ျဂိဳဟ္ဆုိးတဲ႔လား

  

     

         ရခုိင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္း၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္သုိ႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ မႈိင္းပ်ပ်ျမင္ရေသာၾသရမ
ေတာင္တန္းၾကီး။
         ထုိေတာင္တန္းၾကီးေပၚတြင္ မင္းကုိင္းေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာ ျပဳဌာနရွိသည္။
             ဤေတာင္တန္းၾကီးႏွင့္ ဤဌာနသုိ႔ စာေရးသူ ၂-ႏွစ္ သာသနာျပဳတာဝန္ျဖင့္ (၂၆.၁၂.၂ဝဝ၇) ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
စာေရးသူသည္ ရြာေက်ာင္း စာသင္တုိက္ႏွင့္ နိဳင္ငံေတာ္ပရိယတၲိသာသနာ့တကၠသုိလ္(ရန္ကုန္)တုိ႔တြင္ ဝါဆုိခဲ့ရဖူးပါသည္။ 
ယခု ၁၃၇ဝ-ခု ႏွစ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕၊ခမီးတုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ၾသရမေတာင္တန္းၾကီး၏ တစ္ေနရာ “မင္းကုိင္း သာသနာျပဳ ဌာန''တြင္ ဝါဆုိရေပေတာ့မည္။
            ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းကလည္း ယခုႏွစ္မွ ဖြင့္လွစ္လုိက္ပါသည္။ ေက်ာင္းအတြက္လုိအပ္ သည္မ်ားကုိ ၿမိဳ႕နယ္သာသနာေရးဦးစီး(ၿငိမ္း) ဦးေအာင္ကုိကုိက လွဴဒါန္းမည္ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။ 
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ 
ဦးေအာင္ကုိကိုတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕သို႔ သြားခဲ့ပါသည္။   ဦးေအာင္ကုိကုိတုိ႔အိမ္ ေရာက္ေတာ့ မိသားစု ဗီြဒီယိုၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ ဆုံပါသည္။
အာဖရိကယဥ္ေက်းမႈကုိ ေနာက္ခံထား၍ ႐ုိက္ကူးထားေသာ ဇာတ္ကားျဖစ္သည္။ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား၏ ဟာသေျမာက္ေသာ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ ရယ္ေနၾက သည္။ 
စာေရးသူကမူ ရယ္စရာအျဖစ္ မျမင္မိ၊ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ စြဲလမ္းမႈကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပေနေသာ ျပကြက္မ်ား
အျဖစ္ ျမင္မိသည္။
                                                                       xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
                ဇာတ္ကားအမည္မွာ The God  Must  be Crazy ျဖစ္သည္။
              ႏွစ္ေယာက္စီး ေလယာဥ္ငယ္ေပၚမွ ပစ္ခ်လုိက္ေသာ ဖန္အၾကည္ပုလင္းတစ္လုံး အာဖရိကလူမ်ိဳးစ
ုေနထုိင္ရာ ရြာနီးစပ္သုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ထုိပုလင္းကုိ ရြာထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႕သြားသည္။ ထုိသူမွာ
ပုလင္းကုိ မျမင္ဘူးေသာေၾကာင့္ ထူးဆန္းေသာ အရာဝတၴဳအျဖစ္ ထင္မွတ္ေနသည္။ တုတ္ကေလးတစ္
ေခ်ာင္း ေကာက္ၿပီး ပုလင္းကုိ တုတ္ျဖင့္မဝံ့မရဲ႕ ေခါက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ လက္ျဖင့္္ ကိုင္သည္။
           ပုလင္းကုိ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ၾကည့္သည္။ ပုလင္းထိပ္ဝကုိ မႈတ္ၾကည့္သည္။ထြက္ေပၚလာေသာ
အသံကုိ သေဘာက်သည္။ 
ရြာထဲေရာက္ေတာ့လည္း ရြာသူရြာသားမ်ားက ပုလင္းကုိ အထူး အဆန္းသဖြယ္ ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။
ပုလင္းထိပ္ဝကုိ ေဆးသုတ္၍ ေႁမြေရခြံ၏ ျဖဴေဖြးေနေသာ အတြင္းသား၌ တံဆိပ္႐ုိက္သည္။ လွပေသာ အဝုိင္းကေလးမ်ားျဖစ္သြား၍ သေဘာက်သည္။ အလွကုိ အျပင္ဘက္ထား၍ ေႁမြေရခြံကုိ နဖူးစီးလုပ္သည္။ 
ပုလင္း၏ အသုံးဝင္ပုံကုိ သိလာသည္။  
           ေနာက္...လူတုိ႔စားသည့္ ႏူးညံ့ေသာ သစ္ဥ သစ္ဖုမ်ားကုိ ပုလင္းျဖင့္ ထုေထာင္းၿပီး အရည္ညွစ္သည္။ ပုလင္း၏ 
အသုံးဝင္ပုံကုိ လူတုိင္း သိရွိၾကၿပီ။ သစ္ဥသစ္ဖုထုရန္အတြက္ ပုလင္းကုိ လက္မလည္ေအာင္ ငွားေနရသည္။
             တစ္ေန႔ ... တစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးက သစ္ဥကုိ ပုလင္းျဖင့္ေထာင္းၿပီး ပုလင္းကုိ ေဘးတြင္ခ်
ထားသည္။ အျခားအမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က ခြင့္မေတာင္းဘဲ ပုလင္းကုိ ယူသြားသည္။ 
ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုလင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ လုယူၾကရင္း စကားမ်ားၾကသည္။ပုလင္းျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ ႐ုိက္လုိက္ေသာ
ေၾကာင့္ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ယူသြားေသာ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းကြဲၿပီး ေျမၾကီးေပၚ လဲသြားသည္။
            ပုလင္းကုိ ေတြ႕ရွိခဲ့သူက ဤျပႆနာမွာ ပုလင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ဟု ဆုိသည္။ ပုလင္းကုိ 
''ၿဂိဳဟ္ဆုိး'' အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာေၾကာက္လန္႔သြားသည္။ ပုလင္းကုိ အလုိမရွိေတာ့။ ပုလင္းကုိ လႊင့္ပစ္မည္ဟု ၾကံသည္။ပုလင္းကုိ ေကာင္းကင္ကအလုိလုိက်လာသည္ဟုသူယံုၾကည္သည္။ 
ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုလင္းျပန္သြားရန္မွာလည္း ေကာင္းကင္သုိ႔ ျဖစ္သည္။
           သူ႔ေဘးတြင္ ကေလးငယ္မ်ား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ သူသည္ ပုလင္းကုိ အေဝးသုိ႔ ပစ္လႊတ္ရ
မည့္အစား အေပၚတည့္တည့္ ေျမႇာက္တင္လုိက္သည္။ ပုလင္း ျပန္က်လာသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ ဦးေခါင္းကုိ ထိမွန္ကာ ကေလးငယ္ လဲက်သြားသည္။ ထုိကေလးမွာ သူ၏သားျဖစ္ေနသည္။ 
ပုလင္းကုိ ''ၿဂိဳဟ္ဆုိး''အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားမႈမွာ ပုိမုိ ခုိင္ျမဲသြားသည္။
                ဤသုိ႔ျဖင့္ အျခားဒုကၡ-သုခမ်ားရင္ဆုိင္ရသည္ကုိလည္း ပုလင္းေၾကာင့္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။ 
ေနာက္ဆုံးပုလင္းကုိေတာင္ေပၚမွ ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ပစ္ခ်ၿပီးမွ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္နိဳင္ၾကသည္။
''ၿဂိဳဟ္ဆုိး''မရွိေတာ့ၿပီဆုိသည့္ သေဘာပင္။


                                                                        xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


                ''ၿဂိဳဟ္ဆိုး'' ဆုိသည္မွာ ပုလင္းမဟုတ္ေၾကာင္းကုိ သူတုိ႔မွာ သိနိဳင္သည့္ ဥာဏ္္စြမ္းမရွိ။ ပုလင္းသည္
လူတုိ႔၏ ကံၾကမၼာကုိ မည္သုိ႔မွ် မဖန္တီးနိဳင္ေၾကာင္းကုိလည္း သူတုိ႔ မေဝခြဲ မဆုံးျဖတ္နိဳင္။ 
သူတုိ႔သိသည္မွာ ပုလင္းသည္''ၿဂိဳဟ္ဆုိး''။
             အမွန္စင္စစ္ ''ၿဂိဳဟ္ဆုိး''ဟုသတ္မွတ္ရမည္ဆုိပါက ပုလင္းမဟုတ္ဘဲ လူတုိ႔၏ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ
ဟူေသာအကုသုိလ္စိတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
             ပုလင္းကုိ စတင္ေတြ႕ျမင္စဥ္က အထူးအဆန္းအျဖစ္ သာမန္ျမင္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသုံး၀င္ေသာ
အရာ၀တၳဳ အေနျဖင္႔ျမင္လာသည္။အသုံးဝင္ေသာအရာကုိ လူတုိင္း လုိခ်င္လာၾကသည္။ လုိခ်င္ေသာစိတ္ကုိ 
မထိန္းနိဳင္ေသာေၾကာင့္လုယူသည့္အဆင့္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။
            ဤသည္မွာ ေလာဘကုိ အရင္းခံ၍ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလာဘသည္ လုိခ်င္တပ္မက္မႈျဖစ္၏။ 
အလြန္အကြၽံ လုိခ်င္တပ္မက္ပါက ဝိသမေလာဘ အသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ထုိသုိ႔ ဝိသမေလာဘအသြင္သုိ႔ 
ကူးေျပာင္းသြားလွ်င္ တရားသည္ မတရားသည္ကုိ ဂ႐ုမျပဳနိဳင္ေတာ့ဘဲ ပစၥည္းဥစၥာကုိ မရ-ရေသာနည္းျဖင့္
ယူတတ္ၾကသည္။ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကုိလည္း ရသည့္နည္းျဖင့္ ယူလာတက္ၾကည္သည္။
            ပုလင္းကုိ ယူလုိပါက အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္း သင့္ ေျပာလွ်င္ ရနဳိပါ၏။ ယခုမူ ထုိသုိ႔မဟုတ္ ေဒါသကုိ 
ေရွ႕တန္းတင္ကာ ေျဖရွင္းေသာေၾကာင့္ မလုိလားအပ္ေသာ အနာတရမ်ား ျဖစ္လာရသည္။ ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိပါက
ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ မွားမွား ယြင္းယြင္း ေျဖရွင္းတတ္၏။
           ဤသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ေမာဟကုိ အရင္းခံေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေမာဟသည္ အာ႐ုံ၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမွန္တရား
မ်ားကုိ ဖုံးလႊမ္း၍ အမွားဘက္သုိ႔ ဦးတည္သြားေစ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားယြင္းသြားသည္။ အရက္သမား
သည္ အရက္ေၾကာင့္ ေကာင္းသည္-ဆုိးသည္၊ မွားသည္-မွန္သည္ကုိ မခြဲျခားနိဳင္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။
          ပုလင္းကုိ အေဝးသုိ႔ လႊင့္ပစ္ပါက ရပါလွ်က္ ဦးေခါင္းအထက္ ေကာင္းကင္သုိ႔ ေျမႇာက္တင္၏။ ျပဳလုပ္မႈ နည္းစနစ္မက်။
လုပ္သင့္-မလုပ္သင့္ ခြဲျခား၍ မသိ။ ''ေမာဟ''ဦးစီးကာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ၏''သား'' ဦးေခါင္း ထိမွန္းခဲ့သည္။
ဤသုိ႔ျဖစ္ရသည္မွာ ပုလင္း
ေၾကာင့္မဟုတ္၊ လူတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရသည္။ ''ၿဂိဳဟ္ဆုိး''ဟု ဆုိပါက  လူတုိ႔၏ ေဖာက္ျပန္ေသာ
စိတ္ဓာတ္ကုိသာ ဆုိရမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကုိ မျမင္ဘဲ အရာဝတၴဳ 
တစ္ခုခု အေပၚ၌ လူတုိ႔၏ ကံၾကမၼာကုိ ပုံအပ္လုိက္ ၾကေတာ့သည္။
                                                                    xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


