ၾသရမေတာင္တန္းေပၚက စီးဆင္းခဲ႔ေသာေန႔ရက္မ်ား (၅)

                                                             ျမိဳ႕စစ္ေတြ


         သူတုိ႔ေရာက္ရွိေနေသာစစ္ေတြသည္စစ္ေတြျမိဳ႔အမည္ျဖင္႔မတည္ရွိခင္က က်ြန္းတစ္က်ြန္းမ်ွသာ
ဟုဆုိသည္။ဓည၀တီရခုိင္ဘုရင္တုိ႔၏ေသြးသာက္ေရတပ္ဖြဲ႔ကုိေရွ႕ကာကင္းအျဖစ္ထားခဲ႔ေသာေနရာဟုလည္း
မွတ္သားဖူး၏။အဂၤလိပ္တုိ႔ရခုိင္ျပည္ကုိစတင္တုိက္ခုိက္ေသာအခါ သည္က်ြန္းကုိအေျမာက္ပစ္၍၀င္ရွင္းခဲ႔
သည္။အဂၤလိပ္တုိ႔ ေျမာက္ဦးဘုရင္႔စံနန္းျမိဳ႔ေတာ္ကုိ သိမ္းပုိက္တုိက္ခုိက္ႏုိင္ရန္ ေရေၾကာင္းခ်ီတပ္ဖြဲ႔ကုိ သည္က်ြန္းေပၚတြင္စတင္အျခကုပ္ယူခဲ႔သည္။
       စစ္ေတြျမိဳ႕တည္ရွိရာက်ြန္းသည္  ပင္လယ္ကမ္းေျခ သမုဒၵရာအနီးတြင္တည္ရွိေသာေၾကာင္႔ ေရွးအခါက သမုဒၵဂီရိက်ြန္းဟုေခၚတြင္ခဲ႔သည္။ ေလးျမိဳ႕ေခတ္တြင္ ရဟႏၱာသစၥဗႏၵ၀ဂူေအာင္းကာ သီးတင္းသုံးေနခဲ႔ေသာ
ေၾကာင္႔ “ဗႏၵေမာ္” ဟုလည္းေခၚသည္ဟုဆုိ၏။
         စစ္ေတြက်ြန္းေပၚသို႔ ႊဂၤလိပ္တုိ႔မေရာက္မီက သည္က်ြန္းေပၚတြင္ ခမီးမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားေနထုိင္ခဲ႔သည္။
ခမီးမ်ဳိးႏြယ္စုထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ “ကတ္တိန္ႏြယ္စု”တြင္“အာက်ာ”ဆုိသူက အာက်ိတ္ေတာ္ကုန္းေနရာတြင္ အိမ္ေျခ သုံးဆယ္ျဖင္႔“အာက်ပ္ရြာ”ကုိတည္ေထာင္ခဲ႔သည္။“မတ္ေအႏြယ္စု” တြင္“ရူပ”ဆုိသူက အိမ္ေျခ ၆၀-ျဖင္႔ “ရူပရြာ”ကုိ တည္ေထာင္ခဲ႔သည္။ 
        စစ္ေတြေနရာကုိ ခမီးမ်ဳိးႏြယ္စုတုိက “အာက်ာပါရာ”ဟုေခၚဆုိၾကျပီး။အဂၤလိပ္တုိ႔ေရာက္လာေသာ  အက်ာဘ “AKYAB” ဟုေခၚခဲ႔ၾကသည္။ 
         ျဗိတိသ်ွတုိ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ေျမာက္ဦးမွ စစ္ေတြေနရာသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔လာၾကျပီး ၾကက္ကုိင္းတန္းအရပ္၌ “စစ္တဲ”မ်ားထုိးကာတပ္စြဲ၍ စခန္းမ်ားခ်ထားသည္။ 
         ခရစ္ႏွစ္ (၁၈၂၆) ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၇-ခုႏွစ္၊တပုိးတြဲလဆန္း ၅-ရက္ေန႔ ေနထြက္အခ်ိန္တြင္ ျမိဳ႔ကုိစတင္တည္သည္။ ျမိဳ႔၀န္ႏွင္႔ ေဒးသ်ွိတ္တုိ႔က ျမိဳ႔တည္ရန္ေနရာကုိ စတင္ေရြးခ်ယ္စဥ္က အဂၤလိပ္တုိ႔ “စစ္တဲ”မ်ားခ်ထားသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး “စစ္တဲ”ျမိဳ႔ဟုေခၚခဲ႔သည္ ဆုိ၏။ထုိတည္ေထာင္ခဲ႔ရာမွာ ေနာင္ကာလေရြ႕ေလ်ွာလာခဲ႔ျပီး စစ္တဲ မွ> စစ္ေတး > စစ္ေတးမွ> စစ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ႔သည္ဆုိ၏။ ေရႊေစတီဆရာေတာ္၏ မဟာမုနိလကၤာတြင္-
         “ ဂုဏ္အင္မခ်ဳိ႕၊ ေျမာက္ဦးျမိဳ႕ကုိ၊ သူတုိ႔စြန္႔ပယ္၊ ျမစ္ပင္လယ္၏၊ ကမ္းေျခသာစြ၊ ကစၦပဟု၊ တြင္ထနဒီ၊အ၀မွီလ်ွက္၊တဲမွီစခန္း၊ စစ္တဲကြ်န္း၌၊ခန္းခန္းၾကီးက်ယ္၊ျမိဳ႔ၾကီးတည္၍၊ စစ္ေတြေခၚတြင္”
ဟုပါရွိသည္။
                     
