****နေမာ တႆဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ****

Friday, September 23, 2011

ဧရာ၀တီ ငုိေနျပီ

 
          
      ေမခ နဲ႔ မလိခ
     ေပါင္းဖက္ ရာက 
     ေမြးဖြားခဲ႔တဲ႔ ..
     ေရွး ပေ၀သဏီက ဧရာ၀တီ....။
     
     ဧရာ၀တီ ရဲ႕ရင္ထဲမွာ
     ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ အသက္ေတြ
     ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ေသြးေတြ
     ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕  ေခၽြးေတြ
     ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕  ႏွလုံးသားေတြ
     ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕  ယဥ္ေက်းမွဳေတြ
     ေပ်ာ္၀င္ စီးဆင္းေနတယ္....။
     ေမွာ္၀င္ စီးဆင္းေနတယ္....။

    ဧရာ၀တီ ဟာ  ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ဘ၀
    ဧရာ၀တီ ဟာ   ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕က်က္သေရ
    ဧရာ၀တီ ပ်က္ရင္ ဘ၀ပ်က္ျပီ..
    ဧရာ၀တီ မရွိရင္ ဘ၀မရွိျပီ...
    ဧရာ၀တီတုံးရင္ ဘ၀ျပဳန္းျပီ...
    အခု ဧရာ၀တီ ငုိေနရျပီ..။

   ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းေဘးက 
   တစ္ခ်ိန္က  ထင္ရွားခဲ႔တဲ႔ 
   နန္းျမိဳ႕ေတြ...
   ပုဂံ..
   အင္း၀...
   သေရေခတၱရာ...
   စစ္ကုိင္း...
   အမရပူရ.... စတာေတြ
   သူတုိ႔လဲ  ဧရာ၀တီ နဲ႔ အတူ
   စီးဆင္းခဲ႔တယ္...။
  သူတုိ႔ ဧရာ၀တီကုိ မေရာင္းစားခဲ႔ဘူး..။

   တစ္နပ္စာ တစ္ထပ္စာ ၾကည္႔သူေတြ
   ဧရာ၀တီရဲ႕ လည္ျမိဳကုိညွစ္
   ဧရာ၀တီရဲ႕ ေသြးကုိေဖာက္
  “ယြမ္” နဲ႔လဲေသာက္ကုန္ပီ..။
  ဧရာ၀တီကုိ ေျခေတာ္တင္ၾကကုန္ပီ..။
  ဧရာ၀တီကုိ ကုန္ခမ္းေအာင္
  ဧရာ၀တီ ကုန္ကူးၾကကုန္ျပီ...။

  ပတၱျမားငေမာက္ကုိ 
  အခုေခတ္ တန္ဖုိးျဖတ္ခ်င္ ျဖတ္လုိ႔ရမယ္..။
  ဧရာ၀တီကုိ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရဘူး.။
  အခု ဧရာ၀တီ ငုိေနျပီ..
  ဧရာ၀တီနဲ႔အတူ ငုိေနၾကရျပီ..။
  မဟာနဒီ ဧရာ၀တီရဲ႕ မ်က္ရည္
  ျမစ္ထဲ မျပည္႔မီ.....
  ဧရာ၀တီ အငုိတိတ္ဖုိ႔အေရး
  ၀ုိင္း၀န္းၾကိဳးပမ္းၾကရမည္...။
 
       အခုေတာ႔ ဧရာ၀တီ  ငုိေနျပီ....။

                           ဧရာ၀တီျမစ္ဆုံဆည္ စီမံကိန္းကို ကန္႔ကြက္ပါေၾကာင္း... 


                                                                                                          
                                                                      အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)




 

Tuesday, September 13, 2011

ေရႊလက္စြပ္ မခြ်တ္ပစ္္ပါေလႏွင္႔


 

           မနက္က ေမာင္ထြန္းထံက ၾကားလိုက္ရေသာစကားေၾကာင့္ သူ့စိတ္အစဥ္က စိုးရိမ္မွတ္သို႔ ေရာက္
သြားခဲ့သည္။
          ထိုစိုးရိမ္မွတ္ကို ဘာသာတရားျဖင့္ တိုင္းတာခဲ့သည္လား၊ အေတြ႔အၾကံဳအရ အုပ္စု၏ သမဂၢီသေဘာ
နွင့္ ခ်ိန္ညိွခဲ့သည္လား ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူခ်က္ခ်င္း မဆံုးျဖတ္နိုင္ခဲ့။
          ထမင္းတစ္အိုး အက်က္မညီလွ်င္ စား၍မျဖစ္ေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းအတြင္း သားသမီးမ်ားအၾကိဳက္ကဲြျပား ေနလွ်င္ မိဘတို႔ အခက္ၾကံဳမည္။ ထို့အတူ သူသာသနာျပဳတာ၀န္က်ရာ အုပ္စုအတြင္း အယူ၀ါဒ ကာလာစံု ေရာယွက္မႈမ်ား လာပါကလည္း စုစည္းရပုိခက္သည္ ဟု သူျမင္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သည္ခရီးကို ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ျပီး သည္ေတာင္ၾကီးကို သူခ်ီတက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။


