ေပါင္းပါက ဘ.က.ေက်ာင္းအတြက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မည္ဟု ယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ ဦးဣႏၵက ကုိ သူေမးမိသည္။

“အမ်ားႀကီးေတာ့မရွိဘူး။ တစ္သိန္းခြဲ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္”

ဦးဣႏၵက က သူ႔မွာရွိေသာ ေငြကုိ ေျပာျပသည္။

“ဒီေလာက္ဆုိရင္ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္ ဦးဣႏၵက၊အခုေက်ာင္းမွာရွိတဲ႔သြပ္ေဟာင္းေတြကလည္း ျပန္ၿပီး သုံးလုိ႔ရတယ္။ လုိရင္လည္း နည္းနည္းေပါ့”

“အခု ေက်ာင္းေဆာက္တာ အုပ္စုထဲမွာလည္း ေငြေကာက္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာင္ယာေတြက ၾကြက္ကစတင္ ဖ်က္ဆီးတာဆုိေတာ့ လုပ္အားေပးေလာက္ေတာ့ ေတာင္းလုိ႔ရမယ္”

သူ႔စကားရဲ႕ အဆုံး ၀ါးနက္ရုံဦးအဂၢဥာဏ က သူ၏ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ၀င္ေျပာသည္။ ဦးအဂၢဉာဏ ေျပာသကဲ႔သုိ႔ဘ.က.ေက်ာင္းေဆာက္မည့္ကုန္က်စရိတ္မ်ားကုိအုပ္စုထဲေကာက္ခံ၍မျဖစ္၊အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိ

ေသာ္ေငြေကာက္ခံျခင္းကုိအေၾကာင္းျပဳျပီးပစၥည္းေပး၍စည္း႐ုံးေနေသာအျခားဘာသာ၀င္မ်ားဘက္သုိ႔

ပါသြားႏုိင္သည္။  ဤသို႔ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔လုပ္ေဆာင္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္ ဦးတည္ခ်က္သုိ႔ မေရာက္ဘဲ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတလြဲ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္ဟု သူ ျမင္မိသည္။

“ဦးအဂၢဉာဏ ေျပာသလုိ ေကာင္းတယ္။ လုပ္အားေပးေလာက္ေတာ့ ေတာင္းရမယ္။ လက္သမားအတြက္ေတာ့ ဦးဣႏၵက က လက္သမားပညာတတ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ေနာက္လုိက္လက္သမားေတြေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ မနက္ျဖန္ အစည္းအေ၀းမွာ ဒီအတုိင္းပဲေျပာၾကတာေပါ့”

သူေျပာလုိက္သည္။

“ေက်ာင္းေဆာက္မွာက မင္းကုိင္း၊ ကၽြဲ႐ုိင္း၊ ၀ါးနက္႐ုံ သာသနာျပဳ သုံးဌာနေပါင္းထားတာ  ဆုိေတာ့ “မင္း႐ုိင္းနက္အဖြဲ႕” ေပါ့။

၀ါးနက္႐ုံ ဦးအဂၢ ဉာဏ ေပးေသာ “မင္းရုိင္းနက္” ဟူေသာနာမည္သည္ သူတုိ႔အတြက္ အံ၀င္ခြင္က်

ေသာ နာမည္ျဖစ္သြား၏။

မီးဖုိက ထင္းတုံးသည္လည္း ေလာင္ကၽြမ္းေနေလၿပီ။ ထုိေန႔သည္ သူတုိ႔အတြက္ မီးဖုိေဘးမွာ စည္းေ၀းေသာ “မင္း႐ုိင္းနက္” အစည္းအေ၀းေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ 

                                                                                    အရွင္ဓမၼိက (ေလာင္းလုံ)