မ်ဥ္းျပဳိင္

      ညိဳ႕မွဳိင္းအုပ္ဆိုင္းလ်က္ရိွေသာ သရက္ေတာအုပ္ေလးတစ္ခုကုိ ထံုးျဖဴျဖဴအုတ္နံရံမ်ားျဖင့္၀ိုင္းရံထား

သည္။ စာက်က္စာအံသံတို့သည္ သရက္ေတာအုပ္ကို ေဖာက္ထြက္လ်က္ ျပန္႔လြင့္ေနသည္။ “သာသနရကၡိ

တစာသင္တိုက္”တည္ရာအရပ္ျဖစ္ပါသည္။

      ေဆာက္လုပ္ဆဲနွစ္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အအံုတစ္လံုး၊ေရနံေခ်းသုပ္ထား၍ မဲနက္ေနေသာသစ္သား

ေက်ာင္းနွစ္ေဆာင္၊ကုဋီသံုးခန္းတဲြနွင့္ ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္တို႔မွာ သူ႔ေနရာနွင့္သူ ရိွေနၾကသည္။ 

        စာသင္တိုက္ တည္ေထာင္သည္မွာ သံုးနွစ္ပင္မျပည့္တတ္ေသး။ေဆာက္လုပ္ဆဲ ႏွစ္ထပ္တုိက္အနီး

တြင္ သူလွည္႔ပတ္ၾကည္႔ရွဳေနပါသည္။သူသည္ စာသင္၏ ဦးစီး ဦးေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။

          သူ႔အတြက္ စာေပသင္ၾကားမႈအေတြ႔အၾကံဳ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အတတ္ပညာသာမက ဆရာ့ဆရာေတာ္

ၾကီးမ်ား၏ သာသနာနွင့္ပတ္သက္ေသာ ခံယူခ်က္နွင့္လုပ္ ေဆာင္ခ်က္ နည္းစနစ္တို႔ကို သူေနထိုင္ခဲ့ေသာ စာသင္တိုက္ၾကီးနွင့္ နိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္တို႔မွ အျပည့္အ၀ နီးပါး ရရိွခဲ့သည္။ 

          ထုိေၾကာင္႔ သာသနရကၡိတစာသင္တိုက္တည္ေထာင္သည္႔အခါ ေတြ႕ၾကဳံရမည့္အခက္အခဲမ်ားကို နားလည္သေဘာက္ေပါက္ကာ ေက်ာ္လႊားနိုင္ခဲ့၏။ 

    “ တစ္ခ်ိန္၌ စာသင္တိုက္ တည္ေထာင္မည္။ ရွင္ငယ္ေလးမ်ားကိုေမြးျမဴကာ အေျခခံမွစ၍ စာေပပို႔ခ်မည္”ဟု စာသင္သားဘ၀ကတည္း တည္ေထာင္လာခဲ့ေသာစိတ္ကူးမ်ားအေကာင္အထည္ေပၚလာ

ခဲ႔ေပျပီ။ 

        ရွင္ငယ္ေလးမ်ားသည္ နုနယ္သူမ်ားျဖစ္၏။ ပံုစံ သြင္းရန္လြယ္ကူသည္။ စာသင္တိုက္နွင့္  သာသနာ

ေတာ္အတြက္ အားထားရသူမ်ား ျဖစ္လာနိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ ၁၄-နွစ္၊ အရြယ္ကိုရင္

ငယ္ေလးမ်ားကို လက္ခံခဲ့သည္။

          ''ဦးေတဇေရ . . စာသင္တိုက္ဖြင့္ရတာ စာပို႔ခ်ရတာ တစ္ခါတေလ စိတ္ဓာတ္က်မိတယ္'' ဟူေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ စကားကုိ သူသတိရမိသည္။

          '' ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ေတာ္'' ဟု သူက ေမးခဲ႔ပါေသးသည္။

          '' အင္း . . . ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ တပည့္ေတာ္မွာ ကိုရင္နွစ္ပါး ဥာဏ္ကလည္း ေကာင္းတယ္၊ စာလဲၾကိဳးစားတယ္၊ ဒီနွစ္ အၾကီးတန္းလည္း ေရာက္ျပီ၊ အၾကီးတန္းျပီးရင္ သာမေဏေက်ာ္ေျဖခိုင္းမယ္လုိ႔     မွန္း ထားတာ၊ အခုေတာ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကိုက္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားရတယ္ဘုရား ''

          '' ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ေတာ္''

         '' လူထြက္သြားတာ၊ အရွင္ဘုရားေရ... လူထြက္သြားတာ''ဟူ၍စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင္႔ေျပာသြားေသာ

ဆရာေတာ္၏ မ်က္ႏွာကုိလည္း ျမင္ေယာင္မိပါေသးသည္။

        စာခ်ဆရာေတာ္တုိ႔ စာေပပုိ႔ခ်လိုစိတ္ တျဖည္းျဖည္း ဆိတ္သုဥ္းလာပါက စာသင္တုိက္တုိ႔တြင္ ရဟန္း

သာမေဏ စာသင္သားမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာေပေတာ႔မည္။ ေတာရြာတစ္ခ်ဳိ႕တြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ တပည့္မရိွသျဖင့္ စာေပမပို႔ခ်ရ။ ေနာက္ဆုံး တပည့္ေက်ာင္းသားကိုရင္လံုးပါးပါးကာ

တစ္ပါးတည္း က်န္ရိွခဲ့သည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ဖူး၏။ 

       ''ကပၸိယရယ္၊ ငါရယ္၊ ေခြးတစ္ေကာင္ရယ္ပဲ ရွိေတာ႔တယ္'' ဆိုသည္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ 

        စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာလာေသာ ဆရာေတာ္ကုိလုပ္ငန္းသေဘာႏွင္႔  ေစတနာတုိ႔ေရာေထြးမသြား

ေစဖုိ႔ သူေျပာမိပါေသးသည္။

         '' ကိုယ္ေတာ္က စိတ္ပ်က္တယ္လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ေတာ့္ေစတနာက ပုဂၢိဳလ္ရဲ့အေပၚမွာ ခ်ထားခဲ့တာကိုး၊  ေစတနာကို သာသနာရဲ့အေပၚမွာ မထားဘဲ ပုဂၢိဳလ္ရဲ့အေပၚမွာ ပံုေအာထားလိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္တယ္လို့ ျဖစ္လာတာပဲေပါ့။ သာသနာအေပၚမွာေရာ၊ စည္းကမ္းအေပၚမွာေရာ ေစတနာထားနိုင္ရင္ ပုဂၢိဳလ္အေပၚ ေစတနာထားမႈ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ခ်နိုင္လာလိမ့္မယ္။ 

         “ေစတနာကုိ ထားသင္႔တဲ႔ ဘက္မွာသာ ထားရပါမယ္။ ဒါမွ ကိုယ္ေတာ့္ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာမွာေပါ႔။ စိတ္ဓာတ္က်တယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိးလည္း ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ႔ ''

          သူေျပာခဲ႔ေသာ စကားမ်ားကုိ ဆင္ျခင္ရင္း ေဆာက္လုပ္ဆဲ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီမွ စာအံေက်ာင္းဆီသုိ႔ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကိုရင္သုေမဓ တစ္ပါးစာမက်က္ဘဲအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။သူ႔ကိုျမင္သည္နွင့္ 

အနီးရိွ ကိုရင္ဓမၼဓဇက လႈပ္နိႈးလိုက္သည္။ ထုိအခါမွ အေဆာတလ်င္ထကာ  စာေအာ္က်က္ေလသည္။   

        သူ႔စိတ္ထဲတြင္ျပံဳးမိေသာ္လည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ေနလိုက္ရသည္။ကိုရင္နွစ္

ပါးကို ၾကည့္ရင္း အေတြးတို႔က အတိတ္ရပ္၀န္းဆီသို႔ ေရာက္ရိွသြားခဲ့၏။

          “ ေအာ္ . . ၀ဏၰသာမိ အခုဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ လူေကာ ထြက္သြားျပီးလား..၊ ဒါမွမဟုတ္

သာသာနာေတာ္မွာဘဲ ရိွျပီး။ စာသင္တိုက္ ဖြင့္ေနတာလား..။ ရိပ္သာပဲ ဖြင့္ေနတာလား .  .''