                ျမန္မာ့လူမႈ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ကုိ ၁၂-လျဖင့္ ပုိင္းျခား 
သတ္မွတ္ထား၏။ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာစသည္ျဖင့္လည္း ၇-ေန႔ သတ္မွတ္ၾကသည္။ ထုိ႔အတူ အေနာက္တုိင္း၌လည္း 
ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ကုိ ၁၂-လ၊ Sunday ၊Monday  ွစသည္ျဖင့္ ၇-ေန႔သတ္မွတ္ၾကသည္။
             ဤသုိ႔ျဖင့္ ႏွစ္ထဲမွ လ၊ လထဲမွ ရက္၊  ၊ရက္ထဲမွ ေန႔၊ ေန႔ထဲမွ နာရီ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားကုိ သတ္မွတ္
ထားၾက သည္။ ဤသည္မွာ မ်ားျပားေသာ အခ်ိန္ကာလကို အခန္းက႑အလုိက္ စနစ္တက်ပုိင္းျခားသတ္
မွတ္ျခင္းျဖင့္လူတုိ႔သည္ဘဝခရီးကုိစနစ္တက်ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္လာၾကသည္။
                ေန႔လတုိ႔သည္ ေနထြက္မွေနဝင္ အတူူတူပင္ျဖစ္၏။ ရာသီဥတုကုိ လုိက္၍ ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္းေျပာင္းလဲမည္။
သဘာဝရာသီဥတု၏ ေဖာက္ျပန္မႈ ေျပာင္းလဲမႈရွိမည္။
            ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလသည္ လူ႔ဘဝအတြက္ အက်ိဳးရွိရွိ အသုံးခ်တတ္ရန္အတြက္ အေထာက္
အကူ ျဖစ္ပါ၏။
           သုိ႔ရာတြင္ တနဂၤေႏြစေသာ ေန႔မ်ားကုိ အရပ ္၈-မ်က္ႏွာသုိ႔သြင္းကာ ၿဂိဳဟ္ ၈-ခြင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ၾကသည္။
ေန႔မွာ တနဂၤေႏြမွ စေနအထိ ၇-ေန႔သာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရပ္ ၈-မ်က္နာျပည့္ ရန္ ''ရာဟု''ဟူေသာ တစ္ေန႔ကုိ ထည့္ေပးလုိက္ၾကသည္။ 
ေန႔ကလည္း ၇-ေန႔ရွိျပန္၊ ''ရာဟု''ဟူေသာ ေန႔ကလည္း တုိးလာေသာေၾကာင့္ အပုိအလုိမရွိေအာင္
''ဗုဒၶဟူးေန႔''ကုိ ႏွစ္ပုိင္းပုိင္း၍ မနက္ပုိင္းကုိ ''ဗုဒၶဟူး'' ညေနပုိင္းကုိ ''ရာဟု''ဟု သတ္မွတ္လုိက္ၾကျပန္သည္။
           အခ်ိန္ကာလသည္ (ေလာကေဝါဟာရအရ) ကုန္ဆုံးေသာ သေဘာရွိ၏။ အခ်ိန္ကာကုန္သည္ႏွင့္အမွ် အေရအတြက္တုိးလာသည္လည္းရွိ၏။ ဆုတ္ယုတ္သည္လည္း ရွိ၏။
ထုိသုိ႔သေဘာကုိ ''သတ္တမ္း''ဟု သတ္မွတ္ကာ သတ္တမ္းတုိး၊သတ္တမ္းဆုတ္ဟုု သတ္မွတ္ၾကသည္။     
                  ( ျမတ္ဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူစဥ္က အသုံးျပဳခဲ႔ေသာ မဟာသကၠရာဇ္ ႏွင္႔ ခရစ္မတိုင္မီေရတြက္အသုံးျပဳခဲ႔ေသာ
  BC ႏွစ္ တုိ႔သည္ ယခုအခါ သာသနာ၀င္ သမုိင္း၊မွတ္တမ္း၊ရာဇ၀င္တုိ႔ကုိမွတ္တမ္းတင္ရာတြင္သာအသုံးျပဳ 
ၾကေတာ႔သည္။)
                ထုိသုိ႔ေသာသေဘာကုိ ေန႔ ၇-ေန႔၊ (သုိ႔မဟုတ္) ၈-ေန႔ ရွိေသာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာသုိ႔ သတ္တမ္းမ်ားထည့္သြင္းကာ
ၿဂိဳဟ္သတ္အေနျဖင့္ သတ္မွတ္လုိက္ျပန္သည္။ အရပ္ ၈-မ်က္ႏွာရွိ ၿဂိဳဟ္သတ္တုိ႔၏သတ္တမ္းကုိ ေပါင္းၾကည့္ပါက
၁ဝ၈-ႏွစ္ ျဖစ္ေနသည္။ ၁ဝ၈-သည္ အေရအတြက္အားျဖင့္ ၉-ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိ ၉-ဂဏန္းမွာ ေလာကီဆရာတုိ႔၏ 
Lucky Number ျဖစ္သည္။
             သိပၸံပညာရွင္တုိ႔၏ ေတြ႕ရွိခ်က္အရ ၿဂိဳဟ္တစ္ခု၏ သတ္တမ္းမွာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိသည္။


                                                                   xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


                ေလာကသည္ အေကာင္းႏွင့္အဆုိး ဒြန္တြဲေန၏။ အေၾကာင္းႏွင့္အက်ဳိး ဟန္ခ်က္ညီစြာ ပါဝင္ေန၏။ ေလာက၌ျဖစ္တတ္ေသာ သေဘာကုိ ျမတ္ဗုဒၶက ေလာကဓမၼ ၈-ပါးအေနျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ၏။


     လာဘ္ရျခင္း,အျခံအရံမ်ားျခင္း,ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း,ခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ(ေကာင္ေသာ)ေလာကဓမၼ၄ပါး၊
လာဘ္မရျခင္းအျခံအရံနည္းျခင္း ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း,ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ(မေကာင္းသေသာ)ေလာကဓမၼ၄ပါး
တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
             ထုိေလာကဓမၼတုိ႔ကုိ လူတုိင္းၾကံဳေတြ႕ေနရ၏။ထုိၾကံဳေတြ႕ရေသာေလာကဓမၼအေပၚတုန္လႈပျ္ခင္းမ
ရွိဘဲ အမွန္ျမင္တတ္ရန္ ျမတ္ဗုဒၶက ဆုံးမခဲ့သည္။ 
ထုိေလာကဓမၼ တုိ႔သည္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္ႏြယ္လ်က္ရွိပါသည္။
            ထုိသုိ႔ ေလာကဓမၼ ၈-ပါးကုိ အေကာင္း-အဆုိးသတ္မွတ္သည့္နည္းတူ ၿဂိဳဟ္ ၈-လုံးကုိလည္း အေကာင္း-အဆိုး 
သတ္မွတ္ လုိက္ၾကသည္။ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသာပေတး၊ေသာၾကာဟူေသာၿဂိဳဟ္၄လုံးကုိေကာင္းက်ိဳးေပး
တတ္ေသာေသာမၿဂိဳဟ္...။
တနဂၤေႏြ၊အဂၤါ၊စေန၊ရာဟု ဟူေသာၿဂိဳဟ္၄-လုံးကုိမေကာင္းက်ိဳးေပးေသာ ပါပၿဂိဳဟ္ အျဖစ္သတ္မွတ္ၾကသည္။
       ထုိ႔ျပင္လူတုိ႔၏သတ္တမ္းမ်ားကုိလည္းၿဂိဳဟ္မ်ား၏သတ္တမ္းထဲသုိ႔ထည့္သြင္းကာၿဂိဳဟ္သက္ေရာက္အ
ေနျဖင့္ယူဆ၍လူတုိ႔၏ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကုိၿဂိဳဟ္သက္ေရာက္ေဟာသည့္အတုိင္း ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း
(ပုံေသနည္းျဖင့္) သတ္မွတ္လုိက္ၾကသည္။


                                                              xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
                ျမတ္ဗုဒၶက --
           ''ကလ်ာဏ ကာရီစ ကလ်ာဏံ၊ ပါပ ကာရီစ ပါပကံ''  'ေကာင္းေသာအျပဳအမူသည္ ေကာင္းက်ိဳး ရ၏။ မေကာင္းေသာ အျပဳအမူသည္ မေကာင္းက်ိဳးရ၏ ” ဟုေဟာၾကားခဲ့သည္။
          ထုိစကား၌ ကာလ၊ ေဒသ၊ အခ်ိန္ကာလကုိ ခြဲျခားတတ္ေသာ ဥာဏ္ပါဝင္ရသည္ကုိလည္း သတိျပဳရ
မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ အေကာင္း-အဆုိးသည္ မိမိႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း သိရွိနိဳင္
သည္။
         ထုိ႔ျပင္ ျမတ္ဗုဒၶက အဂုၤတၴဳိရ္ပါဠိေတာ္ ပုဗၺဏွသုတ္၌ -
          ''သုနကၡတၱံ သုမဂၤလံ...''စသည္ျဖင့္-
          'သုစ႐ုိတ္က်င့္ေသာသူ၏ ေန႔သည္ နကၡတ္ေကာင္းျဖစ္၏ ”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
           သုစ႐ုိတ္က်င့္ရာေန႔၌ ထုိသူ၏ ျပဳလုပ္မႈ၊ ေျပာဆုိမႈ၊ ၾကံစည္မႈမွန္သမွ်သည္ တုိးတက္ၾကီးပြား ျခင္းအေၾကာင္းျဖစ္၏။ 
သုစ႐ုိတ္ျပဳသူ၏ ကံသုံးပါးတုိ႔ကား တုိးတက္ၾကီးပြားေၾကာင္း ေကာင္းမႈ၌ထားျခင္းမည္၏ ဟု အဓိပၸါယ္ရသည့္-
        ''ပဒကၡိဏံ ကာယကမၼံ၊ ဝါစာကမၼံ ပဒကၡိဏံ။ ပဒကၡိဏံ မေနာကမၼံ၊ မဏီဓိေတ ပဒကၡိေဏ'' စ
သည္ျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
        ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းမႈ,ဆုိးမႈ၊ ေကာင္းကံ,ဆုိးကံသည္ မိမိ၏ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္မႈေပၚတြင္ မူတည္ေနပါသည္။ 
        ထုိ႔ေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ပါပ''ၿဂိဳဟ္ဆုိး'' ဆုိသည္မွာ တနဂၤေႏြ၊ အဂၤါ၊ စေန၊ ရာဟု
လည္း မဟုတ္။
ဇာတ္ကားထဲတြင္ ပါဝင္သည့္ ပုလင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ မိမိတုိ႔၌ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ
အကုသုိလ္တရားမ်ား၊ ဒုစ႐ုိက္တရားမ်ားႏွင့္ မေကာင္းေသာ ျပဳလုပ္မႈ၊ ေျပာဆုိမႈ၊ ၾကံစည္မႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္
လာေသာ မေကာင္းေသာ အလုပ္သည္သာလွ်င္ ''ၿဂိဳဟ္ဆုိး'' ျဖစ္ပါသည္။

                                                                                                                     အရွင္ဓမၼိက(ေလာင္းလုံ)

ဓမၼရတနာ ဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲဲ႔ေသာေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။

လူႏွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္

          

            ရခုိင္မုိးသည္ ရြာၿပီဆုိလွ်င္ မစဲနိဳင္ေတာ့။ တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံးရြာသည္။ ပူၿပီဆုိပါကလည္း အလြန္
ပူသည္။ေဆာင္းရာသီ ေအးျပီဆုိပါကလည္း ညဘက္အိပ္ရ၍ မရေအာင္ေအးသည္။ 

ဘူးသီးေတာင္ေဒသ၌ သဘာဝ ရာသီ ဥတု ညီမွ်မႈမရွိ။ယခုလည္း မုိုးဆက္တုိက္ ရြာေနသည္မွာ

၁ဝ-ရက္ေက်ာ္ေနျပီ။  

             စာေရးသူႏွင့္အတူ သာသနာျပဳ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဦးဣႏၵက(ပင္လည္ဘူး)ကုိ စာေရးသူက''ဦးဣႏၵကေရ...ရခုိင္မုိးက တစ္လမွာ ႏွစ္ခါရြာတယ္။ တစ္ခါရြာရင္ ဆယ့္ငါးရက္''ဟူ၍ပင္
ျပံဳးဖြယ္ရာ ေျပာမိသည္။

ပညာမပါ သဒၶါအဖ်င္း

                              

       ]]OD;yOÆif;...OD;yOÆif;.bk&m;}}

        tcef;wGif;pmMunfhaepOf tjyifrS 'umr wpf a,muf\ac:oHMum;&onf/ xkdtoHudk Mum;zl;ovkdvkd jzpfae\/ Munfhvufp pmtkyfudk pm;yGJay:wGif csxm;um tcef;tjyifbufokdY xGufvmcJhonf/ 'umrwpfa,muf &yfaeonfudkawGY&\/ ausmif;okdYrMumcPqkdovkdvm a&mufqGrf;pm;yifh wwfaom 'umrwpfa,muf jzpfaeonf/

