သံုးဘီးဆုိင္ကယ္ ႏွင္႔ သခၤန္းစာ
ရခုိင္ျပည္နယ္၊စစ္ေတြေျမကုိ စတင္ေျခခ်မိျပီ။ညေန သုံးနာရီရွိျပီ။ ႏွာ၀သုိ႔တုိး၀င္လာေသာစစ္ေတြေလက ေအးစိမ္႔ေနသည္။ရခုိင္ေဒသ၏ေလကုိစတင္ရွုူမိျခင္းပင္။စစ္ေတြေလ
သည္စိတ္ကုိလန္းဆန္းသြားေစသည္ေတာ႔အမွန္။
တနသၤာရီ ကမ္းရုိးတန္း ေဒသတြင္ ေမြးဖြားခဲ႔ေသာသူ႕အဖုိ႔ပင္လယ္ကုိျဖတ္သန္းကာ၀င္ေရာက္လာေသာ
သည္ေလမ်ဳိးႏွင္႔ မစိမ္း။သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ တြန္းတုိက္မွဳမွ လြတ္ကင္းစြာ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ေသာ သည္ေလသည္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္မွဳ ရွိမည္မွာ မလြဲ ေပ။ ရန္ကုန္ေလႏွင္႔မတူဟုေတာ႔ခြဲျခားေျပာႏုိင္သည္။
အခုရခုိင္ေလက စတင္မိတ္ဆက္ေနေလျပီ။ မနက္ျဖန္ဆုိပါက ရခုိင္အစားအစာကမိတ္ဆက္ေလအုံးမည္။
စစ္ေတြေလဆိပ္အေဆာက္အဦသည္ သန္ရပ္ခန္႔ျငားေနသည္။သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မွဳလည္းရွိသည္။ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦထဲေရာက္လာေတာ႔ အေဆာက္အဦအတြင္း စကားေျပာသံတုိ႔ကဆူညံေနသည္ ။
ရခုိင္စကားစကားေျပာေနသည္က မ်ား၏။ဗမာစကားေျပာ ေျပာေနၾကသည္မွာ သူတုိ႔သုံးပါးသာ ရွိမည္ဟု
ထင္မွတ္မိသည္အထိပင္။ ရခုိင္စကား ကုိနားမလည္ေသာ္လည္း စကားလုံးအခ်ဳိ႕ကုိေတာ႔သူနားလည္ေန
သည္။အခ်ဳိ႕ေသာစကားလုံးေတြကထား၀ယ္စကားႏွင္႔အသုံးႏွဳန္းေရာ ေလသံပါဆင္တူေနသည္။
“ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ ဇာလားဖုိ႔ယာလဲ သုံးဘီးနဲ႔ၾကြလုိ႔ရပါေရ ”
တကာေလးတစ္ေယာက္အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ရွိမည္။သူတုိ႔သုံးပါးကုိသုံးဘီးဆုိင္ကယ္လာ
စပ္သည္။ထုိတကာေလးသည္ မ်က္ႏွာကသြယ္သြယ္ အရပ္က ၅ေပ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။
အသားကသိပ္မျဖဴ ၊ရိတ္ထားေသာမွဳတ္ဆိတ္မ်ားႏွင္႔ မ်က္ႏွာအေနထားက အိႏၵိယႏြယ္စပ္ကဲ႔သုိ႔ရွိ၏။
“ရြာၾကီးေျမာက္ရပ္ကြက္၊ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းသြားမယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
သူေစ်းႏွဳန္းေမးသည္။
“ သုံးေထာင္ပီးပါ ကုိယ္ေတာ္”
“ မ်ားတယ္ကြာ ႏွစ္ေထာင္ေပးမယ္”
ဦးမုနိႏၵေျပာလုိက္သည္မွာ စစ္ေတြေလဆိပ္ကေန ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းအထိ သုံဘီးဆုိင္ကယ္ခမွာ
ႏွစ္ေထာင္ဟုဆုိသည္။“ဘယ္ေလာက္ေတာင္းေတာင္းႏွစ္ေထာင္ထက္ပုိမေပးနဲ႔”ဟုလည္းေသေသခ်ာခ်ာ
မွာလုိက္ေသးသည္။ထုိ႔ေၾကာင္႔သူေစ်းဆစ္သည္။ ေစ်းကမတည့္္ေသး၊
“ ဦးဓမၼိက တပည့္ေတာ္တုိ႕ပစၥည္းေတြသယ္လာျပီ ”
ဦးပညာဓဇ စကားေၾကာင့္ ျပဳတင္းေပါက္မွ အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္သုိ႕ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူတို႕အပ္ပစၥည္းမ်ားကုိလက္တြန္းလွည္းျဖင့္သယ္လာသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
“ ကုိယ္ေတာ္တုိ႕ ပုိက္စည္း(ပစၥည္း)ေတြကုိတပည့္ေတာ္တုိ႕သုံးဘီးထိသယ္ေပးမယ္ ႏွိဳက္ေထာင့္ငါးရာ ပီးပါေရ ”
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သမားကတဆင့္ေလွ်ာ့လာသည္။ပစၥည္းထုပ္မ်ားကုိလည္းသုံးဘီးဆုိင္ကယ္အနား
ထိသယ္ေပးမည္ဟုဆုိလာသည္။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္မ်ားသည္ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးနားသုိ႕လာခြင့္မရ။
ေနာက္ဆုံး သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သမားေျပာသည္႔ ႏွစ္ေထာင္႔ငါးရာ ေစ်းႏွင္႔တည္႔လုိက္ရသည္။