                                   xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


             စစ္ေတြပိြင္႔ သူတုိ႔ျပန္လာျပီး ပစၥည္းမ်ားထည္႔ၾကသည္။ မနက္ပုိင္းက  သူတုိ႔ေရခ်မ္းျပင္က ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္းေစ်းသုိ႔သြားၾကသည္။ 
            သူတုိ႔သုံးပါးကုိ ဦးပုည ကလုိက္ပုိ႔ေပးသည္။ ဆုိကၠားႏွစ္စီးငွားသည္။တစ္စီးကုိ ႏွစ္ရာက်ပ္ေပးရသည္။သူႏွင္႔ဦပုညကတစ္စီး ဦးမ႑လ ႏွင္႔ဦပညာဓဇ ကတစ္စီးျဖစ္သည္။ ဆုိကၠားသမားကဆုိကၠားနင္းေနေသာ္လည္း ဦးပုည ႏွင္႔ စကားေျပာမပ်က္၊ သူတုိ႔ျဖတ္သန္းလာေသာ ရပ္ကြက္မ်ားထဲမွ ရပါကြက္တစ္ခု၏ အမည္ကုိ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုေပၚမွာအမွတ္ထင္ထင္ျမင္လုိက္ရသည္။
 “ရူပေျမာက္ရပ္ကြက္” ျဖစ္သည္။
           ေရွးယခင္က ခမီးမ်ဳိးႏြယ္စု မ်ားထဲတြင္ “မတ္ေအႏြယ္စု”  မွ “ရူပ”ဆုိသူက အိမ္ေျခ ၆၀-ျဖင္႔ “ရူပရြာ”ကုိ တည္ေထာင္ခဲ႔ေသာ “ရူပရြာ”သည္စစ္ေတြျမိဳ႕ ျဖစ္လာေတာ႔“ရူပေျမာက္ရပ္ကြက္”ဟုျဖစ္လာေလ
သလား ဟုေတြးမိ၏။ရူပေျမာက္ရပ္ကြက္ကုိျမင္ခဲ႔ရေသာေၾကာင္႔ ရူပေတာင္ရပ္ကြက္မ်ားရွေနေလမလား။ ဆုိကၠားသမားကုိေမးၾကည္႔ေတာ႔ ရူပေတာင္ရပ္ကြက္ ရွိသည္ဟုဆုိ၏။ 
     