                                                    

                                 xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         

          ရထားေစာင့္ရသည္မွာ တစ္နာရီပင္ ရိွေရာ့မည္။ ရထားက မလာေသး။ မနၱေလးဘက္မွ အထြက္

ေနာက္က်၍ ထင္၏။ ရထားဘူတာအတြင္းမွာေတာ့  စည္ကားလ်က္ရိွသည္။

        ဦးဥာဏမွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္လ်က္ရိွသည္။ ဦးဉာဏ၏အနီးတြင္ကားသူ ရထားဘူတာအတြင္း သုိ႔ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ျမင္ျမင္သမွ် အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းအျဖစ္ထင္ေနမိသည္။

      ဦးဥာဏသည္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ဇာတိရပ္ရြာေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။စာသင္တုိက္

သုိ႔ ဦးဥာဏ အျပန္တြင္ သူ႔ကို ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က ထည့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။  စာသင္တိုက္ရိွ ဆရာေတာ္ကို ေလ်ာက္ထား ျပီးျပီဆို၏။  အပ္ႏွံစာတစ္ေစာင္လည္း ေရးေပးလိုက္ေသးသည္။

          ''ကိုရင္ မပ်င္းနဲ႔၊ ေကာင္းေကာင္းေန၊စားကိုလည္းၾကိဳးစား'' ဟု အထပ္ထပ္အခါခါမွာလိုက္သည္။

          '' ဥာဏ ငါ့မွာလည္း ေတဇ မရိွေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းစရာ လက္တစ္ဖက္ ျပဳတ္သြားသလိုပဲ''ဟူေသာ ေျပာသံကုိလည္း  ၾကားေယာင္မိေသးသည္။

          '' ကိုရင္ . . ဟိုမွာ ရထား လာေနျပီ၊ လက္ဆဲြအိတ္ ကိုင္ထား''

          ဦးဥာဏေျပာမွ သူ  ရထားကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရထားၾကီးသည္ ဥၾသသံဆဲြလ်က္ ဘူတာထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ ရပ္သည္႔အရွိန္ပင္ အရိွန္ပင္ေကာင္းေကာင္း မေသေသး၊ ခရီးသည္မ်ားက ထိုင္ခံုေနရာ ရၾကရန္ အတင္းတိုးေ၀ွ႔ ေျပးတက္ၾကသည္။ 

        ဦးဥာဏနွင့္ သူ လည္း လူတို႔နွင့္အတူေရာ၍ တိုးေ၀ွ႔ကာ တက္လိုက္သည္။ရထားေပၚေရာက္မွအသက္

ရႈေခ်ာင္သြားေတာ့၏။ သူတို႔ ထုိင္ခံုနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးနွင့္ ကိုရင္တစ္ပါး ထိုင္ေနသည္

ကို ေတြ႔ရသည္။

          ငါးမိနစ္ခန့္အၾကာ ရထားၾကီး ျပန္လည္ ထြက္ပါျပီ။

       “ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂိ်မ့္ဂိ်မ့္၊ ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂိ်မ့္ဂိ်မ့္”နွင့္ လႈပ္ခါယမ္းေနသည္။ ဤအသံကိုပင္“တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔၊တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔၊ 

စာသင္တိုက္ကို သြားမယ္ေဟ့ ”ဟူ၍ သူ႔စိတ္ထဲ ၾကားေနမိသည္။

          ''ဦးဇင္းတို႔ ဘယ္ကိုၾကြမွာလဲဘုရား''

          မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ဦးဥာဏကို ေမးသည္။

          ''တပည့္ေတာ္တို႔ ပဲခူးျမိဳ႕က .  စာသင္တိုက္ကို သြားမလုိ႔ပါဘုရား”

          ''တပည့္ေတာ္တို႔လဲ အဲဒီစာသင္တိုက္ကို သြားမလုိ႔ပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္တို့အတြက္အေဖာ္ရတာေပါ့''

          ''ဒါနဲ႔. . ကိုရင္ဘဲြ႔က ဘယ္လို ေခၚသလဲ''

          '' ရွင္၀ဏၰသာမိပါ ဘုရား''

          '' အင္း .  . ကိုရင္ရဲ႕ ဘဲြ႕က ဥပဓိရုပ္နဲ့ဆိုရင္ လိုက္ဖက္သားပဲ။ ဒီကကိုရင္ကေတဇလို႕ေခၚတယ္”ဟု 

ဆိုကာ ဦးဥာဏသည္ သူကို ညႊန္ျပ၍ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ 

    သူ႔စိတ္ထဲကကိုရင္၀ဏၰသာမိအေပၚခင္မင္ရင္းနီွးသြားခဲ့သည္။တစ္တိုက္တည္းအတူေနရမည္ဆို၍လည္း 

အေဖာ္ရျပီဆိုကာ ပိုမို ၀မ္းသာသြားမိ၏။

          ရထားၾကီးသည္ကား ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို ျဖတ္သန္းလ်က္ တဂိ်မ့္ဂိ်မ္ ့သြားေနပါသည္။

                                                      

                             xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         သူ စာသင္တိုက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ျပီ၊ ကိုရင္၀ဏၰသာမိနွင့္အတူေနရာကပ္လ်က္သား ေနရ၏။ သူႏွင႔္ ကုိရင္၀ဏၰသာမိ  အသက္ခ်င္းလည္း တူသည္။ အရပ္ခ်င္းလည္း ညီမွ်သည္။ သုိ႔ရာတြင္ကိုရင္၀ဏၰသာမိက အသားအနည္းငယ္ျဖဴသည္။ 

      တစ္ပါးနွင့္တစ္ပါး ညီအစ္ကိုအရင္းတမွ် ခင္မင္စြာေနၾကသည္။  ဆြမ္းခံအိမ္ ဖိတ္ေတာ့ လည္း အတူတူ၊ ဆြမ္းခံၾကြေတာ့လည္း အတူတူ၊ စာ၀ါသြားေတာ့လည္း တစ္ပါးကိုတစ္ပါး ေစာင့္ကာ သြားသည္။

        နံနက္ပိုင္းအရုဏ္ဆြမ္းခံစီတန္းလွ်င္ သူတုိ႔နွစ္ပါးဦးစြာေရာက္ေနတတ္သည္။ ဘုရား၀တ္တက္သြား

လွ်င္လည္း ေနာက္မက်တတ္၊ စာက်က္၊ စာျပန္၊ စာအံလည္း တစ္တဲြတဲြ။

       အျမဲတဲြေနတတ္ေသာ သူတို့နွစ္ပါး၏ ခ်စ္ခင္ရင္းနီွးမႈကိုျမင္ေသာ အျခားစာသင္သးမ်ားက-

      'ဒြႏၵာ ဒြႏၵာ ငွက္ျဖစ္ရင္လည္း အတူတူ၊ လူျဖစ္ရင္လည္း မကြာမကဲြ၊ ဆြမ္းခံေတာ့လည္း တစ္အိမ္းတည္း၊ ငပိျဖစ္ေတာ့လည္း တစ္အိုးတည္း' ဟူ၍ စၾက ေနာက္ၾကသည္။သူတုိ႔နွစ္ပါးမွာ အျပံဳးမပ်က္။

    “၀က္သားျဖစ္ေတာ့လဲ အာလူးနဲ့ ၀က္သားေပါ့ ”ဟု ျပန္လည္၍ ေျပာတတ္ပါေသးသည္။

      ဤသုိ႔ျဖင္႔ သူနွင့္ ရွင္၀ဏၰသာမိတို႔ ပထမၾကီးတန္းသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ၾကျပီ။ ပထမၾကီးတန္း ေရာက္ေနခိ်န္ တစ္ပါးနွင့္တစ္ပါး အေနအထိုင္စရိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ကဲြလာ၏။ 

      ရွင္၀ဏၰသာမိ ဆြမ္းခံအိမ္ေရာက္လွ်င္ စကားေဖာင္ဖဲြ႔ကာ ေျပာဆိုတတ္လာ၏။ ထိုသို႔ေျပာဆိုေနလွ်င္ ဆြမ္းခံအိမ္ေစ့ငွေအာင္ မသြားနိုင္မွာကို သူက စိုးရိမ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းေလာင္းသည့္ ဒကာမၾကီး မရိပ္မိ

ေအာင္ မသိမသာ လက္ကုတ္၍ အခ်က္ေပးရသည္။

      ရွင္၀ဏၰသာမိ၏ ေနရာ၌လည္း ေဗဒင္စာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာရြက္ေတြလည္းေတြ႔ရတတ္သည္။ စာအံ

ေက်ာင္း ဆင္းျပီး ေနရာေရာက္ျပီးဆိုလွ်င္ ေဗဒင္စာအုပ္ကို ကိုင္ေနတတ္သည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ဟုိျခစ္ သည္ျခစ္လုပ္ေနတတ္သည္။

          '' ၀ဏၰ . . ဒီနွစ္ အၾကီးတန္း စာမ်ားတယ္ေနာ္''

          '' ေအးပါ . . . သိပါတယ္၊ ဒီမွာ စိတ္၀င္စားစရာေတြ႔ေနလို႔''

          '' ဘာစိတ္၀င္စားစရာ ေတြ႔လုိ႔လဲ၊''

          '' တပည့္ေတာ္နဲ႔ အရွင္ဘုရား ခင္မင္ေနတာဟာ ေဗဒင္အလိုရဆိုရင္ မိတ္ဘက္ကြ ေတဇရ''

          '' ၀ဏၰရာ မိတ္ေဆြသီတင္းသံုးေဖာ္ေတြဆုိေနမွ တစ္ေက်ာင္းလံုးမိတ္ဖက္ေတြခ်ည္းေပါ႔ မဟုတ္

လား''

          '' ဒီမွာေလ ဦးသာ, စိန္ပန္း၊ ဒန္းလွ, ကိုရွာ မိတ္ဖက္သာ တဲ႔ ''