ပစၥည္းမ်ားေရြးျပီး ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးထဲကထြက္လာသည္။ ဆုိင္ကယ္သမားက ပစၥည္းမ်ားကုိ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ကာ ထြက္သြားျပီ။ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦး အထြက္ေပါက္၀ေရာက္ေတာ႔ တာ၀န္ရွိရဲ
၀န္ထမ္းသုံးဦးက သူတုိ႔အား ၾကြေရာက္တည္းခုိမည္႔ ေနရာကုိေမးျမန္းသည္။သူတုိ႔သာသနာ
ျပဳကဒ္ျပားမ်ားကုိ ထုတ္ျပျပီး ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းတြင္တည္းခုိမည္။ေနာက္ဘူးသီးေတာင္သုိ႔ ဆက္သြား
မည္႔အေၾကာင္း စာရင္းေပးလုိက္သည္။ ျပီးေတာ႔ အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ဆီသုိ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မွ တုိး၀င္လာေသာေရေငြ႔ပါေသာေလက ေဆာင္းရနံ႔တုိ႔ထုံမြမ္းထားေသာၾကာင္႔ ေအးစိမ္႔လာေနသည္။ စစ္ေတြကားလမ္းမေပၚတြင္ ဆုိကၠားမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္မ်ား၊ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားက ဥဒဟုိသြားေနၾကသည္။ လမ္းဆုံတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ခန္းနားေသာ အ၀ါေရာင္ အေဆာက္အဦး ၾကီးတစ္ခုကုိေတြ႔ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေရႊတိဂုံေစတီ ပုံတူေစတီ တစ္ဆူကုိလည္းဖူးေတြ႔ရသည္။ ေစတီႏွင္႔နီးသထက္နီးလာသည္။ေစတီေတာ္ၾကီးအေရွ႕ေရာက္
ေတာ႔မုခ္ဦးကစာတန္းကုိဖတ္ၾကည္႔လုိက္မိ၏။“ေလာကနႏၵာေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီး”ဟူေသာစာကုိေတြ႔ရသည္။
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ သြားေနေသာလမ္းသည္ အေကာက္အေကြ႔မ်ားပါဘိ။
“ ဆုိင္ကယ္ ဆုိင္ကယ္ အထုပ္ အထုပ္ ”
ခမ္းလွမ္းလွမ္း ကလူတစ္ေယာက္၏ ေအာ္သံကုိသူၾကားလုိက္ရသည္။ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ဘက္ကုိၾကည္႔
လုိက္ေတာ႔ ကတၱရာလမ္းမေပၚအထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ႏွင္႔လွမ္းကြာေနျပီ။
“ ဦးဓမၼိက တပည္႔ေတာ္ျခဳံထည္အထုပ္က်က်န္ခဲ႔ျပီ ”
ဦးပညာဓဇကျခဳံထည္ထုပ္က်က်န္ခဲ႔သည္ဆုိသည္။ျခဳံထည္အထုပ္က်န္ခဲ႔ရေအာင္စိတ္အစဥ္ကအဘယ္
သုိ႔လႊင္႔ေမ်ာေနသည္မသိ။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ကုိျပန္လွည္႔ခုိင္းရသည္။လူတစ္ေယာက္အထုပ္ကုိေကာက္ကာ
လာေပးသည္။
“ဦးပညာဓဇ တအားမေငးနဲ႔ေနာ္ ေနာက္ဆုိ အထုပ္မက်န္ဘဲ လူပါက်န္ေနအုံးမယ္”
ဦးမ႑လက ေနာက္ေျပာသည္။
ဘုရားတန္ေဆာင္းႏွင္႔တူေသာဘုံအဆင္႔မ်ားျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားေသာေရွးေဟာင္းတန္ေဆာင္းတစ္
ခုကုိေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းမုခ္၀ေရာက္ေတာ႔ ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း ဟုေတြ႔ရသည္။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သည္
ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဘက္အုတ္နံရံကပ္လ်ွက္လမ္းထဲ ခ်ဳိးေကြ႔၀င္သည္။ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း၏
အေနာက္ဘက္အုတ္နံရံေထာင္႔ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးအေရွ႕ေရာက္တြင္ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ရပ္လုိက္သည္။
“ ကုိယ္ေတာ္ဘယ္ေက်ာင္းလည္း ”
ဆုိင္ကယ္သမားကေနာက္ဘက္လွည္႔ကာ သူကုိေမးသည္။ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းကုိသူမသိ။ရြာၾကီးေျမာက္
ရပ္ကြက္တြင္ရွိသည္ဟုသာသူသိသည္။ရြာၾကီးေျမာက္ရပ္ကြက္ဆုိသည္မွာလည္းဆုိင္ကယ္ဆရာေခၚလာ