           ေစ်းသုိ႔လာေသာလမ္းတြင္  ေတြ႔ျမင္ရေသာ နာရီစင္တစ္ခုမွာ ထူးျခားေနသည္။အခုေခတ္ နာရီစင္မ်ဳိးမဟုတ္ ၊သံထည္မ်ားႏွင္႔တည္ေဆာက္ထားသည္။ လ်ွပ္စစ္တာ၀ါတုိင္ တစ္ခုႏွင္႔ပင္တူေနေသးေတာ႔၏။
တုိင္၏အထိပ္ကုိ အခြ်န္အတက္ျပဳလုပ္ထာျပီး နာရီဂဏန္းမ်ားမွာ ေရာမဂဏန္မ်ားကုိအသုံးျပဳထားသည္။ ဦးပုည ကုိေမးၾကည္႔ေတာ႔ အဂၤလိပ္လက္ထက္ကနာရီစင္ဟုဆုိသည္။ စစ္ေတြျမိဳ႔ထဲက အဂၤလိပ္တုိ႔၏ အေငြ႔အသက္တစ္ခုပင္။ 
         စစ္ေတြေစ်းတြင္ဓာတ္ဘူးတစ္လုံးႏွင္႔မတ္ခြက္တစ္လုံး၀ယ္သည္။မနက္ျဖန္ဘူးသီးေတာင္သုိ႔ယူသြားရန္
ျဖစ္သည္။ ေစ်းကအျပန္ စာအုပ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေတြ႔ေသာေၾကာင္႔ ၀င္လုိက္မိသည္။“ဂႏၳ၀င္စာအုပ္ဆုိင္” ဟု
ဆုိင္းဘုတ္တြင္ေတြ႔ရသည္။ စာအုပ္မ်ားက ဘာသာရပ္အလုိက္စီစဥ္ေပးထားသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ထဲက စာအုပ္မ်ားက သူ႔အတြက္ႏွစ္သက္စရာေတြခ်ည္းပင္။
        “ ဦးဓမၼိက ဆြမ္းစားဖုိ႔ရွိေသးတယ္ေနာ္” 
        ဦးမ႑လ ကသူ႔ကုိသတိေပးသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ထဲတြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကည္႔ေနမိေသာ္လည္း တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ဘုန္းႏုိ္င္အေတြး ဘုန္းႏုိင္အျမင္ စာအုပ္တစ္အုပ္သာ၀ယ္ယူျဖစ္သည္။ ဦးမ႑လ ကေတာ႔ပုံျပင္စာအုပ္ေလးေတြ၀ယ္လာသည္။ သာသနာျပဳဌာနေရာက္ပါက ကေလးေတြအတြက္ဟုဆုိသည္။


                                              xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


       အခုေတာ႔  ပစၥည္းမ်ားထုပ္ပုိးေနရျပီ။ မနက္ျဖန္သည္ သူႏွင္႔ဦးပညာဓဇတုိ႔ ဘူးသီးေတာင္သုိ႔ခရီးဆက္ရေတာ႔မည္။