       အရွင္ဘုရားကေတဇဆုိေတာ႔ စေန၊  ေတဇဆိုေတာ့ စေန၊ တပည့္ေတာ္က ၀ဏၰသာမိဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူး၊ စေနနဲ႔ ဗုဒၶဟူး မိတ္ဖကမုိ႔လုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အထူးေျပာစရာမရွိေအာင္ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတာေပါ႔”

          ''ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး ၀ဏၰရာ   အရွင္ဘုရား စကားတစ္ခု ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ၀ိႆာေသာ ပရာမာ ဥာတိ - ခင္ရာေဆြမ်ဳိး ျမိန္ရာဟင္းေကာင္း ဆိုတာေလ''

          သူႏွင္႔ ရွင္၀ဏၰသာမိတုိ႔ ဤကဲ႔သုိ႔ ကြဲလြဲမွဳကေလးေတြ ရွိေသာ္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳကမပ်က္ပါ။

         ရွင္၀ဏၰသာမိသည္ ရြာကိုျပန္ရေတာ့မယ္တဲ့၊ ဆရာသမားက်န္းမာေရးအတြက္ေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာလည္း သူမသိတဲ့။ အိပ္ရာဖ်ာလိပ္ေတြ သိမ္းရင္း၊ စာအုပ္ေတြသိမ္းရင္း သူ႔ကို နုတ္ဆက္ပါသည္။ သူ ရွင္၀ဏၰသာမိကုိ ေက်ာင္းမုခ္၀အထိ လိုက္ပိုခဲ႔ပါသည္။ 

       သူေက်ာင္းေဆာင္ေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ရွင္၀ဏၰသာမိေနရာကိုေတြျမင္ရသည္႔အခါ ၀မ္းနည္းသလို

ခံစားရပါသည္။

          သူ ပထမၾကီးတန္းကိုေျဖဆိုျပီး အခ်ိန္ ေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚစာသင္တိုက္မွာပင္ ရဟန္းခံသည္။ ပထမၾကီးတန္းလည္းေအာင္ပါသည္။    

      သီတင္းကြ်တ္စာ၀ါပိတ္ရက္အတြင္း နိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္စာေမးပဲြ၌ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုသည္။  ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ သာသနာ႔တကၠသုိလ္၌ တက္ေရာက္ခဲ႔ျပီး “သာသနတကၠသီလ ဓမၼာစရိယ B.A(Buddhism)” ဘြဲကုိလည္းရရွိခဲ႔ပါသည္။

          ''ဆရာေတာ္ဘုရား စာျပန္မလို႔ပါဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဘုရား စာျပန္မလို႔ပါဘုရား '' 

         “ ေဟ...ေအး ေအး“

          စာျပန္ရန္ေရာက္လာေသာ ကိုရင္တစ္ပါး၏အသံေၾကာင့္ သူ၏ အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။

စိတ္အာရံုရိွ ပံုရိပ္တို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ စာျပန္မည့္ကိုရင္၏စာအုပ္သည္ သူ၏မ်က္နွာေရွ႕သို႔

ေရာက္ရိွသြားေတာ့သည္။

  

                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          သူေနထုိင္သည္႔ ျမဳိ႕ႏွင္႔ မုိင္ ၆၀-ခန္႔ ေ၀းေသာ ျမဳိ႔တစ္ျမဳိ႕ရွိေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲတစ္ခု၏ အခ်ဳိပြဲ၀ုိင္း

တြင္ျဖစ္သည္။

          '' ဦးေတဇလို႔  ထင္ပါတယ္''

          အနားကပ္ကာ ဘဲြ႔ကို တိုးတိုးေမးေသာ အသံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၀၀ ဖိုင့္ဖိုင့္ အသားကျဖဴျဖဴ ဥပဓိရုပ္က ေကာင္းေကာင္း ဆရာေတာ္တစ္ပါး..။ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ဖူးသလုိလုိ ..။

         မွတ္မိပါျပီ။

          '' အရွင္ဘုရား ၀ဏၰသာမိ မဟုတ္လား၊''

          '' အရွင္ဘုရား မွတ္မိသားဘဲ ''

          '' မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အခုမွ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ ေ၀ခဲြယူရတယ္၊အခုဘယ္

မွာ ေက်ာင္းထိုင္ေနတာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊  ရိပ္သာ ဖြင့္ေနတာလား''

          '' အရွင္ဘုရား ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွေခ်လား၊ တပည့္ေတာ္ ဘယ္ကစျပီး ေျဖရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊အလွဴ ျပီးရင္ တပည့္ေတာ္ေက်ာင္းကိုၾကြခဲ႔ပါအံုး၊ေက်ာင္းေရာက္မွေျပာၾကတာေပါ့၊ေရာ့လိပ္စာ

ကတ္ ယူထား''

         ဦး၀ဏၰသာမိေပးေသာလိပ္စာကတ္ကိုယူလိုက္သည္။ဦး၀ဏၰသာမိသိဒၶိ၊ေအာင္သိဒၶိေက်ာင္းတိုက္ေတြ႔

ရသည္။ ဖုန္းနံပါတ္လည္း ပါေသးသည္။

          '' အရွင္ဘုရားေကာ ဘာလုပ္ေနသလဲ''ဟု ဦး၀ဏၰသာမိက ေမးသည္။     

          '' တပည့္ေတာ္ အၾကီးတန္းေအာင္ျပီးတာနဲ႔ သာသနာ့ကၠသိုလ္ တက္တယ္၊ တကၠသိုလ္တက္တာ ေလးနွစ္ အတြင္းမွာပဲ က်မ္းလဲျပီးသြားတယ္၊ ေနာက္ ေတာင္တန္းသာသနာျပု ၂-နွစ္ၾကြ၊ တကၠသိုလ္ကေပး

တဲ့ ဘဲြ႔ကိုယူ၊ စာသင္တိုက္မွာ စာျပန္ခ်၊ အခုေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ့လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ျမိဳ႔ငယ္ေလးမွာစာသင္တိုက္ဖြင့္

လို႔ေပါ့၊ သံဃာကေတာ့ အပါး ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရိွတယ္''

        ''အင္း..ကိုယ္ေတာ္ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္းေတာ့အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ျပီေပါ့၊တပည့္ေတာ္၀မ္းသာပါ

တယ္ ဦးေတဇ။ ကဲ အလွဴ ျပီးမွ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ဆံုမယ္''

                                xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          ေအာင္သိဒၶိေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသို႔၀င္လိုက္သည္နွင့္  စုလစ္မြန္းခြ်န္မ်ားျဖင့္ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ဟန္

အတိုင္းေဆာက္ထားေသာ နွစ္ထပ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းေရွ့တြင္ ကားသံုးစီး ရပ္ထား

သည္။ ေဆာ့ကစားေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီးေမး ၾကည့္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ေန

ေၾကာင္း သိရသည္။ 

         “ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လဲေရာက္ေပါ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆီလာတာပဲ ” ဟု ေတြးကာ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ ေက်ာင္းတံခါးေပါက္အနားအေရာက္ အထဲမွေျပာဆိုေနေသာ စကားသံေၾကာင္႔သူ႔ေျခလွမ္း

မ်ား တုံ႔ဆိုင္းသြားသည္။

          ''တကာမၾကီး ရဲ႕အိမ္အေရာင္းထြက္ဖို႔ဆိုတာသိပ္မခက္ဘူး၊ဘုန္းၾကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္းသာလုပ္၊အုန္းသီး

တစ္လံုးကို အိတ္နဲ႔ထုတ္ျပီး 'ေအာင္' ပါတဲ့ တနဂၤေႏြသားကို အိမ္ေအာက္၀င္ျပီး ျမွဳပ္ခိုင္း၊ ျမွဳပ္တဲ့အခါလည္း တကာမၾကီးက သိန္း ႏွစ္ရာနဲ႔ေရာင္းခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သိန္းႏွစ္ရာဆုိျပီးေျမျဖဴနဲ႔ အုန္းသီးမွာေရး အိမ္ေရာင္း ျမန္ျမန္ထြက္ပါေစဆိုျပီး အုန္းသီးကို အုန္းရြက္နဲ႔ ၉-ခ်က္ရိုက္၊ ၾကားလား ''

          '' မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ သားၾကီးက ေအာင္စိုးဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြသား ဘုရား၊ သူ႔ကို ခိုင္းလို႔

ေကာရလားဘုရား ''

          '' ဟာ့ .. ရတာေပါ့ မိသားစု၀င္ေတြဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္''

          '' တပည့္ေတာ္မ ဆရာေတာ္ လိုအပ္သလို သံုးဖို႔လွဴပါတယ္ဘုရား''

          '' ေအး ..ေအး ..၊ ေရွ့က ခံုေပၚမွာ ခ်ထားလိုက္''

          '' ဒီဘက္က တကာမက''

          '' တပည့္ေတာ္မက အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ပါတယ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္လည္း မေကာင္းဘူးဘုရား၊ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္၊ အရံႈးပဲ ေပၚေနပါတယ္ဘုရား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္မအတြက္လည္း ေရာင္းေရး ၀ယ္ေရးအတြက္ ေကာင္းေအာင္...”