    ]]bmudpövJ- 'umrBuD;}}

    ]]wynfhawmfqGrf;pm;yifhcsifvdkYyg? q&mawmf&Sdyg ovm; OD;yOÆif;}}

    ]]&Sdygw,f-'umrBuD;}}

သာသနာျပဳရာ၀ယ္

                                    

omoem[lonftqkH;trjzpf\/ Ak'¨omoemqkdonfjrwfAk'¨a[mazmfñTefMum;qkdqkH;rcJhaom

yd#uwf? "r® pum;awmfwkdYyifjzpfygonf/

        Ak'¨jrwfpGm(45)0gumvywfvkH; a0ae,s owå0gwkdY tm; a[mñTefjyoqdkqkH;rcJhaom y&d,wåd"r®? y#dywåd  "r®wkdYudkoif,ljcif;? usifhMuHBudK;ukwf tm; xkwfjcif;onf vnf;aumif;? "r®udk a[majymjcif;onfvnf;aumif;? "r®ESihf pyfvsOf;í pmaya&;om;jcif;? "r®pmayrsm;jzefYjzL;jcif; onfvnf;aumif; omoemüatmifvHxl omoemjyKae Mujcif;yifjzpfonf/

        xkdokdYrjyKvkyfygbJvsuf omoemjyKaeonf[kqkd aom yk*d¾KvftoD;oD;udk awGYjrif&\/ t0wfjzL0wf? rkwfqdwf A&yGESihf yk*d¾KvfwkdYuvnf; omoemjyKonf[kqkd\/ wEÅ&? rEÅ&t,ltq xkHrTrf;a&mpyfxm;aom*kdPf; wcsdKUuvnf; omoemjyKonf[kqkdMu\/ olwkdY\vkyfief;rSm aq;uk? aA'ifa[m?"mwf&kduf"mwfqiftqef;xGifumjyKvkyfaeMujcif;yifjzpfonf/,if;ukdyif omoemjyKonf[k qkdvkd[efwlygonf/

      xkdokdYomoemjyKaeonfrSmppfrSefaom ax&0g'omoemjyKenf;r[kwf?ax&0g'eSifhqefYusifaom

 omoemyomoemjyKenf;omjzpf\/

        olwkdYomoemjyK&mXmeokdYenf;rsKd;pkHjzifhodrf;oGif;ac:,laeMu\/ax&0g'tajcrckdifNrJtod

ÓPfenf;aom olrsm;om aumufaumufygatmif vkdufygoGm;chJMuonf/omoemh0efxrf;tcsKdUyif *kdPf;q&mwkdY\tajymtqkd tjrLtqG,faumif;aomaMumifh *kdPf;0iftjzpfokdY a&mufrSef;rod a&muf&SdoGm;Muonfukdvnf;awGUjrif&onf/ pma&;olyif *kdPf;q&m\tjrSLtqG,fukd cH&ao;\/

        pma&;ol 1959-ckESpf wefaqmifrkef;vwGif i,fq&mawmfeSifh rdbwkdY\Zmwd&yf&GmokdY acwåjyefvmyg&ef pma&mufvmaomaMumifh jyefoGm;chJ&aomtcsdef ujzpffonf/

       ]]OD;yOöif;wkdY omoemjyK&mrSm taESmifht,Sufqkdwm&Sdwwfw,f? taESmifht,SufawGu vGwfuif;atmifwynfhwkdY&JU]__}*kdPf;u*kdPf;0ifaq;(ukd,fcHtaeeYJ)xkd;xm;apcsifw,f/wynfhawmf wkdYvnf;omoemjyK&m a&mufwmaygh}}

ဆြမ္းဒကာ

                 

                                                                            ဆြမ္းဒကာ ဦးစိန္

        wpfaeUwm[laomtcsdefumvudktem;owfay;awmhrnfhaevHk;eD&J&Ju
 ovljym;&Gmtaemu္္္f awmifpG,fqD wa&GUa&GUqif;aeavjyD/

       ausmif;om;ausmif;oluav;awGvnf;ausmif;qif;oGm;cJhMujyD/onftcsdefqdkvQifomoem

jyKausmif;uav;u awm&ausmif;toGif aqmifoGm;jyefavonf/

       vloH um;oH wnHnHjzifh &efukefNrdKUjy\ ,Ofaus;rI taiGUtouf atmufrSavudk &SK&IdufcJh&aom olonf ,ck aus;iSufaygif;pHkwkdU\ toHwdkU a&m,Sufxm;aom awmawmif\ qdwfjidrfaom taiGUtoufatmufodkU a&muf&Sdae&onf/NrdKUjy\taiGUtoufESifh awmawmif\ taiGUtoufonf jcm;em;csifwkdif; jcm;em;ae\/

        NrdKUjy\ qlnHaom taiGUtoufu b0\ &ovm;.../

        awmawmif\ qdwfjidrfaom taiGUtoufu b0\ &oayvm;../

        &efukefrSrkdifaygif;rsm;pGma0;uGmaomþawmþawmifxJwGifawmifwef;omoemjyKq&m

awmfbk&m;BuD;rsm;uJUokdU wpfoufvHk;aeoGm;vQifaumif;rnfvm;[kolawG;rdonf/odkU&mwGif xdkokdUvnf; raeEdkifao;aMumif; olodaeonf/

         olUrSmq&m;orm;&Sdao;onf/&[ef;'g,um?'g,dumrawGuywf0ef;usifwGif

&Sdaeao;onf/jidrf;at;rIudkESpfoufonf[kqdkjim;aomfvnf;wu,fhppfrSefaomjidrf;csrf;rIudk &SmzkdUuawmh.../ olUpdwfu olUudkvSnfhpm;aeonf/

       avmuBuD;onfpmtkyfBuD;wpftkyf[kqkdygvQifolonf t"dyÜg,f&SdaompmrsufESmwpfckjzpfcsifonf/ xkd ]]t"dyÜg,f&Sdaom}} [laom0daooeyk'fudk rnfhonfhpHEIef;jzifh wdkif;wmowfrSwfrnfenf;.../

        wkdufwmtaqmuftODawGjzifhvm;.../

        aemufqHk;ay: awmfum;awGjzifhvm;../

        bGJUwHqdyfawGvm;../ausmfMum;rIawGvm;../&yf&Gm?NrdKU?wkdif;?EkdifiHurÇmBuD;wpfckcktwGuf jidrf;csrf;atmif jyKvkyfay;Edkifjcif;vm;..?b0\&kef;uefrIawGvm;..ponfjzifhvnf; olra0cGJ rqHk;jzwfEdkif/ þowfrSwfcsufrsm;onf avmupmtkyf\ pmrsufESmrsm;wGif &Sdaeonf[kawmh oklodaeonf/

        jrwfAk'¨\tvkdt&oDv?orm"d?ynm[laom owfrSwfcsufrsm;onfb0\t"dyÜgယ္f&Sdaom
pmrsufESm[kqkdvQifxkdpmrsufESmowfrSwfcsufESifhjynfhrDzdkUcdkifjrJ&efBudK;pm;&efvkdao;nf/

     

ဗုဒၶဂယာမွ ျပဳစုသူမဲ႔ေနေသာ မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ေကာင္းမွဳ႔ အေဆာက္အအုံ

          အိႏၵိယနိုင္ငံ၊ဗီဟာျပည္နယ္၊ဗုဒၶဂယာေျမျမတ္မဟာသုိ႔ ေရာက္ခဲ႔သည္မွာ ေလးလပင္ေက်ာ္လာခဲ႔ျပီ။ အိႏၵိယ ေဆာင္း၏အေအးဒဏ္ကုိလည္းေကာင္းေကာင္းခံစားလုိက္ရျပီးျပီ။                                                                    အခုေႏြရာသီ၏အပူဒဏ္ကလည္းေကာင္းေကာင္းလာႏုတ္ဆက္ေနေလျပီ။ အိႏၵိယကုိေရာက္ကတည္းက မဟာေဗာဓိေစတီၾကီးသုိ႔ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေတာ႔ေရာက္ျဖစ္သည္။ သတၱဌာန ၇-ဌာနတြင္ တစ္ခုအျဖစ္ပါ၀င္ေသာ စတုတၳသတၱာဟ၊ ရတနာဃရ  ေရႊအိမ္ေနရာတြင္ ပဌာန္းျမတ္ေဒသနာေတာ္ကုိ သြားေရာက္ပူေဇာ္သည္။ တခါတခါ  ဆဌသတၱာဟ မုစလိႏၵာအုိင္ေနရာေရာက္ျဖစ္သည္။အိႏၵိယနုိင္ငံ၏ အင္တာေနရွင္နယ္ ဗုဒၶစင္တာ ဟုအမည္ႏွင္႔စည္ကားတုိးတက္ေနေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ေအာင္ေျမေဗာဓိေနရာတြင္ မုစလိႏၵာကန္ထဲမွ ျမန္မာ႔မူ ျမန္မာ႔ ဟန္ျဖင္႔ထုလုပ္ထားေသာ နဂါးရုံဗုဒၶရုပ္ပြား ေတာ္ကုိဖူးျမင္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္။

                     

            မုစလိႏၵာကန္ထဲမွ ပန္းပုပညာရွင္ဆရာၾကီးဦးဟန္တင္၏ေျပာင္ေျမာက္ေသာ လက္ယာ

   

               မုစလိႏၵာကန္ထဲမွ  ပန္းပုပညာရွင္ဆရာၾကီးဦးဟန္တင္၏ေျပာင္ေျမာက္ေသာ လက္ယာသည္ အလြန္တင္႔တယ္ေန၏ ။တကယ္႔သက္ရွိ ေျမြနဂါးေခြေနသကဲ႔သုိ႔ တြန္႔လိပ္ေခြကာ ပါးပ်ဥ္းေထာင္လ်ွက္ရွိသည္မွာလည္း  မာန္ပါလွ၏။ ေရွ႔မွၾကည္႔လ်ွင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တင္႔တယ္ပုံကုိၾကည္ညိဳဖြယ္ရာျမင္ရသကဲ႔သုိ႔  ေဘးကၾကည္႔လ်ွင္ ျမန္မာနဂါး၏ မာန္ပါပုံသရုပ္ကုိျမင္ရသည္။

         ေရွးေခတ္မွစ ျမန္မာနုိင္ငံမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္မ်ားႏွင္႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာကုို ျမတ္နုိးသူမ်ားပီပီ ဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူရာ ေဗာဓိေျမကုိ သဒၶါတရားျဖင္႔အလွဆင္ခဲ႔ၾကသည္။ ျမန္မာ႔လက္ရာ ျမန္မာ႔ရတနာတုိ႔ျဖင္႔မြမ္းမံပူေဇာ္ခဲ႔ၾကသည္။ေခတ္အဆက္ေက်ာ္လႊားခဲ႔ရေသာေၾကာင္႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ ျမန္မာ႔လက္ရာတုိ႔သည္ ယခုအခါေပ်ာက္ကြယ္လုလုရွိေနျပီ။

         သည္ေန႔ ေစတီမွအထြက္ မင္းတုန္းမင္းေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားေသာ (ဇရပ္ဟုေခၚေနေသာ) ပရိေဘာဂေဆာင္သုိ႔ သြားခ်င္သည္႔စိတ္ကေပၚလာသည္။ အိိႏၵိယက ုိေရာက ္ေရာက္ခ်င္းတစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးျပီ။ 

                        

                                                  မဟန္႔နန္းေတာ္ၾကီး

မာေလာႏြယ္ မျဖစ္ပါရေစသား...

         ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ အေနာက္ဘက္စိန္ပန္းပင္ေပၚမွ ထြက္လာေသာ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္၏ အသံမွာ  ဆြဲဆြဲငင္ငင္ရွိလွသည္။ ကခ်င္ေဆာင္မွ ပီပီသသ ၾကားရ၏။ သာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္) တစ္
ဝုိ္က္တြင္ ေႏြအခါ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံ ယခုကဲ့ဥၾသသံကို ၾကားေနရတတ္သည္။
   ေႏြၾကိဳဥၾသဟုဆိုရေလာက္ေအာင္လည္းေႏြမေရာက္ေသး၊ေဆာင္းဝင္စပင္ရွိေသးသည္။ေဆာင္းႀကိဳဥၾသ
ေတာ့မျဖစ္ႏုိင္၊သင္တန္းသားအသစ္မ်ားကိုႀကိဳဆိုေသာဥၾသသံေေလလား......။
     ဒါမွ မဟုတ္အေဖာ္ရွာရႏ္ ဟစ္ေၾကြးေနေသာ ဥၾသသံေလား... မေဝခြဲတတ္။
      ဥၾသငွက္ကေလးမွာ စိန္ပန္းပင္ထိပ္ဖ်ားေျခာက္ေသြ႕ေနေသာသစ္ကိုင္းေပၚနားလ်က္ သာသနာ့တကၠ
သိုလ္သို႕လွည့္ကာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္ေနသည္ကုိ ဝရန္တာမွ မိမိေတြ႔လိုက္ရသည္။
     ေလးႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေမြးကင္းစကေလးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက မိဘတုိ႔၏ျပဳစုယုယ
မႈမ်ားေၾကာင့္ တီတီတာတာေျပာဆုိတတ္ကာ လူလားေျမာက္ေနေပေတာ့မည္။
       တကၠသိုလ္စာသင္သားဘဝ ေလးနွစ္ဟူေသာကာလက ၾကာလိုက္သည္ဟုမထင္ရေသာ္လည္းဘဝ
တစ္ခုကိုတစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္ေတာ့ အမွန္။
       သာသနာ့တကၠသိုလ္က ေပးအပ္သည့္ဘြဲ႕ကို လက္ဝယ္မပိုက္ရေသးေသာ္လည္း သာသနာ့တကၠသိုလ္
ကသင္ေပးလိုက္သည့္ပညာရပ္မ်ားမွာေလာကထဲ ဝင္ဆံုႏုိင္ေပျပီ။
      ''ဦးေတဇ ဦးဓေမၼာေခၚေနတယ္၊သ.ထ.ပ ရံုးကို သြားမယ္တဲ့''
       ဦဥာဏေျပာမွ ညေန ၃-နာရီ သာသနာေတာ္ထြန္းကားျပန္႕ပြားေရးရံုး၌ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ
ကဒ္ျပားယူရႏ္ ခ်ိန္းထားသည္ကို သတိရသည္။
     သကၤန္းလဲျပီး ေအာက္ထပ္သို႕ဆင္းခဲ့သည္။ အေဆာင္ေရွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဦးဓေမၼာဘာသကိုေတြ႔ရသည္။
    မဟာဝိဇယ ဓမၼသဘင္ခန္းမႏွင့္ မဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူအၾကားလမ္းမွ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။   
   လႈိဏ္ဂူေတာ္ၾကီးတစ္ဝိုက္ က်ိးငွက္တို႕ ေအာ္သံမွ တစ္ပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားမွ အဖူးအငံု ကုိယ္စီရွိေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နံနက္တုိင္း ကံ့ေကာ္ ခေရနံ႕သင္းေနေသာ လမ္းတို႕၌ လမ္း
ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည့္ေန႕မ်ားကို သတိရမိ၏။ ကံ့ေကာ္၊ ခေရလမ္းတို႕တြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာင္တန္းခရီးဆီသို႕ဦးလွည့္ေပးရေပေတာ့မည္။ေဝးကြာကုန္ဆံုးခဲ့ေသာေန႕ရက္မ်ားကို
သတိရမိသည္။

                                          xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

          ပထမႏွစ္ စာသင္ခန္းအတြင္း စာေရးခံုႏွင့္ကုလားထုိင္တို႕မွာ ၁-တန္း၊ ၈-ခံုျဖင့္ ၁၂-တန္းညီညာစြာ စီတန္းလ်က္ အေနာက္ဘက္ White Board ိ ရွိရာဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလွည့္ထားသည္။ အလယ္မွာ လူတစ္
ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားႏုိင္ရံုေလာက္ လမ္းႏွစ္လမ္းဝဲ-ယာခ်န္ထားသည္။
      ခံုနံပါတ္မ်ားမွာ ၉၃-ႏွင့္ဆံုးေနေသာေၾကာင့္ ပထမႏွစ္သင္တန္းသား ၉၃-ပါးရွိသည္ဟု သိလိုက္ရသည္။
ဘြဲ႕အမည္မ်ားကို ျမန္မာအကၡရာမ်ားအတိုင္း သရမွ ဗ်ည္းသို႕ အစဥ္အတိုင္းထားေသာေၾကာင့္ အလယ္ခံု
တန္းတြင္ မိမိေနရာရခဲ့သည္။ ယခုတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ၆ဝဝ-ေက်ာ္ေျဖသည္။ေရးေျဖ အင္တာဗ်ဴးအျပီး
တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရသည္မွာ သံဃာအပါး ၉ဝ-ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ကသုံးပါးႏွင့္ေပါင္း၍၉၃-ပါးရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိသံုးပါးတြင္ ဦးဓေမၼာဘာသ ပါဝင္ခဲ့သည္။
     မိမိခံု၏ေနာက္တြင္ ဦးဓေမၼာဘာသ၏ ထုိင္ခံု။ အစကေတာ့ မသိခဲ့။
      ထိုေန႕က နံနက္ ၇-နာရီ သင္တန္းအခ်ိန္.....။
      ဆရာဝင္လာေသာေၾကာင့္သင္တန္းအားလံုးလက္အုပ္ခ်ီ၍ထရပ္ၾကသည္။'နေမာတႆ'သံုးႀကိမ္ရြတ္
ဆုိသည္။ဆရာကဘယ္လက္ကေလးေအာက္သို႕ေကြးကာ''ထုိင္-ထုိင္''ဟုေျပာေသာေၾကာင့္သင္တန္းသား
အားလံုး ထုိင္လုိက္ၾကသည္။သင္တန္းပို႕ခ်မည့္ဆရာေတာ္က သင္တန္းတက္ သံဃာစာရင္းစာရြက္ကို ၾကည့္
သည္။
       ''အင္း...ခေရပြင့္ အမွတ္အသားကေလးေတြက စတုတၳႏွစ္ေအာင္စာရင္းမွာဆိုရင္ေတာ့မဟာတန္းတက္
ခြင့္ရတဲ့အမွတ္အသားေပါ့၊ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရြက္မွာပါတဲ့ခေရပြင့္ေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္က်သင္တန္းသား
ခ်င္းတူေပမဲ့လဲ ေနရာဌာနလိုက္ျပီးေတာ့ အဓိပါၸယ္ေရာ တန္းဖုိးပါ ကြာသြားတယ္။ တပည့္ေတာ္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဒီအတန္းမွာအေဟာင္းေတြကိုမေတြ႕ခ်င္ဘူးလို႕ဆုိေပမဲ့လဲ သံုးပါးေတြ႔တယ္'' ဟု မိန္႕ၾကားသည္။
     ဆရာသည္ စာရြက္ကို တစ္ခါထပ္ၾကည့္သည္။
       ''တပည့္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့အားလံုးကိုေအာင္ေစခ်င္တာပါပဲ။တစ္ခါတစ္ခါေတာလဲျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ဆိုတဲ့
စကားလုိ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္က်တတ္ပါတယ္။က်တဲ့ကိုယ္ေတာ္ကေလးေတြလဲစိတ္မပ်က္ၾကနဲ႕။
တစ္ႏွစ္ႀကိဳးစားခြင့္ရွိပါေသးတယ္။ဆက္ႀကိဳးစားၾကေပါ့။
        ''ကဲ-ဘြဲ႕စာရင္းေလးေတြ ေခၚလိုက္အံုးမယ္။
         ဆရာသည္ ဘြ႕ဲမ်ားကို ေခၚပါသည္။ထုိအခ်ိန္မွ မိမိေနာက္နားတြင္ရွိေသာ   ဦးဓေမၼာဘာသမွာ က်က်န္
ခဲ့သူမွန္း သိရသည္။

                                           xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx  

      မိမိမသိနားမလည္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုဦးဓေမၼာဘာသကို ေမးရသည္။
ဦးဓေမၼာဘာသက ေသခ်ာေသခ်ာရွင္းျပ၏။ အဓိက ေမးျမန္းျဖစ္သည္မွာ အဂၤလိပ္စာျဖစ္သည္။
     ဦးဓေမၼာဘာသ စာေမးပြဲက်သည္မွာ ျမင္းေကာင္းခြာလိပ္ျခင္းျဖစ္သည္။စာေမးပြဲအတြင္းက်န္းမာေရးမ
ေကာင္းခဲ့၍ဟု သိရသည္။
     ခဏ က်န္းမာေရးသည္ တစ္နွစ္ဟူေသာအခ်ိန္ကို ေနာက္ဆုတ္ေစခဲ့သည္။
      ဦးဓေမၼာဘာသႏွင့္ မိမိသည္ စာကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့သည္။
     နံနက္တုိင္းမဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူဘက္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာလည္း ဦးဓေမၼာဘာသေခၚေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

       သာသနာ့တကၠသိုလ္၌ နံနက္အရုဏ္တက္ဆြမ္းစာတံုး ေခါက္သည္။ ၇-နာရီထိုးခါနီး ၁၅-မိနစ္အလိုတြင္
သင္တန္းတက္ရန္ေၾကးေမာင္းေခါက္သည္။ဆြမ္းစားျပီးရရွိေသာအခ်ိန္ကေလးအတြင္းမိမိကတေရးတေမာ
အိပ္လုိက္ေသးသည္။သင္တန္းေၾကးေမာင္းေခါက္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း အခန္းေဖာ္ႏႈိးမွ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ
စာအုပ္ကို ကမန္းကတန္းယူကာ သင္တန္းသို႕ သြားခဲ့သည္။
          စာသင္ခ်ိန္ေရာက္မွ မိမိ စာအုပ္ယူမွားခဲ့မိေၾကာင္းသိရသည္။စာအုပ္ျပန္ယူရန္အခ်ိန္မရွိေတာ့။ဆရာပို႔
ခ်မွ်ကို အျခားမွတ္စု စာအုပ္ထဲ၌ ေရးမွတ္လုိက္ရသည္။ က်မ္းရင္းသံုးက်မ္းမဟုတ္၍ေတာ္ေသးသည္။
       ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးလွ်င္အခ်ိန္ဇယားကိုၾကည့္ကာသင္တန္းအတြက္ယူရမည့္စာ
အုပ္မ်ားကိုစာေရးပြဲေပၚတြင္ထားခဲ့သည္။ထို႕ေနာက္ဦးဓေမၼာႏွင့္အတူ ကမၻာေအးလႈိဏ္ဂူဘဲဥကန္ပတ္၍
လမ္းေလွ်က္ျဖစ္သည္ခဲ့သည္။

                                                      xxxxxxxxxxxxxx

       ခေရနဲ႕၊ကံ့ေကာ္ရနံ႕တုိ႕က ေဆာင္းေလႏွင့္အတူ သင္းပ်ံ႕ေနပါသည္။ နံနက္ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ရ
သည္မွာစိတ္ကိုလန္းဆန္းေစသည္။ဝိဇယဓမၼသဘင္ခန္းမေရွ႕အေရာက္တြင္ကေလးငယ္မ်ား ခေရပန္း
ေကာက္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

      '' ဦးေတဇ၊ ခေရပြင့္ကေလးေတြကို အရွင္ဘုရား ဘယ္လုိျမင္လဲ''
         