ေသာေၾကာင္႔သာေရာက္လာရသည္။ ေရွ႕တြင္ေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိေတြ႕ရသည္။ေခမာမ႑ဳိင္
ေက်ာင္းက ဘယ္ေက်ာင္းမွန္းသူမသိ။
“ ဟုိဘက္ ေက်ာင္း ”
ဦးမ႑လ ညႊန္ျပရာသုိ႔ သူၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏မုခ္ဦးတြင္မ႑ဳိင္ဟူေသာ စာလုံးကုိတေစာင္းအေနထားျဖင္႔ေတြ႔ရသည္။ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ငွားခဲ႔စဥ္က ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းကုိသိသလုိ
မ်ဳိး ဦးမုနိႏၵ စကားကုိအေျခခံကာငွားခဲသည္။သူသခၤန္းစာ တစ္ခုထုတ္မိသည္။
မသိသည္ကုိမသိ၊ မတတ္သည္ကုိမတတ္၊မရွိသည္ကုိ မရိွ ဟု ရုိးသားစြာ ၀န္ခံျခင္းသည္ရွက္စရာမဟုတ္၊
မသိသည္ကုိ သိသလုိလုိ။မတတ္သည္ကုိတတ္သလုိလုိ၊မရွိသည္ကုိ ရွိသလုိလုိဟန္ေဆာင္ေမ်ွာလုိက္ေနျခင္း
သည္ တကယ္႔တကယ္အေရးၾကဳံလာပါက ပုိမုိအရွက္ရတတ္ေၾကာင္းသူသခၤန္းစာထုတ္မိသည္။သုံးဘီးဆုိင္
ကယ္ကေပးေသာသခၤန္းစာပင္ျဖစ္သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္း
ေမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းသုိ႔ ညေန ၄း၄၅ နာရီေရာက္သည္။ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းက သာသနာျပဳ(ဗဟုိ)ဌာန
ျဖစ္သည္။ုဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင္႔ပရဟိတပါတြဲဖြင္႔ထားသည္။စစ္ေတြ၊ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္
ေတာ၊ ေျမပုံ၊ ပလက္၀သာသနာျပဳဌာနမ်ားသုိ႔ေရာက္လာေသာသာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား၏ေခတၱနားခုိရာ
လည္းျဖစ္သည္။ဆရာေတာ္သည္ ခမီးတုိင္းရင္းသားျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကခ်င္ေဆာင္တြင္ သူႏွင္႔ တစ္ေဆာင္တည္းေနခဲ႔ေသာ ဦးရဌပါလ ၏ဆရာလည္းျဖစ္သည္။
ပစၥည္းထုပ္မ်ားကုိ ဓမၼာရုံ အေရွ႔တြင္ခ်ထားလုိက္သည္။ ဆရာေတာ္ဓမၼာရုံေပၚတြင္ရွိသည္ဟု ကုိရင္တစ္ပါး၏ေျပာစကားေၾကာင္႔ သူတုိ႔ဓမၼာရုံေပၚတက္ခဲ႔ၾကသည္။ဘုရားခန္းေရွ႔တြင္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးစကားေျပာေနသည္။ ေခမာမ႑ဳိင္ဆရာေတာ္ကုိေတာ႔ ဦးရဌပါလ ထံတြင္ဓာတ္ပုံေတြ႔ထား
ဖူးေသာေၾကာင္႔သူသိေနသည္။ က်န္ဆရာေတာ္ကုိေတာ႔သူမသိ၊ ဘုရားကုိကန္ေတာ႔ျပီး ဆရာေတာ္ကုိသူတုိ႔ ကန္ေတာ႔လုိက္သည္။ ကခ်င္ေဆာင္က ဦးရဌပါလ ဆရာေတာ္အား လွဴဒါန္းခုိင္းလုိက္ေသာ မုန္႔တစ္ထုပ္နွင္႔
စာတစ္ေစာင္ကုိ ဆရာေတာ္အား သူဆက္ကပ္လုိ္က္သည္။
“ ဦးဇင္းတုိ႔ ဒီကုိလာတာ သုံးပါးတည္လား”
“ မွန္ပါဘုရား ”
ဆရာေတာ္အေမးကုိ ဦးမ႑လ ကေျဖသည္။
“ ဦးးဇင္းက ဘယ္ဌာနလဲ ”
ဆရာေတာ္က သူ႔ကုိေမးသည္။
“ ဘူးသီးေတာင္၊မင္းကုိင္းသာသနာျပဳဌာနပါ အရွင္ဘုရား”
သူေလ်ွက္ထားလုိက္သည္။
“ ဦးဇင္း ဘြဲက.. ”
“ ဓမၼိက ပါအရွင္ဘုရား”
“ က်န္ႏွစ္ပါး က “
“ တပည္႔ေတာ္က ပညာဓဇပါ၊ ေမာင္ေတာျမုိ႔နယ္ ဖား၀ပ္ေခ်ာင္း သာသနာျပဳဌာနမွာတာ၀န္က်ပါတယ္”
“ တပည္႔ေတာ္က မ႑လ ပါဘုရား၊ ေျမပုံျမိဳ႔နယ္ ေမာင္ရွင္သာသနာျပဳဌာနမွာတာ၀န္က်ပါတယ္ ”
“မနက္ျဖန္ေမာင္ေတာက ပရဟိတေက်ာင္း ဆရာေတာ္ျပန္ဖုိ႔ရွိတယ္ ။ ဦးဇင္းတုိ႔က အခုမွေရာက္တာဆုိ
ေတာ႔ခ်က္ျခင္းမသြားလုိ႔မျဖစ္ေသးပါဘူး ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ေတာ႔ေနအုံး ”
“ဦးဇင္းတုိ႔က နပသ ေတြလား ”
အာဂႏၱဳဆရာေတာ္ဟုထင္ရေသာဆရာေတာ္ကသူတုိ႔ကုိေမးသည္။သူတုိ႔ေနခဲ႔ေသာႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ
သာသနာ႔တကၠသုိလ္ ကုိ န ပ သ ဟုအတုိေကာက္ေခၚသည္။
“ န ပ သဆုိေတာ႔ ေနာက္ျပန္သုတ္ ေပါ႔ ”