                                            xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          သာသနာ့တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ျပီဆိုကတည္းက တစ္ေန့ ေတာင္တန္းေဒသသုိ႔မလဲြမေသြ သြားရ မည္ ျဖစ္ရာ ေတာင္တန္းက သူ႔ဦးေနွာက္၏ အကန္႔တစ္ကန္႔အတြင္းေနရာ ယူထားခဲ့သည္။ အင္တာဗ်ဴး ေျဖ ဆိုစဥ္ကပင္''အရွင္ဘုရား ေတာင္တန္းေဒသကို သြားနိုင္ပါမည္လား'' ဟု ဆရာေတာ္ တစ္ပါး၏ အေမးကို  ''သြားနိုင္ပါသည္ အရွင္ဘုရား'' ဟု သူတက္တက္ၾကြၾကြ ေျဖဆိုခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနသည္။
သို႔ရာတြင္ ဤေနရာ ဤေဒသသို႔ ေရာက္လိမ့္မည္ဟု အိမ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့ဘူး။
          သူ ဘူးသီးေတာင္ေဒသသို႔ စေရာက္ကတည္းက ဘာသာျခား တိုင္းျပည္တစ္ခုသို႔ေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္။ ”လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား” ဟူေသာ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္၏ရသစာတမ္း တစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိသည္။
      ဘ/ကေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသူအျဖစ္ဆိုရန္မွာလည္း စိတ္ကူးပင္ မရိွခဲ့ပါ။  
      ျမိဳ ခမီးတိုင္းရင္းသားတို့၏ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းသည့္အေနျဖင့္ ဦးကၠုႏၵကနွင့္တဲြဖတ္၍ ဘကေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ဦးဣနၵကတာ၀န္ ျပီးဆံုး၍ ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ေက်ာင္းကို အုပ္ ခ်ဳပ္ရသူအျဖစ္ မည္သူမွ်မခန္႔ရဘဲ ေက်ာင္းအုပ္ရာထူးကိုအလိုလို ေရာက္သြားေတာ့သည္။
           ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ သစ္ရြက္အခ်ဳိ  ့က ေလနွင့္အတူ ေျမၾကီးေပၚ လူးလိွမ့္ ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းမတက္မီ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြက သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို လိုက္ ေကာက္ ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ခနၶာကိုယ္တြင္ ၀တ္ဆင္ထားသည္က အျဖဴအစိမ္းဟူေသာ သတ္ မွတ္ခ်က္မွ လြတ္ကင္းေနသည္။ ႏြမ္းလွ်လွ်ျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္ကေလးေတြက သူတို႔ေလးေတြ၏ ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ၾကယ္သီးေတြ ေၾကြ ျပဳန္းေနေသာ ရင္ဘက္ေပၚ အကၤီ်ေလးျဖင့္ ေက်ာင္းတက္လာေသာ ေက်ာင္းသား ေမာင္ေဇာ္နိုင္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ဆူးေလတစ္၀ိုက္ လမ္းေဘးစုပံုေအာ္ ဟစ္ေရာင္းခ်ေနေသာ အ၀တ္မ်ားကို သူျမင္ေယာင္မိသည္။ သည္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဒကာ ဒကာမမ်ား အကူအညီျဖင့္ အ၀တ္ေလးေတြ သယ္ခဲ့ရမည္ဟု သူစိတ္ကူးမိသည္။
          အရာ၀တၳဳတစ္ခု၏ အသြင္သ႑ာန္ကိုသာၾကည့္၍ ဆံုးျဖတ္တက္ၾကေသာ လူတို႔အဖို႔ ဤေက်ာင္း သားေလးေတြကို မည္သို႔ ရွဳ ျမင္ ဆံုးျဖတ္ၾကေလမည္နည္း ဟုလည္း သူေမးခြန္းထုတ္ေနမိသည္။
       သူ႕့အဖို႔ကေတာ့ ဤေက်ာင္းသားေလးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္မွာေန ျမန္မာ႔ေရကိုေသာက္ ျမန္မာ႔ ေျမ မွာ ေမြးဖြား၍ရွင္သန္ေနၾကေသာ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားေလးေတြအျဖစ္သာ ျမင္မိသည္။
          တစ္ေန႔က ေက်ာင္းအားလပ္ခိ်န္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ထမင္းခဲေလးတစ္ခဲကို ကိုင္လာ သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
       '' စာအုပ္စုတ္ၿပဲသြားလုိ႔ ေကာ္အျဖစ္အသံုးျပဳမည္ ထင္ပါရဲ့'' ဟု သူေတြးေနမိစဥ္ ေက်ာင္းသားေလးက ထမင္းခဲေလးကို ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္ကို ျမင္ရေတာ့ သူငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀ အေမေပးေသာ မုန္႔ဖိုးတစ္မတ္ကို နည္းသည္ဟုဆိုကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ထားခဲ့ျပီး ေျခေဆာင့္ထြက္ခဲ့သည္ကို သတိရေနမိ သည္။
          သလူျပားရြာတြင္ ေစ်းဆိုင္မရိွ ေစ်း၀ယ္မည္ဆိုလွ်င္( ဗုဒၶဟူး)ေစ်းေန႔့ေရာက္မွ သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေတာင္ေပၚခရီးကို ေျခလ်ွင္ျဖတ္ေက်ာ္ကာ စိုင္းတင္ေစ်းရြာသို သြား၀ယ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအား လပ္ခ်ိန္ကို မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဟု သက္မွတ္၍လည္း မရနိုင္ျပန္။ ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႕က ပညာေရမွဴးဦးသာလူေခ် လက္ေထာက္ပညာေရးမွဴး ဦးဘထီြးစိန္တို႔  လွဴဒါန္းထားေသာ အားကစားပစၥည္းေလးမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသား ေလးေတြ အားလပ္ခ်ိန္ကို အခ်ိန္ကုန္ၾကရသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း အေလးအေပါ့သြားရန္ ေရေလာင္း
အိမ္သာျပဳလုပ္ေပးထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေလးေတြက ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ ေတာစပ္တို႔သာ သြား ၾက၏။
        ေက်ာင္းသားေလးေတြသာမဟုတ္ '' အုပ္စုအတြင္း က်န္းမာေရးနွင့္ညီညြတ္ေအာင္အိမ္သာေဆာက္ ၾကပါ'' ဟု သူေျပာေတာ့ ရြာသားေတြက “ဆရာေတာ္ ငါတို႔အတြက္ အိမ္သာမလို ၀က္ေတြရိွတယ္ ” ဟုျပန္ ေျပာၾကသည္။
         သူတို့ ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ နံနက္မိုးပင္ မလင္းေသး ေတာျခံဳအံုၾကား၀က္ သံကိုၾကား ေနရတတ္ သည္။
          ''သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ေဆြမ်ဳိး မေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူမရိွ''ဟု ျမတ္ဗုဒၶ၏စကားအရဆိုလွ်င္ သည္ေန ရာ သည္ေဒသကို ေရာက္ေနေသာသူသည္လည္း ပုေဗၺကတစက္တစ္ခုအေနျဖင့္လည္ပတ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ပင္ေလာဟု ဆင္ျခင္မိ၏။
      လုပ္သလိုမျဖစ္ေသာ အရာမ်ားကို ျဖစ္သလိုလုပ္ေနရသည္မ်ားလာေတာ့ အခ်ဳိ႕အေလ့အထေလးေတြ က သူ့မွာမသိမသာ ကပ္ပါလာသည္။
          ဘုန္းၾကီး ရဟန္းသံဃာမ်ားနွင့္ စကားေျပာလ်င္ ''ငါ''ေနရာမွာ''တပည့္ေတာ္''ထည့္ေျပာရန္ လူၾကီး မ်ားကို သင္ျပေသာ္လည္း တစ္ေယာက္စနွစ္ေယာက္စကလဲြ၍ ေျပာတုန္းကခဏသာ''တပည့္ေတာ္'' ၾက သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔နုတ္ဖ်ားသည္ပင္''ငါ''ဟူေသာ နာမ္စားေလးတစ္ခုကမသိမသာကပ္ပါလာ သည္။
         သစ္ရြက္ေျခာက္ေလး တစ္ရြက္က သူ့ေျခဖမိုးေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။ ျပန့္ကဲ်ေနေသာ သစ္ရြက္ ေျခာက္မ်ားကို ဒုတ္ကေလးျဖင့္ သူေထာက္ျပရင္း ''၀မ့္တယာ့ ၀မ့္တယာ့''ဟု ေျပာလိုက္သည္။
          ေက်ာင္းသားေလးေတြက ''တိန္ေပါင္,ဒိန္၀ီ,တိန္ေပါင္ ဒိန္၀ီ''ဟုေအာ္ကာ ခုန္ေပါက္၍ သူ႔ေရွ႕သို႔ ေျပးလာၾက၏။ သစ္ရြက္ေျခာက္ အမိႈတ္မ်ားကို သူ႕ထက္ငါ အရင္ရေအာင္ လိုက္ေကာက္ၾကသည္။
          ျမိဳလို ''၀မ္တယာ့ ၀မ္တယာ့''ကို ျမန္မာလို''လာၾက လာၾက'' ငွက္ေပ်ာဖူးကို ''တိန္ေပါင္'' ငွက္ေျပာသီးကို ''ဒိန္၀ီ'' ဟုေခၚေၾကာင္းကို ေက်ာင္းသားေလးေတြထံက သူသိထားသည္။
         ညစဥ္ဘုရား၀တ္တက္အျပီး သၾကားလံုး မေ၀ခင္ သူသိလိုေသာျမိဳေ၀ါဟာရေလးမ်ားကိုေက်ာင္းသား ေလးေတြထံကတစ္ဆင္႔ေမးျမန္းရင္းသင္ယူရသည္။ မတူညီေသာ စကားကို မတူညီေသာေလသံျဖင့္ သူ ေျပာလ်င္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြက၀ိုင္းရယ္ၾက၏။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ဆရာနွင့္ တပည့္တို႔၏ ေႏြး ေထြးေသာရင္းနီွးမႈတစ္မ်ဳိးဟု သူျမင္မိသည္။
       ထိုေန႔က ငွက္ေပ်ာဖူးနွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးကို ျမိဳလိုေမးျပီး စကားမေမ့ေစရန္ ေ၀ေနၾက သၾကား လံုးနွစ္ လံုးကို''တိန္ေပါင္၊ဒိန္၀ီ''ဟုဆိုကာ တစ္ဦးခ်င္းကို ေ၀ခဲ့ရာက ေက်ာင္းသားေလးေတြ၏ နုတ္ဖ်ား''တိန္ေပါင္၊ ဒိန္၀ီ''ျဖစ္သြားရသည္။
      သူ႔မ်က္စိအစံုက ေက်ာင္းတိုင္လံုး၌ ေပေနေသာ ေသြးမ်ားဆီ ေရာက္သြားသည္။ ဒီေသြးေတြကို ဘယ္ သူသုတ္ထားပါလိမ့္၊ ေခြးအခ်င္းခ်င္းကိုက္ၾကရာက က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေသြးေတြလား၊ ေခြးေတြရဲ့ ေသြးဆိုရင္ ဒီ ေလာက္အျမင့္တြင္ရိွမည္မဟုတ္။ အခုတိုင္မွာေပေနတဲ့ ေသြးေတြက သူ႔ခါးေလာက္အျမင့္တြင္ ရိွေနသည္။ သူစဥ္းစားမိသည္။ ေဟာ. .အမွတ္ရျပီ။ ညကအျဖစ္ေလးတစ္ခု။
          ညက ဘုရားရိွခိုးအျပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းေပၚကဆင္းသြားၾကသည္။ ခဏအၾကာ ေက်ာင္း သားတစ္ေယာက္၏ ငိုသံက ေက်ာင္းေပၚျပန္ေရာက္လာသည္။
        ''ဟဲ့..ေရႊထြန္း ေအာက္မွာ ဘာျဖစ္လည္းမသိဘူး အျမန္ဆင္းၾကည့္''
         ေက်ာင္းဆရာ ေမာင္ေရႊထြန္းကို အရင္ဆင္းခိုင္းျပီး သူေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။
        လဆန္းစ မႈန္ပ်ပ်လေရာင္၏ေအာက္တြင္ ေက်ာင္းဆရာေမာင္ေရႊထြန္းကို ေက်ာင္းသားမ်ား ၀ိုင္းအံု ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ေရႊထြန္း၏ အသံက ေက်ာင္းသား၏ ငိုသံေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ေနသည္။  
        ''ေဟ့ ...ဘာျဖစ္တာလဲကြ''
        ''အဂၤါဦး သကလံုးလုပါေရ လတ္သီးနဲ႔ ထိုးျပီးေက ေျခေထာက္နဲ႔လည္း ေက်ာက္ပါေရ ဆရာေတာ္''
         ေက်ာင္းသားသက္နိုင္ဦးက ရခိုင္သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားသည္။ အဂၤါဦးက သၾကားလံုးလုျပီး လက္ သီးနဲ႔ဲ့လည္း ထိုးေသး ေျခနဲ႔ဲလည္းကန္ေသးဆိုပါလား။ ဘယ္သူကိုပါလိမ့္ ဘာျဖစ္သြားပါလိမ့္ ”   
       သူစိုးရိမ္သြား၏။ဓာတ္မီးနဲဲ့ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငိုေနသူမွာပထမတန္းကေက်ာင္းသား ေမာင္ရိုင္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ နွာေခါင္း ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားေသာလက္ေပၚတြင္ ေသြးေတြက စီးဆင္းေနသည္။ ေသြးကိုျမင္
ေတာ့ သူစိုးရိမ္ပိုသြားသည္။  ေက်ာင္းသားလက္ကို ဖယ္ၾကည့္၏။ ေသြးက နွာတံမွ ယိုစီးေနသည္။
          ''ေရႊထြန္း...ေရအိုးဆီျမန္ျမန္သြား ေသြးမထြက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့''
          ခဏအၾကာ ေက်ာင္းသားနွင့္ ေက်ာင္းဆရာေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းသား၏နွာတံက ေသြးတိတ္ ေနျပီ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားက အငိုမတိတ္ေသး။ လက္သီးနဲ႔ ထိုးသည္ဆိုသူ ေက်ာင္းသား အဂၤါဦးကို သတိရ ၍ ၾကည့္ေတာ့ အဂၤါဦးမေတြ႔ရေတာ့။ ရြာထဲ၀င္ ေျပးသြားျပီ။
        ''ကဲ ကဲ မငိုနဲ႔ေတာ့ မနက္ျဖန္ဆရာေတာ္ အဂၤါဦးကို ဆံုးမမယ္''ဟု ေျပာျပီး သၾကားလံုးသံုးလံုးျဖင့္ နွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။
          မနက္ေရာက္သည္နွင့္ သူသတိမရေတာ့။ တိုင္လံုးေပၚေပေနေသာ ေသြးကိုျမင္ရမွ ညကအျဖစ္ကို သတိရလာသည္။ ေက်ာင္းသားအဂၤါဦးကို သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဂၤါဦးက ေမာင္ရိုင္လိုက္နွင့္အတူ အမိႈက္ ေတာင္းကို အတူတူကိုင္ကာ အမိႈက္ေကာက္ေနသည္။ အမွတ္အေတး မထားတက္ေသာ ကေလးမ်ား၏ ျဖဴစင္ေသာစိတ္ထားေလးမ်ားကို နွစ္သက္စရာအျဖစ္ ျမင္မိေတာ့သူပီတိျဖစ္မိသည္။
          “ေၾသာ္...သာသနာျပဳ သာသနာျပဳ ”
          ''သာသနာျပဳရာတြင္ အခက္ခဲမ်ား စိတ္ညစ္စရာမ်ား မေတြ႔ရပါရေစနဲ႔''ဟု ဆုေတာင္းမည္ဆိုပါက ဆုေတာင္းျပည့္ဖို႔ သူမျမင္။ ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မည္ဆိုပါက'' ေတြ႔ၾကိဳရေသာ အခက္ခဲမ်ား၊ျပႆနာ မ်ားကို လြယ္ကူစြာ ေျဖရွင္နိုင္ရပါလို၏''ဟု သူ ဆုေတာင္းမိမည္လား မေျပာတတ္။
      ထိုေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက ''စိတ္ရွည္ ဇဲြသန္၊သည္းညည္းခံ၊ ျပဳရန္သာသနာ''ဟုမိန္႔ဆိုခဲ့ၾက ဟန္တူသည္။ ထိုမိန္႔ဆိုခ်က္သည္သ႔ူ့အတြက္ေတာ႔လက္ေတြ႕ ျဖစ္ေန၏။

          ''ဆရာေတာ္''
          ေနာက္က အသံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ရြာထဲက ေမာင္ထြန္းေမာင္ သူ့ကို ဦးခ်ေနသည္။ ျပီးေတာ့ လက္ဖ၀ါးနွစ္ဘက္ကို ပြတ္ရင္း-
       ''ဆရာေတာ္...ေညာင္ေခ်ာင္းရြာကိစၥ ၾကားျပီးလား''
       ဘာကိစၥပါလိမ့္ ျပႆနာလာျပန္ျပီလားမသိ။ တစ္ခါတစ္ခါ ရြာထဲက လူမႈေရး ျပႆနာမ်ား ဘုန္းၾကီး ဆီ အားကုိးတၾကီး ယူလာတတ္သည္။ ဘုန္းၾကီးအမႈ ရြာပတ္ရသည္မရိွဘဲ၊ ရြာအမႈ ဘုန္းၾကီးဆီလာပတ္ သည္က မ်ားသည္။ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ို့နွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ ျပႆနာအခ်ဳိ႕ကို အုပ္စုဥကၠ႒ ကုိခင္ေမာင္လြင္ ဆီသုိ႔ပုိ႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ''ကိစၥ''ဟုဆိုလာလွ်င္ ျပႆနာ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတတ္သည္။
          ''ဘာကိစၥလဲကြ ေမာင္ထြန္းေမာင္''
         “ ေညာင္ေခ်ာင္းရြာက တေပါင္းလျပည့္ေန႔မွာ နွစ္ျခင္း၀င္မယ္ၾကားတယ္ဆရာေတာ္... အဲဒါ...''
          ေမာင္ထြန္းေမာင္၏ ''အဲဒါ'' သည္ သူ့ကို ရည္ညြန္းေနျပီျဖစ္သည္။ သူ့စိတ္ထဲ ေဖာ္ျပ၍ မတတ္ေသာ စိုးရိမ္မွုတစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။
         သူ သာသနာျပဳဌာနကို ေရာက္ကတည္းက အုပ္စုအတြင္းရိွ ရြာ ၂၀-သို႔ အကုန္မေရာက္ေသး ေက်ာင္းသားေလးေတြ စာေမးပဲြျပီးမွ ရြာမ်ားဆီသို့ လွည့္လည္မည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အိမ္မ်ားကို ဗုဒၶပံုေတာ္ ဓာတ္ပံုေလးေတြ တစ္အိမ္တစ္ပံု ပူေဇာ္ေစမည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဗုဒၶျဖစ္ေတာ္စဥ္ကို ေျပာျပမည္။ ဤသို႔ ရည္ ရြယ္ထားသည္။ အခုေတာ့ စာေမးပဲြ ျပီးသည္ထိ အခိ်န္ကို ဆဲြဆန္႔၍ မျဖစ္ေတာ့။အုပ္စုထဲသြားမွျဖစ္
ေတာ့မည္။ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္လိုက္ရသည္။

           ''ထြန္းေမာင္ ဒီေန႔ ေန ့ဆြမ္းဘုဥ္းျပီး ေညာင္ေခ်ာင္းကို သြားမယ္''    
           ''ေတာင္ေက်ာ္သြားရမယ္ ဆရာေတာ္''
          ''ေတာင္ေက်ာ္လည္း ေက်ာ္ေပါ့၊ ဒါနဲ့...ဒီေန့ စာကမ္းအလွည့္ ဘယ္သူလဲ''
          ''ေကာင္းယိုင္ အလွည့္ ဆရာေတာ္''
         “ ေအး ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းယုိင္ကို ပါေခၚခဲ့''
           ဤသို႔ျဖင့္ သူနွင့္ တကာနွစ္ေယာက္ ေန ့ဆြမ္းဘုဥ္းအျပီး ေက်ာင္းမွထြက္လာခဲ့သည္။