                                               xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
    




                                                  ဘူးသီးေတာင္သုိ႔ ခရီး


        စစ္ေတြေဆာင္းသည္ ေဆာင္းပီသေန၏။သေဘၤာဆိပ္ကုိေရာက္ေတာ႔ နံနက္ ၆-ႏာရီရွိျပီ။ ဦးပုည ႏွင္႔ ေက်ာင္းသားသန္းထြန္းလုိက္ပုိ႔သည္။ စစ္ေတြသေဘၤာဆိပ္ကလည္းစည္ကားေနသည္။ သေဘၤာ ဆိပ္အတြင္း
သြားလာလွဳပ္ရွားေနၾကသည္မွာပုရြက္ဆိတ္အုံပမာ။ဆူညံေနၾကသည္မွာကလည္းလကပံပင္ဇရက္က်သည္ဟု
ဆုိသလုိမ်ဳိးပင္။ သူတုိ႔လုိက္ပါမည္႔သေဘၤာအခန္းအတြက္ မေန႔ညေနကတည္းက သေဘၤာမန္ေနဂ်ာဆီစာ
ရင္းသြားေပးထားသည္။ သေဘၤာအခန္းရလ်ွင္သေဘၤာလက္မွတ္သီးသန္႔၀ယ္စရာမလုိ၊သေဘၤာလက္မွတ္က တစ္ဦးက်ပ္ငါးရာေပးရမည္။ သေဘၤာအခန္းအတြက္က ခုဋင္တစ္လုံးကုိ တစ္ေထာင္႔ေျခာက္ရာေပးရမည္။
အခန္းတြင္ခုဋင္ႏွစ္လုံးပါသည္ဟုဆုိသည္။
       ကုလားႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ ပစၥည္းမ်ားသယ္ေပးမည္ ႏွစ္ေထာင္ေပးပါဟုလာေျပာသည္။
       “ မလုိဘူးကြ ဒီမွာပါတယ္”
       ဦးပုညက သန္းထြန္းကုိညႊန္ျပကာေျပာလုိက္သည္။
       ေနာက္ကုလားႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာျပန္သည္။
       “ ဆရာတုိ႔ေပး မဲ႔ေစ်းေျပာပါ ”
       ေရွ႔ကထြက္သြားေသာ ကုလာႏွစ္ေယာက္ေစ်းမတည္႔ေသာေၾကာင္႔ ထြက္သြားသည္ဟုထင္၍လားမသိ။
       သူတုိ႔ကုိ ကုလားေတြက “ဆရာ”ဟုေခၚသည္။ 
       “ မလုိဘူး ”
       ဦးပုည ကခတ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလုိက္သည္။ကုလားႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားျပန္သည္။သေဘၤာဆိပ္အတြင္း
ပစၥည္းသယ္ကူလီထမ္းေနၾကသူမ်ာမွာ ကုလားမ်ားသာျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာေပၚသုိ႔ကုန္တင္ေနၾကသူမ်ား
မွာလည္းကုလားခ်ည္းပင္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုလားေတြရေသာ၀င္ေငြသည္နည္းမည္မဟုတ္။ ထုိ၀င္ေငြကုိ
တုိင္းရင္းသားတုိ႔လက္ထဲက ေပးေနရသည္။ “အလုပ္ဟူသမ်ွဂုဏ္ရွိစြ ”ဟုဆုိေသာေၾကာင္႔ေနာင္ဆုိပါကထိုသူ
တုိ႔ ေငြေၾကးတုိ႔ျဖင္႔ဂုဏ္ရွိလာႏုိင္သည္။
       သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ဆင္းရာလမ္းတြင္စၾကၤန္ငယ္တစ္ခုရွသည္။စၾကၤန္ထိပ္တြင္တခါးရွိသည္။တံခါး၀တြင္