အဂႏၱဳ ဆရာေတာ္ကေနာက္ ေျပာင္သလုိေျပာေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲက သေဘာမေတြ႔မိ။ ထုိဆရာေတာ္ဆုိလုိသညိမွာ သာသနာ႔တကၠသုိလ္ဆင္းမ်ား ေတာင္တန္းတြင္မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္ေျပးသည္ဟုဆုိလုိေၾကာင္း သူသေဘာေပါက္သည္။
“ ပညာေလာက လည္းရွမ္းျပည္ ခဏျပန္သြားတယ္။ ပညာေလာကအခန္းထဲေနၾကေပါ႔ ”
ေခမာမ႑ဳိင္ ဆရာေတာ္ကေျပာသည္။
ဦးပညာေလာကႏွင္႔ သူ တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ဆုံခဲ႔ဖူးသည္။ ဦးပညာေလာက ကလြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ကမွ ဗဟုိသာသနာျပဳဌာနသုိ႔ေရာက္သည္။
ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသည္႔အတုိင္းသူတုိ႔သုံးပါးကုိ ဓမၼာရုံအေပၚထပ္ခန္းထဲသုိ ႔ဦးဇင္းတစ္ပါးလုိက္ပုိ႔
ေပးသည္။လုိက္ပုိ႔ေပးသည္႔ ဦးဇင္း၏ ဘြဲ႔အမည္ကုိေမးၾကည္႔ေတာ႔ ဦးပုည ေခၚသည္ဟု ဆုိသည္။
ပညာေလာကခန္း၏ တဖက္တြင္အခန္းတခန္းရွိသည္။အခုအုတ္ေတြ စီေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။
“ တပည္႔ေတာ္ အခန္းကေတာ႕ ဖ်က္လုိက္ျပီ ”
ဦးမုနိႏၵ ေျပာလုိက္ေသာစကားကုိသတိရသည္။အခု အုတ္စီေနေသာအခန္းသည္ ဦးမုနိႏၵ အခန္းျဖစ္မည္။
သူတုိ႔ေနရမည္႔ အခန္းထဲတြင္ ကုဋင္တစ္လုံး၊ေသာ႕မခတ္ထားေသာသစ္သားဗီဒိုငယ္တစ္လုံးကုိေတြ႔ရသည္။
ဦးမ႑လဗီဒုိကုိဖြင္႔ၾကည္႔သည္။ဗီဒုိထဲတြင္သကၤန္းတစ္စုံ၊ေခါင္းအုံးတစ္လုံး၊လက္ဆြဲအိတ္တစ္လုံး၊ေသာက္ေရ
ခြက္တစ္လုံးႏွင္႔ ထမင္းစားပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္သာေတြ႔ရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မုိးခ်ဳပ္သည္ႏွင္႔ အေအးက သိသိသာသာပုိလာသည္။ သူတုိ႔ေရမခ်ဳိးႏုိင္ၾကေတာ႔၊ေရမ်ဳိးေသာေၾကာင္႔ ဘာမွအျဖစ္ႏုိင္ ၊ေရခ်ဳိးမွားလွွ်င္ အခန္႔မသင္႔က ဖ်ားနာႏုိင္သည္။ဆက္ရမည္႕ခရီးကလည္း မ်ားစြာမ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။
ေခါင္းစြပ္ႏွင္႔အေႏြးထည္ကုိ စတင္အသုံးျပဳရေတာ႔သည္။အန္းကေတာ႔လုံလုံျခဳံျခဳံပင္။တရားပြဲတစ္ပြဲမွ တရားေဟာအသံကုိၾကားေနရသည္။ ဗမာစကားျဖင္႔ေဟာ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ ၊ရခုိင္စကားျဖင္႔ေဟာေျပာ
ေနသည္။သူ႕အတြက္ပထမဦးဆုံးၾကားရျခင္းပင္။ျခင္အုပ္စုတစ္စုကအခန္းအတြင္းတ၀ီ၀ီျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔
ျခင္ေဆးေခြျဖင္႔ေမာင္းထုတ္လုိက္ရသည္။
ည၁၀း၀၀နာရီအိပ္ရာ၀င္သည္။အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္မွာမနက္ဆြမ္းအရုဏ္ဆြမ္းစားၾကြရန္လာ
ႏုိးမွနဳိးၾကေတာ႕သည္။ နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ နံနက္ ၅း၀၀ နာရီရွိေနျပီ။
မ်က္ႏွာသစ္ ကုိယ္လက္ သန္႔စင္ျပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကရန္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၾကသည္။
ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနျပီ။
“ ၾကြ ၾကြ ” ဟု ဆရာေတာ္ကေျပာသည္။
ဆြမ္း၀ုိင္းတြင္ ငွက္ေပ်ာအူကုိခ်က္ထားေသာ ဟင္းက ႏွစ္ခြက္၊ မုန္လာဥဟင္းကႏွစ္ခြက္၊ ငါးဟင္းတစ္
ခြက္ကုိေတြ႔ရသည္။ မုန္လာဥ ဟင္းကုိ ခပ္ကာ သ႔ူပန္းကန္ထဲ သူထည္႔လုိက္သည္။ဟင္းကငန္ေရာအစပ္ပါကဲ
ေနသည္။ ေနာက္ဟင္းလည္း အစပ္မ်ားေနသည္။ငွက္ေပ်ာအူဟင္းလဲ အစပ္မ်ားေနသည္။
သ ူဦးမ႑လ ကုိၾကည္႔လုိက္သည္။ဦးမ႑လ ကလည္းသူကုိျပန္ၾကည္႔သည္။ ဦးပညာဓဇက ေတာ႔ ေခါင္းငုံ႔ လ်ွက္ဘုဥ္းေပးေနသည္။အစပ္ၾကဳိက္ဟန္တူသည္။ သူတုိ႔ ရခုိင္ဟင္းအစပ္ႏွင္႔ စတင္ေတြ႔ေနရျပီ။္႔