                                                xxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          လတေပါင္း၏ ေနအရင့္က အရိွန္ျမင့္လာေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို လႊမ္းထားေသာသကၤန္း၀တ္ရံုလႊာ က ေခြ်းဇရံုးအိမ္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ဘယ္လက္က ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚ ခိုစီးလိုက္ပါလာေသာ လြယ္အိတ္၏ နုတ္ခမ္း အစံုကို ကိုင္ထားသည္။ ညာဘက္လက္ကလည္း သံုးေတာင္သာသာ ၀ါးအစိမ္းတုုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင္ေ၀ွးအျဖစ္ အသံုးျပဳလ်က္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဟန္ခ်က္ညီေစရန္ ေျမၾကီးကိုေထာက္ကာ ေထာက္ကာ လိုက္ပါလာသည္။ ေက်ာက္ခဲတို႔၏ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေက်ာကုန္းေပၚသုိ႔ ေထာက္မိလ်င္ တစ္ခါတစ္ခါ ဟန္ ခ်က္ပ်က္သြား၏။ ေျခနွစ္ဖ၀ါး သာသာရိွ လမ္း၏ ေတာင္ခါးပန္းရံသို့ ေရာက္လာေတာ့ သတိကိုပိုတင္ရသည္ တစ္ဖက္က မ်က္စိအဆံုး မျမင္နိုင္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးက အသင့္ၾကိဳေနေသာေၾကာင့္ပင္။
          ''ဆရာေတာ္...အဆင္္ေျပလား''
          ျမိဳတိုင္းရင္းသား ေကာင္းယိုင္းနဲ႔ ထြန္းေမာင္က ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ လွည့္ကာ ေမးရွာသည္။  
          ေကာင္းယိုင္နဲ႔ ထြန္းေမာင္က ေတာင္ေပၚလမ္းကို ေျမျပန္႔ပမာ သြားေနၾကေသာ္လည္းသူ႕ေျခ ေတာက္အစံုကမူ ခရုတစ္ေကာင္ သြားေနသည့္နွယ္ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္ေျခမွ စတင္ထြက္ခြာလာစဥ္က သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္တို႔က ထီးသဖြယ္ ေနကိုကာကြယ္ေပးထားေသာ္လည္း ေတာင္အျမင့္ကို ေရာက္လာသည္နွင့္ ေနက အရိွန္ျမင့္လာသည္။ အရိပ္ကလည္း ကင္းလာ၏။ လမ္းေဘး ၀ဲယာတြင္သစ္ပင္ၾကီးငယ္တို႔ကမီး ေလာင္ဒဏ္မ်ား ကိုယ္စီျဖင့္ အတုန္းအရံုး လဲေနၾကသည္။ ၀ါးပင္ငယ္ေလးေတြအၾကားျဖဴညစ္ညစ္ ရိုးျပတ္ မ်ားက ေတာင္ယာေဟာင္း၏ အသြင္သ႑ာန္ တစ္ခုအျဖစ္ကို ျပေန၏။
      ေတာင္ေက်ာတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ရေသာ ေတာင္ယာေဟာင္းမ်ား ေတာင္ယာသစ္မ်ားက ဖာေထးရာ ဗလပြရိွ ပုဆိုးေဟာင္း တစ္ထည္ကို ျဖန္႔ခင္းထားသည္နွင့္ တူေနသည္။
          ကမၻာၾကီး ပူေႏြးလာမႈေၾကာင့္ ေရခဲျမစ္မ်ား အရိွန္ျပင္းျပင္း ေပ်ာ္၀င္စီဆင္းေနခိ်န္၊ သစ္ေတာ သစ္ ပင္ေတြကလည္း ၀မ္းမီး၏ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းကို ခံေနရသည္။
          ''ဥတုရာသီ ေတာကိုမီွ၏'' ဟုဆိုျငားေသာ္လည္း ျမိဳ၊ ခမီးတိုင္းရင္းသားတို႔ အဖို႔ ေတာင္ယာကိုသာ မီွေနရသည္။ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ သဘာ၀ရာသီဥတုမညီမွ်ျဖစ္မည္ကို သူတို႔ မသိ။ေတာင္ ယာမီး ရိႈ႕ရာက ထြက္လာေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ေၾကာင့္ ေလထုညစ္ညမ္းမည္ကိုလည္း သူတို႔နားမလည္။  
         သူတို႔ သိနားလည္ထားသည္က ေတာင္ယာစပါး အညီအမွ် ရရိွေရးနွင့္ စပါးမရရိွပါကစိတ္ညစ္ရမည္ ကို သာပင္ ျဖစ္သည္။ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ လူနွင့္သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္တို႔ဆက္ဆံမႈ ေဂဟစနစ္
ပ်က္စီးသြားမည္ကို လည္းသူတို႔မပူ။ ေတာင္ယာစပါးခင္းကို ေတာ၀က္မ်ား ၾကြက္မ်ား အံုလိုက္သင္းလိုက္ ဖ်က္ဆီးခံရမည္ကိုသာ သူတုိ႔ ေတြးပူသည္။
        ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ယာသည္ ျမိဳ၊ ခမီးတိုင္းရင္းသားတို႔၏ဘ၀၊ ျမဳိ၊ ခမီးတိုင္းရင္းသားတို႔၏ အလွျဖစ္ေန ၏။
          ေတာၾကက္တစ္ေကာင္က သူ႕ေရွ႕က ျဖတ္ပံ်သြားသည္။ သူနွဖူးေပၚက ေခြ်းစီးေၾကာင္းကလည္း မ်က္နွာျပင္သို႔ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာ၏။ ဦးေခါင္းကို ေရွ႕သို ့အနည္းငယ္ေစာင္း၍ လက္ညိႈးျဖင့္ နဖူးက ေခြ်း ကို သပ္ခ်လိုက္သည္။ ေတာင္အတက္သည္ ေမာဟိုက္ျခင္းကို တပါတည္း ေခၚေဆာင္လာသည္။ေျခာက္ ေသြ႔လာေသာ အာေခါင္ကလည္း ေရးကိုေတာင္းဆိုလာ၏။ လမ္းေရွ႕တည့္တည္႔ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အရိပ္ရ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္။ ထိုသစ္ပင္ေအာက္ ေရာက္လွ်င္ ခဏနားအံုးမည္ဟု ဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
          ''ေဟ့ ထြန္းေမာင္... ဟိုးေရွ့က သစ္ပင္ေအာက္မွာ ခဏ နားမယ္''
          သစ္ပင္ေအာက္သူေရာက္လာသည္။ ပင္စည္၏ မ်က္နွာျပင္တြင္ ဓားဒဏ္ရာ ဗလပြရိွေနေသာ အ ရိပ္ရသစ္ပင္ၾကီးက တည္ၾကည္ျငိမ္သက္လွ်က္။ ေတာင္ေ၀ွးကို ပင္စည္၌ ေထာင္လိုက္သည္။လမ္းေပၚထိုး ထြက္ေနေသာ သစ္ျမစ္ေပၚသူထုိင္လိုက္ကာ လြယ္အိတ္ထဲက ေရဗူးကို ထုတ္ျပီး ဦးေခါင္းကိုေမာ့၍''တဂြတ္ ဂြတ္'' ေသာက္လိုက္သည္။ အိုေအစစ္ေရတစ္ေပါက္ကဲ့သို ့ရင္ထဲ ေအးျမသြား၏။  
       ေလေျပေလးကလည္း ၀ါးပင္ေတြကို တိုးေ၀ွ႔၍ ေရာက္လာသည္။ သူအေမာေျပသြားသကဲ့သို႔ရိွသည္။ လြယ္အိတ္ထဲကနာရီကို ထုတ္ၾကည့္မိေတာ့ နာရီမ်က္နွာျပင္က ေန ့လည္ ၁-နာရီ၁၅မီနစ္ရိွျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္။
          ''ေနာက္ ၁-နာရီဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ေရဆူရြာကို ေရာက္မယ္ဆရာေတာ္''
          ေကာင္းယိုင္ အေျပာေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးကိုတြက္ဆမိသည္။ ေက်ာင္းက ထြက္လာခဲ့သည္ မွာ ၂-နာရီ ျပည့္ေတာ့မည္။ ေရဆူရြာနွင့္ ေညာင္ေခ်ာင္းရြာက ေနာက္ထပ္ မီနစ္ ၄၀-ခန္႔ဆက္သြားရမည္ဟု ေမာင္ထြန္းေမာင္ထံက သိထားသည္။ ခရီးဆံုးသို႔မေရာက္ေသးဘဲ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ ေအာက္ ၾကာၾကာ နားခိုေနမိလွ်င္ သြားလိုေသာ ခရီးအတြက္ ေနွာင့္ေနွးၾကန့္ၾကာေနလိမ္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကာၾကာနား၍ မျဖစ္ေတာ့။
          ''ကဲ... ေကာင္းယိုင္ တို႔ ခရီးဆက္အံုးစုိ႔”
          သစ္ပင္၏ ပင္စည္တြင္ မိွန္းစက္အနားယူေနေသာေတာင္ေ၀ွးကို သူကိုင္လိုက္သည္။ ဆက္သြားရမည့္ ခရီးကိုလမ္းကုိ ၾကည့္မိေတာ့ မေျပာင္းလဲေသာ ေနအပူအရိွန္က သူကို ဖိတ္ေခၚေနသည္။ ေနအပူသည္ သူ့၏ ရင္ထဲက ဆႏၵကို ထိုးေဖာက္ နိုင္စြမ္းရိွမည္မဟုတ္။ ျမင့္မာေသာ ေတာင္သည္လည္း သူ၏ ဦးတည္ခ်က္နွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ေျခဖ၀ါး ေအာက္ သုိ႔ ေရာက္သြားေပေတာ့မည္။
          ေရဆူရြာက ထြက္လာေတာ့ ညေန ၃-နာရီရိွျပီ။ ေက်ာင္းအတြင္းေရးမွုး ဦးစံသာေအာင္က သူလည္း လိုက္မည္ေျပာေသာေၾကာင့္ ေရဆူရြာ၌ နာရီ၀က္ခန္႔ ၾကာသြားသည္။ ရြာထိပ္ေရာက္နွင့္ ၀ါးပင္တို႔ အုပ္မိုး ထားေသာ လိွု်ဳေျမာင္တစ္ခုကို စတင္ ျဖတ္ရသည္။ ေရကဒူးဆစ္ကို မိတ္ဆက္ေန၏။
          ေရႊ၀ါေရာင္ ၀ါးရြက္တို႔က ေရျပင္တြင္ ျပန္႔ကဲ်ေနသည္။ သဘာ၀ေတာေတာင္၏ ေအးျမေသာ အေင႔ြ အသက္သည္ သ႔ူ့စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစ၏။ ေျမာင္၏ ယာဘက္ေက်ာက္တံုးေတြကို နင္းလွ်က္ ေတာင္ ေပၚက ခုန္းဆင္းလာေသာ ေရတံခြန္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ရေတာ့ ဂရိအေတြးအေခၚပညာရွင္“ေဟရာကလိုက္ တပ္ ” ၏ ဒႆနကို သတိရေစသည္။
          “လူတစ္ေယာက္ ျမစ္ထဲသို့ နွစ္ၾကိမ္မဆင္းႏုိင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရတုိ႔သည္ အျမဲစီးဆင္းေနေသာေၾကာင့္တည္း”
         ေဟရာကလိုက္တပ္၏ ဒႆနသည္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ေသာ မ်တ္စိတစ္မိွတ္ လွ်က္ တစ္ျပက္အ တြင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက ခ်ဳပ္ပ်က္ေျပာင္းလဲြေနေသာ စိတ္တုိ႔ ရုပ္တုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈ နိယာမသေဘာတြင္ သက္၀င္ေန၏။
          ''သဘာ၀တရားသည္ အျမဲေျပာင္းလဲေန၏။ လူတို႔သည္လည္းေျပာင္းလဲေနသည္။ ထိုေျပာင္းလဲေနေသာသေဘာသည္ပင္ မေျပာင္းလဲဘဲ တည္ရိွေနသည္''
          စာသင္ခန္းထဲက ဆရာၾကီးနႏၵာသိန္းဇံ၏ ပို႔ခ်ခ်က္ကိုလည္း သတိရမိသည္။
         မျမဲေသာအနိစၥသည္ ထင္ရွားရိွေနေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲတက္ေသာ သခၤါရသေဘာအရ ေညာင္ ေခ်ာင္းရြာသားတို့၏ စိတ္အစဥ္ကို ဗုဒၶဘာသာအေပၚ တန္ဖိုးထားတက္ေအာင္ ေျပာဆိုရအံုးမည္။ ျမစ္ထဲသို႔ နွစ္ၾကိမ္မဆင္းနိုင္ေသာလည္း ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း ခရီးျဖင့္ တိုင္းရင္းသားတို႔ထံ အၾကိမ္ၾကိမ္ခရီး ဆက္ရအံုးမည္။
          ေလာကနိယာမမ်ားအရ စၾကာ၀ဠာအတြင္းရိွ အရာ၀တၳဳမ်ားသည္ဆန္႔က်င္ဘက္(ပဋိပကၡ)သေဘာ ကို ေဆာင္ေနၾကေသာ္လည္း ေရမ်ားေရနိုင္ မီးမ်ားမီးနိုင္ ဆိုသည့္သေဘာလည္း ရိွေနေသး၏။
        ဓမၼ၀ါဒထြန္းကားလွ်င္ ေလာကၾကီးသည္ ျငိမ္းခ်မ္းမည္။ အဓမၼ၀ါဒ ထြန္းကားလာလွ်င္ ေလာကၾကီး ပူေလာင္ဆူပြတ္မည္။ ဤသေဘာသည္ပင္ တူညီေသာ ေပါင္းစည္းမႈသေဘာ ျဖစ္ေနျပန္၏။
          ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ျမတ္ၾကီးက-
         ''ပုေရ အဓေမၼာ ဒိဗၺတိ။''စသည္ျဖင့္ မသူေတာ္တရား မထြန္းကားမီ အဓမၼ၀ါဒ မထြန္းကားမီ ဓမၼ၀ါဒ အားမနည္းမီ ဓမၼ(သုတ္၊ အဘိဓမၼာ)ကိုလည္းေကာင္း ၀ိနယ ကိုလည္းေကာင္းသဂၤါယနာတင္ၾကပါကုန္စုိ႔''ဟု နိုးေဆာ္ကာ ပထမသဂၤါယနာကို တင္ေတာ္မူခဲ့သည္။
          အရွင္မဟာကႆပမေထရ္ျမတ္ၾကီးသာ ထိုသို႔မလုပ္ေဆာင္ခဲ့လ်င္ ပထမသဂၤါယနာသာ မတင္ခဲ့ လွ်င္ က်န္ေသာ ဒုတိယ၊ တတိယစေသာသဂၤါယနာမ်ားသည္လည္း ျဖစ္လာနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့။ အရွင္မဟာကႆပနွင့္ သံဃာေတာ္တို႔၏ ေက်းဇူးတရားကိုသဂၤါယနာမ်ားက ထြန္းပေပးေန၏။ သဂၤါယနာ အေၾကာင္းကို သိရိွနားလည္လွ်င္ သံဃာေတာ္တို႔၏ ေက်းဇူးတရားကုိလည္းနားလည္မည္ဟု သူယံုၾကည္မိ သည္။