          '' ဒီက တကာမေလးက မိဘကို ျပစ္မွားထားတာကိုး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မၾကီးပြားနိုင္ဘူး ''

          '' မွန္ပါ၊ တပည္ေတာ္မမွာ အေမေတာ့ မရိွွေတာ့ဘူးဘုရား၊ အေဖေတာ့ ရိွပါေသးတယ္၊အေဖေနာက္

အိမ္ ေထာင္ျပဳလိုက္ကတဲက တပည့္ေတာ္လဲ မသြားဘူးဘုရား၊ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ဆိုရင္မလာနဲ႔ဆိုျပီးေတာ့ တပည့္

ေတာ္ ခါးခါး သီးသီး ေျပာဖူးတာေတာ့ ရိွပါတယ္ဘုရား၊''

          '' တကာမေလး အေဖဟာ အေဖပါပဲ၊ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ၊ အေဖကိုလည္း သြားေတာင္းပန္လိုက္၊    ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ အေဖရဲ့ဓာတ္ပံုကိုျဖစ္ျဖစ္၊ အ၀တ္အစားကိုျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္းပန္လိုက္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ေအာင္

္ျမင္လိမ့္မယ္၊ ေရာ့.. ဒီအေဆာင္ေလးယူသြား၊ အလုပ္လုပ္တိုင္း ကိုယ္နဲ့မကြာ ေဆာင္ထား၊ ေအာင္ျမင္လာ

ပါလိမ့္မယ္''

          '' မွန္ပါ့ဘုရား''

          သူ သည္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွထြက္ေပၚလာေသာ စကားသံမ်ားကိုနားေထာင္ေနရင္းရပ္ေနသည့္အျဖစ္

ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနမိသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာတကာမသံုးေယာက္သူ႔ အနားေရာက္မွ သတိ

ျပန္ ၀င္လာသည္။  တကာမမ်ားက သူ႔ကို လက္အုပ္ခီ်သြားပါသည္။

       သူ ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ ေျပာင္လက္ေခ်ာမြတ္ေနေသာၾကမ္းျပင္သည္သူ႔အရိပ္ကိုပင္ထင္ေန

သည္။ မ်က္နွာၾကက္ေပၚ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း မီးဆိုင္းမ်ားျဖင့္ တင့္တယ္လွေပသည္။ ေက်ာင္းနံရံ ဘက္တြင္လည္း ေရခဲေသတၱာနွင့္ ေရအပူအေအးရနိုင္ေသာေရသန့္စက္လည္းရိွသည္။နံရံေပၚတြင္ေရတံခြန္

ပံုပန္းခီ်ကားၾကီးမွာ ေရစီးဆင္းလ်ွက္....။ 

       ဘုရားခန္းဘက္ကုိၾကည္႔လုိက္မိသည္။ ပလႅင္ေပၚတြင္ စံျမန္းသီတင္းသံုးေနေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကိုယ္စား ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီးမွာ ေနာက္ခံမီးဆိုင္းတို့ေၾကာင့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္႔ျမဴးလ်က္ တင့္တယ္ေနေပသည္။ ပလႅင္ေတာ္ေရွ႕တြင္ကားအေမြးတိုင္မီးခုိးတလူလူျဖင္႔ကန္ေတာ့ပဲြခုနစ္ပဲြေတြ႔ရသည္။ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြက

လည္း ၀င္း၀င္းေတာက္လ်ွက္...၊၊

          သူ ဘုရားရွင္အား ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္သည္။

          '' ဦးေတဇ ေရာက္တာ ၾကာျပီလား''

          '' သိပ္ေတာ့ မၾကာေသးဘူးဘုရား၊    

          “ခုနကအရွင္ဘုရားဧည့္သည္ေတြေရာက္ေနတာနဲ႔တပည့္ေတာ္လဲ မ၀င္ေသးဘဲ ေစာင့္ေနတာပါ ''

          ဦး၀ဏၰသာမိသိဒၶိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚလုိက္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ အေအးဗူးေတြ ယူခိုင္းကာ ကပ္ေစသည္။ ဦး၀ဏၰနွင့္ ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းေတြကို စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦး၀ဏၰ၏

အေတြးအေခၚ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း သိခြင္ရခဲ့သည္။ စကားေျပာဆိုၾကသည္မွာတစ္နာရီခန္႔ၾကာမည္ထင္သည္။ 

နံရံရိွ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီထိုးျပီ။

     သူ အေအးဗူးကို ဖြင့္၍ေသာက္လိုက္ သည္။ အေအးသည္ ေအးျမမႈ မရိွေတာ့၊ သူ့သဘာ၀အတိုင္း ခ်ဳိ ျမိန္သည့္ အရသာေတာ့ ေပ်ာက္မသြား၊ သို႔ရာတြင္ သူ၏ လည္ေခ်ာင္း ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔၀င္သြားပါသည္။

          '' ဦး၀ဏၰ ညေန သုံးနာရီလဲထိုးျပီ တပည့္ေတာ္ ျပန္အံုးမယ္''

          ''ဟာ.. ကိုယ္ေတာ္က ဒီမွာ ညမကိ်န္းဘူးလား''

          ''တပည့္ေတာ္လာတာ ေန႔ခ်င္းျပန္ ဘုရား၊ မနက္ျဖန္လည္း ေက်ာင္းမွာ လပတ္စာေမးပဲြ ေျဖဆိုခိုင္း

ဖို႔ရိွေသးတယ္''ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဦး၀ဏၰက မုခ္၀ေရာက္သည့္အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ဖုန္း

လည္းမၾကာမၾကာဆက္ဖို႔သတိေပးလုိက္ေသးသည္။

                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         

          ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားကေလးတစ္စီး အရိွန္ျဖင္႔ေျပးေနသည္။ ကားေလးေပၚတြင္ကား ကားေမာင္းသူ ဒကာနွင္႔ သူ..။ 

         သူ၏စိတ္အာရုံတြင္ ဦး၀ဏၰ၏ စကားသံမ်ားက ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္။

          ''အရွင္ဘုရား ၾကည့္စမ္းပါအုံး ခုေခတ္မွာဓမၼာစရိယေတြေအာင္ျပီးေနစရာမရိွဘူး၊ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ 

ကတည္းက သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စာတစ္ခုတည္းရိွတယ္၊ ခုေခတ္က ေရွးဘုန္းေရွး ကံဆိုတာခ်ည္း အားကိုးလို႔မရ

ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္မွ မျမင္ရတာ၊ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္ရွားနိုင္မွ ေခတ္ နဲ့အညီ ေနနိုင္တာ အရွင္ဘုရားေရ''

          “ေၾသာ္... ဦး၀ဏၰ ဘယ္လိုအေတြးအေခၚ မ်ဳိး၀င္ေနျပီလဲ ”

     သူ၏ စိတ္အာရံုထဲတြင္ ဦး၀ဏၰႏွင္႔ ငယ္စဥ္က စာသင္တိုက္မွာ ေနစဥ္က ခင္မင္ရင္းနီွးခဲ့ပံုေတြ ထင္လာသည္။ စာသင္တိုက္သြားရန္ မီးရထားေပၚမွာ ဆံုေတြ႔ခဲ့ပံုေလးေတြ ျမင္ေယာင္လာ၏။  မီးရထားၾကီးခုတ္ေမာင္းရာ သံလမ္းကုိလဲျမင္ေယာင္လာသည္။

       မီးရထားသံလမ္းႏွစ္ဖက္သည္ မ်ဥ္းျပိဳင္ျဖစ္ေနပါသည္။  သံလမ္းတဖက္ႏွင္႔ တစ္ဖက္သည္ ဆံုမွတ္ဟူ၍ မရိွ၊ မည္သည့္အခိ်န္မွလည္း ရိွနိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။

   သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နွင့္ ဦး၀ဏၰ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တို႔သည္ ပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ခင္မင္ေနေသာ္လည္း နွလံုးသားခ်င္းမွာေတာ့ မီးရထားသံလမ္းကဲ့သုိ႔ ေပါင္းဆံုမႈမရိွေသာမ်ဥ္းျပိဳင္ေတြမ်ားျဖစ္ေနျပီလား..၊

ဘ၀မ်ဥ္းျပဳိင္ေတြလား... ဘ၀မ်ဥ္းျပိဳင္ေတြလား...။

         သူ၏ စိတ္အာရံုထဲ ေမးခြန္းေတြ တစ္သီးၾကီး ေပၚလာသည္။ သူစီးလာေသာ ကားကေလးကေတာ့ အရိွန္နွင့္ ေျပးေနဆဲ... ။    

                                                                                     အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလံု)

ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။

         

အေမ ၀မ္းေျမာက္ပါေလေတာ့...