ေနာက္လဲဆက္လက္ ေတြ႕ၾကဳံ ရေပအုံးမည္။
အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)
္
ရခုိင္ျပည္နယ္၊စစ္ေတြေျမကုိ စတင္ေျခခ်မိျပီ။ညေန သုံးနာရီရွိျပီ။ ႏွာ၀သုိ႔တုိး၀င္လာေသာစစ္ေတြေလက ေအးစိမ္႔ေနသည္။ရခုိင္ေဒသ၏ေလကုိစတင္ရွုူမိျခင္းပင္။စစ္ေတြေလ
သည္စိတ္ကုိလန္းဆန္းသြားေစသည္ေတာ႔အမွန္။
တနသၤာရီ ကမ္းရုိးတန္း ေဒသတြင္ ေမြးဖြားခဲ႔ေသာသူ႕အဖုိ႔ပင္လယ္ကုိျဖတ္သန္းကာ၀င္ေရာက္လာေသာ
သည္ေလမ်ဳိးႏွင္႔ မစိမ္း။သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ တြန္းတုိက္မွဳမွ လြတ္ကင္းစြာ၀င္ေရာက္လာခဲ႔ေသာ သည္ေလသည္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္မွဳ ရွိမည္မွာ မလြဲ ေပ။ ရန္ကုန္ေလႏွင္႔မတူဟုေတာ႔ခြဲျခားေျပာႏုိင္သည္။
အခုရခုိင္ေလက စတင္မိတ္ဆက္ေနေလျပီ။ မနက္ျဖန္ဆုိပါက ရခုိင္အစားအစာကမိတ္ဆက္ေလအုံးမည္။
စစ္ေတြေလဆိပ္အေဆာက္အဦသည္ သန္ရပ္ခန္႔ျငားေနသည္။သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မွဳလည္းရွိသည္။ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦထဲေရာက္လာေတာ႔ အေဆာက္အဦအတြင္း စကားေျပာသံတုိ႔ကဆူညံေနသည္ ။
ရခုိင္စကားစကားေျပာေနသည္က မ်ား၏။ဗမာစကားေျပာ ေျပာေနၾကသည္မွာ သူတုိ႔သုံးပါးသာ ရွိမည္ဟု
ထင္မွတ္မိသည္အထိပင္။ ရခုိင္စကား ကုိနားမလည္ေသာ္လည္း စကားလုံးအခ်ဳိ႕ကုိေတာ႔သူနားလည္ေန
သည္။အခ်ဳိ႕ေသာစကားလုံးေတြကထား၀ယ္စကားႏွင္႔အသုံးႏွဳန္းေရာ ေလသံပါဆင္တူေနသည္။
“ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ ဇာလားဖုိ႔ယာလဲ သုံးဘီးနဲ႔ၾကြလုိ႔ရပါေရ ”
တကာေလးတစ္ေယာက္အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ရွိမည္။သူတုိ႔သုံးပါးကုိသုံးဘီးဆုိင္ကယ္လာ
စပ္သည္။ထုိတကာေလးသည္ မ်က္ႏွာကသြယ္သြယ္ အရပ္က ၅ေပ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။
အသားကသိပ္မျဖဴ ၊ရိတ္ထားေသာမွဳတ္ဆိတ္မ်ားႏွင္႔ မ်က္ႏွာအေနထားက အိႏၵိယႏြယ္စပ္ကဲ႔သုိ႔ရွိ၏။
“ရြာၾကီးေျမာက္ရပ္ကြက္၊ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းသြားမယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
သူေစ်းႏွဳန္းေမးသည္။
“ သုံးေထာင္ပီးပါ ကုိယ္ေတာ္”
“ မ်ားတယ္ကြာ ႏွစ္ေထာင္ေပးမယ္”
ဦးမုနိႏၵေျပာလုိက္သည္မွာ စစ္ေတြေလဆိပ္ကေန ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းအထိ သုံဘီးဆုိင္ကယ္ခမွာ
ႏွစ္ေထာင္ဟုဆုိသည္။“ဘယ္ေလာက္ေတာင္းေတာင္းႏွစ္ေထာင္ထက္ပုိမေပးနဲ႔”ဟုလည္းေသေသခ်ာခ်ာ
မွာလုိက္ေသးသည္။ထုိ႔ေၾကာင္႔သူေစ်းဆစ္သည္။ ေစ်းကမတည့္္ေသး၊
“ ဦးဓမၼိက တပည့္ေတာ္တုိ႕ပစၥည္းေတြသယ္လာျပီ ”
ဦးပညာဓဇ စကားေၾကာင့္ ျပဳတင္းေပါက္မွ အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္သုိ႕ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူတို႕အပ္ပစၥည္းမ်ားကုိလက္တြန္းလွည္းျဖင့္သယ္လာသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
“ ကုိယ္ေတာ္တုိ႕ ပုိက္စည္း(ပစၥည္း)ေတြကုိတပည့္ေတာ္တုိ႕သုံးဘီးထိသယ္ေပးမယ္ ႏွိဳက္ေထာင့္ငါးရာ ပီးပါေရ ”
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သမားကတဆင့္ေလွ်ာ့လာသည္။ပစၥည္းထုပ္မ်ားကုိလည္းသုံးဘီးဆုိင္ကယ္အနား
ထိသယ္ေပးမည္ဟုဆုိလာသည္။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္မ်ားသည္ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးနားသုိ႕လာခြင့္မရ။
ေနာက္ဆုံး သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သမားေျပာသည္႔ ႏွစ္ေထာင္႔ငါးရာ ေစ်းႏွင္႔တည္႔လုိက္ရသည္။