အေစာင္႔တစ္ေယာက္ရပ္ေနသည္။ စၾကၤန္အလည္ေလာက္တြင္ ေဘးကပ္လ်ွက္စားပြဲခုံတစ္လုံးႏွင္႔အတူ ၀န္
ထမ္းသုံးဦးထုိင္ေနသည္။
       “ တကာၾကီးဟုိးကပစၥည္းေတြကုိအထဲထည္႔ထားလုိ႔ရ မလားဦးဇင္းတုိ႔သေဘၤာေပၚတင္ရင္လြယ္ေအာင္
လုိ႔ပါ ” 
        တခါး၀တြင္ရပ္ေနေသာ အေစာင္႔ကုိသူသြားေျပာသည္။အေစာင္ကထားခြင္႔ျပဳသည္။ပစၥည္းမ်ားကုိ သန္းထြန္းကစၾကၤန္အတြင္းသုိ႔သယ္သည္။
       “ ဦးဇင္းတုိ႔ ဟုိဘက္ခန္းမွာ သြားထုိင္ေနလုိ႔ရတယ္။ပစၥည္းေတြတပည္႔ေတာ္ၾကည္႔ထားေပးမယ္ ”
       တခါးေစာင္႔ကသူတုိ႔ကုိေျပာသည္။
       စၾကၤန္၏ အေနာက္ဘက္တြင္ အခန္းတစ္ခန္းရွိသည္။ ၁၅ -ေပခန္႔ရွိမည္ဟုထင္သည္။ အန္း၏အလည္ေပါက္တြင္လက္မွတ္ေရာင္းေနသည္။အခန္း၏အေနာက္ဘက္တြင္လည္းလဖက္ရည္တစ္ဆုိင္
ရွိသည္။လဘက္ရည္ဆုိင္အနီးတြင္ထမင္းေၾကာ္ဆုိင္းေလးတစ္ဆုိင္၊စားပြဲခုံေလးေပၚတင္ကာေရာင္းခ်ေန
သည္။သူတုိ႔အခန္းထဲ၀င္ခဲ႔ၾကသည္။ သ့ဆန္ကာ ကာထားေသာျပဳတင္းေပၚက္အနီးတြင္ စားပြဲခုံတစ္လုံးႏွင္႔ ကုလားထုိင္ႏွစ္လုံးရွိေနသည္။ သူႏွင္႔ ဦးပညာဓဇ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။
       လက္မွတ္ေရာင္းသူ၏ ေက်ာကုန္းကုိတေစာင္းအေနထားျဖင္႔ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ေျခာက္လက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည္႔ အေပါက္ကေလးက လက္ကေလးေတြလ်ွဳိကာ လ်ွဳိကာ လက္မွတ္၀ယ္ေနၾကသည္။
သူတုိ႔ကုိ အခန္းေရာင္းမည္႔ သူက ၇-နာရီထုိးမွေရာက္မည္ဟုဆုိသည္။ 
       သူကုိေခမာမ႑ဳိင္ဆရာေတာ္ကသာသနာေရးမွဴးထံစာေပးလုိက္သည္။ထုိစာကုိလြယ္အိတ္ထဲကေန
လက္ဆြဲအိတ္ထဲထည္႔လုိက္သည္။သူႏွင္႔ပတ္သက္ေသာစာဟုထင္သည္။ညက“မနက္ျဖန္ဘူးသီးေတာင္သုိ႔
သြားေတာ႔မယ္ဘုရား”ဟုေခမာမ႑ဳိင္ဆရာေတာ္ကုိသူေလ်ွာက္ေတာ႔ဆရာေတာ္က“သာသနာေရးမွဴးထံစာ
ေရးေပးလုိက္မယ္ ”ဟုေျပာသည္။ မနက္ေစာေစာ သြားခါနီး သူတုိ႔ဆရာေတာ္ကုိသြားကန္ေတာ႔သည္။စာကုိ
ေပးလုိက္သည္။ဘူးသီးေတာင္တြင္အဆင္မေျပပါကလည္းဗဟုိသာသနာျပဳဌာနတြင္လာေရာက္တာ၀န္
ထမ္းေဆာင္ရန္မွာလုိက္ေသးသည္။ 
        သံဆန္ကာကေနေလေပြတခ်က္တုိးေ၀ွ႔လာသည္။ရြံ႕နံ႔ကဲ႔သုိ႔ညွီစုိ႔စုိ႔အနံ႔ပါပါလာသည္။သူတုိ႔စီးမည္႔
သေဘၤာက“ ဓည၀တီ(၂)ျဖစ္သည္။ဓည၀တီႏွင္႔အတူသေဘၤာတစ္စီးယွဥ္လ်ွက္ကပ္ရပ္ထားသည္။ဆတ္ရုိးက်