                     
        နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄-ရက္ ည။

    ျပည့္လုလု လျပည့္၀န္းမွာ ထိန္ထိန္သာလ်က္..။ ကမၻာေအးေစတီ စိန္ဖူးေတာ္နွင့္အညီ ေရာက္ရိွေနျပီ။ ေဆာင္းည၏ ေအးျမမႈကလည္း စတင္၀င္ေရာက္ေန၏။ 

     သာသနာ့တကၠသိုလ္ ဘဲြ႔နွင္းသဘင္၌ ျပင္ဆင္မႈမ်ားကို အေမက ၾကည့္ခ်င္သည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ဘဲြ႔နွင္းအေဆာက္အဦအေရွ႕သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေဖကေတာ့ ကခ်င္ေဆာင္ေရွ့ သရက္ပင္ေအာက္ အုတ္ခံုကေလးေပၚထိုင္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ 

      ဘဲြ႔နွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦေရွ႕ခေရပင္ၾကီးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းေနေသာ မီးလံုးကေလးမ်ားကလႊမ္းျခံဳ

ထားသည္။ ခေရပင္ကုိ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ား ၀ိုင္းအံုက်ေနသကဲ့သုိ႔ ရိွသည္။ ျမက္ခင္းျပင္နွင့္ တစ္ထြာခန္႔ျမင့္ေသာ

လျခမ္းသဏၭာန္ အုတ္ေဘာင္က ခေရပင္ကို ဗဟိုျပဳ၍ ၀န္းရံထား၏။ အုတ္ေဘာင္ေပၚတြင္ နွစ္ေပခန္႔ ျခား၍ စီတန္းအလွဆင္ထားေသာ ေက်ာက္ခက္ပန္းနွင့္ ရြက္လွပန္းအိုးမ်ား...၊ရြက္လွပန္းရြက္မ်ားမွာမီးေရာင္

ေၾကာင့္ေရာင္ျပန္ေနသည္။

       ဘဲြ႔နွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦမ်က္နွာ နဖူးစည္းတြင္ အလ်ား၁၂-ေပ၊ အနံ ၃-ေပခန္႔ရိွ နီညိဳေရာင္ ကတၱီပါေပၚ အျဖဴေရာင္ စာလံုးမ်ား စီျခယ္ထားေသာဘြဲ႔နွင္းသဘင္ ဆိုင္းဘုတ္မွာလည္း မီးေရာင္ေၾကာင့္ ပိုမိုေတာက္ပေနသည္။ 

        အေမသည္ ဦးေခါင္းကို ညင္သာစြာ ဘယ္ညာယမ္း၍ ဘဲြ႔နွင္းသဘင္ဆိုင္းဘုတ္စာသားမ်ားကို ၾကည့္

ေနသည္မွာ မ်က္ေတာင္ခတ္ရမည္ကိုပင္ ေမ့ေနသည္ထင္၏။

       အေမ့ကိုၾကည့္မိသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔နွင့္လိုက္ဖက္ေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားထားေသာ္လည္း နွစ္

ေပါင္းမ်ားစြာ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနေသာ ေတာသူရုပ္ကိုကား ေဖ်ာက္၍ မရ။ ညိဳရင့္ေနေသာအေမ့အသားအေရ

က ေနပူကို အန္တု၊ မိသားစုဘ၀ကို ျပဳစုခဲ့ရေသာ လယ္ေတာထဲက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားမအျဖစ္ ျပသေန

သည္။ အရိုးေပၚအေရတင္ ပိန္သြယ္ေသာခႏၶာကိုယ္က ေလာကဓံ၏ ရိုက္ခ်က္ကို အားတင္းခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေန၏။ အေမ့ေခါင္းေပၚက ဆံျဖဴမ်ားမွာ စုတ္ခ်က္မညီေသာ ပန္းခီ်လက္ရာကဲ့သုိ႔ ကြက္တိ ကြက္က်ား။ လိမ္းျခယ္ထားေသာ သနပ္မ်ားက မ်က္နွာရိွဇရာျပယုဂ္ အေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းနိုင္ျခင္းမရိွခဲ့။

       မိမိကိုရင္ဘ၀ စာသင္တိုက္သို႔ထြက္ခဲ့စဥ္က အေမ့ရုပ္ရည္နွင့္ ယခုျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အေမ့ရုပ္ရည္

သည္ လံုး၀ျခားနားေနခဲ့ျပီ။ အခိ်န္ကာလတစ္ခု အတြင္း ဘ၀၏ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ကုစားနိုင္ခဲ့ေသာ္

လည္း အခိ်န္၏ ဖိစီးတိုက္စားမႈေၾကာင့္ အေမ့ရုပ္မွာ အိုသြားကာ အဘြားနွင့္တူလာ၏။ သို႔ရာတြင္ အေမ့အျပံဳးမွာ နုပ်ဳိေနသည္။

       သာသနာ့တကၠသိုလ္ စတုတၳနွစ္ကို ျမန္မာစာ ဘာသာ၊ ဗုဒၶေဒသနာျပန့္ပြားဘာသာ ဂုဏ္ထူးတို့ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းစာေရးလိုက္စဥ္ကအေမအလြန္၀မ္းသာသည္ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ေတာင္တန္းသာသ

နာျပဳအေနျဖင့္ ဘူးသီးေတာင္ေဒသသို႔ ၂-နွစ္ သြားရမည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းကို အေရာက္တြင္မူအေမ

သည္စာကိုရပ္ကာ ျငိမ္သက္ေနျပီး ''ဦးဇင္းရဲ့က်န္းမာေရးနဲ့ဆိုရင္ ျဖစ္ပါ့မလား''ဟု စိုးရိမ္ေနေၾကာင္းညီမငယ္

ထံမွ သိရသည္။

       ေတာင္တန္းမသြားခင္ ရြာကို ေခတၱျပန္စဥ္ကလည္း အေမ့နႈတ္ဖ်ားက ''က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ရန္'' အထပ္ထပ္မွာေနေသာေၾကာင့္ ညီမငယ္က ''အေမဦးဇင္းက ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး'' ဟုေျပာရသည္အထိျဖစ္သည္။ 

       ''၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းရင္ ေခါင္းမခဲဘူး၊ ၀မ္းဆိုတာ အခါးဓါတ္ရိွမွ''ဟုဆိုကာအေမကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ထား

ေသာ ရွမ္းေဆးခါးမႈန္႔မ်ားကို ပုလင္းတစ္လံုးျဖင့္ အျပည့္ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။''ဦးဇင္း ၊ ဘဲြ႔ယူတဲ့နွစ္

က်ရင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ရိွတဲ့ ဘုရားေတြစံုေအာင္လိုက္ဖူးမယ္။ဘြဲ႔ယူတဲ့အခါ သည္အကၤ်ီကို၀တ္ရမွာ''ဟုဆိုကာ

ပရုတ္နံ႔သင္းေနေသာ ငု၀ါအေရာင္ ႏုအကၤီ်လက္ရွည္ အေခါက္ကေလးကို ခင္မင္ေသာအိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား

ထုတ္ျပရသည္မွာလည္း မေမာနိုင္။

      ေနအိမ္နွင့္ ၊လယ္ေတာ၊ လယ္ေတာနွင့္ေနအိမ္ကိုသာ မေမာတမ္းသြားေနခဲ့ေသာ အေမ..။

    အခုေတာ့ ရန္ကုန္ျမဳိ႕ၾကီးကိုေရာက္ေနရျပီ။မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ၾကီးဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ

နိုင္ငံေတာ္ပရိယတိၱသာသနာ့တကၠသိုလ္ၾကီးတည္ရိွရာကမၻာေအးကုန္းေျမသို႔ေရာက္ဖူးခဲ့ရျပီ။မနက္ျဖန္ဆိုပါ

ကဘဲြ႔နွင္းသဘင္ ခန္းမၾကီးထဲ ငု၀ါအေရာင္နု အကၤီ်လက္ရွည္နွင့္ ပ၀ါျဖဴကို ပခံုးနွစ္ဖက္ေပၚတင္ကာဘဲြ႔လက္

မွတ္ခံယူေနေသာ သားဦးပဥၨင္းကို ပီတိအျပဳံးနွင့္ ၾကည့္ေနမည္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။  

     ''ဦးဇင္းေတဇ၊ ဦးဇင္းအဖြားသာ အခုအခိ်န္မွာရိွရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား၀မ္းသာေနမလဲ..ေနာ္''

     လြန္ခဲ့ေသာ ၈-နွစ္ခန့္က ဆံုးသြားေသာအဘြားကို သတိရေၾကာင္း ေျပာလာေသာစကားနွင့္အတူ အေမ၏အျပံဳးမ်ားရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။အေမ့မ်က္နွာသည္လည္းျပိဳေတာ့မည့္မိုးနွယ္...။အေမ

သည္မ်က္ေတာင္မ်ားကိုပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနသည္။မ်က္၀န္းပတ္လည္ရစ္၀ိုင္းလာသည့္မ်က္ရည္မ်ားကို 