ပစၥည္းမ်ားေရြးျပီး ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးထဲကထြက္လာသည္။ ဆုိင္ကယ္သမားက ပစၥည္းမ်ားကုိ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ကာ ထြက္သြားျပီ။ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦး အထြက္ေပါက္၀ေရာက္ေတာ႔ တာ၀န္ရွိရဲ
၀န္ထမ္းသုံးဦးက သူတုိ႔အား ၾကြေရာက္တည္းခုိမည္႔ ေနရာကုိေမးျမန္းသည္။သူတုိ႔သာသနာ
ျပဳကဒ္ျပားမ်ားကုိ ထုတ္ျပျပီး ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းတြင္တည္းခုိမည္။ေနာက္ဘူးသီးေတာင္သုိ႔ ဆက္သြား
မည္႔အေၾကာင္း စာရင္းေပးလုိက္သည္။ ျပီးေတာ႔ အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ဆီသုိ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မွ တုိး၀င္လာေသာေရေငြ႔ပါေသာေလက ေဆာင္းရနံ႔တုိ႔ထုံမြမ္းထားေသာၾကာင္႔ ေအးစိမ္႔လာေနသည္။ စစ္ေတြကားလမ္းမေပၚတြင္ ဆုိကၠားမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္မ်ား၊ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ားက ဥဒဟုိသြားေနၾကသည္။ လမ္းဆုံတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ခန္းနားေသာ အ၀ါေရာင္ အေဆာက္အဦး ၾကီးတစ္ခုကုိေတြ႔ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေရႊတိဂုံေစတီ ပုံတူေစတီ တစ္ဆူကုိလည္းဖူးေတြ႔ရသည္။ ေစတီႏွင္႔နီးသထက္နီးလာသည္။ေစတီေတာ္ၾကီးအေရွ႕ေရာက္
ေတာ႔မုခ္ဦးကစာတန္းကုိဖတ္ၾကည္႔လုိက္မိ၏။“ေလာကနႏၵာေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီး”ဟူေသာစာကုိေတြ႔ရသည္။
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ သြားေနေသာလမ္းသည္ အေကာက္အေကြ႔မ်ားပါဘိ။
“ ဆုိင္ကယ္ ဆုိင္ကယ္ အထုပ္ အထုပ္ ”
ခမ္းလွမ္းလွမ္း ကလူတစ္ေယာက္၏ ေအာ္သံကုိသူၾကားလုိက္ရသည္။ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ဘက္ကုိၾကည္႔
လုိက္ေတာ႔ ကတၱရာလမ္းမေပၚအထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။
သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ႏွင္႔လွမ္းကြာေနျပီ။
“ ဦးဓမၼိက တပည္႔ေတာ္ျခဳံထည္အထုပ္က်က်န္ခဲ႔ျပီ ”
ဦးပညာဓဇကျခဳံထည္ထုပ္က်က်န္ခဲ႔သည္ဆုိသည္။ျခဳံထည္အထုပ္က်န္ခဲ႔ရေအာင္စိတ္အစဥ္ကအဘယ္
သုိ႔လႊင္႔ေမ်ာေနသည္မသိ။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ကုိျပန္လွည္႔ခုိင္းရသည္။လူတစ္ေယာက္အထုပ္ကုိေကာက္ကာ
လာေပးသည္။
“ဦးပညာဓဇ တအားမေငးနဲ႔ေနာ္ ေနာက္ဆုိ အထုပ္မက်န္ဘဲ လူပါက်န္ေနအုံးမယ္”
ဦးမ႑လက ေနာက္ေျပာသည္။
ဘုရားတန္ေဆာင္းႏွင္႔တူေသာဘုံအဆင္႔မ်ားျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားေသာေရွးေဟာင္းတန္ေဆာင္းတစ္
ခုကုိေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းမုခ္၀ေရာက္ေတာ႔ ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း ဟုေတြ႔ရသည္။သုံးဘီးဆုိင္ကယ္သည္
ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဘက္အုတ္နံရံကပ္လ်ွက္လမ္းထဲ ခ်ဳိးေကြ႔၀င္သည္။ရဲေက်ာ္သူေက်ာင္း၏
အေနာက္ဘက္အုတ္နံရံေထာင္႔ အေၾကာ္ဆုိင္ေလးအေရွ႕ေရာက္တြင္ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ရပ္လုိက္သည္။
“ ကုိယ္ေတာ္ဘယ္ေက်ာင္းလည္း ”
ဆုိင္ကယ္သမားကေနာက္ဘက္လွည္႔ကာ သူကုိေမးသည္။ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းကုိသူမသိ။ရြာၾကီးေျမာက္
ရပ္ကြက္တြင္ရွိသည္ဟုသာသူသိသည္။ရြာၾကီးေျမာက္ရပ္ကြက္ဆုိသည္မွာလည္းဆုိင္ကယ္ဆရာေခၚလာ