     ရုတ္တရက္ေမးလာေသာေမးခြန္းေၾကာင့္စဥ္းစားရခက္သြားသည္။ခေရပန္းေကာက္ေနေသာကေလးမ်ား
ဆီသို႕ အာရံုေရာက္သြားသည္။
       “အင္း..ဒီခေရပန္းကေလးေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ဒီေန႔မုန္႔ဖိုးရမွာေပါ့။ ေနာက္ျပီးခေရ
ပန္းဟာေျခာက္တဲ့အထိ အနံ႕မေပ်ာက္ဘူးဆုိေတာ့ သစၥာရွိတဲ့ပန္းေပါ့''
       ''တပည့္ေတာ္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးျမင္တယ္ ဦးေတဇ''
       ''လုပ္စမ္းပါဦး''
       ''အရွင္ဘုရား၊ ဒီခေရပင္ကေလးေတြကို ၾကည့္''
       ဝိဇယဓမၼသဘင္ေရွ႕ရွိခေရပင္မ်ားကိုညႊန္းျပေသာေၾကာင့္ မိမိၾကည့္လုိက္သည္။
      '' ဒီခေရပင္ေတြဟာ အလြန္ဆံုး ၂၅-ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္ဦးေတဇ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တကၠသိုလ္ထဲက ခေရပင္ေတြေလာက္ရွိလို႕ တကၠသိုလ္တည္ေဆာက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တာပါ။
       '' ဒီ၂၅-ႏွစ္ေလာက္သက္တမ္းရွိတဲ့ခေရပင္ဟာလူေတြအတြက္အရိပ္ေတြေပးေနျပီ။အပြင့္ေတြလဲပြင့္
ေပးေနျပီး၊ အရွင္ဘုရားေျပာသလို ကေလးေတြကိုလဲမုန္႕ဖုိးေပးေနျပီးေပါ့။ တပည့္ေတာ္တို႔က်ေတာ့အသက္
၂၅-ႏွစ္ုဆိုေပမဲ့လဲ ေလာကအတြက္ ဘာမွအက်ိဳးမျပဳႏုိင္ေသးဘူး။ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေတြးမိလုိ႕ပါ''
        ထုိစကားသည္ သူ႕ရင္ထဲ၌မည္မွ်ၾကာၾကာ ခိုေအာင္းေနခဲ့ျပီး မသိ။မ်က္ႏွာ၏ တည္ၾကည္ျငိမ္သက္ေသာ
အမူအရာကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အေလးအနက္ စဥ္းစားေတြးေတာေျပာဆုိေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။
       ''ဦးဓေမၼာ၊ အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္။ အခုတပည့္ေတာ္တို႕ ပညာသင္ၾကားေနတယ္ဆုိတာကုိယ့္အ
တြက္ဆုိေပမဲ႔လဲ တစ္ေန႕ အမ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕၊ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼေတြကို ျဖန္႕ေဝဖုိ႕႔ပါပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႕ အခု ဒကာ၊ ဒကာမေတြရဲ႕ ပစၥည္းေလးပါးအေထာက္အပံ့နဲ႔ေနရတယ္ဆုိတာဥပမာသစ္ပင္နဲ႔
ေျပာမယ္ဆုိရင္ မႀကီးျပင္းေသးတဲ့ သရက္ပင္တစ္ပင္လုိပါပဲ ''  
    ''သရက္ပင္ငယ္ငယ္ဟာလူေတြရဲ႕ျပဳစုမႈ၊ေရေလာင္းမႈေတြလုိတယ္။အဲဒီသရက္ပင္အသီးသီးျပီးဆုိရင္ေတာ႔
အားလံုးအတြက္ျပန္လည္မွ်ေဝခံစားေပးႏုိင္တာပဲေပါ့။
      “  ဒီလုိပါပဲ။အရွင္ဘုရားတို႕တပည့္ေတာ္တို႕ဟာအမ်ားကိုမွီခိုေနရတယ္ဆုိေပမဲ႔လဲ မာေလာႏြယ္လိုမ
ဟုတ္ပါဘူး ဦးဓေမၼာ။သရက္ပင္လုိပါ။ခ်ိဳျမိန္တဲ့အသီးေတြ ၊ ေအးျမတဲ့အရိပ္ေတြကို မွ်ေဝေပးႏိုင္ဖို႕အထိ 
အခ်ိန္ေပးရမွာေပါ့ ''  
       ဦးဓေမၼာ စိတ္ဝင္တစားရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
      '' ေနာက္ျပီး အရွင္ဘုရား စဥ္းစာၾကည့္၊လယ္သမားေတြလယ္လုပ္ရာမွာ လယ္ကိုထြန္ယက္ခ်ိန္ကစပါးက်ီ
ထဲေရာက္တဲ့အထိ အနည္းဆံုးငါးလေလာက္အခ်ိန္ေပးရမွာပါ။ ဒါဟာ တစ္ႏွစ္စားဖုိ႕အတြက္ေနာ္။
      “တပည့္ေတာ္တို႕ဟာ တစ္ေန႔ သာသနာအတြက္အလုပ္လုပ္ရမွာဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရ
မွာေပါ့။
      'တပည့္ေတာ္တုိ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္(ဦးပ႑ိတာဘိဝံသ) ေျပာသလို ပညာသင္ခိ်န္မွာ အသက္ကို ဂရုစိုက္စရာမလုိဘူး၊ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ရမယ္ ဆုိတဲ့စကားကိုတပည့္ေတာ္ အျမဲတမ္း ႏွလံုးသြင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်န္းမာေရးက အခ်ိန္ကိုဖဲ့ယူတတ္လြန္းလို႕ပါ''
    ''ဦးေတဇ၊ အရွင္ဘုရားေျပာတာလဲ ဟုတ္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ကလူ႕ေလာကကလူေတြႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မိ
လို႕ပါ'' 
       ဦးဓေမၼာသည္ သဘာဝအရာဝတၴဳမ်ားကို ၾကည့္ျပီး လူ႕ဘဝႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ေနတတ္သည္။ သူ၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကိုလည္း သူ၏ ရင္ထဲတြင္မထားတတ္။ မိမိကိုေျပာျပတတ္သည္။ဤသို႕ျဖင့္ မိမိေရာ ဦးဓေမၼာပါတတိယႏွစ္သုိ႕ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။

                                         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

             တစ္ေန႕သင္တန္းတက္ခ်ိန္အျပီး ေခတၱနားေနခိ်န္၌ စာသင္ေဆာင္အေနာက္ဘက္ ကန္ေစာင္း
ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ သင္တန္းသားအခ်ိဳ႕မွာ စာသင္ခန္းထဲတြင္က်န္ခဲ့သည္။ အမ်ားစုမွာကန္
ေပါင္ရိုးေပၚ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ မိမိေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ ကန္၏အေနာက္ေတာင္ေထာင့္သို႔
ေရာက္လာသည္။ ကန္ေထာင့္တြင္ ငါးမ်ားမမွ်ားေစရန္ သံဆန္ကာျဖင့္ ကာထားေသာ ေရလႊဲေပါက္ရွိသည္။
ဦးဓေမၼာက ေရလႊဲေပါက္ေရစီးေနသည္ကို စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။
        ''ဦးဓေမၼာ၊ ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ''
        ''ေရစီးေနတာကို ၾကည့္ျပီး ျမစ္နဲ႔ေရသေဘာကို စဥ္းစားမိလုိ႕ပါ ''
         ''ကဲ..အရွင္ဘုရား ေျပာစမ္းပါအံုး''
         ''ျမစ္ဆုိတဲ့သေဘာဟာ ေရေတြကို စနစ္တက်စီးသြားေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ျပီးေရေကာင္း
ေရဆုိးေတြပါ အကုန္လက္ခံျပီး ပင္လယ္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတယ္''
          ဦးဓေမၼာက ပခံုးမွေလ်ာက်လာေသာ သကၤန္းကို ျပန္တင္သည္။
         ''တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ျမစ္ေတြဟာေရေတြရဲ႕ၾကမ္းတမ္းတဲ့ရိုက္ခတ္မႈေတြြေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ကမ္းျပိဳေပး
ရရွာတယ္။ ဒီလုိကမ္းပါးေတြျပိဳလာေတာ့ ျမစ္ေတြဟာ တိမ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ကမ္းပါးကေတာ့ပိုျပီးေတာ့က်ယ္
ျပန္႕လာခဲ့တယ္''
       ဦးဓေမၼာသည္ စကားကိုခဏရပ္သည္။ ''ဒိီလုိပါပဲ။ ျမစ္နဲ႔တူတဲ့ ဆရာေတြဟာ ေရနဲ႔တူတဲ့တပည့္ေတြကို
ေကာင္းသူေရာ ဆုိးသူေရာ ေလာကထဲဝင္ဆံ့ႏုိင္ေအာင္ စနစ္တက်ျပဳျပင္ေပး ပညာသင္ေပးၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆရာရဲ႕ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့တပည့္ေတြနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရင္လဲ ဆရာဟာ ေမတၱာေစတနာထားျပီး ခြင့္လြတ္ရျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ေမတၱာေစတနာေတြဟာ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမစ္ေတြ
တိမ္လာသလို ဆရာေတြရဲ႕ အသက္အရြယ္ေတြကေတာ့ ႀကီးရင့္လာၾကရတာပါပဲ''
         ဆရာတစ္ေယာက္၏ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ဦးဓေမၼာေျပာပါသည္။ 
         ထို႕ေၾကာင့္ထင္သည္။ ဦးဓေမၼာသည္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကိစၥျဖင့္ ခြင့္မယူတတ္။ သင္တန္းပ်က္ကြက္
မႈနည္းသည္။ ႏွာေစး၊ေခါင္းကိုက္ေလာက္ေတာ့သူမမႈ။ဖ်ားသည္ကုိပင္သူဂရစုိက္။စိန္ဘယက္ငန္းနီေက်ာ္ျဖင့္
ေခြၽးထြက္ေအာင္လုပ္လုိက္လွ်င္ သူအဆင္ေျပသြားျပီ။
      ထုိကဲ့သို႕ ေပေတေတေနတတ္သည္ကို မိမိသေဘာမေတြ႔။ ျဖစ္ေစခ်င္သည္မွာ ေနမေကာငး္လွ်င္ခြင့္ယူ
ေစခ်င္သည္။ အလြန္ဆံုးသံုးရက္ေပါ့။ ေနေကာင္းလွ်င္ စာျပန္ကူး၍ ရသည္။
       ''စာကူးလုိ႕ရတာေတာ့မွန္တယ္ ဦးေတဇ။ ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံတုိ႕၊ ဆရာႀကီးေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)တို႕ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြဆုိရင္ ဘယ္လိုကူးမွာလဲ။ေဟာေျပာပို႔ခ်ခ်က္နဲ႔ ပို႔ခ်တာဆုိေတာ့ နားေထာင္မွသိရတာ။သင္တန္း
ပ်က္ရင္ အဆက္အစပ္ မမိေတာ့ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္တတ္ရင္နားေထာင္သေလာက္အက်ိဳးရွိ
တာ''
       ဦးဓေမၼာေျပာသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ ဆရာႀကီးတို႕ စာပို႔ခ်သည္မွာ မွားတတ္ေသာအခ်က္အလက္
မ်ားကို White Board ေပၚမွာေရးျပတာက လြဲျပီး ေဟာေျပာပို႔ခ်နည္းျဖင့္ ပို႔ခ်သည္။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္း
သကဲ့သို႕ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္တို႕လည္း ရသည္။ ထုိ႕သို႕ အေတြးသစ္အျမင္သစ္မ်ားကို ေပးသည္မွာသာ
သနာ့တကၠသိုလ္မွ ဆရာတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးတို႕ ပုိ႕ခ်ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္းေကာင္းေကာင္းျဖင့္ နားေထာင္မိေနလွ်င္ တစ္ခါတစ္ခါ မွတ္စုစာအုပ္၌ ေရးမွတ္ရမည္ကို ေမ့ေလ်ာေနတတ္သည္။ 
      ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ သင္တန္းျပီးလွ်င္ေျပာစရာဒႆနမ်ားက်န္ခဲ့သည္။ဆရာႀကီးေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)
သင္တန္းျပီးလွ်င္ျမန္မာစာေပ သေဘာတရားေတြက်န္ခဲ့သည္။ မိမိအတြက္အခ်ိန္ကုန္ျမန္သည္ဟုထင္မိ
သည္။
      ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ စာပို႔ခ်လွ်င္ အေတြးပါေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခု ေပးထားခဲ့တတ္သည္။ ယေန႕လည္း ဆရာႀကီးက''ဗုဒၶဝါဒသည္ personal morality လား  Social  morality လား” ဟု ေခါင္းစဥ္ေပးထားခဲ့သည္။ ေတြးေတာစရာလမ္းေၾကာင္းလည္း ခင္းေပးခဲ့သည္။
      ''ဦးေတဇ၊ အဲဒါ ဘယ္လုိသေဘာရလဲ။ ဗုဒၶဝါဒဟာpersonal လား   Social ”   
       ဦးဓေမၼာသည္ သူ၏အေတြးမ်ားကိုေျပာျပတတ္သကဲ့သို႕ သူမ်ားသေဘာထားကိုလည္း ေမးတတ္သည္။
      ''ဗုဒၶဝါဒဟာ  personal morality   ေျပာလုိ႕ရသလို  Social  morality လို႕လဲေျပာလို႕ရတယ္”
       ''ဘာေၾကာင့္လဲဦးေတဇ''
       ''ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့... ''
        ''ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ ''
        ''ျမတ္ဗုဒၶက ေလာကလူသားေတြအတြက္ ဝိမုတိၱလမ္းစဥ္ကို ေလွ်ာက္လမ္းႏုိင္ဖို႕ မဂၢင္ရွစ္ပါး သစၥာေလးပါးစတဲ့ ဓမၼေတြကို ေဟာခဲ႔တယ္။က်င္႔ၾကံအားထုတ္တဲ႔သူဟာဒုကၡေတြကုိလြတ္ေျမာက္ျပီးနိဗၺာန္ကို
ေရာက္ႏိုိင္ေၾကာင္းကိုဓမၼစၾကာမွာ “ ဣဒံေခါပန ဘိကၡေဝ ဒုကၡ နိေရာဓ ဂါမိနီ ပဋိပဒါ အရိယသစၥံ။ အယေမဝ အရိေယာအ႒ဂႌေကာမေဂၢါ''လုိ႕ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တယ္။
   ဝိမုတိၱျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာက ကုိယ္တုိင္က်င့္သံုးလုိက္နာမွ ျဖစ္တဲ့အတြက္ဒါဟာ  personal  morality  သေဘာသက္ေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့အခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးေနေပမဲ့လည္းသြယ္ဝုိက္ေသာ
နည္းေတြနဲ႔ Social  morality သေဘာသက္ေရာက္တာရွိတယ္ '' 
      ''ဘယ္လုိဟာေတြလဲ ဦးေတဇ''
       ''အရွင္ဘုရား၊ ငါးပါးသီလကိုပဲၾကည့္။ သူ႕အသက္မသတ္နဲ႕၊ သူမ်ားဥစၥာမခိုးနဲ႔၊ သူမ်ားသားမယားကို 
မက်ဴးလြန္နဲ႕ စတာေတြဟာ လူသားတုိင္းက်င့္သံုးဖုိ႔ပါ။ ဒီငါးပါးသီလဟာ လူေတြရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝနဲ႕လဲ ယွဥ္ေန
သလို ဗုဒၶဘာသာဝင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႕ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ တရားေတြပါ။
     '' ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းတာဟာ  personal morality သေဘာသက္ေရာက္ေနတယ္လို႕ဆုိႏုိင္ပါ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေစာင့္ထိန္းရင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြကိုပါသြယ္ဝုိက္ေသာနည္းနဲ႔ေစာင့္
ထိန္းျပီးျဖစ္လို႕ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္Social moralityသေဘာသက္ေရာက္
ေနျပန္တယ္။
    ''အခုျဖစ္ေနတAIDSဆိုတဲ့ေရာဂါရဲ႕ကူးစက္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြကကာမဆက္ဆံမႈတစ္ခုလဲပါဝင္ေန
တယ္။ကာေမသုမိစၧာစာရ သိကၡာပုဒ္ကို က်င့္သံုးတာဟာ ကိုယ္တုိင္ကာကြယ္ျပီးသားျဖစ္ေနသလုိ သြယ္ဝုိက္ေသာနည္းနဲ႕ လူသားမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ Social  morality ပဲေပါ့။
     ''ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တုိင္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶစရိယဆုိတာဟာ အတၱဟိတ (personal ) လို႕ဆုိႏိုင္ေပမဲ့ အတၱဟိတကို အေျခခံျပီး ဥာတတၴစရိယ ေလာကတၴစရိယဆိုတဲ့ ပရဟိတကို လုပ္ႏိုင္ခဲ့လုိ႕Social  morality လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။'
     “ ေနာက္ျပီး ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မဂၤလသုတ္၊ သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းနဲ႔စပ္တဲ့ သမၸဒါတရားေလးပါး စတာေတြဟာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရးေတြကို ညြန္ျပထားတဲ့အတြက္ Social 
 morality ပဲေပါ့''
      ''ကဲ...ဘယ္လိုလဲ ဦးဓေမၼာ''
      ''ဟုတ္ပါတယ္''
      မိမိႏွင့္ ဦးဓေမၼာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုဦးတည္၍ ေဆြးေႏြးရာတြင္ မေဝခြဲ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါက
အေဆာင္မွဴးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ျဖစ္ ေမးျမန္းၾကသည္။ အခ်ိန္ကာလက ကုန္လြယ္လြန္းလွသည္။ မိမိေရာ ဦးဓေမၼာပါ စတုတၴႏွစ္သို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စတုတၴႏွစ္တြင္ သင္တန္းသားအားလံုးမဲႏႈိက္သည္႔
့ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးရသည့္ ဘြဲ႕ယူစာတမ္းတစ္ေစာင္စီကို ဗဟိုစာစစ္အဖြဲ႕သို႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲအမီ တင္သြင္းၾကရသည္။ မိမိႏွင့္ဦးဓေမၼာလည္း စာတမ္းတစ္ေစာင္စီ တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲ စတုတၴႏွစ္ကိုလည္းေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။မဟာတန္းတက္ခြင့္ေတာ့မရခဲ့ဲၾက။ေတာင္တန္းေဒသသို႕သာသနာ
ျပဳအျဖစ္ၾကြၾကရသည္။
       ဦးဓေမၼာဘာသက မေကြးတုိင္း၊မင္းလွၿမိဳ႕နယ္၊ .... သာသနာျပဳဌာန၊ မိမိက ရခုိင္ျပည္နယ္၊ဘူးသီးေတာင္
ျမိဳ႕နယ္ရွိ...သာသနာျပဳဌာနသို႕အသိီးသီး၂ႏွစ္တာဝန္ျဖင့္လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ဘဲြ႕ယူမည့္ႏွစ္ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္တြင္
မွ ျပန္ဆံုၾကရေပေတာ့မည္။