မ်က္ေတာင္ျဖင့္ သိမ္းဆည္းေနသည္ ထင္၏။    

    ''ဦးဇင္း...ကိုရင္ဘ၀တုန္းကလူထြက္မယ္ၾကံတုန္း တပည့္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက မွတ္မိေသးလား'' အေမ၏မ်က္၀န္းအစံုမွာ ရီေ၀ေနသည္နွင့္အတူစိတ္အစဥ္မွာလည္းအတိတ္တစ္ခုဆီသို႔သြားေနသည့္နွယ္...။

                                xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

       ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာေတာ္၌ သက္၀င္ယံုၾကည့္မႈကို အေျခခံ၍ရွင္ရဟန္းျပဳလာသူကိုသဒၶါပဗၺဇၨိတ။ေဘးအႏၱ

ရာယ္ၾကံဳ၍ အႏၱရာယ္မွ ေခတၱလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ရွင္ရဟန္းျပဳလာသူကို ဘယာပဗၺဇၨိတ။ 

      ဤနွစ္မ်ဳိးလံုးတြင္ မိမိမပါ၀င္ဟု ေျဖရမည္။ အဘြား က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းလာ၍ ၁၂-နွစ္အရြယ္သူ႔ေျမး

ကေလးကို ရွင္ျပဳခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္အေျခအေနအရရွင္သာမေဏဘ၀သုိ႔ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ ရွင္သာမေဏ ျဖစ္လာသည္မွာ အေျခအေနအရပဗၺဇၨိတဟုဆိုလွ်င္မွန္မည္လားမေျပာတတ္။ 

       ပဥၥမတန္း စာေမးပဲြအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းသားအျဖစ္

ေရာက္ေနခိ်န္၊ မွတ္မွတ္ရရ သၾကၤန္အက်ေန့...။

       ထိုေန့တြင္ မိမိ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သို့ ေရာက္ခဲ့သည္။ 

       မိမိကို ရွင္ျပဳရာတြင္ မ႑ပ္ထိုးျခင္းလည္းမရိွခဲ့။ရွင္ေလာင္းအ၀တ္အစားနွင့္ေမာင္ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္း

လည္းမရိွခဲ့။ ေျဗာတီးျပီး ဘိသိက္ေျမွာက္ျခင္းဆိုက ပို၍ပင္ ေ၀းေသးသည္။ နတ္ျပေသာ အစဥ္အလာသည္

လည္း မိမိတို့ရြာတြင္ မရိွ။ ရိွသည္က ကိုရင္၀တ္မည့္သူမွန္းသိေအာင္ ဘုန္းၾကီးေဆာငး္ ၀ါးတစ္လံုး ထီးတစ္

လက္ကို ပခံုးေပၚတင္၍ မနက္ပိုင္း အေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားမ်ားနွင့္ ေက်ာင္းတြင္းရိွ ဥပုသ္သည္ အဘိုး

အဘြားမ်ားကို လိုက္ကန္ေတာ့ရသည္။ 

       မိိမိရွင္ျပဳရာတြင္လည္း အျခံအရံအေနျဖင့္ပရိကၡရာ ၈-ပါး၊ ကန္ေတာ့ပဲြ ၁-ပဲြ၊ ပန္းနွင့္ သေျပခက္မ်ား ထိုးထားေသာ ပန္းအိုးကေလးတစ္လံုး။ အေဖ အေမေဆြမ်ဳိးမ်ား ၊ ဥပုသ္သည္မ်ားသည္ သာလွ်င္ ရိွခဲ့သည္။ ညေနဘက္ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းရိတ္ေပးအျပီ။ သကၤန္းေတာင္းဆိုကာ သကၤန္း၀တ္၊ သရဏဂံုနွင့္ ၁၀-ပါးသီလခံယူ၊ ဥပဇၥ်ာယ္ယူအျပီးတြင္မူ  ရွင္ျပဳျခင္း အခမ္းအနားျပီးေတာ့သည္။ 

                                  xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

       ေနာက္တစ္ေန့...။

       ရြာရိွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ၂-ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ၂-ပါးအပါအ၀င္သံဃာေတာ္၅ပါး၊မိမိအပါအ၀င္

ရွင္သာမေဏ ၅-ပါးတို႔ကို အိမ္သိို႔ပင့္ကာ ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္သည္။ ေက်ာင္းရိွဥပုသ္သည္မ်ားလည္း အပါအ

၀င္ျဖစ္သည္။ 

       ထိုေန႔က အလွူ၌ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားသည့္တရားကိုမူ မိမိနွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍ အနည္းငယ္ မွတ္မိေနေသးသည္။ 

       ''ရွင္ေလာင္းေတြလွည့္၊ မ႑ပ္ၾကီးေတြထိုး၊ ေျဗာေတြတီး၊ ဆိုင္း ၀ိုင္းၾကီးေတြပါမွ တို့ဒကာ၊ ဒကာမေတြက ရွင္ျပဳတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ျမတ္ဗုဒၶအလိုက် ရွင္ျပဳတဲ့အထဲ မပါဘူး။ 

      ''ေခါင္းရိတ္၊ သကၤန္း၀တ္၊ သရဏဂံု ၃-ပါးကိုပီပီျပင္ျပင္စိတ္ပါ လက္ပါ ဆိုတတ္ရင္ ဒီ ၃-ခ်က္ျပည့္စံုရံုနဲ႔

တင္ ရွင္ျဖစ္တယ္။ ကိုရင္ဆိုေတာ့ ၁၀-ပါးသီလေတာ့ ယူရတာပဲေပါ့။

      ''အခုေခတ္ ထမ္းစင္ေတြ ျမင္းေတြနဲ့ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေနၾကတာမ်ဳိး၊ စာေပထဲမွာေတာ့ ၃-ဌာနေလာက္

ပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးရဲ႕မိဖုရား ေခမာ ဘိကၡဳနီျပဳတာရယ္၊ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕က ၀ိသာခါသူေ႒းရဲ႕က

ေတာ္ ဓမၼဒိႏၵာဘိကၡဳနီျပဳတာရယ္၊ ေနာက္ျပီး သိရီဓမၼာေသာကမင္းၾကီးရဲ႕ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕စံမင္း တိႆ ရွင္ျပဳတာရယ္ေလာက္ပဲ။ 

     ''အဲ..ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးက ရွင္ဘုရင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးမဆို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္မွာပဲ။ ၀ိသာခါက

လဲ သူေ႒းၾကီးကိုး၊ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ လုပ္မွာေပါ့။  ေနာက္ နွစ္ေပါင္း နွွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္အၾကာ သိရီဓမၼာ

ေသာကဆိုတာကလဲ ရွင္ဘုရင္ၾကီး ရွင္ဒကာ၊ ရွင္ေလာင္းကလဲ ညီေတာ္အိမ့္ေရွ႕စံဆိုေတာ့ အၾကီးအက်ယ္

လုပ္မွာပဲ။ အဲဒါကိုေတာ့ နားလည္ရမယ္။ 

      ''ပ႑ိတသာမေဏ၊ မဟာဒုတ္အေလာင္း၊ ၀န၀ါသီတိႆ စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ရိုးရိုးကေလးေက်ာင္း

သြားျပီး သကၤန္း၀တ္ၾကတာပဲ။ သားေတာ္ရာဟုလာ ရွင္ျပဳတာပဲၾကည့္ ရိုးရိုးကေလး လုပ္သြားတာ။

      ''အခုလဲ ေမာင္ေရႊ+မပို႕တို႕ရဲ႕သား ထြန္းေမာင္ကိုရွင္ျပဳတာလဲ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြမပါ။ ဒါလဲ ကိုရင္

ျဖစ္တာပဲ။ တရားနာေနၾကတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ အဓိကနဲ႔ သာမည ခဲြတတ္ပါေစ။ ငါတို့ လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ရွင္ျပဳတာလား...၊အလွဴေပးတာလား...၊ဆိုတာခဲြျခားျပီးေတာ့ နားလည္ထားရမယ္။

       ''ေနာက္ျပီး မိဘေတြသားကို ရွငျပဳခ်င္တာနဲ႔ ကီ်းေျခာက္လွန္႔နိုင္ရင္ ရျပီဆိုျပီး သေဘာမထားၾကနဲ႔။ ငယ္လြန္းရင္ အျပစ္ျဖစ္မယ္။ အမိႈက္ကစျပာသာဒ္မီးေလာင္ဆိုတာမ်ဳိးလို ေသးငယ္တဲ့အရာပဲျဖစ္ပါေစ တန္းဖိုးထားတတ္ရင္ တန္းဖိုးထားသေလာက္ အက်ဳိးၾကီးတာ၊ ဒါကို သတိထားေစခ်င္တယ္'' 

      ထိုအလွဴေန႔က က်န္းမာေရးမေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ေနေသာအဘြားက သူကိုယ္တိုင္ေရစက္ခြက္ကိုင္ မည္

ဆိုေသာေၾကာင့္ အိမ္အလယ္ေခါင္ကိုမီွျပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေရစက္ခ်နိုင္ခဲ့သည္။ ေရစက္ခြက္ကိုင္

ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ အဘြား၊ ေက်နပ္သြားဟန္ရိွသည္။ အဘြားမ်က္နွာ ၾကည္လင္လာ၏။