ေခ်ာင္းအတြင္း စက္ေလွသံေမာ္ေတာ္သံတုိ႔ကလည္းဆူညံေနသည္။ 
       သူတုိ႔လက္မွတ္ယူျပီးသေဘၤာေပၚတက္သည္။ သူတုိ႔လုိက္ပါမည္ ဓည၀တီသည္ ကုန္ေတြေရာ လူေတြ
ပါျပည္႔က်ပ္သိပ္ေနသည္။ငါးပါကင္ဗူးၾကီးေတြကလည္းအျပည္႔သိပ္၊လူသြားလမ္းေၾကာင္းေလးတစ္ခုသာရွိ
သည္။ ထုိလမ္းေလးထဲတုိးေ၀ွ႔၍သြားရသည္။ 
       သူႏွင္႔ဦးပညာဓဇကုိ ဦးပုည ႏွင္႔သန္းထြန္းက သေဘၤာေပၚေရာက္သည္အထိလုိက္ပုိ႔ေပးသည္။သူတုိ႔
အခန္း၂-တြင္ေနရာရသည္။သေဘၤာန္းကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ႔ရွိသည္။အျပာႏုေရာင္အခင္းႏွင္႔အျပာႏုေရာင္
ေခါင္းအုံးတုိ႔ကုိသပ္ရပ္စြာခင္းထားေပးသည္။ေခါင္းရင္တြင္အေရးေပးအသုံးျပဳရန္လိေမၼာ္ေရာင္ျပန္အ၀တ္စုံ
ႏွစ္ခု၊ေျခရင္းတြင္ရွိေသာဆုိပါထုိင္ခုံကေပါက္ျပဲေနသည္။တဖက္ကုဋင္ေျခရင္းတြင္ေတာ႔လက္ေဆးေၾကြခြက္
တစ္ခု၊ေၾကြခြက္ေအာက္တြင္ေတာ႔ေရပုိက္ကျပဳတ္ထြက္ေနသည္။လက္ေဆးေၾကြခြက္အထက္နားတြင္မွန္
တစ္ခ်ပ္ကေတာ႔ေျပာင္လက္ေနသည္။ကုဋင္ႏွစ္လုံးအၾကားတြင္စားပြဲခုံတစ္ခုပါသည္။စားပြဲခုံေအာက္တြင္
တံခါးႏွစ္ရြက္ပါဗီဒုိေသးေလးတစ္ခုကလည္းပါေသးသည္။သူတြင္ပါလာေသာေရသန္႔ဗူးႏွင္႔မုန္႔ထုပ္ကုိဗီဒုိေလး
ထဲထည္႔လုိက္သည္။
               သေဘၤာဥၾသသံၾကားရျပီ။၀စီမွဳတ္သံကုိလည္းထပ္ၾကားရသည္။ နာရီၾကည္႔ေတာ႔ နံနက္၈-နာရီရိွျပီ။
ဓည၀တီ ၂ ၊ သေဘာၤ စစ္ေတြဆိပ္ကပ္းကစတင္ထြက္ခြါျပီ။ ဆတ္ရုိးက်ေခ်ာင္းတစ္ဖက္တြင္ဆန္စက္နွင္႔အ
ေအးခန္းစက္ရုံမ်ားကုိလွမ္းျမင္ရသည္။ သေဘၤာသည္ဆတ္ရုိးက်ေခ်ာင္းအေရွ႔ဘက္သုိ႔ဦးတည္ကာခုတ္
ေမာင္းလာသည္။ငွက္သမၸန္မ်ားကသေဘၤာနံေဘးတြင္ရွိေသာကားတာယာခြင္းမ်ားကုိ ခုိစီးလုိက္လာၾက
သည္၊၊စစ္ေတြျမိဳ့ဆိပ္ကမ္းသည္ တေရြ႕ေရြ႕က်န္ရစ္ခဲ့သည္၊၊ေခ်ာင္းရုိးေလ်ာက္ တုန္းတင္ထားေသာေလွမ်ား ကုိလည္းေတြ႕ရသည္၊၊ စက္ေလွေလးမ်ားကလည္း ဥဒဟုိေမာင္းႏွင္သြားလာေနၾကသည္၊၊ 
           စစ္ေတြဆိပ္ကမ္းမွထြက္ခြာလာခဲ့သည္မွာဆယ္မီႏွစ္ခန့္ၾကာမည္ဟုထင္သည္၊၊စစ္ေတြျမစ္၀သုိ့
ေရာက္လာသည္၊၊ ျမစ္၀သည္ကုလားတန္ေခၚကစၦပနဒီျမစ္၊ ေမယုေခၚမယူျမစ္ ၊အဥၨနနဒီေခၚေလးျမိဳ့ျမစ္ ၊ျမစ္ၾကီး၃ခုေပါင္းဆုံရာေနရာျဖစ္သည္၊၊ျမစ္ျပင္သည္လွဳိင္းေလျငိမ္သက္ေနသည္။စင္ေယာ္ငွက္ကေလးမ်ား
က“ဂစ္ဂစ္”ေအာ္ကာသေဘၤာေနာက္သုိ႔လုိက္လာၾကသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ေရာက္လာေလေလ စင္ေယာ္