                                            xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

           ဦးဓေမၼာဘာသ သာသနာျပဳဌာနတြင္ မည္သို႕ေနထုိင္ရသည္ မသိ။   
          မိမိသာသနာျပဳဌာနတြင္စတင္ေတြ႔ရသည္ကလမ္းခရီး၏ၾကမ္းတမ္းမႈပင္ျဖစ္သည္။ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႕မွ
ေမယုျမစ္အတိုင္း စက္ေလွစီးကာ သြားရသည္။ ဒံုးသိမ္ သာသနာျပဳဌာန၌ တစ္ညက်ိန္းရ၏။ ထုိမွ စက္ေလွ
ျဖင့္ စိုင္းတင္ေခ်ာင္းဖ်ား ေရတံခြန္အထိ သြားရျပန္သည္။ ထုိေရတံခြန္မွစ၍ ေတာင္ေပၚခရီးလမ္းျဖစ္သည္။ တစ္ေတာင္ဝင္၊တစ္ေတာထြက္၊တစ္ကုန္းတက္၊တစ္ေတာင္ေက်ာ္ကာသြားရသည္မွာတစ္ေနကုန္ပင္ျဖစ္
သည္။
မိုးရြာပါကေတာင္ေပၚလမ္းသည္ေခ်ာ္သကဲ့သို႕ေတာင္က်ေရသည္လည္းေရစီးသန္၏။ေတာင္ေၾကာလမ္းတစ္
ေလွ်ာက္ဝါးခုတ္သူမ်ားပစ္ထားသည့္ ဖရိုဖရဲျပန္႕က်ဲေနေသာဝါးခြၽန္မ်ားပိုင္းမ်ားတို႕လည္းသတိထား ေရွာင္
သြားရသည္။ ထုိအထဲ ကြၽတ္ကလဲ ေပါလုိက္ေသးသည္။
      ေတာင္ေပၚလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကိုယ္ပင္ပန္း၍ စိတ္လည္းႏြမ္းရ၏။ ေဆာင္းရာသီ ညဘက္
သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္ျပီးဆုိပါကအေအးဒဏ္ေၾကာင့္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ခႏၶာကိုယ္အတြက္အေႏြးဓါတ္ျမန္ျမန္
ရေစရန္ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ အရင္မီးေမႊးရ၏။ ေနာက္မွ ထင္းထည့္ရသည္။ အေႏြးဓါတ္ရမွ ျပန္အိပ္ရသည္။
     ေရာက္ခါစက ေတာင္ယာဆန္သည္ မိမိခံတြင္းႏွင့္ စိမ္းေန၏။ ေပၚဆန္း၊ ငကြၽဲ စသည့္ဆန္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး
ခဲ့ရေသာ ခံတြင္းသည္ စိမ္းမည္ဆုိက စိမ္းႏိုင္ပါ၏။ ဆြမ္းဝုိင္းသို႕ေရာက္လာေသာ ဆီမပါေဖြးေနေသာ ငွက္
ေပ်ာသီးႏုႏုဟင္းက ေလာကဓံတရား၏ ျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘယ္လက္ကကပၸိယ၊ညာ
လက္က ဘုန္းၾကီးျဖစ္ခ့ဲရသည္။ အပူလုိက အေအးရ၊ အေအးလုိက၊အပူရဟူေသာစကားကိုအခုမွပိုမိုသေဘာ
ေပါက္ခဲ့ပါ၏။
     ''ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေန၊ ေတြ႕တဲ့လူနဲ႔တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ ရွိတာေလးနဲ႔ သင့္ေအာင္စား'' 
ဟုၾကားဖူးခဲ့ေသာစကားကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေနရျပီး။
      ''ရွိသည့္ပစၥည္းျဖင့္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ျခင္းသည္ အႀကီးမားဆံုးေသာအရည္အခ်င္းျဖစ္သည္''  ဟူေသာ ေဂ်ာ့ခ္ဝါရွင္တန္ကာဗာ၏ အဆိုအမိန္႕ျဖင့္ မိမိအရည္အခ်င္းကို ျမွင့္တင္ရ၏။ သေဘာထားျပည့္ဝသူဟု မခံယူဝံုေသးေသာ္လည္း သေဘာထားျပည့္ဝေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစာရသည္။ သာသနာတကၠသိုလ္၌ ေလးႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ျမန္သည္ဟုထင္ရေသာ္လည္းၾသရမေတာင္
တန္းႀကီးေပၚ၌ ေလးရက္ဟူေသာကာလသည္ပင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိသည္ဟု ထင္မိသည္။
     ထုိသို႕ျဖစ္လွ်င္ ကိုလိုနီအစိုးရ၏ တားဆီးပိတ္ပင္မႈကို ေဖာက္ထြင္းေက်ာ္လႊားျပီး ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ
ခဲ့ၾကေသာ ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရိယ ပုသိမ္ဆရာေတာ္ဦးဝိမလ၊ ဦးစိႏၱာမဏိ၊ၾကံခင္းဦးတိႆ၊ ေယာနယ္သား ဦးတိႆႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမသာရတုိ႕ကို အာရံုျပဳကာ စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ရ၏။  
       ''ဗုဒၶသာသနဘာေရာ အဝႆံ ဝဟိတေဗၺာ'' ''ငါသည္ ဗုဒၶသာသနာ့တာဝန္ကိုမခြၽတ္ထမ္းေဆာင္ရမည္''
ဟူေသာေတာင္တန္း သာသနာျပဳ စိစစ္ေရးကတ္ျပားေပၚကစာသားကေလးက မိမိအား သတိေပးေနသလုိ
လို။ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတာင္ေပၚတုိင္းသားရင္းတို႕အတြက္ ေစတီကေလးတစ္ဆူ ရွိပါကမ်ားစြာအက်ိဳးရွိမည္ဟု
ု ထင္မိ၏။ ႏွလံုးသားတြင္ စြဲျမဲစြာဘုရားမတည္ႏုိင္ေသးသူမ်ားဖို႕ ေစတီကေလးသည္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္
ရန္အတြက္ အေထာက္အကူျပဳမည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ 
         ဘုန္းႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ျပီး ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ရင္းျဖင့္တစ္ႏွစ္
ေက်ာ္ေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ကုန္လြန္ခဲ့ရျပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဝါဆိုရန္အတြက္ ဧျပီလ ရန္ကုန္သို႕ဆင္းလာ
ခဲ့သည္။