      မိမိ ကိုရင္၀တ္ျပီး တစ္္လေက်ာ္ အၾကာအဘြားက်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာသည္။ အေဖ အေမတို႔၏ ျပုစုမႈ၊ ဆရာ၀န္၏ ေဆးစစ္ခ်က္မွန္ကန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ အဘြားျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္လည္းပါမည္။ သို႔ရာ

တြင္ အဘြားက သူျပန္လည္၍ က်န္းမာလာသည္မွာ သူေျမးကိုရင္ (မိမိ)ေၾကာင့္ဟု စိတ္စဲြေနသည္။ 

      သူအသက္ကိုကယ္သည္မွာလည္း ကိုရင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ့ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဥစၥာပစၥည္းမွန္သမွ်  သူ႔ေျမးကိုရင္နွင့္ သာ ထိုက္တန္သည္ဟု အျမဲေျပာေနတတ္သည္။ 

      မိမိကလည္း ''ဟုတ္ကဲ့'' ဟုဆိုကာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေခါင္းညိတ္ျပရ၏။ အေဖ အေမ တုိ႔ကမူ ေျမးနွင့္

အဘြား အတိုင္ေဖာက္ညီေနသည္ကို ျပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။

                         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          ကိုရင္၀တ္ခဲ့သည္မွာ ၂-၀ါရခဲ့ျပီ။ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ အတူေနခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစက္ဘီး

ကိုယ္စီျဖင့္ ၂-မိုင္ေ၀းေသာ ေအာက္ေရျဖဴအလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ေက်ာင္းတက္သည္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ေဂါ့အင္းဘုရားပဲြမွ အဘြားမဲေပါက္၍ ေပးထားေသာ မိမိစက္ဘီးကေလးကို သတိရမိသည္။ 

       ၀ါ၀င္၀ါကြ်တ္ေလတိုင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးဦးေစာညြန္႔နွင့္ ဆရာဦးၾကည္ေ၀၊ ဆရာမတင္တင္ဖုိး၊ ဆရာမ သန္းသန္းညိဳ၊ ဆရာမ ခင္ခင္ဦးတို႔နွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ဆရာေတာ္အား စံုစံုညီညီလာ

ေရာက္ကန္ေတာ့ၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေလတိုင္း ေက်ာင္းသားဘ၀ကို တမ္းတမိ၏။ ဆရာၾကီး တုိ႔လို ေက်ာင္းဆရာလည္း ျဖစ္ခ်င္မိသည္။ 

       ၀ါတြင္းဆိုရင္ ေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္ ၁၀-ပါးခန္႔ရိွတတ္ေသာ္လည္း ၀ါကြ်တ္သည္နွင့္ ကိုရင္ေတြပါ ကြ်တ္

သြားၾကသည္။ မိမိအေဖာ္ဆို၍ ေက်ာင္းသား ၅-ေယာက္၊ ေခြး ၂-ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္သင္းသာလွ်င္က်န္ရိွခဲ့

သည္။ 

         ေက်ာင္းမုခ္၀ရိွ အာရံုခံတန္ေဆာင္း၊ ဆယ္ေစာင္တဲြ စာအုပ္၊ အေမလူၾကဳံ ျဖင့္၀ယ္ေပးတတ္သည့္ မဂၤလာေမာင္မယ္စာအုပ္တို႔သည္  မိမိ၏ အေဖာ္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေန ့လယ္ ၁-နာရီက်က္စာအေနျဖင့္ သုတသနၷိစၥယက်မ္းဟုေခၚသည့္ ေလာကီက်မ္းကိုလည္း သင္ၾကားရေသးသည္။

      စာသင္ရသည္ကို နွစ္သက္ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာဆိုေသာ စကားမ်ားကိုမူ မိမိ မနွစ္သက္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေငါက္ငမ္းေျပာတတ္ေသာစကားကို  မိမိ မခံနိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထိုအထဲ ဆြမ္းခံထြက္

ရာတြင္ ေျမသပိတ္ က်ကဲြလိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ သံသပိတ္ ကိုင္ခြင့္ရသည္။ ၾကမ္းၾကမ္းေျပာဆိုျခင္းသည္ မိမိအတြက္ ရိုက္သည္ထက္ပင္ နာသည္။ တံခါးေထာင့္သည္ မိမိ၏ ခိုကိုးရာျဖစ္ခဲ့သည္။ တံခါးေထာင့္တြင္ ငိုယိုျခင္းမွတစ္ပါး အျခားမရိွ။ ဆရာေတာ္နွင့္ အေဖ၊ အေမ အဘြားတို႔ သိမည္မဟုတ္။  

     တစ္ခါတစ္ခါ သင္ခဲ့ရေသာ ေလာကနီတိပ႑ိတက႑မွ အပိုဒ္၃၉-ကိုအျပစ္ျမင္မိ၏။ 

     ''အိုးထိန္းသည္သည္ အိုးကို ကဲြစိမ့္ေသာငွါ မပုတ္ခတ္၊ တင့္တယ္စိမ့္ေသာငွါ ပုတ္ခတ္၏။ ဆရာသည္ တပည့္တို႔အား အပါယ္ဆင္းရဲတို႔သို႔က်ေစျခင္းငွါ မပုတ္ခတ္၊ အတတ္ပညာ အစီးအပြားဟူေသာ အေၾကာင္း

ေၾကာင့္ ပုတ္ခတ္၏'' ဟူေသာစကားေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာဆိုေလေရာ့သလား ဟု ထင္ျမင္မိသည္။

       ေလာကနီတိ အဆိုကို ဘ၀င္မက်။ အပါယ္ဆင္းရဲသို႔ မက်ေစခ်င္ဟုသာ ဆိုသည္။ ယခုမူ တပည့္စိတ္

ဆင္းရဲေနရသည္။ ေလာကနီတိထဲမွာ ပါတာက ေရအိုးတစ္လံုးကဲြလွ်င္ ေနာက္တစ္လံုးလုပ္၍ ရသည္။

      စာတစ္ပုဒ္ရေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ က်က္မွတ္ရျခင္းထက္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္၍ မွားယြင္းသြားမည္ကို ေၾကာက္၏။ ထို႔ထက္ဆူေငါက္ခံရမည္ကို ပိုမိုေၾကာက္သည္။ ေၾကာက္၍မလုပ္ပါက ပိုမို အဆူခံရမည္ကို ေၾကာက္ရျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ အလုပ္ကို လုပ္ရသည္။ ထုိေၾကာင့္ အမွားအယြင္းျဖစ္၏။ အမွားအယြင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆူခံရသည္။ မိမိ အတြက္ အေၾကာက္သံသရာလည္ေနေတာ့၏။

     ရြာထဲ၌ အလွဴရိွ၍ ေက်ာင္းမ ွပန္ကန္မ်ားကို လာငွားပါက စာရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားရသည္။ ျပန္လာပို႔ပါကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးရ၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိစိတ္ထဲက ''ေသမွေသခ်ာပါရဲ့လား'' ဟုသံသယစိတ္၀င္မိကာ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ျပန္စစ္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။ 

    ကိုရင္ဘ၀က လူ၀တ္လဲမည္ဆိုုျပန္ကလဲ က်န္းက်န္းမာမာျဖစ္ေနေသာ အဘြားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ 

    မနက္တိုင္း အိမ္ေရွ့စၾကၤာပန္းပင္မွ ပန္းမ်ာကိုခူး၊ ျခင္းကေလးထဲ ထည့္ကာ ေရစိုအ၀တ္ပိုင္းကေလးျဖင့္ အုပ္ထားတတ္ျပီး၊ ေနေစာင္းပါက အုန္းေက်ာ၌ ကိုယ္တိုင္ပန္းသီ ညေနဘက္ေရာက္ျပီဆိုပါက သနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္း ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းျဖင့္ လက္တစ္ဖက္က ေတာင္ေ၀ွးကို အေဖာ္ျပဳ လက္တစ္ဖက္

က ပန္းကိုကိုင္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ပန္းလာလွဴေလ့ရိွေသာ အဘြားသည္ လူ၀တ္လဲရန္အတြက္ ငဲ့စရာျဖစ္ေန၏။

      အေမ့အား ကိုရင္လူထြက္ရန္ ေျပာမည္ဟု အားတင္းေသာ္လည္း အေမ့ကို ျမင္ရသည္နွင့္ အားမ်ားေျပ

ေလ်ာ့ကာ နႈတ္ဖ်ားကလည္းဆံြ႔အသြားျပန္၏။ ခ်ီတံု ခ်တံု စဥ္းစားေနမိသည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။

      စာအံေက်ာင္းတြင္ စဥ္းစားေနမိ၍ စာျပန္ခိ်န္ စာမရေသာေၾကာင့္ စာရသည္အထိ က်က္မွတ္ရကာ သူမ်ားေနာက္ဆံုးမွ စာျပန္ရသည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။