          ''ဆရာေတာ္ ေတာဖ်ားေခ်ာင္းကို ေရာက္လာျပီ ဒီေခ်ာင္းက ပုဏၰားကြ်န္းအထိ ေရာက္တယ္''
        ေျခလွမ္းမ်ားက စည္းခ်က္မွန္မွန္ေလ်ာက္လွမ္းေနေသာ္လည္း သူ႔စိတ္အစဥ္ကစြန္တစ္ေကာင္လုိ္၀ဲပံ် ေနခဲ့ရာေတာဖ်ားေခ်ာင္းသို႔ေရာက္မွန္းမသိ။ ေမာင္ထြန္းေမာင္စကားေၾကာင့္သာ ေတာဖ်ားေခ်ာင္းဆို သည္ ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေတာဖ်ားေခ်ာင္းသည္ ညင္ညင္သာသာ စီးဆင္းေန၏။ေျမာင္ကဲ့သုိ၀ါးရြက္ မ်ားအ မိႈက္ သရိုက္မ်ားမရိွ။ ပကတိ ၾကည္လင္ေအးေဆးစြာ စီးဆင္းေနသည္။
          ''ေရဆိုတာ အျမဲစီးဆင္းေနမွ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတယ္။ ရဟန္းဆိုတာလည္း အျမဲတမ္းသြားလာလႈပ္ရွားေနမွ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတယ္''ဟူေသာအီတာလံ်ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးေလာကနာထ ၏ မိန့္ဆိုခ်က္ကိုလည္း သတိရ၏။
         ''ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇန သုခါယ''ကို အရင္းခံ ဓမၼနွင့္ အညီလႈပ္ရွားမွသာလွ်င္ၾကည္လင္သန္႔ရွင္း ေပမည္။
          ''ေတာဖ်ားေခ်ာင္းကို ေရာက္ရင္ ေညာေခ်ာင္းရြာကို ေရာက္ျပီ''ဟုေမာင္ထြန္းေမာင္ စကား အတိုင္း ပင္ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကမ္း ေက်ာက္လႊာတို႔ျဖင့္ ဖဲြ႔စည္းထားေသာ ေခ်ာင္းနံရံကို တက္လိုက္သည္နွင့္ သရက္ ပင္ၾကီးမ်ား ေအာက္ ခို၀င္ေနေသာေညာင္ေခ်ာင္းရြာကုိေတြ႕ရေတာ႔သည္။ 
          ပလိုင္းကိုယ္စီလြယ္ကာ မိမိတို႔သိုက္ျမံဳသုိ႔ ျပန္လာေနေသာ ခမီးတိုင္းရင္းသားမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ဆန္ေထာင္းျခင္းကိုရပ္ က်ည္ေပြ႔ကို ရင္ခြင္အပ္ကာ သို႔တို႔အလာကို ၾကည္႔ေနေသာခမီးတိုင္းရင္းသူကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ ရြာလည္၀ါးဇရပ္အနီး ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ၀ိုင္းက လူတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာသည္။
          ''ဆရာေတာ္ ၾကြလာမယ္လုိ႔ို့ မထင္ပါဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ ၀မ္းသာတယ္''ဟုေျပာကာ ကိုခင္ေမာင္၀င္းက ရြာလည္ ၀ါးဇရပ္သို့ ပင့္သည္။ ေတာင္ေပၚေဒသရြာတိုင္း ရြာတိုင္းတြင္ ဧည့္သည္အာဂႏၱဳ မ်ား တည္းခိုနိုင္ရန္ ၀ါးဇရပ္ေလးေတြေဆာက္ထားၾကသည့္ အေလ့အထတစ္ခုသည္နွစ္သက္ ဖြယ္ေကာင္း ေန၏။
          ညအေမွာင္၏ ေျခလွမ္းတို႔က တစ တစ ၀င္ေရာက္လာခဲျပီ။ ေညာင္ေခ်ာင္းရြာသည္ ညအေမွာင္၏ ေအာက္တြင္ နစ္ျမဳတ္သြား၏။ မႈန္ပ်ပ်ေရနံမီးခြက္၏ အေရာင္က ဇရပ္အတြင္းရိွ အေမွာင္ထုကိုျဖိဳခြင္းေပး ထားသည္။ ေခြးေဟာင္သံနွင့္အတူကေလးတစ္ေယာက္၏ငိုသံက အေမွာင္ထုကို သက္၀င္လွုပ္ရွား သြားေစ ၏။ သူနားမလည္ေသာ စကားျဖင့္ မိန္မတစ္ဦး၏ ေအာ္ေငါက္သံက နားထဲသို႔ ျဖတ္၀င္လာသည္။                  
            ရြာသားမ်ား တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဇရပ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အခ်ဳိ႔က ေဆးတံ၊ အခ်ဳိ႔ကေဆးလိပ္ တို႔ကို အေဖာ္ျပဳလာၾက၏။ ေဆးတံမွထုတ္လႊတ္ေသာ စူရွရွ အနံ႔ကို သူမခံသာေသာ ေၾကာင့္ ေဆးတံ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းမွ ေခတၱရပ္ေပးပါရန္ ေျပာရသည္။
          ''ဆရာေတာ္ သူကေက်ာင္းဆရာ ေမာင္ေရႊထြန္းရဲ့ အေဖ''
          သူ႕ကို ဦးခ်ေနသူ တကာၾကီးတစ္ေယာက္ကို ကိုခင္ေမာင္၀င္းက မိတ္ဆက္ေပးသည္။    
          ''နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲဒကာၾကီး''
          ''စံေရႊေဘာ္ ေခၚပါေရ ဆရာေတာ္''
          ''ဒီနွစ္၀မ္းစာေကာ ဘယ္လိုလဲ''
          ''ဤနိွုက္ ၀မ္းစာမရပါ ဆရာေတာ္ စပါးတိ ၾကြက္စားပါေရ မိုးတြင္းပိုင္းဆိုေက စား၀တ္ေနေရး အ ဆိုင္မေျပ ျဖစ္ဖုိ႔့ဟိပါေရ ဆရာေတာ္''
          ဦးစံေရႊေဘာ္၏ အပူက သူ့ကို လာဟပ္သည္။ ဇရပ္အေပၚ လူစံုေလာက္ျပီ။သူဖေယာင္းတိုင္နွစ္တိုင္ကို ထြန္းညိွလိုက္သည္။ ဇရပ္အေပၚသို ေရာက္လာသူမ်ားမွာ ေယာ က်ာ္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ၌ အမႈကိစၥမွန္သမွ် ေယာက်ာ္းတို႔သာဦးစီးလုပ္ကိုင္ေသာ ေၾကာင့္ ''အိမ္ေထာင္ဦးစီး''အမည္ကို ပိုင္ဆိုထား နိုင္ၾကသည္။
          သူ့မွာ ပါလာသည့္ ဘုရားပံုေတာ္ေလးေတြကို တစ္အိမ္တစ္ပံုက် စတင္ေ၀ငွသည္။ ျပီးေတာ့ သူ  ဗုဒၶျဖစ္စဥ္  ဗုဒၶ၀င္ကို စတင္ေျပာသည္။ ဘုန္းၾကီးရဟန္းတိုအား ရိွခိုးျခင္းနွင့္ ဆြမ္းလွဴဒါန္းျခင္းကိုသာ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ဟု ခံယူထားၾကေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား ဗုဒၶ၏အေၾကာင္းကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္သည္။ သုေမဓာသူေဌးသား ပစၥည္း ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔လႊတ္မႈ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားထီးနန္းစည္းစိမ္အား လံုးကို စြန္႔လြတ္ကာ ေတာထြက္ေသာ အခန္းတုိ႔သည္  သူတို႔အတြက္ အထူအဆန္း ျဖစ္ေန၏။
          ေညာင္ေခ်ာင္းရြာသုိ႔လာေရာက္စည္းရံုးေသာ ဘာသာထက္ ဗုဒၶဘာသာက နွစ္ေပါင္း ၆၀၀-ေက်ာ္ ေစာျပီး ေပၚေၾကာင္ေျပာျပေတာ႔ သူတို႔ အံ့ၾသၾကသည္။
         ''နိဗၺာန္''ဟူေသာ ေ၀ါဟာရနွင့္ ေ၀းကြာေနေသးေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔အတြက္ ငါးပါးသီလနွင့္ သမၸဒါ တရားေလးပါးကို လူမႈဘ၀ႏွင္႔အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပရသည္။
          ျမတ္ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္၀င္စံျခင္းအခန္းကို ေျပာအျပီး-
        ''မိမိတို့လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ဗုဒၶပံုေတာ္ေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္ၾကပါ'' ဟု သူေျပာေတာ့ ဓာတ္မီးေလး ေတြ ထြန္းလ်က္ ၾကည့္ၾကသည္။
          ''ကဲ...ျမတ္ဗုဒၶဟာ ေလာကအတြက္ အမ်ားၾကီး ေပးဆပ္ခဲ့တယ္ဆို ဒကာၾကီး ဦးစံေရႊေဘာ္ သိျပီး မဟုတ္လား''
          ''သိပါေရ ဆရာေတာ္''
          ''အခု ရြာသားေတြ ခံယူထားၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာဟာ အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ အေမြအနွစ္ ေရႊလက္ စြပ္ တစ္ကြင္းလိုပဲ တန္းဖိုးၾကီးပါတယ္။ ေရႊလက္စြပ္ေလးဟာ လက္မွာ စြပ္ထားတာ ၾကာလာေတာ့ အညစ္ အေၾကးေတြ အထပ္ထပ္တက္လာတယ္။ၾကာလာေတာ့လက္မွာ စြပ္ထားတဲ့လက္စြပ္ကို အဖိုးတန္ တဲ့ေရႊ လက္စြပ္မွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး၊ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕လက္စြပ္ကလည္း ေရႊေရာင္မေပၚေတာ့တာကိုး.....။
          ''ေရႊေရာင္မေပၚေတာ့ေပမဲ့ လက္စြပ္ကို အျခားဘာသာ၀င္ေတြက ေရႊလက္စြပ္မွန္းသိၾကတယ္။ သိ ေတာ့ေရႊကိုလိုခ်င္တယ္။ လိုခ်င္ေတာ့ ပစၥည္း၀တၳဳနဲ႔လဲတယ္။ ငါးသိန္တန္တဲ့လက္စြပ္ကို ဆန္ ၁၀-သိုက္နဲ႔ လဲမယ္ေပါ့'' (ဆန္ ၁-သိုက္ နို႔ဆီခြက္ျဖင့္ ၄-ဗူး)
          ''ဒီဟာၾကီးလက္မွာ စြပ္ထားတာ အလကားျဖစ္ေနတာနဲ႔ဲ့စာရင္ ဆန္၁၀-သိုက္ရတာနည္းလား ဆိုျပီး ေတာ့ လက္စြပ္ကို လဲလိုက္ျပီ ဆိုပါေတာ့''
          ''ကဲ...ကိုခင္ေမာင္၀င္း ဆန္ ၁၀-သိုက္ကို ဘယ္ေလာက္စားရမွာလဲ''
          ''မိသားစု ၅-ေယာက္ရိွရင္ ၂-ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္စားရင္ ကုန္ျပီဆရာေတာ္''
          ''ေအး..ဒီလိုဆိုေတာ့ ငါးသိန္းတန္လက္စြပ္ကို ဆန္ ၁၀-သိုက္နဲ႔လဲတာ တန္ရဲ့လား''
          ''မတန္ပါ ဆရာေတာ္''
          ''ဘာေၾကာင့္ မတန္တာလဲ ဦးစံသာေအာင္''
          ''လက္စြပ္က တန္ဘိုးၾကီးပါေရ ဆရာေတာ္''
          ''ေအး...ဒီလိုပဲေပါ့၊ အခု ဦးစံသာေအာင္တို႔ ဦးစံေရႊေဘာ္တုိ႔ အဘိုးအဘြားေတြ လက္ထက္က လက္ ခံ ထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာဟာ အဖိုးတန္တဲ့ ေရႊလက္စြပ္နဲ႔ တူတယ္။ တန္ဘို္းၾကီးတယ္။ တန္ဘိုးၾကီးတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ ေရႊလက္စြပ္ကို ထိန္းသိမ္းထားနိုင္တဲ့ လူဟာလည္း တန္ဘိုးရိွတဲ့လူ ျဖစ္တယ္။
          ''ဒါေၾကာင့္ တန္ဘိုးရိွတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ အေမြ ေရႊလက္စြပ္ကို ထိန္းသိမ္းၾကရမယ္။
          ''ဒီေန႔ဆရာေတာ္ လာတယ္ဆိုတာဟာလည္း ဦးစံေရႊေဘာ္ တုိ႔မွာရွိတဲ႔ ဗုုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ လက္စြပ္ ဟာ ေရႊျဖစ္တယ္။ အဘိုးထိုက္တန္တယ္ဆိုတာ သိရေအာင္ ေၾကး(ဂီ်း)ေတြကိုလာ ေဆးေပးတာ။
          ''ကဲ...ဦးစံေရႊေဘာ္ ေရႊလက္စြပ္မွန္းသိျပီလား''
          ''သိပါျပီ ဆရာေတာ္''
          ''ရြာသားအားလံုးကို ဆရာေတာ္ေမးမယ္၊ ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ ေရႊလက္စြပ္ကို ထိန္းသိမ္းၾကမွာလား၊ ထိန္းသိမ္းပါ့မယ္လို့ေကာ ကတိေပးနိုင္မလား''
          ''ထိန္းသိမ္းပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္ ဆရာေတာ္''
          တညီတညြတ္တည္း ထြက္ေပၚလာေသာ ရြာသားမ်ား၏ ၀န္ခံကတိျပဳေသာအသံသည္ အေမွာင္ထု ကို ပိုမိုလွုပ္ရွားသက္၀င္သြားေစ၏။ ထိုလႈပ္ရွားသက္၀င္မႈေအာက္တြင္ သူ၏ ပူပင္ေသာကမ်ားေပ်ာ္၀င္စီး ဆင္းသြားခဲ့ရ ျပီ။
          ထို႔အတူ ေညာင္ေခ်ာင္းရြာသားတို႔၏ နွလံုးသားထဲ ျမတ္ဗုဒၶေရာင္ျခည္တို႔သည္ နွစ္ေပါင္းၾကာရွည္စြာ ေတာမ်ား ေခ်ာင္းမ်ားနွင့္အတူ စီးျမဲစီးဆင္းေနမည္ဟုလည္း သူယံုၾကည္ေနမိပါေတာ့သည္။
                                                                                                                           