                                           xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

         ''ဦးေတဇ၊ ဦးဓေမၼာဘာသ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီး ''  
         အေဆာင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းၾကားရေသာစကားေၾကာင့္မိမိ၏ဦးေခါင္းသံုးလံုးစာေလာက္ႀကီးထြက္သြား
သလို ခံစားလုိက္ရသည္။ မိမိ အၾကားမွားေနေရာ့သလား။ ယခင္ကဖ်ားမွန္းရင္းမွန္းမသိခဲ့ရေသာ ငွက္ဖ်ားကို မိမိလည္းခံစားရခဲ့ဖူးျပီ။ယခုေခတ္ ေဆးေတြေကာင္းပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ဆံုးပါးသြားႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ မိမိမယံုၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ 
       ''ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဦးသုမဂၤလရယ္ ''
        ''ဟုတ္တယ္ ဦးေတဇ၊ ဒီသတင္းဟာ အမွန္အကန္ပါပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရတာေဆးရံုအေရာက္ေနာက္က်လို႕တဲ့''
      ဦးသုမဂၤလေျပာသလို  ဟုတ္ႏုိင္ပါသည္။ေတာင္ေပၚေဒသႏွင့္ၿမိဳ႕ေဆးရံုသည္မည္မွ်ေဝးေလျပီ မသိ။ 
      ဦးဓေမၼာ၏ ပံုရိပ္မ်ားက မိမိအားလႊမ္းမိုးလာသည္။
     က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေပေပေတေတေနတတ္ကာ သင္တန္းမွန္ခဲ့ေသာ ဦးဓေမၼာ။ ဒီလုိမ်ား ေနခဲ့မိလို႕လား.....။
     သာထြန္းျပန္႕ရံုးသို႕သာသာနာျပဳစိစစ္ေရးကတ္ျပားထုတ္ယူရန္သူႏွင့္အတူသြားခဲ့ေသာေျခလွမ္းမ်ားသည္
မိမိႏွင့္သူ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့ေသာ ေျခလမ္းမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။ မွတ္ထင္မထားမိခဲ့ပါ။ ဘြဲ႕ႏွင္းသ
ဘင္၌ ျပန္ဆုံမည္ ဟုေျပာခဲ႔ေသာ္လည္း အခုေတာ႔ ျပန္ဆံုႏိုင္စရာမရွိေတာ့။ 
      သဘာဝအရာဝတၴဳမ်ားကို လူ႕ဘဝႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ေနတတ္ေသာ ဦးဓေမၼာ...။ 
     ခေရပင္ကိုၾကည့္ျပီးေလာကအတြက္ဘာမွအက်ိဳးမျပဳႏုိင္ေသးဘူးဟုသူကိုယ္သူအားမလုိအားမရေျပာခဲ့
ေသာဦးဓေမၼာ...။
     ေၾသာ္...အခုေတာ့ အေၾကြေစာခဲ့ျပီ။
     ''ဦးေတဇ၊ တပည့္ေတာ္တစ္ေန႕အလုပ္လုပ္ရင္ စာသင္တုိက္ပဲဖြင့္မယ္'' ဟုသူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ား....။
     အခုေတာ့...တိမ္လိုလြင့္ေမ်ာခဲ့ျပီ။
      ထိုစဥ္...ဥႆာသီရိဥယာဥ္ဘက္ဆီမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာ၏။
      ''ဥၾသ...ဥၾသ...ဥၾသ...''
      ''ဥၾသငွက္ကေလးရယ္...ဦးဓေမၼာကို ေျပာလိုက္ပါ။ အရွင္ဘုရား တာဝန္ေက်ပါတယ္လို႕။
      ''အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာလဲ ကမၻာေအးကုန္းေျမမွာ ခေရရနဲ႔နဲ႔အတူ ေမႊးပ်ံ႕ေနမွာပါ'' ဟု မိမိစိတ္ထဲမွ ေျပာဆုိမိေနပါေတာ့သည္။

          (မေကြးတုိင္း၊ မင္းလွျမိဳ႕နယ္၊ပနီဆုံ သာသနာျပဳဌာန၌ သာသနာျပဳတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ၂ဝဝ၆-ခုႏွစ္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ေသာ မႏၱေလး သာသနာ့တကၠသိုလ္ဆင္း ဦးနႏၵဝံသကို ေရစႀကိဳကို ဂုဏ္ျပဳလွ်က္)

                                                                                                      အရွင္ဓမိၼက (ေလာင္းလံု)  

  ဓမၼရတနာဓမၼမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပျပီးျဖစ္ပါသည္။

               

                         ရခုိင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္း၊ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႔နယ္ရွိ စုိင္းတင္ေရတံခြန္ေနာက္ခံ ႏွင္႔ စာေရးသူ

  

လယ္ေျမေကာင္း ႏွင္႔ မ်ိဳးေစ႔မွန္

        '' ေအာက္-အီး-အီး-အြတ္'' 
        ၾကက္တြန္ေသာအသံသည္ အေမအို၏ နားထဲသုိ႔ တိုး၀င္လာ၏။ အေမအို ၾကက္တြန္သံကၾကားရမီကပင္ အိပ္ရာမွ နိုးထေနခဲ့သည္။ ဘုရား၀တ္ျပဳျပီးသမီးေလး လယ္ေတာသို႔သြားရာတြင္ စားဖို႔ရန္ စားစရာေလးမ်ားပင္ ျပင္ဆင္ျပီးေန၏။ အသက္အရြယ္ရလာေတာ့လည္း ညဘက္ဆိုရင္ သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္ေပ။ ညဦးပိုင္းေလာက္သာအိပ္ေပ်ာ္တတ္ျပီး သန္းေခါင္ရဲ႕သည္ဘက္ေက်ာ္လာရင္ အေမအိုနိုုးေနသည္ ကမ်ား၏။
        ထိုသုိ႔ဆိုလွ်င္ အေမအိုေနာက္ထပ္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။ အိပ္မေပ်ာ္လွ်င္ အေမအို ဟိုဟိုဒီဒီေတြးေတာ ့မိျပန္သည္။
        အေမတစ္ခု၊ သမီးတစ္ခုျဖစ္ေနေသာ အေမအို၏ ဘ၀ ဆင္းဆင္းရဲရဲနွင့္ေနၾကရေသာ သူတို့၏ဘ၀ကို အေမအိုေတြးမိတိုင္း သမီးေလး၏ ေနာက္ေရးကိုပါ စိတ္မေအးကာျဖစ္ရသည္။ ယခုဆိုရင္ သမီးေလးပင္ အခိ်န္တန္ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။
        သမီးေလးက လိမၼာသည္၊အေမအို၏ စကားကိုတေသြမသိမ္းလိုက္နာသည္။ အေမအိုစိတ္ဆင္းရဲေစမည့္ အလုပ္မ်ဳိးကို ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္၊ မိဘကို ရိုေသ၊ လိမၼာ ေသာသမီးကို အေမအိုအခ်စ္ပိုခဲ့ရ၏။
        အေမအိုသည္ သမီးေလးကို ကေလးငယ္၊ ကေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ျမင္ေနတတ္၏။ အေမအို သမီးေလးကို ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္-မလုပ္ေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုမူ သမီးေလးမွာ သူတစ္ပါးလယ္တြင္ အလုပ္လုပ္ေန ရသည္။
          သေလးစပါးခင္း ေစာင့္ရသည္ဆိုလား၊ အေမအိုဟုတ္တိပတ္တိမသိ။ သူတို့၏ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္က သမီးအေပၚတြင္သာ မီွတြယ္ေနေပသည္။ အေမအိုမွာ အိမ္မႈကိစၥေလးမွ်သာ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ေတာ့သည္။ သမီးေလး၏လုပ္အားခေလးနွင့္ အေမအိုနွင့္ သမီးမွ်
တစြာ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကရသည္။

        ညေနဘက္သမီးေလးအလုပ္ကပင္ပင္ပန္းပန္း ျပန္လာေတာ့ သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး အေမအို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတစ္ခါ သမီးေလးကို ေမးမိ၏။
        ''သမီးအလုပ္လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာ ေပါ့ေနာ္'' ဟု အေမအိုေမးလိုက္ တိုင္း သမီးေလးထံမွ ၾကားရေသာစကားေလး
ေတြက-
  
     ''သမီးမပင္ပန္းပါဘူးအေမရယ္..သမီးအေမ့ကိုလုပ္ေကြ်းျပဳစုခြင့္ရတာကိုက သမီးအတြက္ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားၾကီးရပါေသးတယ္ အေမရယ္'' တဲ့..
        သမီးထံမွ ထိုကဲသို့ေသာစကားမို်းကို ၾကားရျပန္ ေတာ့ အေမအိုပိုျပီးေတာ့ ၾကည္နူးရျပန္၏။
        ''ေၾသာ္...သမီးအလိမၼာကေလးရယ္''
        အေမအိုသည္ ပါးစပ္မွအသံထြက္ေရရြတ္ရင္းသမီးေလးကိုၾကည့္လိုမိသည္။ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ
သမီးေလးကို ၾကည့္ျပီး အေမအို သက္ျပင္းခ်မိသည္။

                                                xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

        အရုဏ္က်င္း၍ အလင္းေရာင္မ်ားပင္ ေပၚလာ ေတာ့မည္။ အေမအို သမီးကို နိႈးလိုက္သည္။
       ''သမီး...သမီး ထေတာ့ေလ၊ မိုးလင္းေတာ့မယ္ သမီး''
        အေမအို နွစ္ခြန္းပင္မနိႈးရ၊ သမီးျဖစ္သူအိပ္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထသည္။ မ်က္နွာသစ္သည္၊ ကိုယ္လက္သန္႔့္စင္ျပီးသူမျပဳေနၾက၀တ္
အတိုင္း။ ျမတ္ဗုဒၶရိွရာဘကသုိ႔ ဦးတည္ကာလက္အုပ္ခီ်မိုးရိွခိုးေနလိုက္သည္။
        အေမအိုသည္ သမီးေလး၏ ဘာသာတရားေပၚ ယံုၾကည္သက္၀င္မႈကို ၾကည့္ကာ ပီတိျဖစ္မိသည္။
        အမို်းဘာသာ သာသနာကို ခ်စ္ျမတ္နိုးတတ္ ေအာင္လည္း သြန္သင္ညႊန္ ျပခဲ့သည္။
        ''သမီး.. ဘယ္အေျခအေနဘဲေရာက္ေရာက္ ရတနာသံုးပါးကို သမီးမစြန့္ပယ္ပါနဲ့။ မေမ့မေလ်ာ့နဲ့ ရတနာသံုးကို အျမဲဦးထိပ္ထားပါသမီး''
        သူမတို့၏ဘ၀ကေလးသည္ ပစၥည္းဥစၥာမျပည့္စံုပါ။ သို့ေသာ္လည္း သူမတို့၏ဘ၀သည္ အလြန္ခ်မ္းေျမ့၏။ လူေနခံု်ၾကားျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္အေန အထက္ဘံုဖ်ားသို့ ေရာက္ေနၾကသည္။
        ''သမီးေရ''
        ''ရွင္  အေမ''
       ''ဟို .. စင္ေလးေပၚမွာ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးေတြ၊ အေမတင္ထားတယ္၊ အဲဒါသမီး လယ္ေတာ့သြားရင္ ယူသြား''
        ''ဟုတ္ကဲ...အေမ''
        စင္ေပၚရိွ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးေတြကို သူမ၏ မ်က္နွာသုတ္ပ၀ါအစြန္း တြင္ ထုတ္လိုက္သည္။ လယ္ေတာ သြားရာတြင္ ထမင္းထုတ္ကေလးေတာင္မွ ထုတ္ယူမသြား နိုင္ရွာေသာ သူမအဖို႔ ဤေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးေတြကိုသာ အေဖာ္ျပဳလာခဲ့ရသည္။ လယ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း အဆာေျပစားသည္၊ ထိုေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးမ်ားျဖင့္ သူမနွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြကို လက္ခ်ဳိး၍ပင္ မေရ တြက္နိုင္ေတာ့ေပ။

                                         xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

        ''အေမ''
        ''ေအ..ဘာလဲသမီး''
        ''သမီးအလုပ္သြားေတာ့မယ္ အေမ''
        ''ေအး.. ေအး''
        ''အေမလည္းက်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ အေမ''
        ''ေအးပါ သမီးရယ္.. သမီးသြားသာသြားပါ''
        ''ဒါဆို သမီးသြားျပီအေမ''
        သူမအေမကို နႈတ္ဆက္ခါေနအိမ္မွ ထြက္ခြာလာ ခဲ့သည္။