ေသာေၾကာင္႔သာေရာက္လာရသည္။ ေရွ႕တြင္ေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိေတြ႕ရသည္။ေခမာမ႑ဳိင္
ေက်ာင္းက ဘယ္ေက်ာင္းမွန္းသူမသိ။
“ ဟုိဘက္ ေက်ာင္း ”
ဦးမ႑လ ညႊန္ျပရာသုိ႔ သူၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏မုခ္ဦးတြင္မ႑ဳိင္ဟူေသာ စာလုံးကုိတေစာင္းအေနထားျဖင္႔ေတြ႔ရသည္။ သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ငွားခဲ႔စဥ္က ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းကုိသိသလုိ
မ်ဳိး ဦးမုနိႏၵ စကားကုိအေျခခံကာငွားခဲသည္။သူသခၤန္းစာ တစ္ခုထုတ္မိသည္။
မသိသည္ကုိမသိ၊ မတတ္သည္ကုိမတတ္၊မရွိသည္ကုိ မရိွ ဟု ရုိးသားစြာ ၀န္ခံျခင္းသည္ရွက္စရာမဟုတ္၊
မသိသည္ကုိ သိသလုိလုိ။မတတ္သည္ကုိတတ္သလုိလုိ၊မရွိသည္ကုိ ရွိသလုိလုိဟန္ေဆာင္ေမ်ွာလုိက္ေနျခင္း
သည္ တကယ္႔တကယ္အေရးၾကဳံလာပါက ပုိမုိအရွက္ရတတ္ေၾကာင္းသူသခၤန္းစာထုတ္မိသည္။သုံးဘီးဆုိင္
ကယ္ကေပးေသာသခၤန္းစာပင္ျဖစ္သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္း
ေမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းသုိ႔ ညေန ၄း၄၅ နာရီေရာက္သည္။ေခမာမ႑ဳိင္ေက်ာင္းက သာသနာျပဳ(ဗဟုိ)ဌာန
ျဖစ္သည္။ုဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင္႔ပရဟိတပါတြဲဖြင္႔ထားသည္။စစ္ေတြ၊ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္
ေတာ၊ ေျမပုံ၊ ပလက္၀သာသနာျပဳဌာနမ်ားသုိ႔ေရာက္လာေသာသာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ား၏ေခတၱနားခုိရာ
လည္းျဖစ္သည္။ဆရာေတာ္သည္ ခမီးတုိင္းရင္းသားျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကခ်င္ေဆာင္တြင္ သူႏွင္႔ တစ္ေဆာင္တည္းေနခဲ႔ေသာ ဦးရဌပါလ ၏ဆရာလည္းျဖစ္သည္။
ပစၥည္းထုပ္မ်ားကုိ ဓမၼာရုံ အေရွ႔တြင္ခ်ထားလုိက္သည္။ ဆရာေတာ္ဓမၼာရုံေပၚတြင္ရွိသည္ဟု ကုိရင္တစ္ပါး၏ေျပာစကားေၾကာင္႔ သူတုိ႔ဓမၼာရုံေပၚတက္ခဲ႔ၾကသည္။ဘုရားခန္းေရွ႔တြင္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးစကားေျပာေနသည္။ ေခမာမ႑ဳိင္ဆရာေတာ္ကုိေတာ႔ ဦးရဌပါလ ထံတြင္ဓာတ္ပုံေတြ႔ထား
ဖူးေသာေၾကာင္႔သူသိေနသည္။ က်န္ဆရာေတာ္ကုိေတာ႔သူမသိ၊ ဘုရားကုိကန္ေတာ႔ျပီး ဆရာေတာ္ကုိသူတုိ႔ ကန္ေတာ႔လုိက္သည္။ ကခ်င္ေဆာင္က ဦးရဌပါလ ဆရာေတာ္အား လွဴဒါန္းခုိင္းလုိက္ေသာ မုန္႔တစ္ထုပ္နွင္႔
စာတစ္ေစာင္ကုိ ဆရာေတာ္အား သူဆက္ကပ္လုိ္က္သည္။
“ ဦးဇင္းတုိ႔ ဒီကုိလာတာ သုံးပါးတည္လား”
“ မွန္ပါဘုရား ”
ဆရာေတာ္အေမးကုိ ဦးမ႑လ ကေျဖသည္။
“ ဦးးဇင္းက ဘယ္ဌာနလဲ ”
ဆရာေတာ္က သူ႔ကုိေမးသည္။
“ ဘူးသီးေတာင္၊မင္းကုိင္းသာသနာျပဳဌာနပါ အရွင္ဘုရား”
သူေလ်ွက္ထားလုိက္သည္။
“ ဦးဇင္း ဘြဲက.. ”
“ ဓမၼိက ပါအရွင္ဘုရား”
“ က်န္ႏွစ္ပါး က “
“ တပည္႔ေတာ္က ပညာဓဇပါ၊ ေမာင္ေတာျမုိ႔နယ္ ဖား၀ပ္ေခ်ာင္း သာသနာျပဳဌာနမွာတာ၀န္က်ပါတယ္”
“ တပည္႔ေတာ္က မ႑လ ပါဘုရား၊ ေျမပုံျမိဳ႔နယ္ ေမာင္ရွင္သာသနာျပဳဌာနမွာတာ၀န္က်ပါတယ္ ”
“မနက္ျဖန္ေမာင္ေတာက ပရဟိတေက်ာင္း ဆရာေတာ္ျပန္ဖုိ႔ရွိတယ္ ။ ဦးဇင္းတုိ႔က အခုမွေရာက္တာဆုိ
ေတာ႔ခ်က္ျခင္းမသြားလုိ႔မျဖစ္ေသးပါဘူး ဒီမွာ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ေတာ႔ေနအုံး ”
“ဦးဇင္းတုိ႔က နပသ ေတြလား ”
အာဂႏၱဳဆရာေတာ္ဟုထင္ရေသာဆရာေတာ္ကသူတုိ႔ကုိေမးသည္။သူတုိ႔ေနခဲ႔ေသာႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ
သာသနာ႔တကၠသုိလ္ ကုိ န ပ သ ဟုအတုိေကာက္ေခၚသည္။
“ န ပ သဆုိေတာ႔ ေနာက္ျပန္သုတ္ ေပါ႔ ”