                                                                                         အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလံု)

 ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။   စာေရးသူရဲ႕ေတာင္တန္းသာသနာျပဳခရီး ေညာင္ေခ်ာင္း ရြာက အမွတ္တရတစ္ခုပါ..။

Saturday, September 10, 2011

ကံ အေၾကာင္း တေစ႔တေစာင္း

 
                                                
              
      ကံအေၾကာင္းကုိေတြးမိတုိင္း ကံရဲ႕အက်ဳိးးေပးပုံေတြကုိ အေမးခံရတုိင္း ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိ တရ ေျပာျဖစ္တယ္။
    ပုံျပင္လုိ႔ဆုိတာထက္ ပုံ၀တၳဳသာဓကလုိ႔ ဆုိရင္ ပုိျပီးေတာ႔ မွန္လိမ္႔္မယ္ထင္တယ္။ သာဓကပုံ၀တၳဳေလး ေတြဟာ မွတ္သားရလြယ္ကူျပီး ဆုိလုိခ်က္ သခၤန္းစာေတြေလးေတြကုိလည္း ထုတ္ယူႏုိင္ရင္ထုတ္ယူႏုိင္ သ ေလာက္ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြကလည္း မ်ားပါတယ္။
     တစ္ခါက ရင္းႏွွီးတဲ႔ တကာတစ္ေယာက္ မိမိေနတဲ႔ေက်ာင္းေဆာင္ကုိ လာရင္း စကားစပ္မိတာနဲ႔ တကာ က-
   “ ဦးဇင္း တပည္႔ေတာ္တုိ႔က လူေလာကမွာ က်င္လည္ေနရေတာ႔  လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းပုိျပီးသိရပါသတဲ႔ တပည္႔ေတာ္ ျမင္ေနရ သိေနရတဲ႔ လူမွဳပတ္၀န္းက်င္ေတြထဲမွာ တစ္ခ်ဳိ႕က ေကာင္းတာလုပ္ျပီး ေကာင္းက်ဳိး ေတြမရတဲ႔အျပင္ ဒုကၡေတြတသီၾကီး၀င္လာရတာေတြ တစ္ခ်ဳိ႕က မေကာင္းတာေတြလုပ္ျပီးၾကီး ပြားခ်မ္းသာ ေနၾကတာေတြကုိ ျမင္ရေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ႔တဲ႔ “ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာသူသည္ ေကာင္း ေသာအက်ိဳးကိုခံစားရ၏။ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကိုျပဳေလ့ရွိေသာသူသည္မေကာင္းမႈအကုသိုလ္၏ အက်ိဳးကိုိ ခံစားရ၏။ ” ဆုိတဲ႔ စကားကုိနားမလည္ ျဖစ္ရပါသတဲ႔  သူေတြျမင္ေနရတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သာဓ က ျပဳျပီးေျပာလာပါတယ္။
     တကာေျပာျပီးတာနဲ႔ မိမိရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲကုိ အဦးဆုံး၀င္ေရာက္တာက မွတ္သား ဖူးခဲ႔တဲ႔ ပုံ၀တၳဳ ေလးတစ္ ခုပါ။   ဒီ ပုံ၀တၳဳေလးကုိပဲ တကာကုိ အရင္ေျပာမိတယ္။ 
     “ တခါက အရက္သမားတစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ႔ အရက္သမားဆုိတဲ႔အတုိင္း သူ႔ရဲ႕အေဖာ္မြန္ ဆုိ တာဟာ အရက္ပါပဲ႔တဲ႔ ၊ အရက္သမားဆုိေပမဲ႔ သူ႔မွာအတတ္ပညာတစ္ရွိတယ္။ သူဟာခဲ တစ္ လုံး ကုိ ေကာင္းကင္ ထက္ကုိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အထိ ေတာ္ေတာ္ျမင္႔ျမင္႔ ေရာက္ေအာင္ပစ္ႏုိင္တာ။
      တေန႔မွာေတာ႔ အရက္မူးျပီး ေကာင္းကင္ထက္ကုိခဲတစ္လုံး ပစ္တင္လုိကျပီး။ မူးမူးနဲ႔ လမ္းဆက္ ေလ်ာက္လာရင္းက ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ႔ ရဟန္းေတာ္တပါးနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ဒီအခါ အရက္သမား က စဥ္း စား တယ္ “ သူမ်ားေတြမွာေတာ႔ သာသနာေဘာင္၀င္ျပီးရဟန္းျပဳလုိ႔..၊ ငါ႔မွာေတာ႔ အကုသုိလ္ေတြ မ်ား လုိက္ တာ ..၊ ဒီအတုိင္းေနလုိ႔ကေတာ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး ကုသုိလ္ရေအာင္လုပ္အုံးမွာပဲ ဆုိျပီး ရဟန္းကုိ သုံးၾကိမ္ဦး ခ် ကန္ေတာ႔လုိက္တယ္။
      အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူေစာေစာက သူပစ္တင္လုိက္တဲ႔ ခဲဟာသူ႕ေခါင္းေပၚကုိ တည္႔တည္႔က်လာေတာ႔ တာပဲ။ အဲဒၤီ အခါမွာ အရက္သမားက အရမ္းစိတ္ဆုိးသြားျပီး -
     “ ၾကည္႔စမ္း ဒီေလာကၾကီးကရုိင္းလုိက္တာ ေျပာင္းျပန္ၾကီး မူးရစ္ယမ္းကားျပီး အကုသုိလ္ေတြ လုပ္ေန တုန္းကေတာ႔ ငါ႔ကုိ ဘယ္သူမွ မေစာ္ကားရဲဘူး၊ ဒီၤေလာက္နာက်င္တဲ႔ ေ၀ဒနာလည္းမခံစား ရဖူးဘူး၊ အခု ကု သုိလ္ေကာင္းမွဳလည္းလုပ္္ေရာ နာလုိက္တာ ထိပ္ပါေပါက္သြားတယ္။ ေဟာဒီေလာ ကၾကီးဟာ ေျပာင္း ျပန္ ၾကီး၊ အကုသုိလ္လုပ္ရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္တယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ေတာ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ တယ္” ဆုိျပီ းေၾကြး ေၾကာ္ တယ္။
     အဲဒီအခါ ရဟန္းေတာ္ကလဲ ခဏစဥ္းစားျပီး အခုလုိေျပာလုိက္တယ္။
    “ ခဲလုံးဟာ အလြန္ျမင္႔တဲ႔ အရပ္က က်လာတာေတြရတယ္ ဒကာ..။ ဒီနားတစ္၀ုိက္မွာ ခဲလုံးကုိ ေတာ္ ေတာ္အျမင္႔ေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူပစ္ႏုိင္သလဲ” လုိ႔ေမးလုိက္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔ အရက္ သမား က  “ ဒီနား တစ္၀ုိက္မွာေတာ႔ ခဲလုံးကုိျမင္႔ျမင္႔ပစ္ႏုိင္တာဆုိလုိ႔ တပည္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းပဲရွိပါ တယ္ရွိပါတယ္ ဘု ရား ” လုိ႔ျပန္ေလ်ွက္လုိက္တယ္။
     ရဟန္းက “ ဒါဆုိရင္ က်လာတဲ႔ ခဲလုံးဟာ ဘယ္သူ႔ခဲလုံးလဲ” လုိ႔ဆက္ေမးတယ္။
     အရက္သမားက “ တပည္႔ေတာ္ပစ္တင္လုိက္္တဲ႔ခဲလုံးပါ” လုိ႔၀န္ခံတယ္။
     ဒီအခါ ရဟန္းကဆက္ျပီး “ ေအး..အဲဒါပါပဲ ဒကာ၊ အရင္ကျပဳခဲ႔ဖူးတဲ႔ အကုသုိလ္ကံဟာ အခုအ က်ဳိးေပး လုိက္တာပါပဲ..။ အခုျပဳေနတဲ႔ ကုသုိလ္ကံက အကုသုိလ္အက်ဳိးေပးတာမဟုတ္ဘူး..။
     “ ဒါေပမဲ႔ အကုသုိလ္ဟာ အကုသုိလ္ျပဳေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ အက်ဳိးမေပးဘဲ ကုသုိလ္ျပဳတဲ႔အခ်ိန္က်မွ လာ အက်ဳိးေပးတာကေတာ႔  ဒကာအတြက္ ကံဆုိးရုံတင္မကဘူး ဥာဏ္ပါဆုိးသြားေစတယ္။ အဲဒါ ကုသုိလ္ျပဳလုိ႔ အကုသုိလ္အက်ဳိးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္က အကုသုိလ္ျပဳခဲ႔လုိ႔ အခုအကုသုိလ္အက်ဳိး ပဲ လာေပးတာ။ လတ္တေလာျဖစ္စဥ္တစ္ခုကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစား မေတြးေခၚတတ္ရင္ေတာ႔ကု သုိလ္ေကာင္းမွဳ လုပ္ ပါရက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ရလာဘ္ေတြ အကုသုိလ္ေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ အထင္လြဲ မွားစ ရာရွိတယ္..။ ေလာက ၾကီး ဟာ ေျပာင္းျပန္မဟုတ္ဘူး အတည္႔အတုိင္းပါပဲ။ လူေတြရဲ႕အေတြး အျမင္ ေတြကသာ ေဖာက္ျပန္ ေနၾကတာ ပါ ” လုိ႔ေျပာဆုိဆုံးမျပီး ရဟန္းေတာ္ဟာ ဆြမ္းခံလမ္းအတုိင္း ဆက္ ၾကြသြားပါေတာ႔တယ္။
          ဒီသာဓက ပုံ၀တၳဳကုိၾကည္႔ျပီးေျပာရရင္ တကာၾကီးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာျမင္ေတြ႔ေနတဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေတြထဲ မွာ ေကာင္းတာလုပ္ျပီးေကာင္က်ဳိးေတြ မရတဲ႔အျပင္ ဒုကၡေတြတသီၾကီး၀င္လာရတာေတြဟာအရင္ကျပဳခဲ႔တဲ႔ အကုသုိလ္ကံေတြက အက်ဳိးေပးခြင္႔ရေနျပီး အခုျပဳလုပ္တဲ႔ ကုသုိလ္ကံက အ က်ဳိးေပးခြင္႔မရေသး သလုိျဖစ္ ေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကံ, ဥာဏ္, ၀ိရိယ ဆုိတဲ႔ အထဲ ခြဲျခားေ၀ဘန္တတ္တဲ႔ ဥာဏ္ခ်ဳိ႕တဲ႔မွဳေဲၾကာင္႔ လည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က မေကာင္းတာေတြလုပ္ျပီးၾကီး ပြားခ်မ္းသာေနတာ ေတြဟာလည္း ခုနက ေျပာသလုိ အရင္ကျပဳခဲ႔တဲ႔ ကုသုိလ္ကံေတြက အက်ဳိးေပးခြင္႔ရေနျပီး အခုျပဳလုပ္တဲ႔ အကုသုိလ္ကံက အက်ဳိး ေပးခြင္႔မရေသးသလုိျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
    သက္ရိွသတၱ၀ါမွန္သမွ် ကံနဲ႔ကင္းၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကံနွင့္မကင္းသလုိပဲ ပစၥုပၸန္၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ဆုိ တဲ႔ အခိ်န္ ကာလသံုးရပ္နဲ႔လည္းမကင္းနိုင္ၾကဘူး။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းျပဳလုပ္တဲ႔ ကံေတြမွာကုိပဲ ေကာင္း, ဆိုး နွစ္မ်ဳိးေရာျပီး ဒြန္တဲြျပီးပါ၀င္ေနေလေတာ႔။ ဒီကံေတြရဲ႕ အက်ဳိး ေပးပံုကိုလည္း ေဖာ္ျပဖုိ႔ မ လြယ္ကူဘူး။ ရင့္က်က္ျပီး အင္အားရိွတဲ႔ ကံေတြ ကေစာေစာအက်ဳိး ေပးခြင့္ရတယ္ဆုိတာ မွန္ေပမဲ႔လဲ အတိ အက်ေျပာဖုိ႔ မလြယ္။   ကံ ေတြကလဲအမ်ားၾကီးရွိေတာ႔ ဒီအထဲ တကာၾကီးကုိ ကာလသံုးပါးနဲ႔ ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ တဲ႔ ကံတစ္ဆယ့္ႏွစ္မ်ဳိးကုိပဲေျပာျပမယ္။ ဒီကံ ၁၂-မ်ဳိးက ပဋိသမၻိဒါမဂ္ပါဠိမွာလာတဲ႔ ကံေတြပါ။
      “အခ်ိန္ရေသးတယ္မဟုတ္လား“
      “ ရပါတယ္ဘုရား ”
      တကာၾကီးက ရပါတယ္ဆုိမွ မိမိလည္းစာအုပ္စင္ထဲမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိဆြဲယူလုိက္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသနာ႔တကၠသုိလ္(ရန္ကုန္)တြင္ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ စဥ္က B.A (Buddhism) ဘြဲ႔အတြက္ ေရးခဲ႔ ရ တဲ႔“ သမႏၱစကၡဳဒီပနီက်မ္း (ဒုတိယတြဲ) ေလ႔လာျခင္း ” စာတမ္းျဖစ္သည္။
        ကံ ၁၂ ပါး က -
      အတိတ္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔   ကံ ၆-ပါး
      ပစၥုပၸန္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔    ကံ ၄-ပါး
      အနာဂတ္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔  ကံ ၂-ပါး   စုစုေပါင္း ၁၂ ပါးေပါ႔။