                                                   xxxxxxxxxxxxxxxxxxx

      
        အေရွ့အရပ္မွ ေနမင္းသည္ကား ေရာင္၀ါထင္း လ်က္၊ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ေပၚ လာေခ်ျပီ။ ေလာက ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အလင္းေပးေန
ေလျပီ။ ထို႔အတူ သူမကို လည္း နႈတ္ဆက္ေနေလျပီ။
        သူမ ေနကို မ်က္နွာအပ္လွ်က္ လယ္ေတာ့သို့ ေလွ်ာက္လွမ္း လာခဲ့သည္။
        ''အလို..ဘာပါလိမ့္''
        ေနကို ေက်ာေပးလ်က္ သူမရိွရာဘက္ကို ဦးတည္လွ်က္ တေရြ႕ေရြ႕လာေနေသာသူတစ္ေယာက္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေတြ႕
ျမင္ေနရသည္။
        ''ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္တစ္ပါးပါးလား၊ ၾကည္ညို စရာေကာင္းလိုက္တာ''
        တည္ၾကည္သိမ္ေမြ႔စြာျဖင့္ၾကြလာေနေသာ ရဟန္းေတာ္၏ တင့္တယ္မႈသည္ သူမ၏အျမင္အာရံု၌ ပိုမိုတင့္တယ္ေန၏ သူမလယ္ေတာသုိ႔ ေန႔ေပါင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားလာေနရသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ရဟန္းေတာ္နွင့္တစ္ခါတေလမွ်မၾကံဳဘူးေပ။ ယေန႔အဖုိ႔
အလြန္ထူးျခားေနသည္ဟု သူမထင္ေနသည္။
       သူမ၏ လက္စံုသည္ ၾကာပဒံုအသြင္ပမာ အရွင္ ျမတ္ကို လက္အုပ္ခီ်လိုက္မိသည္။ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ျမတ္ေပၚၾကည္ညိုမႈေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာခဲ့ သည္။ သူမ၏ ရင္ထဲ၌လည္း ေအးျမသြားသည္။
        ပဒုမၼာၾကာသည္ ေန၏ အေရာင္ကို ခံယူကာ ဖူးပြင့္သကဲ့ သုိ႔ အရွင္ျမတ္၏ တင့္တယ္သိမ္ေမြ႔မႈကို ဖူးခြင့္ရေသာသူမသည္လည္း ၾကည္ညိုမႈနွင့္အတလွဴခ်င္ တန္းခ်င္ေသာ သဒၵါေစတနာ ဒါနပန္းေတြက ဖူးပြင့္လန္း ဆန္းလာခဲ့သည္။
        သူမမွာ ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္ကို လွဴဒါန္းဖုိ႔ဆြမ္းမရိွေပ။ ထို့ေၾကာင့္ သူမစိတ္အားငယ္မိျပန္၏။
        သူမပါလာသည့္ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးေတြကို ခ်က္ခ်င္းသတိရကာ အားတက္မိျပန္သည္။ သူမကို သူမအးေပးမိျပန္၏။
        ''အို...ငါဘာအားငယ္စရာလိုလဲ ..ငါ့မွာ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေတြပါသားဘဲ...ဒီေပါက္ေပါက္ပြင့္ ေလးေတြ အရွင္ျမတ္ကို လွူဒါန္းရမယ္။
      
        ''ဒီေပါက္ေပါက္ပြင့္ေတြကို ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္ ကိုငါလွူဒါန္းရမယ္။ အေမေျပာသလို သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ခဲယဥ္းတာပဲ။ ေန႔တိုင္း ဒီလမ္းကို သြားေနတာ ဒီေန႔မွ အရွင္ျမတ္ကို ဖူးျမင္ရတယ္ ဆိုေတာ့ ငါ့ကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာပဲ၊ ဒါအခြင့္အေရးပဲ၊ ဒီအခြင့္အေရးကို ငါလက္လြတ္မခံဘူး၊ ဒီကေန႔ အဖုိ႔ ငါသာအငတ္ခံလိုက္ေတာ့မယ္''
        သူမသည္ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နွင့္အတူ သူမ၏ မ်က္နွာသည္ ၾကည္လင္လာ၏။
        ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္သည္ သပိတ္ကိုပိုက္လ်က္ သူမအနီးသုိ႔ ေရာက္ရိွလာ၏။

        ''အရွင္ဘုရား.. ရပ္ေတာ္မူပါဘုရား''

        သူမ၏ေလွ်ာက္ထားေသာစကားေၾကာင့္ အရွင္ ျမတ္တည္ၾကည္ျငိမ္သက္ စြာ ရပ္ေနလိုက္သည္။
        သူမေပါက္ေပါက္ပြင့္ေတြကို လက္ထဲသုိ႔ထည့္ လိုက္သည္။
        ''အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ၏ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ ေလးေတြကို လွူဒါန္းခြင့္ ျပဳပါ''
        အရွင္ျမတ္ သည္ သပိတ္ကို ဖြင့္လ်က္ လွူဒါန္းခြင့္ျပဳသည္။
        သူမေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလးေတြကို အရွင္ျမတ္၏ သပိတ္ထဲသို႔ ေလာင္းလွူလိုက္သည္။
        ''အရွင္ဘုရားတို့ မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ သိျမင္အပ္ေသာ တရားေတာ္ကို တပည့္ေတာ္မ သိျမင္ရပါလို၏ ဘုရား''
        သူမသည္ ဆုေတာင္းမႈနွင့္အတူထိျခင္းငါးျဖာနွင့္ အညီ ရိွခိုးလိုက္သည္။
        ''အသင္ဒါယိကာမ ေတာင္းေသာဆုနွင့္ ျပည့္စံုပါ ေစ''
          အရွင္ျမတ္ သူမအားဆုေပးျပီး သူမအနီးမွ ထြက္ခြာ သြားေလသည္။ အေနာက္ဘက္သို့ ဣေျနၵသိကၡာျဖင့္ ၾကြ သြားေသာ
အရွင္ျမတ္ကို သူမလက္အုပ္ခီ်ကာ ရပ္ေနမိသည္။
ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္ကို လွူဒါန္းလိုက္ရေသာ ေပါက္ေပါက္ပြင့္အလွူသည္ သူမ၏ စိတ္နွလံုးကို ရႊင္လန္း ေစလ်က္ရိွ၏။ အရွင္ျမတ္ၾကြသြားသည္ကို မ်က္စိတဆံုး ၾကည္ညိုေနမိသည္။
        ရဟန္းေတာ္အရွင္ျမတ္၊ သူမ၏ ျမင္ကြင္းမွ ကြယ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ သူ၏အာရံုမွာ အရွင္ျမတ္ ေပ်ာက္ကြယ္၍မသြားပါ။

                                    xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

        သူမ၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ အလုပ္ရိွရာသို့ လယ္ကန္သင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။ ေနအိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမို်းမဟုတ္ ပိုမိုေပါ့ပါ့း သြက္လက္ ေနသည္ဟု ထင္မိ၏။
        ''အား''
        သူမနႈတ္ဖ်ားမွ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္ တစ္ခုလံုး မီးစနွင့္ထိုးခံရသလို နာက်င္ ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားလိုက္ရ၏။
       သူမသည္ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာနွင့္အတူ ျမင္လိုက္ရသည္မွာ အလြန္အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြၾကီးတစ္ ေကာင္ျဖစ္သည္။ သူမကိုယ္သူမ ေျမြကိုက္ခံရမွန္း သိလိုက္သည္။ သူမကို ကူညီမည့္သူမရိွ၊ သူမဦးေခါင္းထဲ မူးေ၀လာသည္။ မ်က္လံုးေတြျပာေ၀လာ၏။ ပတ္၀န္းက်င္
တခုလံုးကိုသဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရေတာ့၊ သူမကိုယ္ သူမထိန္းသည္။ထိန္းမရေတာ့၊ သူမ၏ ခနၶာကိုယ္သည္ လယ္ကန္သင္းေပၚမွ လယ္ထဲသို႕က်သြားေတာ့သည္။

                                            xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


        ''ငါဘယ္ကို ေရာက္ေနပါလိမ့္''
        သူမကိုယ္သူမ အံ့ၾသေနမိသည္။ သူမေရာက္ေန သည့္ ေနရာကိုလည္း ၾကည့္မိ၏။ တုရင္၊ မွန္ကင္း၊ စုလစ္၊ မြန္းခြ်န္၊ အေျမာက္အမြမ္းမ်ားျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားသည့္ အေျပာင္တလတ္လတ္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ ျပာသာဒ္ ဘံုဗိမာန္ ၾကီးတစ္ေဆာင္ ျဖစ္ေနသည္။
        ျပာသာဒ္ဘံုဗိမာန္အတြင္း ေရႊေပါက္ေပါက္ပြင့္ ေလးမ်ား၊ ေရႊခြက္ကေလး မ်ားျဖင့္ တဲြလဲဆဲြတန္ဆာဆင္ ထား၏။ ေလခတ္တိုင္း ဘယ္ညာတိမ္းလွ်က္ ယိမ္းကေနၾက သလို သူမေတြ႔ျမင္ရသည္။ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ ျပာသာဒ္ဗိမာန္ ကို ၾကည့္ရသည္ကိုပင္ သူမၾကည့္ရႈမ၀ ျဖစ္ရသည္။
       သူမကိုယ္ကို သူမၾကည့္မိသည္၊ သူမကိုယ္တြင္၀တ္ဆင္ထားသည့္ အ၀တ္မ်ားမွာ ျဖဴေဖြးသန္႔စင္ကာ နူးညံ့အိေခ်ာ လ်က္...
        ''ဒီဟာေတြဘယ္က ဘယ္လိုျဖစ္လာရတာလဲ''
        ''ငါဘယ္ကို ေရာက္ေနပါလိမ့္''
        သူမကိုယ္သူမ ဆင္ျခင္မိျပန္သည္။
       ပတ္၀န္းက်င္ ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ဳိးးသမီးေလးမ်ား..၊
       ''အို...သူတို႔ငါ့ကိုၾကည့္ေနၾကတယ္''
       ''ေၾသာ္...ငါဘံုဗိမာန္ပိုင္ရွင္နတ္သမီးေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါ့လား''
       ''ဗိမာန္ေတြထဲမွာလည္း ငါလိုဘဲ၊ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေတြ''
      
        ''သူတို့ၾကည့္ေနပံုက ငါ့ကိုၾကိဳဆိုတဲ့သေဘာလား''
        ''ဒီေနရာ ဒီဌာနကို ဘယ္လိုကုသိုလ္ေကာင္း မႈေတြေၾကာင့္ ေရာက္လာပါ လိမ့္''
        သူမအေျဖရွာၾကည့္မိသည္။
       ''ငါ့ရဲ့ ေပါက္ေပါက္အလွဴကို အလွဴခံတဲ့အရွင္ ျမတ္က ဘယ္သူပါလိမ့္''
        ''အလို...ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ အလြန္ ထင္းရွားတဲ့ ဓုတင္ေဆာင္ ဧတဒဂ္ရ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ျမတ္ၾကီ္းပါလား၊
      ''မေထရ္ျမတ္ရဲ့ ေက်းဇူးေတြဟာ ၾကီးမားလွပါကလား၊ ငါလွဴဒါန္းခဲ့တုန္းက အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ျမတ္ဆိုတာ မသိခဲ့မိဘူး။ သံဃာေတာ္ကို အာရုံျပဳျပီးလွဴဒါန္းခဲ့တာပါ။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္၏ ေက်းဇူးေတြ ဟာ အလြန္ၾကီးမားပါကလား''
        သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား၏ သံဃာဂုဏ္ေတာ္ ေတြကိုလည္း အာရံု၌ လႊမ္းထံုၾကည္ညိုလိုက္မိ၏။
        ''သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္ေတြဟာကုသိုလ္အမို်းမို်းစိုက္ပို်းခ်ရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ျဖစ္ေတာ္မူ တာဘဲ''
        သူမပို၍ ၾကည္နူးရပါသည္။
       “ေၾသာ္.....လယ္္ေျမေကာင္းမွာစိုက္ပ်ဳိးတဲ့အမ်ဳိးေစ့ေကာင္ဟာ ၾကီးထြားရွင္သန္သလို္၊ သာသနာလယ္ေျမေကာင္းမွာလည္း စစ္မွန္တဲ့သဒၶါမ်ဳိးေစ့ေတြနဲ႔ သာစိုက္ပ်ဳိးးနိုင္ရင္ မလဲြမေသြ အက်ဳိးထူးတရားေတြက ရွင္သန္ေ၀ဆာေနပါေပါ့လား…။”
      သူမပို၍ပို၍ ၾကည္နူးရပါသည္။ 

                                                        (၀န္ခံခ်က္)။ ဓမၼပဒလာ လာဇာနတ္သမီး ၀တၳဳကို တန္ဆာဆင္၍ ျမစ္မခမဂၢဇင္းတြင္ ေရႊ၀ယ-္ကၠုႏၵာႏြယ္ အမည္ျဖင္႔  ေရးခဲ႔ေသာ၀တၳဳျဖစ္ပါသည္။
      

                                                                                                      အရွင္ဓမၼိက (ေလာင္းလံု)