ငွက္ေလးေတြက တအုပ္တမၾကီးျဖစ္လာေလေလ ။ သူသေဘၤာအေပၚဆုံးထပ္သုိ့ တက္လုိက္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံသန္းလုိက္ပါလာေနၾကေသာစင္ေယာ္ငွက္ေလးမ်ားကုိ ျမင္ရသည္မွာၾကည္ႏူးစရာ။ စင္ေယာက္ငွက္ေလးမ်ားသည္ အစာေၾကြးေနေသာ လူတခ်ိဳ့၏ေနာက္သုိ့လုိက္ပါရင္းသေဘၤာ၏ေနာက္ဘက္
တြင္ တ၀ဲလည္လည္ရွိေနၾကသည္။ ေလထဲတြင္၀ဲပ်ံေနေသာ  အစာမ်ားကုိ စင္ေယာ္ငွက္ေလးမ်ားသည္ အမိအရဖမ္းယူသည္။ တစ္ေကာင္ကလြတ္သြားေသာအစာကုိ တစ္ေကာင္ကရေအာင္ဖမ္းယူသည္။ ေရျပင္ေပၚသုိ့ေရာက္သြားေသာအစာဆုိသည္မွာမရွိသေလာက္ပင္ ။
           ပင္လယ္ေပ်ာ္ စင္ေယာ္၀တၳဳကုိ သူသတိရမိသည္။ ရင့္ခ်က္ဘာဒ္(Richerd Bach) ေရးေသာ Jannatha Living Ston Seagull ကုိ ဆရာထင္လင္းက ပင္လယ္ေပ်ာ္စင္ေယာ္ဟုဘာသာျပန္သည္။ ဆရာၾကီး ဓမၼိက
ဦးဘသန္းကလဲ ေယာနသံစင္ေယာ္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆုိသည္။ ဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္
ကလည္း အေမရိကန္ျပန္ၾကားေရထုတ္ လင္ေရာင္ျခည္စာေစာင္တြင္ ဘာသာျပန္ဖူးသည္ဟု ဆုိသည္။ လူၾကိဳက္မ်ားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္။ 
          ၀တၳဳ၏အစကုိသူမွတ္မိေနသည္။ 
          အခ်ိန္ကားနံနက္ခင္း -
         ထြက္သစ္စေန၀န္းသည္ ျငိမ္သက္ေသာပင္လယ္ျပင္က လွဳိင္အိေလးမ်ားစီသုိ႕ ေရႊေရာင္တလ်ပ္လ်ပ္ ပက္ျဖန္ေပးလုိက္၏       ကမ္းေျခမွတမုိင္ကြာတြင္တံငါသေဘၤာတစ္စင္းသည္ေရထဲတြင္ငါးစာမ်ားခ်ေန
သည္။
          နံနက္စာရွာရန္ထြက္မည့္ ငွက္အုပ္ၾကီးထံသုိ႕ ေလထဲမွျဖတ္၍ အခ်က္ေပးသည္အလားေထာင္ခ်ီေသာ ပင္လယ္စင္ေယာ္ငွက္အုပ္ၾကီးသည္တစ္ေကာင္တစ္ေကာင္တိမ္းကာေရွာင္ကာထုိးဆိတ္ကာျဖင့္ စားစရာ
အပဲ့အစမ်ားကုိလုယက္လ်က္ရွိေလသည္။ဤသုိ႕အသက္ရွင္မွဳအတြက္ကိစၥမ်ားရသည့္ေန႕တစ္ေန႕ေရာက္
လာျပန္ျပီတည္း။ 
         ခုအခ်ိန္ကားနံနက္ ၈နာရီ၁၅ မီႏွစ္ေရာက္ေနျပီ။ ေန၀န္းကျမဴမွဳန္ေတြအၾကား ေရႊေရာင္ေတာ့မဟုက္ ေငြေရာင္အသြင္ေျပာင္ေနျပီ ျမစ္ျပင္တြင္ေတာ့ ငါးဖမ္ေလွမ်ား ပုိက္တန္းမ်ားကုိအစီအရီေတြျမင္ေနရသည္။ ျပီးေတာ့ အစာလုိက္လုေနေသာစင္ေယာ္တစ္အုပ္၊ဤေန႔သည္ သူတုိ႕အတြက္ သာသနာျပဳခရီးအတြက္ ဘးူသီးေတာင္သုိ့သြားေနေသာ ေန႕တစ္ေနျဖစ္ေနသည္တကား။    