      အတိတ္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔   ကံ ၆-ပါး ဆုိတာက
 ၁။ အတိတ္ဘ၀ကျပဳခဲ့ျပီး အတိတ္မွာပဲ႔ အက်ဳိးေပးတဲ႔ ကံ။
၂။ အတိတ္ဘ၀ကျပဳခဲ့ျပီး အတိတ္ဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးတဲ႔ ကံ။
၃။ အတိတ္ဘ၀က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ႔ ကံဟာ အတိတ္ဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးဘဲ ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာ လာအက်ဳိးေပးတဲ႔ 
     ကံ။
၄။ အတိတ္ကျပဳခဲ့တဲ႔ ကံဟာ အတိတ္မွာေရာ ပစၥုပၸန္မွာပါအက်ဳိးေပးခြင့္မရဘဲ ''အေဟာသိကံ'' ျဖစ္သြားတဲ႔ 
     ကံ။
    တကာၾကီး နားလည္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ''အေဟာသိကံ''ဆုိတာ ဒီဘ၀မွာ ရဟနၱာျဖစ္သြားလုိ႔ နိဗၺာ န္ကုိေရာက္သြားလုိ႔  ကံကေတာ႔ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ကံ၏အက်ဳိးကေတာ႔ မရွိေတာ႔ဘူး “ ေဒ၀ါလီ” ခံသြား တယ္လုိ႔ ေျပာရမလားပဲ။
၅။ အတိတ္ကျပဳလုပ္ခဲ့တဲ႔ ကံဟာ အတိတ္မွာေရာ ပစၥုပၸန္မွာပါ အက်ဳိးမေပးဘဲ အနာဂတ္ဘ၀မွာ လာျပီး အ
    က်ဳိးေပးတဲ႔ ကံ။
၆။ အတိတ္ဘ၀ကျပဳလုပ္ခဲ့ျပီး လာမယ္႔ဘ၀၌ အက်ဳိးမေပးတဲ႔ ကံ။
    ဆုိလုိတာက အတိတ္ကျပဳလုပ္ ခဲ့တဲ႔ကံဟာ ကာလေက်ာ္လြန္ျပီး၊ အနာဂတ္ဘ၀မွာ အက်ဳိးးမေပးမီ ပရိ နိဗၺာန္ျပဳမွာ ျဖစ္လုိ႔ မုိ႔ျဖစ္သြားတဲ႔ကံ။
    အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ ကံ ၆-မ်ဳိးမွာ အတိတ္မွာျပဳလုပ္ခဲ့ေသာကံဟာ အတိတ္ကာလမွာ အက်ဳိးေပးမွဳ၊ မေပးမွဳ အေနနဲ႔ နွစ္မ်ဳိး။ ပစၥုပၸန္ကာလမွာ အက်ဳိးေပးမွဳ၊ မေပးမွဳ အေနနဲ႔ နွစ္မ်ဳိး၊ အနာဂတ္ ကာလမွာ အက်ဳိးေပးမွဳ၊ မေပး မွဳ အေနနဲ႔ နွစ္မ်ဳိး ပါ၀င္ေနတာေတြ႔ရမယ္။

        ပစၥုပၸန္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔    ကံ ၄-ပါး ဆုိတာက -
 ၁။ ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာျပဳလုပ္ျပီး ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာပဲ အက်ဳိးေပးတဲ႔ ကံ။
 ၂။  ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာျပဳ လုပ္ျပီး ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးတဲ႔ ကံ။
၃။  ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာျပဳလုပ္ျပီး အနာဂတ္ဘ၀မွာအက်ဳိးေပးမယ္႔ ကံ။
၄။  ပစၥုပၸန္ဘ၀မွာျပဳလုပ္ျပီး လာမယ္႔ဘ၀မွာ အက်ဳိးမေပးတဲ႔ ကံ။
         အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ ကံ ၄-မ်ဳိးမွာ ပစၥုပၸန္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ႔ကံဟာ ပစၥုပၸန္မွာ အက်ဳိးေပးမွဳ ၊ မေပးမွဳ အေနနဲ႔ နွစ္ မ်ဳိး။ အနာဂတ္၌ အက်ဳိးေပးမွဳ၊ မေပးမွဳ အေနနဲ႔ နွစ္မ်ဳိး ပါ၀င္ေနတာေတြ႔ရမယ္။

     အနာဂတ္ကာလနဲ႔စပ္တဲ႔  ကံ ၂-ပါး  ဆုိတာက-
၁။ အနာဂတ္ဘ၀မွာျပဳလုပ္ျပီး အနာဂတ္ဘ၀နွာ အက်ဳိးးေပးတဲ႔ ကံ။
၂။ အနာဂတ္ဘ၀မွာျပဳလုပ္ျပီး အနာဂတ္ဘ၀နွာ အက်ဳိးးမေပးတဲ႔ ကံ။
   ဆုိလုိတာက အနာဂတ္ဘ၀မွာျပဳလုပ္မည္ျဖစ္တဲ႔ကံဟာအက်ဳိးေပးနိုင္တဲ႔ ကာလလြန္သြားမွဳ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမွဳ ေတြေၾကာင့္ အက်ဳိးေပးခြင့္မရ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
  အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ ကံ ၂-မ်ဳိးမွာ အနာဂတ္မွာျဖစ္မယ္႔ကံဟာအက်ဳိးေပး မွဳ အက်ဳိးမေပးမွဳ အေနနဲ႔ နွစ္မ်ဳိးပါ၀င္ ပါ တယ္။
    ဒီကံေတြအေၾကာင္းကုိ ေနာက္ထပ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရိွနိုင္ဖုိ႔ နာရဒဇာတ္ေတာ္မွာလာတဲ႔ အဂၤတိမင္း ၾကီးနဲ႔ သမီးေတာ္ ရုစာေဒ၀ီအေၾကာင္း သိရရင္ေတာ႔ပုိျပီး ရွင္းလင္းသြားလိမ္႔မယ္။