      ထိုအခါမို်းတြင္ ဆရာေတာ္က-

     ''ဒီလို စာက်က္ပံုမ်ဳိး နဲ႔ စာသင္တိုက္မွာဘယ္လိုမွ ေနလုိ႔မရ၊ အျမဲတမ္း ဒဏ္ထမ္းေနရလိမ့္မယ္၊ စာက်က္တယ္ဆိုတာ စိတ္၀င္တစ္စားက်က္မွ ရတာမ်ဳိးကြ'' ဟုေျပာ၏။ 

     ဤသို႔လွ်င္ ကိုရင္ ၃-၀ါရခဲ့သည္။ ကိုရင္ ၃-၀ါကိုလည္း အေဖ၊ အေမ အဘြားတို႔အတြက္ရျပီ။ဆယ္ေစာင္

တဲြကုန္၍ လည္း သျဂၤိဳဟ္ ေစတသိက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ျပီ။ ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ရျပီ။ လူ၀တ္လဲေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ 

                       xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

        ''ကိုရင္..ကိုရင္..ေတဇ၊ ကိုရင္..ေတဇ'' 

        အေမ့ေခၚသံကို က်က္သေရခန္းထဲက မိမိၾကားေနရသည္။က်က္သေရခန္းဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းရိွိိဆန္

အိုး၊ ထန္းလ်က္အိုုး၊ မန္က်ည္းသီးအိုးနွင့္ ငါးေျခာက္မ်ားကို ထားေသာအခန္းျဖစ္သည္။ အေမ႔ေခၚသံေၾကာင္႔

က်က္သေရခန္းထဲက မိမိ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေမသည္ ဘုရားကို ရိွခိုးဦးခ်ေနသည္။ အေမ၏အနားတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ အေမသည္ ထိုင္ရာက မိမိအား ေမာ့ၾကည့္ကာ

        ''ကိုရင္ က်က္သေရခန္းထဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ'' ဟုေမးသည္။ 

        ''ငွက္ေပ်ာ္သီးမည့္ျပီးလား ဆိုတာ ဆရာေတာ္ၾကည္ခိုင္းလိုက္လို႔'' မိမိက အေျဖေပးလိုက္သည္။   

        ''ကိုရင္ မနက္က ေက်ာင္းသားကို ခဏလာအံုးလို႔ တပည့္ေတာ္ကို ေခၚခိုင္းတာ ကိစရွိလုိ႔လား''  

         အေမေမးေသာ ေမးခြန္းကို မည္သို႔ေျဖရမွန္းမသိ။ ေက်ာင္းေပၚတြင္လည္း အေမနွင့္ မိမိသာလွ်င္ရိွ

သည္။ အခုဆိုရင္ ဆရာေတာ္နွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ငွက္ေပ်ာေတာထဲ ငွက္ေပ်ာ္ပင္ငယ္မ်ားကို ခဲြထုတ္ေန

ေလာက္ျပီ။ စကားကို အရဲစြန့္၍ ေျပာခ်လိုက္သည္။

       ''ကိုရင္ ...လူထြက္ေတာ့မလုိ႔' 

        ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အေမအံ့ၾသဟန္ရိွသည္။ အေမ့မ်က္နွာ

သည္လည္း တင္းသြား၏။

     '' ကိုရင္ ..ဘာ..ဘာေျပာလိုက္တယ္'' 

      အေမ၏ အသံမွာ ျမင့္တက္သြား၏။မိမိလည္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္မိသည္။ 

     ''ကိုရင္ လူထြက္ေတာ့မလို႔''

      အေမသည္ တစ္ခုခုစဥ္းစားေနသကဲ့သို႔ ေခတၱျငိမ္သက္ေနသည္။ မိမိလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ 

       ''ဘာေၾကာင့္ လူထြက္ခ်င္ရတာလဲ ကိုရင္ရယ္''

      အေမ၏စကားသံမွာ ညင္ညင္သာသာရိွလာသည္။ 

     ''ေျမာက္ေက်ာင္းက စာသင္တိုက္မွာေနတဲ့ ဦးဥာဏ စာေမးပဲြအျပီး ျပန္လာရင္ ဆရာေတာ္က ကိုရင့့္ကို စာသင္တိုက္ပို႔မယ္ေျပာတယ္'' 

     ''ေတဇ၊ ဒီမွာဆက္ေနရင္ ၾကီးလာတဲ့အခါ  သူမ်ားေတြလိုစာေမးပဲြမေအာင္ထားရင္မ်က္နွာငယ္ရလိမ့္တဲ့။

တပည့္ေတာ္နဲ့ ကိုရင့္အေဖကို မေန႔တစ္ေန႔က ေခၚေျပာတယ္။ ကိုရင္က စာအံေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ ကိုရင္

မသိရေသးဘူး။ ကိုရင့္ အေဖကိုေတာင္ ကိုရင္အိမ္၀င္လာမွ ေျပာေတာ့မယ္လို႔ ေျပာထားေသးတယ္။ အခု

ကိုရင္က လူထြက္မယ္ဆိုေတာ့...”

        အေမသည္ စကားကို ဆက္မေျပာပဲ ျငိမ္ေနသည္။ အေမ့ဦးေခါင္းသည္လည္း ေအာက္သို႔ငုံ႔လ်က္ မ်က္လံုးအစံုမွာ ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အေမ့မ်က္နွာသည္လည္း ေက်ာင္းေပၚေရာက္စ ဘုရား

ဦးခ်စဥ္က မ်က္နွာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရိွသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမသည္ မိမိကို ျပန္

ၾကည့္ကာ

        ''ကိုရင္ ..စဥ္းစား..ကိုုရင္။ ကိုရင္သာ  လူထြက္မယ္ဆိုရင္ ကိုရင့္အဖြားနဲ႔တကြ တပည့္ေတာ္မတို႔ အား

လံုးစိတ္ဆင္းရဲရေတာ့မွာပဲ။ ကိုရင့္အေပၚရည္စူးေမွ်ာ္မွန္းထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ''

       အေမဆို႔နင့္စြာ စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ဆက္မေျပာေတာ့။ ရုတ္တရက္ မိမိေရွ့က လွည့္၍ ေက်ာင္း

ေပၚမွ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ အေမေနာက္ျပန္၍ပင္ လွည့္မၾကည့္ပါ။ အေမထြက္သြားသည္ကို မိမိတံခါးေပါက္ကို

မီွ၍ အေမ့ေက်ာျပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သည္အထိ ေငးေမာကာ ၾကည့္ေနမိသည္။

    အေမ့ထံမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကား။ မည္မွ်အထိ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္သြားသည္ကို မိမိ သိေနပါသည္။ မိမိအၾကံအစည္မ်ား၊ေျပာစကားမ်ားသည္ သံပံုထဲသို႔ေရသြန္းေလာင္းသကဲ့သို႔ျဖစ္သြားရျပီ။အေမ၏ေျပာစ

ကားမ်ားကို ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ဆရာေတာ္နွင့္ေက်ာင္းသားမ်ားငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ရာေက်ာင္းအေနာက္

ဘက္ဆီသုိ႔မိမိထြက္လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ သြက္သြက္လက္လက္ တက္တက္ၾကြၾကြ မဟုတ္။ ေနွးေကြးေလးလံေနသည္ကိုေတာ့ သတိျပဳမိသည္။ ဆရာေတာ္ၾကည့္ခိုင္းေသာ မမွည့္ေသးေၾကာင္းကို

လည္း ေလွ်ာက္ထားရဦးမည္။ မိမိ ၾကာေနေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဆူမည္လား ဟု စိုးရိမ္လိုက္မိ၏။ 

                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

      ''ဦးဇင္း...ေအးလာျပီ။ အေဆာင္ျပန္မွထင္တယ္'' 

      အေမ့စကားသံၾကားရမွ မီးေရာက္ေအာက္ရပ္လ်က္ အတိတ္သို႔လြင့္ေမ်ာေနေသာ စိတ္အစဥ္ကိုစုလိုက္

မိသည္။ ေျခလွမ္းမ်ားကလည္း အေဆာင္သို႔ ဦးတည္မိသည္။ 

     ထိုအခိ်န္က မည္သို႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေမ့ေျပာခဲ့ေျပာခဲ့။ အေမ့စကားလံုးမ်ားသည္ မိမိ၏ ရင္

တြင္းသို႔ အပူးစီးေၾကာင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲစီး၀င္သြားခဲ့သည္ကိုေတာ့ အေမသိမည္ မဟုတ္ပါ။

    ယခုေတာ့လည္း စာသင္တိုက္နွင့္ သာသနာ့တကၠသိုလ္ကသင္ၾကားေပးလိုက္သည့္ဗုဒၶစာေပေတြေၾကာင့္

သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ပါျပီ။ 

     ''အေမ ၀မ္းေျမာက္ပါေလေတာ့'' 

      မိမိစိတ္ထဲမွ ေျပာေနမိသည္နွင့္အတူ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ လမင္းၾကီးကေတာ့ ျမဴကင္း

စင္လ်က္ ထိန္ထိန္သာေနျမဲပင္။

      [ဤ၀တၳဳျဖင့္ မိဘ၊ ငယ္ဆရာ၊ ရဟန္းဒါယကာတို႔အား ဂုဏ္ျပဳပါသည္။]

                                                                       အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)

ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။