       သေဘၤာသည္ ကုလားတန္ျမစ္၀မွ ဘယ္ဘက္သုိ႕ဦးတည္ခုတ္ေမာင္သည္။ မင္းကန္ေခ်ာင္းအတြင္း
သုိ့၀င္ေနသည္။ ေခ်ာင္း၏၀ဲယာတစ္ခြင္ ေရ၀ပ္ေနေသာ လယ္ကြင္းမ်ား တဲကေလးမ်ားကုိေတြ႔သည္။ နာရီ
၀က္သာသာမင္ကန္ေခ်ာင္းမွစပါးထားေခ်ာင္သုိ့၀င္သည္။စပါးထားေခ်ာင္သည္သေဘၤာတစ္စီသြားနုိင္ရုံသာ
သာရွိသည္။ 
        ဒီေရက်ေနခ်ိန္မုိ့လားမသိ ၊မုိးတြင္းဆုိပါက ေခ်ာင္းရုိးေပ်ာက္ေနကာ ေရမွတ္တုိင္ကေလးမ်ားကုိၾကည့္၍ သြားရသည္ဟုဆုိ၏။ 
         ဒီေရေတာမ်ားက ေခ်ာင္းတေလ်ာက္ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။အပင္ၾကီးၾကီးမားမားမေတြ႔ရ။အပင္ၾကီးေတြကုိ
ထင္းအျဖစ္အသုံးျပဳၾကေသာေၾကာင့္ မေတြ႔ရျခင္းျဖစ္မည္။ 
        ေခ်ာင္းသည္ အေကြ႔အေကာက္မ်ားပါ ဘိ။ နဒီ၀ကၤ ံ ဟူေသာစကားႏွင့္ညီပါေပသည္။ 
        ေရွ့တြင္တံတားတစ္စင္း ၊ မင္းေခ်ာင္းတံတားဟုဆုိသည္ ။ တံတားကုိျမင္ေနရေသာ္လည္း တံတားဆီသုိ႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေရာက္ ျမစ္ကေကာက္ေကြ႕ေနေသာေၾကာင့္ တံတားသည္ သေဘၤာ၏ေရွ႕သုိ႔ေရာက္လုိက္
ေနာက္သုိ့ေရာက္လုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ဓည၀တီ၂ သေဘဘၤာသည္ တံတားေအာက္
မွျဖတ္သည္။ ဤတံတားမွ ပုဏၰားကၽြန္း ေက်ာက္ေတာ္ဘက္သို႕သြားသည္ဟုဆုိသည္။ တံတားအလြန္ျမစ္ျပင္
က်ယ္ကုိေရာက္ျပန္သည္။ 

                                                                             အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)
                                               
          ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
   





                                
        
                   တေရြ႕ေရြ႕ေ၀းက်န္ခဲ႔ေသာ ဆတ္ရုိးက်ေခ်ာင္းထဲကစစ္ေတြဆိပ္ကမ္း

                                            ဆတ္ရုိးက်ေခ်ာင္းထဲက သမၸန္ေလွေလးေတြ

                                  သေဘၤာကုိခ်ိတ္တြယ္လုိက္ေနေသာ သမၸန္ေလွငယ္ေလးမ်ား

       
                                       သေဘၤာေနာက္လုိက္ေနေသာစင္ေယာ္ငွက္ကေလးမ်ား

                                                                လယ္ေစာင္႔တဲကေလး

                                                              မင္းေခ်ာင္းတံတား