                                           နာရဒဇာတ္
             ၀ိေဒဟရာဇ္တိုင္း၊ မိထိလာျမိဳ႕ကုိ အဂၤတိမင္းၾကီးက အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။။ မင္းၾကီးဟာ ဘာသာတရား အလြန္ကိုင္းရိႈင္းျပီးေတာ႔ ဒါနျပဳ၊ သီလေဆာက္တည္၊ ဘာ၀နာပြားျပီးေနတယ္ ။ မင္းၾကီးရဲ႕ဒါနျပဳပုံ ျပဳနည္း ေတြကေတာ႔  ျမဳိ႔ရဲ႕ေလးျပင္ေလးရပ္ေတြမွာ အလွဴမ႑ပ္ေတြ ေဆာက္လုပ္ျပီး ေန့စဥ္အလွဳေတြေပးတာပါ။
          တစ္ေန႔မွာေတာ႔  မင္းၾကီးဟာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္တဲ႔ နည္းလမ္းေတြကို အလာတစစ္သူၾကီး၊ သုနာမ အ မတ္ၾကီး နဲ႔ ၀ိဇယအမတ္ၾကီး ေတြကုိ ေမးတယ္။ ၀ိဇယအမတ္ၾကီးရဲ႕ ေပးတဲ႔အၾကံဥာဏ္ေၾကာင့္ မင္းၾကီးနဲ႔ အမတ္ေတြဟာ ကႆပတကၠတြန္းထံ ခ်ဥ္းကပ္မိၾကတယ္။
        ကႆပတကၠတြန္းရဲ႕ အယူ အဆမ်ားေတြျဖစ္တဲ႔ ''တရားက်င့္ ေသာသူအား ေကာင္းက်ဳိးမရိွ၊ မ ေကာင္းက်ဳိးလည္းမရိွ၊ ေနာက္ဘ၀ဆုိတာမရွိ ၊ သံသရာဆုိတာမရွိ၊ ဒါနျပဳရန္မလို၊ သီလ ေဆာက္ တည္ ရန္ မလို၊ လက္ရိွ ဘ၀မွာပဲ မေၾကာင့္မၾက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ရန္လိုအပ္သည္'' စတဲ႔ နတၳိက ၀ါဒရိွ သည့္ စကား ေတြကို ၾကားၾကရတယ္။
        ကႆပတကၠတြန္းရဲ႕ စကားကိုၾကားရတဲ႔အခါ မင္းၾကီးနဲ႔ ပါလာတဲ႔ အလာတစစ္သူၾကီး က သူဟာ ေရွးဘ၀က ဗာရာဏသီျပည္မွာ ပိဂၤလဆုိတဲ႔နာမည္နဲ႔  နြားသတ္သမားျဖစ္ျပီးေတာ႔ ကဲြ်, နြား, ၀က္, ဆိတ္ ေတြ ကိုသတ္ျပီး မေကာင္းမႈေတြအေျမာက္အမ်ားကို ျပဳခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း၊ ဒီ ႏြားသတ္ေယာက်ာ္းဘ၀မွ ေသ လြန္ျပီး ေတာ႔ မိထိလာျပည္ စစ္သူၾကီး မ်ဳိးရိုးမွာ အခု အလာတစစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္လာတဲ႔ အ ေၾကာင္း ေျပာဆုိတယ္။ ဒီလုိျဖစ္တဲ႔အတြက္ မေကာင္းမႈဆုိတာ အက်ဳိးမရိွပါ။ အမွန္တကယ္ အက်ဳိးရိွတယ္ ဆိုရင္ အခုအခိ်န္ မွာသူဟာ ငရဲကုိက်ေရာက္ေနရမယ္ စစ္သူၾကီးျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရိွ ။ဒီလုိေျပာဆိုျပီး ေတာ႔ ကႆပတကၠ တြန္းရဲ႕စကားကို ေထာက္ခံေျပာဆိုတယ္္။
          အလာတစစ္သူၾကီး၏ အတိတ္အေၾကာင္း အမွန္က ဒီလုိပါ။   အလာတစစ္သူၾကီးဟာ ကႆပဘု ရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေစတီေတာ္ကို အေနဇာပန္းကံုးေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ခဲ့ ဖူးတယ္။ ဒီလုိ ပူေဇာ္ခဲ့တဲ႔ ကုသိုလ္ကံဟာ ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သံသရာထဲမွာလိုက္လာျပီးေတာ႔ နြားေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ႏြားသတ္သမားဘ၀က ေနကြယ္လြန္ျပီးေတာ႔မွ ကႆပ ျမတ္စြာ ဘုရားရဲ႕ ေစတီေတာ္ကို ပူေဇာ္ခဲ့ဖူးတဲ႔ ကုသိုလ္ကံသည္ ဘ၀ျခားျပီး လာအက်ဳိးေပးခြင့္ရလာခဲ့ တာ ။ ဒီ ကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ စစ္သူၾကီးမ်ဳိးရိုးမွာလာျပီး အလာတစစ္သူၾကီး လာျဖစ္တာ။
          ကႆပတကၠတြန္းနဲ႔ အလာတစစ္သူၾကီးတို႔ရဲ႕စကားကို ၾကားရတဲ႔ ဗီဇကကြ်န္ ဟာ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေကြ်းတယ္။ မင္းၾကီးက“ဘာေၾကာင္႔ငုိတာလဲလုိ႔” ေမးျမန္းေတာ႔-
          ဗီဇကကြ်န္က ''သူဟာ ေရွးဘ၀က သာေကတျပည္မွာသီတင္းသီလေစာင့္ထိန္းတဲ႔ ဘာ၀ ဆုိတဲ႔ သူ ေဌးၾကီး ျဖစ္ခဲ့တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ေတြကိုပဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ျပီးေတာ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ္႔ မေကာင္း မႈမွန္သမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ႔လည္း ဘာ၀သူေဌးဘ၀က ကြယ္လြန္ျပီးေတာ႔ မိထိလာျပည္မွာ အိုး ထိန္းသည္ ကြ်န္မရဲ႕သား လာျဖစ္ျပီး အခု ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေနရတယ္” ဆုိျပီးေျပာတယ္။
          ဗီဇကကြ်န္ရဲ႕ အတိတ္အေၾကာင္း အမွန္ကလဲ ဒီလုိပါ။   ဗီဇကဟာ ကႆပဘု ရားရွင္ လက္ထက္ မွာပဲ မထင္မရွားနဲ႔ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္လာျဖစ္တယ္။ သူမွာႏြားေတြလည္း ရွိတယ္။ တေန႔သူ႔ႏြား ေပ်ာက္ တာနဲ႔ ေတာထဲမွာ ႏြားကုိလုိက္ရွာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ေတာထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားေနတဲ႔ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးကို ေတြ႔ရတယ္။ ရဟန္းက လမ္းမွန္ကို ေမးေတာ႔ ႏြားးေပ်ာက္ရွာတဲ႔ေယာက်ာ္းဟာ ႏြားကိုရွာ မ ေတြ႕ စိတ္ကလဲ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွိတာနဲ႔ စကားမေျပာ ပဲေနတယ္။ ရဟန္းကလည္း ေနာက္ထပ္ေမးတယ္။ ႏြား ေပ်ာက္ ေယာက်ာ္းဟာ ဒီေတာ႔ ေဒါသထြက္ျပီး ''သင္ဟာ ကြ်န္မသားရဟန္းေလာ၊ အလြန္ နႈတ္ၾကမ္း တယ္” ဆုိျပီး ကြ်န္မ သားဆုိတဲ႔ ၀စီကံနဲ႔ ျပစ္မွား ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီ မေကာင္းမႈကံဟာ အက်ဳိးမေပးေသးဘဲ မီးခဲျပာဖံုး ဘ၀နဲ႔ ေနျပီး။ အျခား အက်ဳိးေပးခြင့္ရတဲ႔ကံက ႏြားေပ်ာက္ေယာက်ာ္းဘ၀မက ကြယ္လြန္ေတာ႔ သာေက  ျမိဳ႕မွာ ဘာ၀ သူ ေ႒းၾကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။
          ထိုသူေဌးၾကီးဟာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြအေျမာက္အမ်ားျပဳတယ္။ ဒီဘာ၀သူေဌးၾကီးဘ၀က ကြယ္ လြန္ေတာ႔ ဘာ၀သူေဌးၾကီးဘ၀က ျပဳခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြဟာ အက်ဳိးးမေပးေသးဘဲ ကႆပ ဘုရား ရွင္လက္ထက္ ႏြားေပ်ာက္ေယာက်ာ္းဘ၀က ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ျပစ္မွားခဲ့တဲ႔ ၀စီကံ မေကာင္းမွဳက အခုမွ လာျပီးအက်ဳိးးေပးတာ။ ဒီေတာ႔အိုးထိန္းသည္ ကြ်န္မရဲ႕သား ဗီဇကကြ်န္အျဖစ္နဲ႔လာျဖစ္ေတာ႔တာ။ ဒီလုိျဖစ္ တာ ကို ဗီဇကက သူဘာ၀သူေဌးဘ၀က ျပဳခဲ႔တဲ႔ ကု သိုလ္ေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ျဖစ္ရတယ္ဆုိျပီး ထင္ ျပီး ေတာ႔ ေကာင္းမႈ၏ အက်ဳိးဆုိတာမရွိ လုိ႔ဆုိတဲ႔ ကႆပတကၠတြန္းရဲ႕ယူဆခ်က္ကုိေထာက္ခံတာ။
          အဂၤတိမင္းၾကီး ဟာ ကႆပတကၠတြန္းရဲ႕ အယူ၊ အလာတစစ္သူၾကီးရဲ႕ေထာက္ခံခ်က္၊ ဗီဇကကြ်န္ ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ေတြေၾကာင့္ အယူမွားသြားတယ္။
         ဒါနဆုိတာ အေၾကြးဆပ္ျခင္း တစ္မ်ဳိး၊ သီလဆုိတာ အငတ္ခံျခင္း တစ္မ်ဳိးုဆိုုျပီးအလွူမ႑ပ္ေတြကို ဖ်က္ခိုင္းတယ္။
          ဒီေနရာမွာ တကာကုိေျပာလုိတာက အယူအဆတစ္ခု မွားယြင္းသြားျပီဆုိရင္ သိပ္ေၾကာက္ စရာ ေကာင္း တာ ဒီမွားယြင္းတဲ႔အယူအဆေတြေၾကာင္႔ပဲ လူမွဳအဖြဲ႔အစည္းေတြ လူမွဳပတ္၀န္းေတြက ေျပာင္း က ျပန္ ေတြ ျဖစ္ ကုန္က်ေတာ႔တာ။ မွားယြင္းတဲ႔ အယူဆ အဓမၼ၀ါဒေတြေၾကာင္႔ လူ႔ေလာကၾကီးဟာလဲ ျငိမ္းခ်မ္း မွဳမရႏုိင္ ေတာ႔ ဘူး။
        အဂၤတိမင္းၾကီးမွာ ရုစာေဒ၀ီလုိ႔ေခၚတဲ႔  သမီးေတာ္တစ္ပါး ရိွတယ္။ အဂၤတိမင္းၾကီးရဲ႕ သမီး ေတာ္ ဟာ အ က်င့္သီလျပည့္စံုတယ္။ ဒါနျပဳရာမွာလည္း မေရာင့္ရဲနိုင္ဘူး။ မင္းၾကီးဟာ သမီးေတာ္ လွဴဒါန္းႏုိင္ရန္အ တြက္ဆုိျပီး တစ္ပတ္မွာတစ္ၾကိမ္ ေငြအသျပာတစ္ေထာင္ေပးတယ္။
     ရုစာေဒ၀ီမင္းသမီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အယူလဲြမွားေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခမည္းေတာ္ မင္းၾကီးကုိ လမ္းမွန္ေရာက္ ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆုိျပီးေတာ႔သာ အျမဲေတြးေတာၾကံစည္ေနတာ။  တစ္ပတ္ျပည့္ေသာအခါ, ခါတိုင္းလုိပဲ ရုစာ ေဒ၀ီဟာ ခမည္းေတာ္ မင္းၾကီးထံ အသျပာတစ္ေထာင္ယူရန္ သြားခဲ့ တယ္။
     အဂၤတိမင္းၾကီးဟာ သမီးေတာ္ ေတာင္းတဲ႔ အသျပာေငြတစ္ေထာင္ကို အလြယ္တကူ ထုတ္မေပးေသးဘဲ ကႆပတကၠတြန္းရဲ႕ အယူ၀ါဒအတိုင္း လွဳဒါန္းျခင္းဟာ အက်ဳိးမဲ့ျဖဳန္းတီးပစ္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သီလ ေစာင့္ ျခင္း ဟာလည္း အစာငတ္ ဆင္းရဲခံတာပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တမလြန္ေလာက ဆုိတာဟာ မရိွတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာ ဆိုေနပါေတာ႔တယ္။
          ခမည္းေတာ္မင္းၾကီးရဲ႕ စကားကိုၾကားရတဲ႔အခါ ရုစာေဒ၀ီဟာ  ခမည္းေတာ္မင္းၾကီးကုိေျပာတယ္ '' ခမည္းေတာ္ ေလွေပၚမွာတင္တဲ႔၀န္ဟာ အနည္းငယ္ဆုိရင္ မသိသာေပမဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ခဏ ခဏတင္ပါ မ်ားရင္  ေလွဟာ ၀န္ပိျပီး သမုဒၵရာမွာ နစ္ျမဳပ္သလုိပဲ လူမိုက္ေတြလည္း  မေကာင္းမႈအနည္းငယ္ကို အ ေၾကာင္း ျပဳျပီး ေတာ႔ မေကာင္း မႈေတြ တစ္စတစ္စ မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ ငရဲမွာနစ္တတ္ပါတယ္'' စတဲ႔ ဥပမာ ဥပေမယ် အမ်ဳိးမ်ဳိးျပျပီး တရား ေဟာပါေတာ႔တယ္။
          ရုစာေဒ၀ီဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ခုနစ္ဘ၀၊ ေနာက္လာမယ္႔ ခုနစ္ဘ၀ေတြကိုျမင္တယ္။ ဒီဘ၀ေတြကုိ မင္းၾကီးအား ေျပာျပတယ္။
                       ရုစာေဒ၀ီမင္းသမီးရဲ႕ ေရွးအတိတ္ ၇-ဘ၀ကေတာ႔
          ၁။ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္မွာ ေရႊပန္းထိမ္သည္ရဲ႕သားျဖစ္တယ္။ အဲဒီဘ၀မွာ မေကာင္းတဲ႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းျပီးသူမ်ားရဲ႕သားမယားေတြကုိ က်ဳးလြန္ျပစ္မွားေစာ္ကားတဲ႔ ( ကာေမသုမိစၧာစာရ ) အက်င့္ ေတြကုိက်င့္တယ္။
          ၂။ ဒီ ပန္းထိမ္သည္ဘ၀ကေန ကြယ္လြန္ေတာ႔ ဒီ မေကာင္းမႈဟာ အကို်းမေပးေသးဘဲ ၀ံသတိုင္း၊ ေကာသမၺီျပည္မွာ ခ်မ္းသာတဲ႔ သူေဌးသားသြားျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ေပါင္း မိျပီး ေတာ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအေျမာက္မ်ား ျပဳျဖစ္တယ္။
          ၃။ ဒီ သူေဌးသားဘ၀မကေန ကြယ္လြန္ေတာ႔ သူေဌးသားဘ၀က ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္း မႈဟာ အက်ဳိးမေပးေသးဘဲ ေရႊပန္းထိမ္သည္ဘ၀က ျပဳခဲ႔တဲ႔ မေကာင္းမႈက အက်ဳိးေပးခြင့္ရျပီး ေရာရု၀ ငရဲ မွာၾကာျမင့္စြာခံရတယ္။
          ၄။ ဒီ ေရာရု၀ငရဲကေန ကြယ္လြန္ေတာ႔ ဘိနၷာဂတျပည္မွာ ေ၀ွးေစ့ထုတ္ခံရတဲ႔ ဆိတ္ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီလုိေ၀ွးေစ့ထုတ္ခံရတာ္ဆိုတာဟာ သူ့မ်ားမယားေတြကို ျပစ္မွားခဲ့တဲ႔ မေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ဳိး ေတြပါပဲ႔။
          ၅။ ဒီ ဆိတ္ဘ၀က ကြယ္လြန္ေတာ႔ ေတာထဲမွာ ေမ်ာက္သြားျဖစ္တယ္။ မိခင္ေမ်ာက္ဟာ သားက ေလးကုိ ဖခင္ေမ်ာက္ဆီကုိေခၚျပီးသြားျပတယ္။  ဖခင္ေမ်ာက္က သူ႔သားကိုၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဖက္ ေတာ႔သား ငယ္ေမ်ာက္ေအာ္ေတာ႔တာေပါ႔။ ဒီလုိေအာ္ေတာ႔ ဖခင္ေမ်ာက္က  သားေမ်ာက္ရဲ႕ေ၀ွးေစ့ကို ကိုက္ထုတ္ပစ္ လုိက္တယ္။ ဒီလုိျဖစ္ရတာဟာလည္း ေရႊပန္းထိမ္သားဘ၀က သူ့မ်ားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴး လြန္ခဲ႔တဲ႔ မေကာင္း မႈ၏ အက်ဳိးပါပဲ တဲ႔။
          ၆။ အဲဒီ ေမ်ာက္ဘ၀ကကြယ္လြန္ျပန္ေတာ႔ ဒႆနတိုင္း၌ ေ၀ွးေစ့ထုတ္ခံရတဲ႔ နြားသြားျဖစ္ျပန္တယ္။
          ၇။ ဒီႏြားဘ၀က ေတာ႔ ၀ဇိၨတိုင္းမွာ ရြာသူၾကီးမ်ဳိးရုိၚထဲမွာ လူသြားျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မိန္း မမဟုတ္၊ ေယာက်ာ္းမဟုတ္ နပံုးပ႑ဳတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ရတာဆုိတာကလည္း ေရႊပန္းထိမ္သားဘ၀ က သူ့မ်ား မယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ႔  မေကာင္းမႈ၏ မေကာင္း မႈ၏ အက်ဳိးပါပဲ တဲ႔။