အဂႏၱဳ ဆရာေတာ္ကေနာက္ ေျပာင္သလုိေျပာေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲက သေဘာမေတြ႔မိ။ ထုိဆရာေတာ္ဆုိလုိသညိမွာ သာသနာ႔တကၠသုိလ္ဆင္းမ်ား ေတာင္တန္းတြင္မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္ေျပးသည္ဟုဆုိလုိေၾကာင္း သူသေဘာေပါက္သည္။
“ ပညာေလာက လည္းရွမ္းျပည္ ခဏျပန္သြားတယ္။ ပညာေလာကအခန္းထဲေနၾကေပါ႔ ”
ေခမာမ႑ဳိင္ ဆရာေတာ္ကေျပာသည္။
ဦးပညာေလာကႏွင္႔ သူ တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ဆုံခဲ႔ဖူးသည္။ ဦးပညာေလာက ကလြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ကမွ ဗဟုိသာသနာျပဳဌာနသုိ႔ေရာက္သည္။
ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသည္႔အတုိင္းသူတုိ႔သုံးပါးကုိ ဓမၼာရုံအေပၚထပ္ခန္းထဲသုိ ႔ဦးဇင္းတစ္ပါးလုိက္ပုိ႔
ေပးသည္။လုိက္ပုိ႔ေပးသည္႔ ဦးဇင္း၏ ဘြဲ႔အမည္ကုိေမးၾကည္႔ေတာ႔ ဦးပုည ေခၚသည္ဟု ဆုိသည္။
ပညာေလာကခန္း၏ တဖက္တြင္အခန္းတခန္းရွိသည္။အခုအုတ္ေတြ စီေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။
“ တပည္႔ေတာ္ အခန္းကေတာ႕ ဖ်က္လုိက္ျပီ ”
ဦးမုနိႏၵ ေျပာလုိက္ေသာစကားကုိသတိရသည္။အခု အုတ္စီေနေသာအခန္းသည္ ဦးမုနိႏၵ အခန္းျဖစ္မည္။
သူတုိ႔ေနရမည္႔ အခန္းထဲတြင္ ကုဋင္တစ္လုံး၊ေသာ႕မခတ္ထားေသာသစ္သားဗီဒိုငယ္တစ္လုံးကုိေတြ႔ရသည္။
ဦးမ႑လဗီဒုိကုိဖြင္႔ၾကည္႔သည္။ဗီဒုိထဲတြင္သကၤန္းတစ္စုံ၊ေခါင္းအုံးတစ္လုံး၊လက္ဆြဲအိတ္တစ္လုံး၊ေသာက္ေရ
ခြက္တစ္လုံးႏွင္႔ ထမင္းစားပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္သာေတြ႔ရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မုိးခ်ဳပ္သည္ႏွင္႔ အေအးက သိသိသာသာပုိလာသည္။ သူတုိ႔ေရမခ်ဳိးႏုိင္ၾကေတာ႔၊ေရမ်ဳိးေသာေၾကာင္႔ ဘာမွအျဖစ္ႏုိင္ ၊ေရခ်ဳိးမွားလွွ်င္ အခန္႔မသင္႔က ဖ်ားနာႏုိင္သည္။ဆက္ရမည္႕ခရီးကလည္း မ်ားစြာမ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။
ေခါင္းစြပ္ႏွင္႔အေႏြးထည္ကုိ စတင္အသုံးျပဳရေတာ႔သည္။အန္းကေတာ႔လုံလုံျခဳံျခဳံပင္။တရားပြဲတစ္ပြဲမွ တရားေဟာအသံကုိၾကားေနရသည္။ ဗမာစကားျဖင္႔ေဟာ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ ၊ရခုိင္စကားျဖင္႔ေဟာေျပာ
ေနသည္။သူ႕အတြက္ပထမဦးဆုံးၾကားရျခင္းပင္။ျခင္အုပ္စုတစ္စုကအခန္းအတြင္းတ၀ီ၀ီျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔
ျခင္ေဆးေခြျဖင္႔ေမာင္းထုတ္လုိက္ရသည္။
ည၁၀း၀၀နာရီအိပ္ရာ၀င္သည္။အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္မွာမနက္ဆြမ္းအရုဏ္ဆြမ္းစားၾကြရန္လာ
ႏုိးမွနဳိးၾကေတာ႕သည္။ နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ နံနက္ ၅း၀၀ နာရီရွိေနျပီ။
မ်က္ႏွာသစ္ ကုိယ္လက္ သန္႔စင္ျပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကရန္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၾကသည္။
ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနျပီ။
“ ၾကြ ၾကြ ” ဟု ဆရာေတာ္ကေျပာသည္။
ဆြမ္း၀ုိင္းတြင္ ငွက္ေပ်ာအူကုိခ်က္ထားေသာ ဟင္းက ႏွစ္ခြက္၊ မုန္လာဥဟင္းကႏွစ္ခြက္၊ ငါးဟင္းတစ္
ခြက္ကုိေတြ႔ရသည္။ မုန္လာဥ ဟင္းကုိ ခပ္ကာ သ႔ူပန္းကန္ထဲ သူထည္႔လုိက္သည္။ဟင္းကငန္ေရာအစပ္ပါကဲ
ေနသည္။ ေနာက္ဟင္းလည္း အစပ္မ်ားေနသည္။ငွက္ေပ်ာအူဟင္းလဲ အစပ္မ်ားေနသည္။
သ ူဦးမ႑လ ကုိၾကည္႔လုိက္သည္။ဦးမ႑လ ကလည္းသူကုိျပန္ၾကည္႔သည္။ ဦးပညာဓဇက ေတာ႔ ေခါင္းငုံ႔ လ်ွက္ဘုဥ္းေပးေနသည္။အစပ္ၾကဳိက္ဟန္တူသည္။ သူတုိ႔ ရခုိင္ဟင္းအစပ္ႏွင္႔ စတင္ေတြ႔ေနရျပီ။္႔
ေနာက္လဲဆက္လက္ ေတြ႕ၾကဳံ ရေပအုံးမည္။
အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)
္