         
                                   ရုစာေဒ၀ီမင္းသမီးရဲ႕ ေနာက္ ၇-ဘ၀ကေတာ႔
          ၁။ ဒီ မိန္း မမဟုတ္၊ ေယာက်ာ္းမဟုတ္ နပံုးပ႑ဳတ္ ဘ၀က ကြယ္လြန္ေတာ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၊ နနၵ၀န္ဥယ်ာဥ္၌ သိၾကားမင္းရဲ႕အလုပ္အေက်ြးနတ္သမီးျဖစ္လာတယ္။ ( ဒီနတ္သမီးဘ၀မွာ ေရွးခုနစ္ဘ၀၊ ေနာက္ လာမည့္ ခုနစ္ဘ၀ေတြကို ျမင္တယ္။)
          ၂။ အဲဒီ နတ္သမီးဘ၀က ကြယ္လြန္ေတာ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာပဲ နွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ သိၾကား မင္း ရဲ႕အလုပ္အေကြ်း နတ္သမီးျဖစ္ျပန္ တယ္။
        ၃+၄။ အဲဒီ နတ္သမီးဘ၀က ကြယ္လြန္ျပန္ေတာ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပညမွာပဲ  တတိယအၾကိမ္၊ စတု တၳအၾကိမ္ သိၾကားမင္းရဲ႕အလုပ္အေကြ်း နတ္သမီးျဖစ္ျပန္တယ္။
          ၅။ စတုတၳအၾကိမ္ နတ္သမီးဘ၀က ကြယ္လြန္ျပန္ေတာ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာပဲ ငါးၾကိမ္ေျမာက္ ဇ၀နနတ္သားရဲ႕ မိဖုရားၾကီး နတ္သမီးျဖစ္ရတယ္။
          ၆။ ဒီပဥၥမဘ၀မွ ကြယ္လြန္ျပန္ေတာ႔ မိထိလာျပည္၊ အဂၤတိမင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ ရုစာေဒ၀ီ မင္းသ မီးျဖစ္လာတယ္။
          ၇။ ထိုရုစာေဒ၀ီ မင္းသမီးအျဖစ္မွ ကြယ္လြန္ရင္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ တန္ခိုးၾကီးတဲ႔နတ္သားျဖစ္ မယ္ဆုိတာကိုျမင္တယ္။  ခုနစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေသာဘ၀ေရာက္မွ မိန္းမအျဖစ္မွ လြတ္မယ္လုိ႔ျမင္တယ္။  
           အဲဒီလုိ ဘ၀ေတြကို ခမည္းေတာ္မင္းၾကီးကုိ ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ခမည္းေတာ္မင္းၾကီးဟာ ေနာက္ ဘ၀ဆုိတာကုိမယုံဘူး။ ဒီေတာ႔ မွ ရုစာေဒ၀ီဟာ သူမနဲ႔ ဖခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ႔ နာရဒျဗဟၼာကို ပင့္ေဆာင္ ရ ေတာ႔တယ္။      
       နာရဒျဗဟၼာဟာ ရေသ့အသြင္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ အေရာင္အ၀ါေတြ ေတာက္ပေနတဲ႔ နာရဒရေသ့ကို မင္းၾကီးျမင္ေတာ႔ အံ့ၾသေပမဲ႔ ေလးစားမႈကိုေတာ႔ မျပဘူး။
          မင္းၾကီးက နာရဒရေသ့ကုိ “ေနာက္ဘ၀ရိွသလား ”  ဆုိျပီးေမးတယ္။
         “ေနာက္ဘ၀ဆုိတာရွိတယ္ ”လုိ႔ နာရဒရေသ့က ေျဖတယ္။ ဒီလုိေျဖေတာ႔ အဂၤတိမင္းၾကီးက ျပက္ရယ္ျပဳျပီး-
       '' ဒီလုိဆုိရင္ ေငြငါးရာကို ေခ်းပါ၊ ေနာက္ဘ၀ေရာက္မွ တစ္ေထာင္ျပန္ေပးမယ္” လုိ႔ေျပာတယ္။
          နာရဒရေသ့က ''မင္းၾကီး သင္ဟာ လဲြမွားေနတဲ႔အယူနဲ႔  ေသရင္ ငရဲမွာက်ေရာက္ ခံစား ရမယ္ ဆုိ တာ ေျမၾကီးလက္ခတ္ မလဲြပဲ။ ငရဲမွာခံေနရတဲ႔ သင့္ထံမွာ ေငြတစ္ေထာင္ကို ဘယ္သူလာေတာင္းႏုိင္ပါ႔မလဲ'' ဒီလုိေျပာျပီး မင္းၾကီး၏ ယံုမွားသံသယမ်ားကုိ ဥပမာ၊ ဥပေမယ် ေတြနဲ႔ရွင္းျပတယ္။
          အဂၤတိမင္းၾကီးဟာ သူ႔ရဲ႕မွားယြင္းမွဳေတြက ၾကီးေနေတာ႔ ေသရင္ ငရဲေရာက္မယ္လုိ႔  နာရဒရေသ့ အဘိညာဥ္တန္ခိုးရွင္က အတိအက် ေျပာလာေတာ႔ အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္။
          ေနာက္ဆံုး မင္းၾကီးဟာ အယူေတြမွန္ျပီး ဒါန စတဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳေတြကုိ ျပန္ျပီးလုပ္ေဆာင္ တယ္။ သီလကိုလည္း ျပန္ေစာင့္ထိန္းတယ္ ။ အလွဴမ႑ပ္ေတြကုိလည္းျပန္ေဆာက္လုပ္ျပီး ေန့စဥ္အလွဴေပး တယ္။
          ဒီ၀တၳဳသာဓကေတြကို ၾကည့္ရင္ ခ်က္ခ်င္းအက်ဳိးေပးတဲ႔ကံနဲ႔ တစ္ဘ၀၊ နွစ္ဘ၀စတဲ႔ ဘ၀ ေတြျခားျပီး မွ အကို်းေပးတဲ႔ကံေတြ ကုိရွင္းရွင္းလင္းလင္း  သိျမင္လိမ္႔မယ္လုိ႔ ထင္တယ္ တကာ လုိ႔ သိသမ်ွေျပာျပ လုိက္ ပါ တယ္။ ဆရာၾကီး ဦးညြန္ေမာင္ ေရးတဲ႔ ကံႏွင္႔သတၱေလာက စာအုပ္ ၊ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးတဲ႔ အေျချပဳပဌာန္း စာအုပ္နဲ႔ အေျချပဳပဌာန္း တရား နာၾကည္႔ ဖုိ႔ပါတုိက္တြန္းလုိက္ မိပါေသးတယ္။
         ေနာက္ေတာ႔ တကာလဲ မိမိကုိ ဦးခ်ကန္ေတာ႔ျပီး ေက်ာင္းေပၚမဗဆင္းသြားခဲ႔တယ္။
          စာ၀ါသံေခ်ာင္းလဲ ေခါက္ေနျပီ မုိ႔ ၊မိမိလည္း ပထမၾကီးတန္းအတြက္ အဘိဓာန္ အလကၤာ စာ၀ါပုိ႔ခ်ဖုိ႔ အတြက္ စာသင္ေဆာင္ဆီ ဦးတည္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေန႔ အေၾကာင္းေလးေတြကုိ စာသင္သားေတြကုိ ၾကဳံ ရင္ေတာ႔ ေျပာျပရအုံးမွာေပါ႔။
                         
              တကာ ကုိေအးမင္း(ပဲခူး) အတြက္ အမွတ္တရ

                                                                  ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

                                                                                  အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)



 

ဘဝအလင္းေရာင္ Copyright © 2011 -- Template created by O Pregador -- Powered by Blogger